คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : A3 First kiss in my dream
A3
“นี่ครับค่าแท็กซี่”เบียร์จ่ายเงินค่ารถพร้อมกับยิ้มให้คนขับอย่างสุภาพ ถ้าจะถามว่าทำไมเขาต้องเป็นออกน่ะหรือก็เพราะเจ้าคนที่เขาพามาด้วยดันหลับเป็นตายน่ะสิ!!
“ปุน...ถึงบ้านแล้วนะ”จนแล้วจนรอดไม่ว่าเบียร์จะพยายามปลุกคนขี้เซาเท่าไหร่ดูเหมือนว่าความพยายามของเขาจะศูนย์เปล่าร่างสูงจึงจำเป็นต้องวางของทั้งหมดไว้หน้าบ้านแล้วช้อนร่างบางขึ้นมาในท่าอุ้มเจ้าสาวแล้วพาร่างเล็กในอ้อมแขนเข้าบ้านแต่ก่อนที่เขาจะไปคนขับแท็กซี่ดันทักแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยจนเขาแทบปล่อยร่างบางตกลงพื้น
“แฟนเหรอ?...น่ารักดีนะดูแลกันดีๆละ”
“เอ่อ...เพื่อนครับ”เบียร์แก้เก้อด้วยสีหน้าแหยๆหากแต่เขากลับรู้สึกว่าดวงหน้าเขาร้อนผ่าวแปลกๆแต่แล้วเขาก็ต้องสะบัดความคิดบ้าๆนั่นออกจากหัวแล้วอุ้มคนขี้เซาเข้าบ้านแล้ววางเขาลงบนโซฟาในห้องรับแขก
ในบ้านเงียบสนิททั้งๆที่เขาพยายามกดออดหน้าบ้านหลายต่อหลายครั้งแสดงว่าบ้านนี้น่าจะไม่มีคนอยุ่ราวๆ2-3ชั่วโมงเพียงแต่ที่เขาสงสัยคือ...ทำไมประตูไม่ล็อก?
‘ตัวเบากว่าที่คิดแฮะ’
เบียร์ลอบมองดวงหน้าติดหวานของเพื่อนชายยามหลับใหลแล้วก็ต้องอดลอบยิ้มออกมาอย่าอดไม่ได้ มือหนาลูบไล้ดวงหน้าคนขี้เซาอย่างลืมตัว ลืมกระทั่งดวงหน้าที่เลื่อนเข้าใกล้อีกฝ่ายราวกับต้องมนต์หรือแม้แต่ริมฝีปากที่เผยอมอบสัมผัสให้แก่คนที่รัก...
“ปุน...”
ชั่ววินาทีที่ริมฝีปากของทั้งสัมผัสกันและผละออกอย่างรวดเร็ว ดวงหน้าขาวขึ้นสีระเรื่อ มือหนายกขึ้นสัมผัสริมฝีปากตนราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป แต่ดูเหมือนว่าคนถูกฉวยโอกาสจะยังคงไม่รู้สึกตัวตามเดิม
‘นะ...นี่เราทำอะไรอยู่เนี่ย!’
เบียร์คนที่นอนอยู่ด้วยหัวใจเต้นกระหน่ำก่อนที่จะทรุดลงนั่งข้างๆคนขี้เซาที่ดูเหมือนว่าตอนนี้ใกล้จะตื่น ในใจเขาภาวนาให้คนตัวเล็กของเขาหลับแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ เพราะเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา
เขาก็ต้องไป...
“อื้อ...”แต่ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเขาเท่าไหร่นักเมื่อคนที่เคยหลับสนิทขยับตัวน้อยๆ ดวงตาคู่สวยปรือขึ้นอย่างง่วงงุนทำให้คนมองอากัปกิริยานั้นอยู่อดขำน้อยๆไม่ได้
“ตื่นแล้วเหรอ...ขี้เซา”รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งไปอรุณสวัสดิ์ (?) คนขี้เซาก่อนจะกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่เมื่อคนเพิ่งตื่นปิดปากหาวเงียบๆด้วยท่าทางน่ารักน่าชัง
“อือ...ที่นี่ ถึงบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่อะ”ปุนถามงงๆ แต่คนถูกถามเพียงแค่ยิ้มแล้วเดินไปเข้าไปในครัวก่อนจะกลับมาพร้อมน้ำแก้วนึง เขาส่งให้คนตัวเล็กที่รับมางงๆ แต่ก็ยอมดื่มอย่างว่าง่าย
“สักพักแล้วละ”เด็กหนุ่มตอบคำถามนั้นเบาๆก่อนจะยิ้มให้เมื่อเห็นคนน่ารักของเขาจ้องเขาตาแป๋ว
“จริงมาแล้วเข้ามาในบ้านได้ไง”
“ก็อุ้มมาดิ”คนขี้แกล้งตอบหน้าตาย
“งะ...แล้วไม่หนักเหรอ กระเป๋าอีกตั้งเยอะแยะ”เบียร์ยิ้มแหยๆ
“ก็ไม่เท่าไหร่...เพราะปุนน่ะตัวเบากว่ากระเป๋าอีกเราเลยอุ้มได้สบายๆ”คนตัวเบาหน้าหงิกลงทันทีแถมยังหันไปสนใจแก้วน้ำที่เขาเอามาให้โดยที่ปากเอาแต่บ่นอะไรบางที่จับได้แค่...
