คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : {OS} : Our Relation (MyungYeol)
‘เอาอีแล้วนะ! ทำไมนาย้อเอาแ่พูถึนๆนั้น้วย!’
‘ะไปไหน็ไปเลยนะมยอู!’
อา...ทะเลาะันอีแล้ว ั้แ่เมื่อไหร่ันนะที่เาและนรัทะเลาะันบ่อยนานี้ ั้แ่เมื่อไหร่ันนะที่เาเริ่มไม่สนใะ้ออีน.....แล้วมันั้แ่เมื่อไหร่ันนะ ที่เารู้สึอยาะทะเลาะับนรัทุวันเหลือเิน
๊อ ๊อ ๊อ...
มือหนายึ้นเาะบานประูรหน้าเบาๆสามรั้อย่าเยิน...ริๆที่หน้าอนโมัน็มีอินเอร์โฟนสำหรับโทรึ้นมาล่ะนะ แ่เา็เลือที่ะึ้นมาหาเลยเสมอ
“มาแล้วเหรอ... สวัสีมยอู ^^” อยอลเปิประูรับเา้วยรอยยิ้ม เ่นเียวันับทุรั้ที่เามาหา ...อยอลมัะ้อนรับเา้วยรอยยิ้มหวานๆและาร้อนๆเสมอ
“ทะเลาะันอีแล้วเหรอ?” อยอลถาม้วยสีหน้าเป็นห่ว เพราะพัหลัๆมานี้มยอูมาหาเาเือบทุวัน ้วยเหุผลว่าทะเลาะับนรัเลยไม่รู้ะไปอยู่ที่ไหน
“อืมม เรื่อไร้สาระน่ะ” มยอูเลี่ยที่ะอบำถาม เพราะเาไม่อยาให้อยอลรู้้นเหุอารทะเลาะันอเาับนรัเลยริๆ
“โอเ ไม่อยาบอ็ไม่เป็นไร” อยอลับท้วยรอยยิ้มเหมือนอย่าเย มยอูเอ็ยิ้มให้อยอล้วยวามผ่อนลายมาว่าเิม
มยอูและอยอลเป็นเพื่อนันมาั้แ่สมัยเรียนม.ปลาย นอนนี้ทัู้่เรียนอยู่มหา’ลัยปีสามแล้ว มยอูเลือเรียน่อในะวิศวะ ส่วนอยอลเลือเรียนสถาปัย์ แ่ทัู้่็ยัไปไหนมาไหน้วยันเสมอ นระทั่มยอูมีแฟน และแน่นอนว่าแฟนอมยอูไม่้อารให้เามาอยู่ันสอ่อสอับผู้ายหน้าสวยอย่าอยอล พวเาึพบันน้อยล
เวลาผ่านไปรึ่ปีหลัาบับแฟนรุ่นน้อ มยอูเริ่มลับมาอยู่ับอยอลบ่อยๆอีรั้ ้วยเหุผลเิมๆว่าทะเลาะันเลยไม่รู้ะไปอยู่ไหน ....อยอลเ้าใ เาไม่ไ้ว่าอะไรและ้อนรับมยอูเสมอ และหลัานั้น..ทุรั้ที่ทะเลาะันมยอู็ะมาหาอยอล มันเป็นแบบนี้มาัพัแล้ว
“มยอู วันนี้เราไปูหนัันมั้ยะ?” นาอึน รุ่นน้อในะเียวันับมยอูและพ่วำแหน่นรัอเาเอ่ย้วยน้ำเสียอ่อนหวานในะที่เาสอนำลัเินเ้าไปในะ...ใ่ พวเาีันแล้ว
“อืม ็ะ....เฮ้! อยอลอา!” มยอูที่ำลัะอบำถามแฟนสาวเปลี่ยนำพูลาอาาศ เมื่อสายาเหลือบไปเห็นเพื่อนสนิทหน้าหวานำลัเินเ้ามาทาะอเา ้วยวามลืมัวหรืออะไรมยอู็ไม่รู้ เาสะบัมือนาอึนออแล้วรีบเินไปหามยอูทันที
“อ้าว...สวัสีมยอู” อยอลหันมายิ้มและทัทายมยอูเหมือนทุรั้ มยอูำลัะอ้าปาถามว่าอยอลมาทำอะไรที่นี่ แ่เา็้อลืนำพูทั้หมลอไป เมื่อเห็นใรอีนเินามหลัอยอลมา
“อยอลอา นายะรีบเินไปไหนน่ะ” อีโฮวอน เือนอะสถาปัย์....เินเ้ามาออแถมยัเรียื่ออยอลอย่าสนิทสนม และแน่นอนว่ามันทำให้มยอู่อน้าไม่พอใ
“ฮะๆ...นาย่าหาที่เิน้า” อยอลหัวเราะให้ับน้าๆ่อนะยื่นมือไปผลัหัวโฮวอนเบาๆ
“เฮ้ อยอล” มยอูเรียอยอลอีรั้ เมื่ออีฝ่ายทำท่าว่าะลืมไปแล้วว่าเมื่อี้เาำลัะถามำถามับน
“อ๊า...นายะถามว่าันมาทำไมที่นี่ใ่ไหม?”
