การเดินทาง....ของความรัก

ลำดับตอนที่ #1 : วันสุดท้าย

“...เพียงลืมตา มาพบกับวันใหม่ ที่ดูสดใสและ....” เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นมาในเวลาเช้าของวันที่ถือว่าสดใสอีกวันหนึ่งของเดือนธันวาคม

ใครบางคนบนเตียงเริ่มรู้สึกตัว ขยับมือไปปิดนาฬิกา ก่อนลุกขึ้นอย่างช้าๆ.....

“...นี่ใช่ไหมคือความรัก ใช่หรือเปล่า ขอบฟ้า...” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้ เป็นใครบางคนที่โทรเข้ามา

“ฮัลลลโหลลลล....” เสียงงัวเงียถูกกรอกไปตามสาย

“เฮ้ย แบงค์ ยังไม่ตื่นอีกเหรอ จะแปดโมงแล้วนะ เดี๋ยวก็ไปสอบไม่ทันหรอก” เสียงที่ตอบกลับมา ทำให้ชายหนุ่มนามว่าแบงค์ถึงกับตาสว่างทีเดียว

“อ้าว กาวเหรอ แหะๆ ก็ตื่นแล้วแหละ แต่ว่า... ยังไม่ได้อาบน้ำเลยอะ”

“อะไรเนี่ย เดี๋ยวก็ปล่อยให้ไปสอบเองซะหรอก เร็วเลย รีบไปอาบน้ำ ให้เวลา 15 นาที เดี๋ยวไปรับที่บ้าน แค่นี้นะครับ” กาวตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว เล่นเอาแบงค์งงทีเดียว

“อะไรกันหว่า โทรมาพูดๆแล้วก้อไป เฮ่อ ไม่เข้าใจมันจริงๆ” แบงค์แอบบ่นเล็กน้อยก่อนรีบไปอาบน้ำ

แบงค์กับกาว เพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ชั้นประถม ในเวลานั้น แบงค์เป็นเด็กที่มักจะถูกเพื่อนๆที่โรงเรียนกลั่นแกล้งเสมอๆ และในหลายๆครั้ง ก็ได้กาวเนี่ยแหละ เป็นคนคอยช่วยแบงค์ออกมาจากเรื่องยุ่งๆ แบงค์กับกาวเลยมีอะไรที่ผูกพันกันมาก บางครั้งอาจจะมากกว่าคำว่าเพื่อนด้วยซ้ำ บ้านของแบงค์กับกาวอยู่ไม่ไกลกันมากนัก สามารถเดินทางไปมาหากันได้สะดวก และด้วยความที่บ้านแบงค์เป็นทางผ่าน กาวซึ่งสามารถขับรถมอเตอร์ไซค์ได้ ก็จะแวะมารับแบงค์ที่บ้าน เพื่อไปเรียนด้วยกันเสมอๆ

แบงค์ยืนรอกาวที่หน้าบ้าน พลางเปิดไอพอดฟังไปด้วย.... ไม่นาน กาวก็มาถึงที่บ้าน และทั้งสองก็นั่งซ้อนท้ายเพื่อไปโรงเรียนที่อยู่ไกลจากบ้านของทั้งสองพอสมควร

“แบงค์ จะสอบแล้วยังฟังเพลงอยู่อีก อ่านหนังสือบ้างปล่าวเนี่ย” กาวถามมาด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง

“เหอะน่า อ่านไม่อ่าน คงมีค่าเท่ากันแหละ ฮะๆๆๆ เอาเวลาไปฟังเพลงดีฝ่า หนุกก่าอีก”

“แบงค์ก็... สอบตกอย่าหาว่าเราไม่เตือนนะ” กาวพูดเป็นเชิงติเตียน แต่ก็รู้ดีว่า คำพูดเมื่อกี้ เข้าหูซ้าย ทะลุหูขวาแบงค์ไปหมดเลยล่ะ    

ไม่นานนัก รถมอเตอร์ไซค์ของกาวก็พาทั้งสองมาถึงบริเวณที่จอดรถของโรงเรียน แบงค์กับกาวเรียนที่โรงเรียนเอกชนที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งของจังหวัด ทั้งสองเป็นนักเรียนในชั้นม.6 ที่ในอีกไม่กี่เดือนนี้ ก็จะต้องไปเรียนที่ใหม่ในรั้วมหาวิทยาลัยแล้ว การสอบครั้งนี้จึงเป็นการสอบครั้งสำคัญครั้งหนึ่งทีเดียว เห็นก็จะมีแต่....

“กาวๆ เดี๋ยวเราไปกินไอติมกันนะ แบงค์อยากกินอะ พาไปหน่อยนะ” แบงค์พูดด้วยเสียงอ้อนๆ เพราะรู้ว่าทุกครั้งที่พูดแบนี้ กาวต้องใจอ่อนทุกที

“ไม่เอาอะ... แต่ถ้าแบงค์จะเลี้ยง เดี๋ยวกาวไปส่งให้ก็ได้” กาวตอบกลับมาพร้อมทำหน้าตากวนๆใส่แบงค์ เพราะเวลาพูดถึงขนมทีไร แบงค์มีอันตาลุกวาวทุกที

“โหย กาวอะ อีกแล้วเหรอ คราวที่แล้วแบงค์ก็เป็นคนจ่ายนะ.... ไม่รู้ล่ะ ถ้าคราวนี้กาวไม่เลี้ยง แบงค์โกรธจริงๆด้วย...” พอพูดจบ แบงค์ก็หันหลังกลับทันที เพื่อบอกให้รู้ว่า งอนแล้วนะ (มาง้อด้วย)

พอกาวเห็นแบบนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ได้แต่ยิ้มแล้วก็เอามือขยี้หัวแบงค์ไปทีนึง ก่อนเดินออกไป

ส่วนแบงค์น่ะเหรอ ก็งอนไปตามระเบียบ แต่ก็ไม่นานหรอก.....

.................

.............

“อืมมม อร่อยจังงงงง  กาวกินมั้ยย” ไม่นานหลังจากที่งอนไป ก็โดนง้อด้วยไอติมก้อนโต ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ค่อยเต็มใจรับ (น้อย)

“ไม่ล่ะ แค่มองแบงค์กินก็ เผื่อคนๆข้างๆให้อิ่มได้แล้ว” กาวพูดไปยิ้มไป ก็แบงค์ตอนนี้น่ะ เหมือนกลับไปเป็นตอนเด็กๆอีกครั้ง