คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : B2 Teach me about Yaoi!
B2
‘ต้องกลับไป ต้องกลับไป ต้องกลับไป...’
ร่างโปร่งย้ำเตือนตัวเองในใจในขณะที่สองเท้าย่ำก้าวไม่หยุด และในที่สุดหลังจากสองชั่วโมงให้หลังเขาก็พาตัวเองมาหยุดอยู่ที่เซ็นทรัลที่เดิมที่เขาเพิ่งปรี่หนีออกมาเมื่อ2ชั่วโมงก่อน เขาตรงไปยังร้านขายการ์ตูนเจ้าเก่าที่พนักงานสามารถจำหน้าเขาได้ทันทีที่เจอ
“อ้าวไง...ลืมอะไรเหรอคะ?”พนักงานหญิงที่คุ้นเคยกันดีทักทายอย่างเป็นมิตร หากแต่เพียงเขากลับยิ้มตอบไม่ออกเมื่อต้องบอกว่าเขาทำการ์ตูนที่เพิ่งซื้อออกจากร้านไปไม่ถึง10นาทีตกหายแล้วกลับมาหาในอีก2ชั่วโมงถัดมา
“ผมทำการ์ตูนที่เพิ่งซื้อหล่นหายแถวๆนี้น่ะฮะ”แน่นอนว่าทักษะการแสดงละครของต้นเองก็ไม่แพ้ใคร เขาสามารถตอบโต้บทสนทนาได้ในทันทีด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มแม้ว่ามันจะตรงกันข้ามกับใจจริงก็ตาม
“อ๋อ...เล่มนี้ใช่ไหม?”เธอหันไปหยิบการ์ตูนเล่มหนึ่งมาจากกองและส่งให้ เด็กหนุ่มรับมาด้วยสีหน้าสงสัยหากแต่เขาก็ไม่ได้ติดใจอะไรนักหนานอกจากเอ่ยขอบคุณหลังจากรับการ์ตูนมาและเดินออกจากร้านด้วยความงุนงงและรีบตรงดิ่งกลับบ้านทันที
“ว่าแล้วว่าต้องกลับมา”เสียงหนึ่งทำให้คนขี้ระแวงสะดุ้งราวกับเด็กถูกจับได้ ดวงตาคมกริบใต้กรอบแว่นตวัดมองเจ้าของเสียงด้วยสายตาหวาดระแวงถึงขีดสุดจนอีกฝ่ายถึงกับอึ้ง
“นายเป็นใคร?”ปากหนักๆยอมขยับพูดเล็กน้อยพร้อมกับก้าวถอยหลังทำท่าจะหันหนีให้ได้ถ้าอีกฝ่ายไม่เรียกเขาไว้เสียก่อน
“โว้วๆเดี๋ยวก่อนๆ...ฉันแค่อยากเห็นกับตาเท่านั้นเองเจ้าของการ์ตูนนี่น่ะ?”คิ้วเรียวกดลงอย่างไม่ไว้ใจหากแต่ก็ยอมให้อีกฝ่ายพูดต่อโดยไม่หนีไปไหน
“นายเป็นหนุ่มวายใช่ไหม?หรือเป็นเกย์?”ดวงหน้าของต้นหงิกลงทันควันก่อนจะหันหลังเดินหนีอีกฝ่ายหากแต่กลับโดนคว้ามือไว้ได้เสียก่อนพร้อมออกแรงรั้งไม่ให้เจ้าตัวหนีไปได้
“เดี๋ยวๆโทดทีที่ถาม...แต่เราเพิ่งเคยเจอผู้ชายอ่านการ์ตูนพวกนี้ มันสนุกเหรอ?”ร่างตรงหน้ายังคงเงียบสนิทหากมองจากดวงตาที่กลอกไปมาด้วยความเซ็งถึงขีดสุด
“อืม...ไม่สนุกคงไม่อ่านหรอก”รอยยิ้มคนฟังเจื่อนลงเล็กน้อยก่อนจะพิจารณาดูการ์ตูนในมืออีกฝ่ายจนกระทั่งสังเกตเห็นหน้าตาคนถือ จึงเอ่ยด้วยสีหน้าที่ชวนให้เอาเท้าไปก่ายหน้าสักทีสองที
“จะว่าไปนายก็หน้าเหมือนนางเอกการ์ตูนวายเหมือนกันนะเนี่ย”
“นายเอก!”รอยยิ้มยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมอีกฝ่ายทันทีเมื่อเจ้าตัวดันเผลอปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่มด้วยการโมโหผิดจุดไปหน่อย แต่แหมดันจี้ซะถูกจุดโอตาคุสายวายอย่างเขานี่นา
“เหรอ?จริงดิสายนี้มันมีผู้ชายสองคนนี่หว่า”ร่างสูงกว่าเล็กน้อยทำท่าครุ่นคิดหากแต่ต้นเห็นว่าเสียเวลามามากแล้วจึงเลือกที่จะสะบัดมืออีกฝ่ายแล้วเดินจากไป หากแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไวกว่ามือของเขาจึงถูกจับไว้ได้อีกครั้งแถมครั้งนี้บีบซะแน่นเสียด้วย
“เจ็บ...”เสียงที่กระเด็นออกมาจากปากหนักๆช่างแผ่วแต่กลับทำให้อีกฝ่ายรีบปล่อยข้อมือเขาราวกับของร้อน เด็กหนุ่มลูบข้อมือที่โดนบีบเล็กน้อยก่อนจะมองคนตรงหน้าด้วยความขุ่นเคือง
“ขอโทษ...แต่นายเองก็ผิดที่คิดจะหนีนี่นา เราเลยยั้งมือไม่ทัน”คำแก้ตัวน้ำขุ่นๆไม่ช่วยอารมณ์คนฟังดีขึ้นเท่าไหร่แต่ก็มากพอจะรั้งตัวเขาไม่ให้เดินหนีอีกฝ่ายได้ แน่ละถ้าเขาไม่อยากเจ็บข้อมืออีกรอบละก็อย่าหนีให้เหนื่อยเปล่าดีกว่า!!