มยอูพยัหน้า
“ันเ้ามาทำธุระนิหน่อยน่ะ ไป่อนนะ” อยอลพูพลาี้ึ้นไปที่ั้นสอออาาร ่อนะบอลาเาแล้ว็ูมือโฮย่าเินผ่านเาไป ในอนแรมยอูะเินามอยอลไป้วย แ่นาอึนลับเรียเาไว้และลาเาไปอีทา
...วันนั้นทั้วันมยอูเรียนไม่รู้เรื่อ ไ้แ่อให้เวลาเินไปเร็วๆเพื่อที่ืนนี้เาะไ้ไปหาอยอล...
๊อๆๆ!
มือหนารัวเาะประูเสียัว่าทุรั้ เาร้อนรนอยาให้อยอลมาเปิประูให้ไวๆ ไม่ไ้ยืนรออย่าใเย็นเหมือนทุรั้ที่เามาที่นี่
“สวัสีมยอู วันนี้มาเร็วนะ” อยอลเปิประูให้เา้วยรอยยิ้มเหมือนทุรั้...รอยยิ้มหวานๆออยอลทำให้อารม์ร้อนๆอเาเย็นลไ้อย่าน่าประหลา
“วันนี้็ทะเลาะันอีแล้วเหรอ....เมื่อเ้ายัีๆอยู่เลย” อยอลถามพลาเลื่อนถ้วยามาไว้รหน้ามยอู มือเรียวยึ้นมาเท้าามน าู่สวยมอมยอูอย่าสสัย
“ไม่ไ้ทะเลาะันแล้วันมาหานายไม่ไ้เหรอ” มยอูถามเสียเย็น เา้ออยอลเม็ นอยอลอสสัยไม่ไ้ว่ามยอูำลัพาลใส่เารึเปล่า
“็เปล่า...นายะมาเมื่อไหร่็ไ้”
“...นายพูแบบนี้ับหมอนั่น้วยรึเปล่า”
“หมอนั่นเหรอ? นายพูถึใรน่ะมยอู”
“็อีโฮวอน....”
“....ไม่มีใรเยมาห้อันนอานาย” อยอลอบเบาๆ ่อนะยิ้มหวานออมาน้อยๆเมื่อเห็นว่ามยอููะอารม์ีึ้นบ้า
“แล้วทำไม้อแนบิันนานั้น”
“แล้วทำไมนาย้อมาัันแบบนี้้วย....ันไม่มีสิทธิ์ะสนิทับใรเหรอมยอู” อยอลเอียอน้อยๆ แ่ริมฝีปาเรียวบายัประับ้วยรอยยิ้ม ั้แ่รู้ัันมาอยอลมอมยอูอออย่าทะลุปรุโปร่ไปะทุเรื่อ....แ่มยอูไม่เยรู้เลยว่าอยอลำลัิอะไร อนนี้็เ่นัน
“................”
“นายเอาแ่มาหาันแบบนี้...เลยทะเลาะับนาอึนใ่มั้ย”
“..............”
“ถ้าั้น็ลับไปเถอะ...ันไม่อยาเป็นสาเหุที่ทำให้นรัทะเลาะัน”
“ไม่! ันไม่ลับ ันไม่ไปไหนทั้นั้น”
“.....”
“นายเยมีแ่ัน...แ่ทำไมวันนี้ถึไ้มีนอื่นเพิ่มึ้นมาไ้...”
