คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Kiss7>>>การแก้แค้นของเซน(2)
บทที่7 การแก้แค้นของเซน (2)
“จะให้กินของพรรค์นี้เนี่ยนะ...ไม่มีทาง!!!”ใจร้าย........T_T
“โฮะๆ....กล้ามากนะจ๊ะที่พูดกับเซนจังของแม่แบบนี้น่ะ”เอาแล้วไงมารมาฮิรุมาแว้วววว>.<!...555+ไอ้พี่ไซคราวนี้ตายแน่ ว่ะฮ่ะฮ่ะ!!
และแล้วไอ้พี่ไซก็โดนลากเข้าห้องมืด (อีก) จนได้......อาเมน
“อ้ากกกกกกกก~”
.................... 5นาทีต่อมา...............
ก๋อง.........
โอ้โห....ซีดเป็นไก่โดนต้มเลยแฮะว่าแต่sheแกลากพี่ไซเข้าไปทำอะไรหว่า...เอิ๊ก...แต่คิดอีกทีไม่ดีกว่าเดี๋ยวเกิดsheแกเปลี่ยนใจมาเล่นผมแทนทำละเนี่ย (ก็ซวยสิครับพี่น้อง ฮิ้ว~)
“เฮีย....ยังไม่ตายใช่ปะ?”ผมพยายามปลุกไอ้พี่บ้าที่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่รับรู้อะไรอีกต่อไปหรือง่ายๆก็เหมือนกับซากที่ตาแล้วดีนี่เอง....
เอาพี่ไซของผมคืนม้า~T[]T
“แหมๆ....ยังไม่ตายหรอกจ้ะเซนจัง โฮะๆๆๆ”เอ่อ....ป้าครับ....ฆ่าผมนะผมกลัวแย้ววววว~แม่จ๋าช่วยนู๋ด้วยคร้าบบบบT0T
“เนี่ยนะไม่ถึงตาย!!”เออ...ตรูเห็นด้วยกับเอ็งว่ะไอ้เด็กเปรต (ไม่วายไปแขวะเขาอีกแหนะไอ้เซน) คราวนี้แกพูดถูกใจฉันสุดๆเลย....เพราะมันคือความจริง!!!=[]=
เอ่อ...แต่คิดดีรึเปล่าที่แกพูดออกไปอะยูคิ?
ฟ้าวว~โป๊ก!!!
O O!!
“อะจ้ากกกก~”จู่ๆหม้อต้มมิโสะก็ลอยมาจากไหนก็ไม่รุพุ่งเข้ากลางกบาลของไอ้เด็กบ้านั่นเต็มแรงพร้อมเสียงหัวเราะน่าสยดสยองที่ดังมาจากในครัว... (เอ๊ะ...sheแกเข้าไปในครัวตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย)
“ขอโทษนะจ๊ะ...มันหลุดมือน่ะ โฮะๆๆๆ”เอ่อ...ขอโทษครับหลุดมือบ้านSheแกเหรอครับแม่นหยั่งกะนักแม่นปืนอีกนะเนี่ยนี่ถ้าเจ๊แกจงใจไม่ถึงตายเลยเรอะ=[]=!!
“ไป...ติว...หนังสือ”ฟื้นแล้วเรอะนั่นตายยากแฮะ- -
“เร็ว!!”
“คร้าบบบบ”แล้วก็เป็นหน้าที่ตรูอีกที่ต้องมานั่งแบกไอ้พี่บ้านี่ขึ้นชั้นบน-*-;;
โว้ยยยยยย~ไอ้เซนอยากบ้า!!!!!!!!!
ปัง!!!
“โอ๊ย...หนักนะเฟ้ยออกไปได้แล้ว”ไอ้พี่บ้านี่ทำไมมันหนักจังวะ...แต่ว่า...พอลองคิดอีกทีไอ้พี่ไซก็หุ่นใช้ได้เลยนะเนี่ย.....อิอิ=.,=
แต่เหมือนไอ้พี่ไซจะอ่านความคิดผมออกเจ้านั่นเลยรีบผลักผมออกอย่างแรงทั้งที่ตัวเองแทบไม่มีแรงแม้แต่จะยืน
“อย่ามาแตะตัวฉัน....ขยะแขยง”
อึก....มันจะมากเกินไปแล้วนะทั้งที่ผมควรจะโกรธแต่ทำไมผมถึงอยากจะร้องไห้แบบนี้นะนี่เขาไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตาเลยรึไงนะ....
