คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4
บทที่4 หนี.........ไม่พ้นT[]T
เช้าวันรุ่งขึ้น.....
ดวงตาสีนิลปรือขึ้นอย่างง่วงงุนสัมผัสแรกที่เขาได้รับทำให้เขาถึงกับร้องโอดโอยออกมาเบาๆพลางมองสภาพตัวเองแล้วก็ต้องรู้สึกหนักใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
(wit talk)
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก~~~~ผมมีอะไรกับผู้ชาย=[]=ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกก็เถอะแต่นี่มันตั้งสองคนเลยนะเฟ้ยอ้ากกกกกกกกกกกกกกตรูอยากตาย~แถมเพิ่งรู้จักพวกมันได้แค่วันเดียวเองอ่าT[]T (หมายความว่าถ้าแกรู้จักพวกมันมาก่อนก็ไม่ว่าอะไรงั้นสิ>>ไรคิ) เฮ้ย!!ไม่ช่ายอย่างง้านนนนน....ผมไม่ได้ใจง่ายขนาดนั้นซักหน่อย-_- (เหรอ...) จะหาเรื่องเรอะเดี๋ยวพ่อจับกดซะนี่= =*
เข้าเรื่องๆ....ผมมองไอ้สองหน่อที่หลับปุ๋ยสบายใจเฉิบอย่างหมั่นไส้ก่อนที่ภาพเมื่อคืนจะย้อนกลับมาให้หน้าแดงเล่นๆเมื่อเห็นเรือนร่างอันเปลือยเปล่าของพวกมัน...เอือก...เลือดแทบทะลักทำไมหุ่นพวกมันสองตัวถึงได้น่าฟัดนักฟะ=.,=เอ้ยม่ายช่าย~ว่าแต่พวกมันตอนหลับนี่ดูน่ารักกว่าตอนตื่นเป็นกองเลยแฮะ...เฮ้ย...ตรูคิดอะไรอยู่เนี่ยตรูเพิ่งรู้จักพวกมันได้วันเดียวเองน้า~
“งืม.....วิทจางขอกอดหน่อยจิ~”น่านดูมันไอ้ซันแกนะแก....ขนาดหลับมันยังไม่วายเพ้อถึงตรูอีกแนะมันน่าดีใจไหมเนี่ย.....ตรูไปทำอะไรให้มันติดใจนักหนาวะแล้วทำไมตรูจำไม่ได้ฟะ-_-;;และอีกอย่าง....
ตรูไม่ใช่วิทจังของพวกแกโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!
คิดได้ดังนั้นผมจึงรีบแต่งตัวแล้ววิ่งแจ้นออกมาจากห้องนั้นอย่างรวดเร็วก่อนที่เจ้าสองพี่น้องหื่นกามนั่นจะตื่นขึ้นมาเจอผม
‘สาธุของชาตินี้อย่าได้เจอกันอีกเล้ย~~~’
........................................
(sun talk)
หลังจากผมลืมตาขึ้นความทรงจำอันแสนสุขของผมก็มลายหายไปเมื่อหันกลับไปเห็นเพียงร่างของพี่ชายที่ยังหลับใหลอยู่
เขาคนนั้นจากไปแล้ว.........