“ใช่สิ...ใครมันจะไปหนักยังกะหินแบบเบียร์ละ”
“เคยอุ้มรึไง?”ดูเหมือนคนยียวนตรงหน้าจะหูดีเกินขาด ดวงหน้าคมก้มลงมากระซิบที่ข้างหูพร้อมรอยยิ้มยียวนที่ทำให้คนบ่นเลือดสูบฉีดบนใบหน้าจนต้องผลักดวงหน้าหล่อๆนั่นให้ออกห่าง
“ถ้าหนักแล้วทำไมไม่ปลุกเล่า...”
“ก็ปลุกแต่ไม่ยอมตื่นเองนี่นา...คนขี้เซา”
“พอเลยได้ทีเอาใหญ่เลยนะ”ปุนดึงแก้มเนียนของอีกฝ่ายอย่างงอนๆก่อนจะเดินตึงตังเอากระเป๋าของตัวเองไปเก็บบนห้องโดยมีเบียร์มองตามไปพร้อมรอยยิ้มกว้าง
ครืน!
เสียงอากาศแปรปรวนข้างนอกทำให้เบียร์เริ่มคิดหนักว่าจะกลับเลยดีไหมแต่เมื่อเขานึกถึงร่างบางที่ต้องอยู่คนเดียวความนิดนั้นก็ต้องพับเก็บไปโดยปริยาย เขานั่งลงบนโซฟาอย่างสบายใจรอคนของเขากลับลงมา
“เออ แล้วเข้ามาในบ้านได้ยังไงอะ”ปุนเดินลงมาพร้อมยิงคำถามใส่จนคนถูกถามหน้าเจื่อนไปเบาๆ
“ก็...ประตูไม่ได้ล็อกอะ”เบียร์ตอบหน้าตายจนปุนโทษไปที่เจ้าของบ้านที่ไม่ยอมล็อกประตูทั้งที่ไม่ใครอยู่บ้านซักคน นี่ถ้าขโมยเข้าบ้านได้หมดตัวแน่
“ไม่เปลี่ยนเลยนะ...ที่นี่น่ะ”
“อือ...ตั้งแต่เบียร์ไปก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนเลย...ทั้งบ้านทั้งคน”เบียร์ลอบมองคนตัวเล็กของเขาอย่างสงสัยก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยน
“เปลี่ยนสิ...คนน่ะเปลี่ยนไปมากเลยแหละ”
“หา!!ตรงไหนๆ”มือหน้าเลื่อนไปสัมผัสเส้นผมอ่อนนุ่มอีกแล้วขยี้แรงๆสองสามครั้งก่อนจะเลื่องลงมาสัมผัสแก้มเนียนอย่างแผ่วเบา...
“น่ารัก...”
“หื้อ?”
“ก็ปุนน่ารักกว่าแต่ก่อนไง”ปุนน้อยหน้าแดงก่ำเมื่อมือหนาเลื่อนมาแตะบนริมฝีปากบางพร้อมกับใบหน้าอีกฝ่ายค่อยเลื่อนเข้ามาใกล้จนห่างกันเพียงลมหายใจกั้น
“ดะ...เดี๋ยวสิ!!”มือบางผลักอกแกร่งออกอย่างแรงก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิดจนเกินแก้ ดวงหน้าขาวขึ้นสีจัดจนคนถูกผลักแทบจะกระโจนเข้าไปกอดร่างนั้นไว้อีกรอบ
“ยะ...อย่าทำแบบนี้ เราเป็นแค่เพื่อนกันนะเบียร์”
“แล้วถ้าเบียร์บอกว่าเบียร์ไม่ได้คิดกับปุนแค่เพื่อนละ??”
ความคิดเห็น