การเดินทาง....ของความรัก

ลำดับตอนที่ #7 : คริสต์มาส

ช่วงนี้บรรยากาศของเทศกาลคริสต์มาสกำลังคืบคลานเข้ามา ต้นคริสต์มาสถูกนำมาประดับตามสถานที่ต่างๆ ไฟแสงสีต่างๆมากมายถูกประดับประดาเต็มไปหมด ร้านค้าต่างๆเริ่มนำสินค้าในช่วงเทศกาลคริสต์มาสออกมาขายกันมากมาย ทั้งตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ๆ ซานตาครอสในชุดคลุมสีแดงสด แม้แต่เอล์ฟตัวเล็กๆก็มีให้เห็น

“แบงค์อยากได้อะไรมั้ย เดี๋ยวกาวซื้อให้” กาวถามขึ้นมา ขณะที่ทั้งคู่เดินเที่ยวในงานคริสต์มาสด้วยกัน

“ไม่เอาล่ะกาว..... แต่ว่า...... ถ้าเปลี่ยนเป็นไอติมตรงนั้นน่ะ น่าสนนะ....” แบงค์พูดขึ้นมา พลางพยักเพยิดไปทางมุมหนึ่งที่มีร้านไอติมจัดแต่งอย่างน่ารักตั้งอยู่ กาวก็ไม่ได้ตอบอะไรอีกตามเคย แต่เดินนำแบงค์ไปที่ร้าน ก่อนสั่งไอติมรสโปรดมาให้แบงค์ กับน้ำปั่นให้ตัวเองหนึ่งแก้ว....

“กาวไม่กินด้วยกันเหรอ...” แบงค์ถามขึ้นเมื่อเห็นกาวสั่งแต่น้ำมากิน

“ไม่ล่ะแบงค์ แบงค์ทานเถอะ ถ้าจะเอาอีกก็บอกนะ เดี๋ยวกาวเลี้ยงเอง” กาวบอกกับแบงค์ด้วยรอยยิ้ม

“จิงอะ... เย่ กาวใจดีที่สุดเลย” แบงค์พูดพลางยิ้มแฉ่งแบบเด็กๆ

“แบงค์ เดี๋ยวกาวมานะ” กาวพูดก่อนเดินหายไปในฝูงชนที่มากขึ้นเรื่อยๆ

................................

“พี่ครับ ชิ้นนี้เท่าไหร่ครับ”

“150 น่ะน้อง สนใจรึเปล่า เดี๋ยวพี่หยิบมาให้ดู”

“เอาอันนี้แหละครับพี่ นี่ครับเงิน”

.................................

แบงค์นั่งรอกาวอยู่ที่ร้านไอติมหลังจากทานไปได้ 3 ถ้วยแล้ว

“แบงค์ กาวมาแล้ว” เสียงของกาวดังขึ้นข้างตัวแบงค์

“กาวอะ ไปไหนมา นึกว่าจะชิ่งค่าไอติมซะแล้ว”

“อ่านะ กาวไม่ชิ่งแบงค์หรอก มีแต่แบงค์แหละจะชิ่งกาว” กาวพูดก่อนมองมาที่แบงค์ แล้วยิ้มเล็กน้อย

“พี่เก็บเงินด้วยครับ”

.......................

ในวันนี้ที่บ้านของแบงค์ซึ่งนับถือศาสนาคริสต์ จะมีการจัดงานฉลองขึ้นที่บ้าน เป็นปาร์ตี้เล็กๆ มีคนถูกเชิญไม่มากนัก แต่แน่ล่ะ ว่าหนึ่งในนั้น จะต้องมีครอบครัวของกาวอย่างแน่นอน

“หวัดดีจ้ะกาว เป็นยังไงบ้างจ้ะ” เสียงของพี่นุ่นดังขึ้นมาแต่ไกล

“อ้าว หวัดดีครับพี่นุ่น ผมสบายดีครับ พี่ล่ะครับ เป็นไงบ้าง” กาวตอบกลับมาด้วยเสียงที่สุภาพ

“ช่วงนี้ก็ยุ่งๆอะจ้ะ ทำรายงานค้างอยู่ จารย์ก็เร่งส่ง ก็ เครียดๆนิดหน่อยน่ะ” พี่นุ่นตอบพลางทำหน้าเหนื่อยๆ

