คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : A4 Confused
A4
‘ถ้าเบียร์ไม่ได้คิดกับปุนแค่เพื่อนละ’
หลังจากประโยคนั้นเบียร์ก็ไม่พูดอะไรออกมาอีกเขาอยู่จนกระทั่งพ่อกับแม่ของปุนกลับมาบ้านแล้วจึงกลับไปจากนั้นก็เหมือนพยายามจะหลบหน้าเจ้าตัว เพราะตลอด2อาทิตย์ที่เหลือเบียร์ไม่เคยมาปรากฏตัวให้เห็นอีกเลย ทิ้งไว้เพียงคำพูดเดิมๆที่ตามหลอกหลอนปุนตลอดเวลา
ใช่ว่าเขาจะไม่พยายามสลัดเรื่องนี้ออกจากหัวแต่ทุกครั้งที่พยายามจะลืมคำพูดเหล่านั้นก็เหมือนจะลอยมากระซิบที่ข้างหูให้ใจเต้นไม่เป็นส่ำอยู่ร่ำไป
Lose!!
“โอ๊ย!”เสียงเตือนว่าเขาแพ้ในเกมนี้อีกครั้ง เป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันไม่รู้เพราะเหมือนว่าเขาจะไม่ได้สนใจมันเท่าไหร่ เขาเพียงแต่เล่นมันเพื่อลืม...
‘เราชอบปุน...’
..............................................
‘เราชอบปุน...’
ตอนนั้นคำว่าเพื่อนสำหรับเขาและร่างเล็กนั้นได้พังทลายลงแบบไม่สามารถต่อกลับมาได้อีก แต่ถึงเป็นแบบนั้นเขาก็ไม่เสียใจที่ได้บอกไปเพราะเขารู้...รู้มานานแล้วด้วยว่าความรู้สึกของเขาที่มีต่อร่างบางนั้นได้เปลี่ยนไปเป็นคำที่มากกว่าเพื่อนจนไม่สามารถย้อนคืนได้อีกและเขาเองก็ไม่คิดจะย้อนด้วย
เขารักปุน
เขาอยากให้ปุนรู้ แม้จะต้องผิดหวังแต่เขาก็เตรียมใจยอมรับ ความรู้สึกของเขามันเอ่อล้นจนไม่สามารถเก็บไว้ได้ ใช่ว่าปุนจะคิดมากอยู่คนเดียวซะเมื่อไหร่ เขาเองก็กลัว...
ไม่อยากจะฟังคำปฏิเสธจากร่างบางถึงแม้จะเตรีมใจมาแล้วก็ตามแต่ถ้าถึงตอนนั้นเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าจะมองหน้าคนที่เขารักติดหรือไม่
“ปุน...ถึงตอนนี้ปุนจะยังไม่ได้ชอบเราแบบนั้นแต่เราไม่ยอมแพ้หรอกนะ ซักวัน เราจะทำให้ปุนชอบเราตอบให้ได้”เสียงกระซิบเหมือนคำมั่นสัญญาล่องลอยไปตามสายลมแม้ว่าตอนนี้อาจจะยังส่งไปไม่ถึงหัวใจที่กำลังสับสน....
แต่ซักวัน...
........................................
“ปุน...”เสียงกระซิบงึมงำที่ข้างหูทำให้ร่างบางรำคาญน้อยๆก่อนจะตามมาด้วยแรงเขย่าตัวเบาๆจนสุดท้ายด้วยตาคู่โตก็ต้องปรือขึ้นอย่างง่วงงุนก่อนจะเบิกโพลงเมื่อเห็นหน้าคนปลุก
“บะ...เบียร์!!”ปุนร้องลั่นจนเบียร์ต้องเอามือปิดปาก
“ก็เราเองอะดิ...คิดว่าใครเล่า ร้องซะดัง”รอยยิ้มอ่อนโยนฉาบบนดวงหน้าคมก่อนที่มือหนาจะออกแรงฉุดคนขี้เซาขึ้นจากที่นอนแต่เหมือนจะพลาดไปเล็กน้อย
“อ๊ะ!!”เจ้าของเสียงเสียหลักสะดุดผ้าห่มขณะลุกขึ้นทำให้ร่างบางเซล้มลงไปหาอีกฝ่ายในทันที ทางด้านเบียร์เมื่อร่างบางที่พุ่งเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้เขาไม่ทันตั้งรับทัน ร่างทั้งสองจึงล้มกระแทกพื้นทั้งคู่
ปุนหลับตาปี๋เตรียมรับแรงกระแทกแต่กลับพบว่าตัวเองไม่เจ็บอย่างที่คิดดวงตาคู่สวยจึงปรือมองและผมว่าตัวเองกำลังใช้อกแกร่งของเพื่อนหนุ่มเป็นเบาะรอง
“ขะ...ขอโทษ”ร่างบางลุกพรึบแต่กลับโดนมือหนารั้งเอาไว้จากนั้นก็กระชากร่างบางไปไว้ในอ้อมแขนอีกรอบ แน่นอนว่าปุนทั้งดิ้นทั้งสะบัดแต่ดูเหมือนว่าอ้อมกอดนี้จะไม่ยอมให้เขาจากไปง่ายๆ
“ปล่อย!”คำสั่งเอาแต่ใจเรียกรอยยิ้มกว้างจากคนกอด มือหนาแนบศีรษะของร่างบางเข้ากับอกแกร่งก่อนจะเอ่ยเสียงกระซิบให้ได้ยินสองคนว่า...