“มาติวหนังสือ....ก่อนที่จะเปลี่ยนใจ”น้ำเสียงเย็นชาเกินกำลังทำให้ผมที่ตอนนั้นกำลังช็อกถึงกับสะดุ้งเฮือก
“อะ...อืม”
“แล้วไม่ต้องเข้ามาใกล้....รำคาญ”อะไรกัน....ดวงตาที่แสนจะชิงชังนั่นน่ะผมทำอะไรผิดรึไง!!!
ตุ้บ!!!
“พอกันที!!.....ถ้ารำคาญนักไม่ต้องมาติวให้ผมชีวิตผมๆจัดการเองได้!!!!!”พอกันที....กับคนใจร้ายแบบนี้ไม่เอาอีกแล้ว
ผมเกลียดพี่ไซที่สุดเลย!!!
“หึ....งั้นไปละขยันทำเข้าละ”
ปัง!!
“โว้ยยยย.....ผมเกลียดพี่!!!ได้ยินไหม....ผมเกลียดพี่ไซ!!!!!!!!!”
แอดด....
“เออ....ได้ยินแล้วดีใจจังที่เราใจตรงกัน หึ!”ไอ้พี่บ้านั่นคลี่ยิ้มเยาะแล้วเดินหายไปทิ้งไว้เพียงถ้อยคำแสนเย็นชาที่ยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงความคิดของผมแต่ในตอนนั้นผมบอกได้เลยว่าผมไม่รับรู้อะไรอีกเลยได้แต่ปล่อยให้ของเหลวบางอย่างไหลออกมาจากนัยน์ตา......
ทำไม....ถึงยังรักเขานะ
..............................................
ตึกๆๆๆๆๆๆ...!!!
“อ้าว....เซนจังติวหนังสือเสร็จแล้วเหรอ....”
“ขอออกไปซื้อของซักพักนะครับ”
“จ๊ะ!?”
ปัง!!
ไม่เอาแล้ว....พอกันที ไม่ว่าจะพยายามทำดีแค่ไหนคนๆนั้นก็ไม่มีวันหันกลับมาสนใจซ้ำยังไปทำให้เขาเกลียดมากกว่าเดิมอีกต่างหากผมผิดเองแหละที่ไปหลงรักคนแบบนั้น....
“เซน...สัญญาแล้วนะถ้านายโตขึ้นนายจะเป็นเจ้าสาวของพี่”
“คับ...พี่ไซ”
คำสัญญาที่เขาลืมเลือนไปจนหมดสิ้นระยะเวลาที่เราห่างกันนั้นได้เปลี่ยนเขาเป็นคนละคน....ตอนนี้ผมไม่อาจทราบได้ว่าวิ่งมาได้นานเท่าไหร่แล้วและผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังพาตัวเองไปที่ไหนแต่ที่แน่ๆก็คือผมไม่คิดจะกลับไปบ้านนั้นตอนนี้แน่นอน.....แล้วผมควรจะไปไหนดีละ?และที่สำคัญตอนนี้คือ...
ผมอยู่ที่หนายเนี่ยยยยย!!!!T[]T
“ชิบหาย....ตะกี้วิ่งออกมาก็ลืมดูทาง”แล้วนี่ตรูอยู่ไหนฟะ....เอ...ป้ายๆๆ
อ๊ะ!...นั่นไงเจอแล้ว~>.<
ป้ายจ๋า~ขอข้าเถิดผู้ใดหล่อเริดในปฐพี555+....ไม่ใช่แระ- -....บอกเซนจังทีดิว่าอยู่ที่ไหน~
ตึง!!!=[ ]=
ยืดอกพกถุง!!!.... (เป็นภาษาญี่ปุ่น)
แย้กกกกกส์~พี่ไซใครก็ด้ายช่วยเซนด้วยยยยยยยยยยยT[]T (บ้าไปแล้ว)
“อ๊ะ!นั่นเซนจังใช่ไหม?”อุ้ย!มีคนรู้จักด้วย..รอดตายแล้วเราแต่ทำไมเสียงมันคุ้นๆหว่า....