“เจ๊ มาเล่าอะไรให้กาวฟังอีกล่ะ” แบงค์ซึ่งเพิ่งจะแต่งตัวเสร็จ เมื่อเห็นพี่นุ่นกับกาวกำลังคุยกันอยู่ก็เดินเข้ามาทักทาย

“เล่าอะไรแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอมิทราบ ฮึ” พี่นุ่นพูดเสร็จแล้วก็เดินสะบัดหน้าจากไป

“แบงค์อย่าไปว่าพี่นุ่นเค้าเลยน่า อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ วันนี้วันฉลองนะ ป่ะไปหาอะไรกินกัน” กาวพูดขึ้นเมื่อเห็นหน้าแบงค์เริ่มคิ้วขมวดเข้าหากันอีกแล้วก่อนเดินนำแบงค์ไปยังซุ้มอาหารเพื่อหาอะไรทาน

............................

“ต่อไปจะเป็นการแสดงดนตรีของน้องกาวค่ะ เชิญเลยค่ะน้องกาว” เสียงพี่นุ่นดังขึ้นเมื่อดนตรีเล่นจบ

“กาว กาวจะเล่นดนตรีเหรอ” แบงค์ถามกาวเมื่อได้ยินพี่นุ่นประกาศดังนั้น

“อื้อ กีตาร์น่ะ” พอพูดจบกาวก็เดินออกไป

...........

 

“เพียงแค่มือจับมือ ได้ยืนอิงหลังเธอ

แค่รู้ว่าเธออยู่ข้างกาย ก็ทำให้โล่งใจ

 

เพียงนั่งลงหลับตา อยู่ในอ้อมแขนเธอ

ให้สายลมเย็นที่พัดมา กล่อมพาให้หลับใหล

 

หายเหนื่อย ทำให้หายเหนื่อย แค่นี้เท่านั้นเอง ที่ใจฉันต้องการ 

 

แค่คนสองคน บนทางแสนไกล

ฝ่าฟันกันไป ท่ามกลางคลื่นลม

ผลัดกันเป็นแสงไฟ ใต้ฟ้ามืดมน

ที่ใจยังสู้ทนได้เพราะรัก จากเธอ

 

เพียงแค่ตาสบตา อาจไม่ต้องพูดกัน

แค่ฉันยังมีไหล่ของเธออยู่เป็นที่พักพิง

 

ลมหายใจจากเธอ เปรียบดังคำสัญญา

จะฝนจะลมจะพัดมา ไม่มีวันทอดทิ้ง

 

หายเหนื่อย ทำให้หายเหนื่อย แค่นี้เท่านั้นเอง ที่ใจฉันต้องการ 

 

แค่คนสองคน บนทางแสนไกล

ฝ่าฟันกันไป ท่ามกลางคลื่นลม

ผลัดกันเป็นแสงไฟ ใต้ฟ้ามืดมน

ที่ใจยังสู้ทนได้เพราะรัก จากเธอ”

 

ทันทีที่เสียงกีตาร์ และเสียงร้องจบลง เสียงปรบมือก็ดังขึ้น โดยเฉพาะจากใครบางคน ซึ่งตอนนี้นั่งก้นไม่ติดเก้าอี้แล้ว

“กาว ทำไมกาวร้องเพลงเพราะอย่างนี้ล่ะ ไม่รู้มาก่อนเลยนะว่ากาวจะร้องได้เพราะขนาดนี้น่ะ” แบงค์พูดทันทีที่กาวลงมาจากเวที

“ก็นะ ร้องได้นิดหน่อยแหละ แต่ไม่ค่อยเพราะหรอก” กาวพูดพร้อมกับยิ้มรับน้อยๆแบบเขินๆ

“ถึงใครบอกไม่เพราะนะ แต่สำหรับแบงค์ เพลงเมื่อกี้น่ะ เพราะที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมาเลย” แบงค์พูดพร้อมพยักหน้าไปด้วย

“จริงเหรอแบงค์” กาวถามกลับแบงค์ พร้อมดวงตาที่เป็นประกาย

“จริงสิกาว เพราะสุดๆเลยล่ะ” แบงค์พูดก่อนนั่งลงทานขนมที่วางอยู่ตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย พลางทำเอากาวที่นั่งอยู่ด้วย ถึงกับยิ้มและคงจะหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลยล่ะ