“ฟังสิ...เสียงหัวใจของเรา”ดวงตาที่ปิดสนิทค่อยปรือขึ้นก่อนจะปิดลงอีกครั้ง แนบกายเข้ากับอกแกร่งของอีกฝ่ายเพื่อฟังสิ่งที่เขาพยายามบอก...
ตึก ตัก...
จังหวะการเต้นของหัวใจอีกฝ่ายก้องกังวานอยู่ในหู เสียงของมันดังจนเขาสัมผัสได้ ทั้งรัวเร็วรุนแรงแต่กลับไพเราะ อบอุ่นเหมือนเจ้าของหัวใจดวงนี้
“ได้ยินไหม...เสียงนี้มีไว้เพื่อปุน คนเดียว”ปุนเงยหน้าประสานตากันดวงตาแสนอ่อนโยนที่ทอดมองมาอยู่ตลอด เป็นแบบนี้เสมอมาตั้งแต่เมื่อก่อน...
ทั้งสองสบตากันเนินนานจนเหมือนเวลาถูกหยุดก่อนที่เบียร์จะเป็นฝ่ายพูดขึ้น
“ลุกได้แล้วอยู่แบบนี้เดี๋ยวเบียร์ก็อดใจไม่ไหวหรอก”คำหยอกของคนเบื้องล่างเล่นเอาดวงหน้าขาวๆขึ้นสีก่ำรีบผละออกจากอ้อมกอดนั้นทันที
“พูดอะไรไม่อายปาก”
“ก็พูดให้คนน่ารักฟังคนเดียวแล้วกัน”ร่างบางหน้าแดงก่ำกับคำพูดหวานหูชวนขนลุกของอีกฝ่ายก่อนจะเดินหนีออกจากห้องมา เพราะถ้าขืนยังอยู่ด้วยกัน2ต่อ2ละก็...ไม่อยากจะคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“เราไม่ได้น่ารักเฟ้ย!!!”
........................................
ตึงๆๆๆๆปึก!โครม!!!!
“ต้นกล้าเบาๆหน่อยสิลูก...ดีนะเบียร์รับไว้ทัน”เสียงหยอกของผู้เป็นแม่ทำเอาคนเกือบตกบันไดหน้าแดงแจ๋เมื่ออ้อมกอดอันคุ้นเคยรั้งเขาไว้ไม่ให้เขาพลาดตกบันไดคอหักตายซะก่อน
“ซุ่มซ่าม...”สีหน้ายิ้มๆของเขาทำให้ปุนอยากกระชากคนกอดมาโหม่งเฮดบลัดให้รู้แล้วรู้รอดแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ความคิดของเขาอ้อมกอดปลาหมึกจึงแน่นขึ้นจนดิ้นยังไงก็ไม่หลุด
“ปล่อยได้แล้วน่า”คนในอ้อมแขนเริ่มดิ้นไม่หยุด แต่ดูเหมือนยิ่งเขาดิ้นมากเท่าไหร่ก็ยิ่งไปกระตุ้นต่อมอยากแกล้งคนของอีกฝ่ายมากกว่า
“ไม่ปล่อยเลยได้ไหม?”คนกอดโน้มลงมากระซิบที่ข้างหูเบาๆให้ได้ยินกันสองคน
“ไม่!!”
“สองคนทำอะไรกันอยู่น่ะมากินข้าวได้แล้วนะ”เสียงเรียกทำให้เบียร์ต้องจำในปล่อยคนน่ารักออกจากอ้อมแขนอย่างเสียดายก่อนจะยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย
“จริงสิ...วันนี้เบียร์เขาจะมาค้างที่นี่ด้วยเดี๋ยวเราไปช่วยเพื่อนเอาที่นอนไปปูในห้องเราด้วยนะ”
“หา!!!!”
ความคิดเห็น