ความรู้สึกผิดหวังจู่โจมผมอย่างไม่ทันตั้งตัวจนได้แต่นั่งยิ้มสมเพชตัวเองที่ไม่สามารถรั้งตัวคนที่เขาแอบหลงรักมามากกว่าสิบปี (ปัจจุบันสุริยันและวิทยาอายุ25นะขอรับ-_-) และได้แต่คอยเฝ้ามองมาตลอดเพราะไม่มีแม้แต่ความกล้าจะเข้าไปทักทายหรือพูดคุย......ถึงแม้จะรู้ว่ามีการคนรักร่วมกับพี่ชายจะเป็นเรื่องผิดแต่ให้ทำไงได้ก็คนมันรักไปแล้วนี่นาและอีกอย่างผมก็ไม่มีทางยอมให้พี่มูนเป็นคนเสียสละเด็ดขาดเพราะเราเหมือนกับคนๆเดียวกัน.....เรามีหัวใจดวงเดียวกันนั่นคือวิทยา
“ถ้าหายไปก็หาให้เจอ....”เสียงเรียบเย็นดังขึ้นจากคนข้างกายก่อนที่ดวงตาสีนิลน้ำเงินเข้มเย็นชาจะปรือขึ้นอย่างแน่วแน่
“นั่นสินะ....ขอบใจนะมูนนี่”คนพี่พยักหน้ารับเงียบๆก่อนจะลุกออกไปอาบน้ำแต่งตัวทิ้งให้สุริยันนั่งจมอยู่กับความคิดตัวเอง
(moon talk)
ซ่า!!!!
เสียงน้ำเย็นฉ่ำกระทบร่างหากแต่จิตใจของผมตอนนี้กลับร้อนลุ่มยิ่งกว่าโดนไฟเผาซะอีกเห็นแบบนี้แต่ผมเป็นคนใจร้อนยิ่งกว่าเจ้าซันอีกนะ....คงเป็นเพราะคนๆนั้นละมั้งที่ทำให้ผมเป็นได้ถึงขนาดนี้ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกผมรู้ว่าร่างบางได้ขโมยสิ่งสำคัญของเขากลับไปด้วย......หัวใจของเขานั่นเอง
ตุบ!!
“บ้าเอ๊ย!!!”ผมสบถออกมาอย่างเจ็บปวดจนเผลอชกกำแพงคอนกรีตของห้องน้ำอย่างแรงจนเกิดแผลถลอกและแผลช้ำในอีกหลายแห่งหากแต่เพียงแค่นั้นเทียบไม่ได้กับหัวใจที่เจ็บราวกับมีมือที่มองไม่เห็นฉีกกระชากมันอย่างรุนแรง
‘ไม่ว่านายอยู่ที่ไหนเราจะตามนายให้เจอ....วิทยา’แล้วชายหนุ่มก็คลี่ยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
.............................................
(wit talk)
“ฮะ....ฮัดชิ้ว!!!!!!!”อารายฟะเนี่ยทำไมตรูรู้สึกเหมือนมีใครนินทาตรูชอบกล-_-
“คงคิดไปเองมั้ง.....”ผมบ่นกับตัวเองเบาๆแล้วสาวตรงเข้าบ้านตัวเองอย่างเร่งรีบราวกับกำลังหนีจากบางสิ่งบางอย่างอยู่....แน่ละขืนอยู่ตรงนี้นานๆเผลอไอ้สองพี่น้องหื่นกามนั่นมาเจอผมอีกผมไม่ซวยแย่เหรอ=_=;;หลังจากหนีพวกมันสองคนมาได้ผมก็นั่งแท็กซี่มาเรื่อยๆรู้ตัวอีกทีผมก็มาหยุดอยู่หน้าบ้านตัวเองตอนเก้าโมงกว่าๆแล้วไม่รู้ทำไมผมถึงได้เหม่อขนาดนั้น
เฮ้ย...แล้วผมจะมานั่งคิดถึงพวกมันไปทำไมเนี่ย.....ไม่เข้าใจโว้ยยยยยยยยย>[]<
“ผมคิดถึงคุณจัง....”
“แต่ที่ซันพูดก็ถูกนะครับ...เราคิดถึงคุณมาก”
คำพูดของพวกมันสองคนลอยเข้ามาในหัวของผมอีกครั้งพร้อมกับเจ้าก้อนตรงอกซ้ายที่เริ่มทรยศกับร่างกายของตัวเองและความร้อนที่แผ่ซ่านไปตามใบหน้า
“ไม่เอาๆต้องลืมมันให้ได้เรื่องบ้าๆแบบนั้นน่ะ”ผมส่ายหัวเบาๆพลางไขกุญแจแต่ก็พบว่าประตูบ้านไม่ได้ล็อก!!
