การเดินทาง....ของความรัก

ลำดับตอนที่ #2 : ความหลัง

......

.........

............

ตั้งแต่กาวรู้จักกับแบงค์มา แบงค์ก็ชอบกินไอติมที่สุด เห็นทีไร ต้องกินทุกที โดยเฉพาะช็อกโกแล็ตเนี่ย รสโปรดของแบงค์ล่ะ จนถึงวันนี้ก็ผ่านมาเกือบสิบกว่าปีแล้ว แต่แบงค์ ก็ยังคงเป็นแบงค์คนเดิม ที่น่ารักสดใสไม่มีเปลี่ยน แถมยังชอบกินไอติมเหมือนเดิมอีกตะหาก นี่ยังไม่รวมเรื่องที่แบงค์น่ะ ตัวเล็กอย่างกับเด็กม.ต้น ไปไหนคนก็คิดว่าเป็นเด็กทั้งนั้นแหละ แต่สำหรับกาวแล้ว ถึงแบงค์จะตัวเล็ก แต่ก็เล็กพริกขี้หนูนะ ตัวจริงของแบงค์น่ะ แสบอย่าบอกใครเลย....

อย่างเมื่อหลายปีก่อน ครั้งนั้นแบงค์กับกาวยังอยู่ในช่วงม.ต้น เวลาที่ทั้งคู่จะกลับบ้านในช่วงนั้น จะต้องเดินกลับไม่ก็รอให้พ่อของกาวมารับ แต่ในวันนั้นทั้งคู่จะต้องเดินกลับบ้าน ตอนนั้นเป็นเวลาเย็นของวันหนึ่ง ทั้งคู่เดินลัดผ่านทางด้านหลังโรงเรียนเพื่อกลับบ้าน พอผ่านบริเวณกองขยะของโรงเรียน ทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงของลูกแมวกำลังร้องอยู่มุมหนึ่งของกองขยะด้านหลังเสาไฟฟ้า แบงค์ซึ่งได้ยินก่อนก็ร้องเรียกให้กาวช่วยกันหา (แบงค์เป็นคนรักสัตว์มากๆเลยล่ะ) เวลานั้นกาวซึ่งอยู่ติดกับเสาไฟมากกว่า จึงเป็นฝ่ายเจอเจ้าลูกแมวน้อยก่อน แบงค์ในเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่กาวไม่อาจลืมได้เลยล่ะ.... เด็กผู้ชายตัวเล็กๆกำลังเล่น ส่งเสียงให้กับเจ้าลูกแมวอย่างน่ารักน่าเอ็นดู และก็ทำอย่างกับว่า มันฟังเขารู้เรื่อง พยักหน้าพูดเองเออเองไปหมด ก่อนที่เจ้าแมวจะได้รับชื่อใหม่ว่า ปังปัง และบ้านใหม่ที่บ้านของกาว....

“แบงค์ทำไมต้องเอาไปไว้ที่บ้านกาวด้วยอะ ไว้ที่บ้านแบงค์ไม่ได้เหรอ” กาวถามแบงค์ไป ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากเลี้ยงหรอกนะ แต่ว่าพวกสัตว์เลี้ยงมักจะทำให้เขารำคาญใจมากกว่า

“แบงค์เอาไปเลี้ยงไม่ได้ แม่แบงค์แพ้ขนแมว แบงค์ฝากไว้กับกาวนะ เดี๋ยวตอนเย็นๆจะเอาอะไรมาให้มันกินเอง”

“แบงค์ไม่เลี้ยงไม่ได้เหรอ ปล่อยมันไปเหอะ เดี๋ยวแม่มันคงมาหาลูกมันแหละ”

“กาวไม่เห็นเหรอว่าแม่ทิ้งมันไปแล้ว ถ้าแบงค์เอามันไปปล่อยแบงค์สงสารมัน กลัวมันจะไม่รอด มันยังอ่อนแออยู่เลย แล้วกาวก็ไม่ต้องห่วงหรอก แมวตัวผู้น่ะ เดี๋ยวมันโตเป็นหนุ่ม มันก็จะไปเอง ไปหาคู่ของมัน กาวไม่ต้องดูแลมันตลอดหรอก เดี๋ยวมันก็ไปแล้ว” แบงค์บอกกับกาวไป

.....

หลังจากนั้น ทุกๆเย็น แบงค์จะซื้อปลามาให้เจ้าปังปังกินเสมอ

“แบงค์ แบงค์เอาปังปังไปปล่อยเหอะ กาวรำคาญมันอะ” กาวบอกกับแบงค์ในวันหนึ่ง ซึ่งนั่นทำให้แบงค์โกรธมากทีเดียว

“แล้วมันไปทำอะไรให้กาวรำคาญล่ะ ข้าวแบงค์ก็เอามาให้มันกินทุกวัน แล้วกาวจะรำคาญอะไรมันอีก” แบงค์พูดด้วยความโกรธระคนน้อยใจ

“ก็... มันชอบทำห้องเลอะเทอะ แล้วก็ชอบมานอนบนเตียงกาวด้วย กาวไม่ชอบ”