“ต้องการอะไร”ต้นตัดบทด้วยความรำคาญหากแต่อีกฝ่ายกลับดูไม่ทุกข์ไม่ร้อนสักนิดแถมยังส่งยิ้มที่ชวนเอากำปั้นยัดสักทีสองทีมากให้อีกต่างหาก
“เราชื่อนะ...เรามีผู้หญิงที่ชอบอยู่คนนึงเขาเป็นสาววายเราเลยอยากลองศึกษาเรื่องพวกนี้ดูเผื่อจะพอเข้าถึงเธอคนนั้นได้บ้าง”คำอธิบายข้างๆคูๆทำให้ต้นรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย
“แล้วไง?”
“สอนเราหน่อยดิ...เราอยากรู้จักโลกของพวกนาย โลกของเธอคนนั้น”ดวงตาในกรอบแว่นทอดมองอีกฝ่ายอย่างเย็นชากึ่งชั่งใจและเหมือนผีสิงหรืออะไรไม่ทราบได้ ปากของเขาดันขยับก่อนใจคิดเสียนี่!!
“ก็ได้...”พูดจบก็รีบเอามือปิดปากแทบไม่ทัน หากแต่มันสายเกินจะกลับคำเรียบร้อยเมื่อเห็นสีหน้าดีใจบนใบหน้าคมของอีกฝ่าย ก่อนจะผงะเมื่ออีกฝ่ายพุ่งตัวมากอดเขาไว้เสียแน่น
“จริงนะ? เย้!!ขอบคุณมาก...นายเป็นคนดีจังเลย”ร่างในอ้อมแขนถึงกับทำอะไรไม่ถูกเมื่อจู่ถูกคนที่เพิ่งเข้ามารู้จักกอดเอากลางห้าง แม้บนชั้นนี้จะไม่ค่อยมีคนก็เถอะแต่ถ้ามองจากข้างล่างละก็เห็นชัดเจน
ที่น่าแปลกที่สุดก็คือเจ้าก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายมันดันเต้นไม่เป็นจังหวะซะเลยน่ะสิ!!
“ปล่อยได้แล้ว...อายคน”คนกอดสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะปล่อยอีกฝ่ายออกจากอ้อมแขนอย่างรวดเร็วราวกับของร้อน ต้นถอดแว่นออกมาเช็ดเล็กน้อยแล้วสวมกลับเข้าไปใหม่ ดวงตาคุ่คมตวัดมองคนที่ทำอะไรไม่รู้จักคิดด้วยความหงุดหงิด
“โทษทีๆดีใจมากไปหน่อย”
“ไม่หน่อยละมั้ง”ร่างโปร่งประชด ก่อนจะหันหลังทำท่าจะจากไปถ้าอีกฝ่ายไม่เรียกเอาไว้
“เดี๋ยวสิ!นายชื่ออะไร แล้วเราจะติดต่อนายได้ยังไง?”ต้นชักสีหน้ายุ่งยากใจกึ่งรำคาญก่อนจะหันไปค้นๆในกระเป๋าหาเศษกระดาษขึ้นมาเขียนแล้วโยนให้
“เราชื่อวิท รู้แค่นี้พอ”นะมองอีกฝ่ายด้วยความงงงวยก่อนจะก้มลงอ่านเศษกระดาษในมือซึ่งเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษซึ่งเขาคาดว่าคงเป็นชื่อและก็ต้องถึงบางอ้อเมื่อเห็นตัวอักษรต่อท้ายเป็นตัวFB
“เฮ้!แล้วเบอร์โทรเผื่อนัดเจอละ...อ้าว?”เมื่อดวงหน้าคมเงยหน้าจากเศษกระดาษร่างโปร่งหายลับไปแล้ว
“หมอนี่ลึกลับชะมัด...”
ความคิดเห็น