“ขโมย...”คิดได้ดังนั้นผมก็ตรงไปยังออดหน้าบ้านแล้วปิดมันออกก่อนจะหยิบสิ่งหนึ่งออกจากช่องเล็กๆนั่น
มันคือสนับมือคู่ของผมเอง....หึหึ= =+
เฮ้ๆ......เห็นอย่างนี้แต่ผมเคยถล่มมาหมดแล้วนะเฟ้ยพวกมาเฟียแถวนี้น่ะขโมยแค่นี้ตรูบ่หยั้นเฟ้ยตายเป็นตาย!!!!
ผมกระชากประตูเปิดออกและ.........O[]O!!
“ไง!!!”เสียงทักทายอันแสนคุ้นเคยแต่ผมกลับอยากวิ่งหนีซะให้พ้นเสียเดี๋ยวนั้นไม่ใจโจรที่ไหนแต่เป็นสิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นร้อยเท่า!!!เพราะเจ้าของเสียงมันคือไอ้หื่นที่ผมเพิ่งหนีมันมาไอ้ซันนั่นเอง!!!
ผมอ้าปากคางแล้วหุบและกลับมาค้างอีกรอบเมื่อเห็นชายหนุ่มอีกคนที่กำลังนั่งจิบชาอยู่บนโซฟารับแขกตัวถัดไปจากไอ้ซัน
ไอ้หื่นหน้าตาย....
“พะ....พวกนายมาที่นี่ได้ยังไง”อ้ากกกกกกกกกกก~พวกมันตามมาบ้านตรูได้ยังงายยยยยยย=[]=ที่สำคัญ......มันเข้ามาในนี้ได้ยังไงวะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“นายผิดเองนะวิทยา....”อ้าวเฮ้ย!!ทำไมพูดแมวๆแบบนี้วะนี่ตรูผิดเอะตรูไปทำอะไรให้พวกแก๊!!!ถึงตามจองล้างจองผลาญกันไม่เลิกเนี่ยYOY
ไอ้มูนมันชูเครื่องที่คล้ายๆกับโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วยิ้มมุมปากที่ผมต้องหมายหัวมันไว้ในใจเลยว่า......โคตรอันตรายสุดๆ
เฮ้ยเดี๋ยวนะไอ้เครื่องนั่นมันคุ้นๆว่ะ........
-_-
O_O
O[]O!!!
ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!ไอ้นั่นมันมือถือผมนี่!!มันไปเอามาจากหนายยยยยยยยยT[]T
ผมยืนอ้าปากค้างมองโทรศัพท์มือถือในมืออีกฝ่ายด้วยสีหน้าหวาดกลัวสุดขีดโดยที่ไม่ทันระวังไอ้หื่นอีกคนที่ลอบเข้ามาทางด้านหลังและ......
หมับ!!!!!!!
อ้ากกกกกกกกแก๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!ไอ้ซันหน้าหล่อออออออออออแกจะกอดฉานไปถึงหนายฟะแค่นี้ตรูก็อายชาวบ้านชาวช่องเขาจะแย่อยู่แล้วน้า~~~~8(>///<)8
“ปะ...ปล่อยนะ!!!”ผมตวาดมันด้วยอารมณ์โมโหสุดขีดแต่พอเจอสายตาเย็นๆของมันสองตัวเล่นเอาเรี่ยวแรงผมถึงกับหายไปหมดราวกับถูกสูบไปจนเกลี้ยง
“ถ้าดิ้นอีกผมจะทำแบบเมื่อคืนดีไหม....วิทจัง”แกอย่าทำให้ฉันนึกถึงเรื่องนั้นสิฟะแค่นี้ตรูก็อายจนไม่มีหน้าไปเจอใครได้อีกแล้วนะโว้ย!!!