“....แค่นี้ใช่ไหม กาวรำคาญมันเพราะเรื่องแค่นี้ใช่ไหม หรือว่ากาวรำคาญแบงค์ด้วย ที่แบงค์อ่อนแอ ต้องคอยให้กาวช่วยตลอดเวลา ก็ได้ แบงค์จะจำไว้ ว่ากาวใจร้ายได้แม้กระทั่งแมว..... และกาวก็กำลังจะใจร้ายกับแบงค์ด้วย....” พูดจบแบงค์ก็อุ้มเจ้าปังปังออกไป พร้อมกับน้ำตาที่ไหลเป็นทางบนใบหน้า หากแต่ว่ากาวคงไม่เห็น กาวคิดว่านี่ก็คงเหมือนกับที่แบงค์งอนกาวครั้งก่อนๆนั่นแหละ

.........

หลายวันผ่านไป แบงค์เหมือนจะหายไปจากชีวิตกาว ไม่มาหากาวอีก ไม่ไปโรงเรียนด้วยกันเหมือนก่อน และดูเหมือนว่า.....แบงค์คนที่เคยสดใสเสมอได้ตายจากไปแล้ว.....

เย็นวันหนึ่ง หลังจากไม่ได้เจอกันสักพัก กาวตัดสินใจเป็นคนง้อแบงค์เอง กาวไปดักเจอแบงค์ที่บ้าน....

“แบงค์....” กาวพูดด้วยเสียงแผ่วเบา หลังจากแบงค์มาถึงบ้านแล้ว

“...........” พอแบงค์เห็นกาวแล้ว แบงค์ก็รีบวิ่งขึ้นบ้านไปโดยไม่มีท่าทีว่าจะหันมามองเลย นั่นทำให้กาวตกใจมาก

“แบงค์ เราต้องคุยกันนะ อย่าเงียบสิ อย่าเดินหนีกาว คุยกับกาวสิ แบงค์.....” แบงค์ตะโกนด้วยเสียงที่แผ่วเบา น้ำตาไหลรินอาบสองแก้ม เพียงบอกให้คนบางคนรู้ ว่าเขาเสียใจแค่ไหน.....

ไม่นานฝนก็กระหน่ำเทลงมา แต่กาวก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะจากไปไหน น้ำตาและสายฝนไหลรวมกันจนแยกไม่ออก.... กาวยืนตากฝนเนิ่นนานจนกระทั่งเปียกไปทั้งตัว แต่กาวก็ยังคงยืนก้มหน้ารอแบงค์อยู่อย่างนั้น....

.................

“กาว.....”

“แบงค์ ยอมคุยกับเราแล้วใช่ไหม” กาวดีใจมากที่ได้ยินเสียงแบงค์อีกครั้ง

“.................เข้ามาก่อนเถอะ แล้วค่อยคุยกัน” แบงค์เรียกกาวให้เข้ามาในร่มที่แบงค์ถืออยู่ ก่อนเดินเข้าบ้านไป แบงค์หาผ้าเช็ดตัว และเครื่องดื่มร้อนๆมาให้กาว

“แบงค์.... กาวขอโทษนะ ที่กาวต้องทำให้แบงค์เสียใจ กาวไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” กาวเริ่มพูดกับแบงค์ก่อน

“กาว แบงค์ยอมรับนะ ว่าแบงค์ก็ทำเกินไป แบงค์เกือบทำร้ายเพื่อนคนเดียวของแบงค์ไปแล้ว แต่วันนั้นแบงค์โกรธจริงๆนะ ทั้งโกรธ ทั้งกลัว กลัวว่า กาวจะทิ้งแบงค์เหมือนกับเจ้าปังปังมัน กลัว แบงค์กลัวจริงๆ.....”แบงค์พูดทั้งน้ำตา

“กาวไม่ทิ้งแบงค์หรอก กาวจะทิ้งแบงค์ได้ยังไงล่ะ” กาวพูดแล้วเอามือลูบผมแบงค์เบาๆ

“ก็แบงค์กลัวนี่นา แบงค์กลัวว่าถ้าแบงค์อ่อนแอเหมือนเจ้าปังปังมัน กาวก็จะรำคาญแบงค์ และก็จะทิ้งแบงค์ไป” แบงค์พูดไปร้องไห้ไป กาวไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้แต่มองเพื่อนคนนี้ของเขา และแอบยิ้มให้กับความคิดมากของอีกฝ่าย นี่ละ นายแบงค์ตัวจริง คิดไปซะทุกเรื่อง แต่ก็...จริงอยู่ ที่ผ่านมาแบงค์มักจะเป็นฝ่ายให้เขาช่วยเสมอ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะรำคาญอะไรหรอกนะ แต่ว่าเขาน่ะ เต็มใจที่จะช่วย.... และเขาก็เชื่อว่า สักวันหนึ่ง แบงค์จะต้องเข้มแข็งขึ้น เพราะเขารู้ว่า เขาไม่มีทางที่จะอยู่ดูแลแบงค์ได้ตลอดหรอก........

............

.........

......