“....นทุนมีโลและสัมอัวเอทั้นั้น “ อยอลถอนหายใเบาๆ่อนะอบำถามมยอู
“มีแ่ันไม่ไ้เหรอ.....ให้ันเป็นนเียวที่้าไปอยู่ในโลอในไม่ไ้เหรอ?” มยอูถาม เาเริ่มสับสน....ทำไมเา้อร้อนรนและวุ่นวายนานี้้วย
“ทำไมัน้อมีนายแ่นเียว....ทั้ๆที่นายมีนาอึนอยู่แล้ว”
“ั้นันะเลิับนาอึน!” มยอูใับำอบอัวเอไม่น้อย....เาไม่ไ้ิ่อนอบออไปเลยันิ เารู้แ่ว่าเาไม่้อารให้อยอลมีใร ้อารให้มีเพียเาเท่านั้น
“พูเรื่อบ้าอะไร”
“เราบันเถอะ อยอลอา”
“...นายอบันรึไ” ำถามออยอลเหมือนับวัถุแ็ๆัอย่าที่ฟาเ้าลาหน้าผามยอูอย่าั...นั่นสินะ มยอูไม่เยิถึ้อนั้นมา่อนเลย....เาอบมาหาอยอลเพราะเาสบายที่ไ้อยู่ใล้ๆนๆนี้ ในะที่เาบนาอึนเพียเพราะนาอึนเป็นนสวยและเหมาะสมับเา
ทุรั้ที่ทะเลาะันมยอู็ะรีบมาหาอยอลถึที่นี่ เาไ้รับารเยียวยา้วยรอยยิ้มหวานๆและาหอมๆาอยอลเสมอ...เาอยาทะเลาะับนาอึนบ่อยๆเพียเพื่อะไ้มี้ออ้ามาหาอยอลไ้
...ถ้าทั้หมนั่นสามารถใ้แทนำว่าอบหรือ “รั”..........................เา็ะรัอยอลมานานมาแล้ว
“ใ่....ันอบนาย” มยอูพูออไปอย่าเ็มปาเ็มำ มือหนาเริ่มำถ้วยาใบสวยแน่น
“....นายมีนาอึนแล้วมยอู นายไม่สามารถมีันไ้นเียว”
“ันะละ...”
“อย่าเลิับเาแล้วมาหาัน...เาไม่ไ้ทำอะไรผิ และันไม่้อารอย่านั้น”
“ทำไมล่ะอยอล ันไม่เ้าใ”
วาู่สวยหลุบลมอถ้วยาในมือ พรูลมหายใออ้าๆ่อนะเริ่มพูอีรั้
“เราอย่าบันเลย...ันีใที่นายอบัน ัน็อบนายนะ.... แ่ว่า..”
“....”
“ันิว่าทุวันนี้มันีพอแล้ว...ถ้านายอยาเอันนาย็มาหา ถ้าเอหน้านาย็เ้าไปทัไ้ เราอยู่้วยันไ้แม้ะไม่ไ้เป็นแฟนัน...”
“...”
“นายอยเป็นห่วัน และันเป็นห่วนายเสมอ... เรารู้ว่าเรารััน แ่อย่าใ้ำนั้นมาผูมัันเลย ถ้า้ออยมาหึหวัน มันอาทำให้วามสัมพันธ์อเราไม่มั่น...”
“.....”
“แ่ถ้านายไม่อบใับสถานะในอนนี้....ลับไปหานาอึนเลย็ไ้นะ” อยอลบำพู้วยรอยยิ้ม...ยิ้มหวานที่มยอูื่นอบและหลไหล
“...” แ่ในวันนี้รอยยิ้มนั้นำลัันเา... ันเาให้เลือว่าะเป็นเพื่อนับอยอล่อไปแ่เราะยัอยู่้วยัน หรือเลือะไปและเาะไม่มีวันไ้เ้าใล้อยอลอี..
มยอูิหนั หัวิ้มอเามวมุ่นนแทบะนัน...อยอลยิ้มำๆับภาพนั้น แน่นอนว่าเารู้อยู่แล้วว่าำอบอมยอูืออะไร.....และอยอล่อน้ามั่นใทีเียว ว่าสิ่ที่มยอูำลัะพูออมามันรับำพูในใเาร้อยเปอร์เ็น์
“อือ....เป็นแบบนี้่อไป็ไ้...”
“...”
“อแ่ยัมีนายอยยิ้มให้ัน ัน็พอใแล้ว” อยอลลั้นยิ้มอย่าห้ามไม่อยู่เมื่อไ้ยินำอบที่้อาร ่อนะเอ่ย้วยน้ำเสียหวานๆพร้อมรอยยิ้มเล็ๆที่มุมปา
“.....ั้นเรามาื่มาัน่อีว่านะ ^^”
......อโทษนะมยอูยา...ันรันายนะ...แ่ัน็รัอิสระอัวเอ้วยเหมือนัน
END
ความคิดเห็น