และอีกอย่างตรูไม่ใช่พวกหน้าหนาอย่างพวกแกสองตัวนี่หว่าตรูอายเป็นนะเฟ้ย!!=0=
“มะ....ไม่เอานะ”ผมรู้แต่ว่าตอนนี้อยากร้องไห้มากมายใครก็ได้มาช่วยผมจากไอ้พวกบ้ากามตรงหน้านี่ทีT[]T!!!!!!
“ทำไมถึงหนีเรามา”ไอ้มูนมันถามผมเสียงเย็นจนผมรู้สึกสั่นไปทั่วทั้งรูขุมขน...อย่าทำอะไรผมเลยผมกลัวแล้วจ้า~~T^T
“กะ.....ก็”ผมพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมอกแกร่งปานหินผาของไอ้ซันอย่างเอาเป็นเอาตายแต่ก็ต้องชะงักกึกทันทีที่ไอ้คนที่รัดผมอยู่มันก้มลงมาจูบผมอ้ากกกกกกกก!!Y0Y
“อะ...อื้อ~”
...................................
กลับมาทางกระผมดีกว่าขอรับ=_=
สุริยันจรดริมฝีปากลงบนริมฝีปากนุ่มของอีกฝ่ายอย่างกระหายก่อนจะบดขยี้อย่างร้อนเร่าจนชายหนุ่มในอ้อมแขนแทบหลอมละลายไปกับสัมผัสอันนุ่มลึกร้อนแรงแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน...
ตึกตัก....
เสียงแปลกๆทางด้านอกซ้ายทำเอาวิทยาแทบจะปล่อยโฮออกมาเลยที่เดียว....ไม่นานจันทราก็เขามาร่วมวงด้วยอีกคนริมฝีปากเรียวได้รูปบดขยี้ลงบนริมฝีปากของอีกฝ่ายในขณะเดียวกันที่สุริยันเริ่มหันไปหยอกล้อกับผิวขาวเนียนของร่างบางแทน...
“อะ....อา~มะไม่หยุดนะ!!!”วิทยาออกแรงผลักทั้งสองออกอย่างเหลืออดดวงตาสีนิลวาวโรจน์รื้นไปด้วยน้ำใสๆดูน่ารักน่าชังจนคนมองทั้งสองแทบใจละลาย
“พวกนายเป็นบ้าอะไรกัน!!”คนร่างเล็กตวาดอย่างเหลืออดสายตาดุดันทำเอาทั้งสองหน้าหงอยไปตามๆกันก่อนที่คนพี่จะเอ่ยขึ้นมาเบาๆด้วยน้ำเสียงเศร้าๆจนน่าใจหาย
“ทำไมถึงหนีเรามา...จะให้เราคลั่งตายเพราะคิดถึงนายรึไง?”วิทยาหน้าแดงก่ำพลางก้มลงต่ำหลบสายตาคมกริบของทั้งสองที่จ้องเขาราวกับจะแทงให้ทะลุทั่วทั้งตัว
“กะ...ก็ฉันไม่ได้คิดถึงพวกนายซักหน่อย”ชายหนุ่มเริ่มติดนิสัยประจำจึงอมลมแก้มป่องแล้วสะบัดหน้าหนีด้วยท่าทางน่ารักน่ากอด
“แน่ใจเหรอครับ......”เสียงนุ่มนวลกระซิบที่ข้างหูพร้อมลมหายใจและไออุ่นของคนที่กอดทำให้คนที่หน้าแดงอยู่แล้วแดงก่ำกว่าเดิมร่างทั้งสองแนบชิดกันจนร่างบางได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองและคนที่กอดเขาอยู่กำลังเต้นแข่งกัน...
“อะ...เอ่อ”ร่างบางหน้าแดงก่ำยิ่งกว่าเหล็กโดนไฟเผา
“ถ้าไม่ตอบพวกเราจะปล้ำคุณนะ...”
“ไม่!!!!!!!”
“ไม่ปฏิเสธสินะคับ.....หึหึ”
“อ๊า~~”T[]T
จบลงด้วยประการะฉะนี้...........
ความคิดเห็น