อุ!!O.O!
แต่ไม่เอาหมอนี่ได้ไหมมมมมมมม....อ้ากกกก!!!!!
......................................................
“อุ๊บ...5555555+”เออ...หัวเราะเข้าไป!!ขำให้ปากแมร่งค้างตายไปเลยยยยยย
“นี่แกคิดจะหาเรื่องกันใช่ไหมริว!”เออ..จะให้กุตบกบาลอีกซักทีไหมหัวเราอยู่ได้แค่กุหลงทางเนี่ยมันน่าตลกนักรึไงวะ=[]=!
“โกเมนๆพอดีมันหยุดขำไม่ได้อะ...”เออกุรู้กุโง่ไม่ต้องให้แกมาหลอกด่าหรอกเว้ยเฮ้ย!!!!
“แต่แค่ห่างออกจากบ้านมาไม่ถึง3เมตรแต่ดันหาทางกลับไม่ถูกเนี่ย...ไม่เรียกโง่จะเรียกว่าอะไรดีละ”ฉึก!!!!!....ริวเอ้ยแกจะพูดตรงไปไหนวะนี่ถ้าแกไม่ได้เป็นรุ่นพี่+เพื่อนกุเนี่ยได้ไปนอนกราบส้นตรีนกุในโลงแน่!!- -*
“เอ้า!ถึงแล้วเด็กหลงทาง”ถ้าพูดอีกคำแกตายแน่ไอมังกือโรคจิต!
“ขอบใจ”แต่วันหลังไม่ต้อง...อยากจะพูดจริงจริ๊งงงแต่เค้าทำไมด้ายยยT_Tถ้าขืนไม่มีมันป่านนี้ผมคงหลงออกนอกญี่ปุ่นไปแน่ๆ (เวอร์) ไอเราก็เซนส์เรื่องทิศทางยิ่งดีๆอยู่-*-
“กลับมาแล้วเหรอ?”เฮ้ย....ไอพี่บ้าทำไมออกมายืนรอละเนี่ยO[]o!แม่เจ้า!!โลกเราคงถึงกาลอวสานแน่แล้วคราวนี้!!!! (มันจะรั่วไปไหนเนี่ย)
ชั่วขณะหนึ่งผมรู้สึกว่ามีการปะทะกันของกระแสไฟฟ้าทั้งสองเลยองไอพี่ไซกับริวสลับไปมาจนพบว่ามันสองตัวกำลังเขม่งจนแทบจะกัดกันให้ตายอยู่รอมร่อ
“เอ่อ...รู้จักกันมาก่อนเหรอ”
“ใช่”
“เปล่า”
เออเจริญเถอะ!คนหนึ่งบอกใช่อีกคนบอกไม่ใช่ตกลงมันยังไงกันแน่วะเนี่ย!!
“เซน...เข้าบ้าน”วะ!!เมื่อกี้ยังไล่ตรูอยู่แหม็บๆไหงมาเปลี่ยนท่าทีเร็วขนาดนี้ฟะกลับหน้ามือเป็นหลังตรีนเลยเว้ยเฮ้ย=[]=!
“ครับ...”และทันทีที่ผมไปยืนอยู่ข้างกายไอพี่บ้ามันก็ช้อนตัวผมแล้วอุ้มขึ้นทันทีO[]O!!!!!
“อยู่นิ่งๆ...ไม่งั้นเข้าบ้านไปแกตาย”อ้าวเวร-*-นี่มันมาอารมณ์ไหนเนี่ยเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายตามอารมณ์ไอหมอนี่ไม่ทันซักทีวุ้ย!!
ปัง!!
ในตอนนั้นผมไม่รู้สึกเลย...ถึงภัยมืดดำที่ค่อยๆคืบคลายเข้ามาทำลายความสัมพันธ์ของผมและไซ...
“หึหึ...คราวนี้จะยอมให้ก่อนก็ได้ไซ นากาจิมะแต่อย่าหวังว่าจะมีหนที่สอง”
ความคิดเห็น