คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : A8 Love Mission (2)
A8
“คนเยอะเหรอ?หายไปซะนาน”ปุนทักขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าร่างสูงที่คุ้นเคยเดินกลับมาหา เบียร์สะดุ้งนิดๆเมื่อถูกเรียกก่อนจะยิ้มกลบเกลื่อน
“อืม...”ปุนมีท่าทีสงสัยเล็กน้อยแต่ในเมื่ออีกฝ่ายไม่คิดจะพูดออกมาเขาจึงขี้เกียจที่จะถามเอาความให้มากเรื่องและตัดสินใจลากอีกฝ่ายตรงไปต่อแถวล่องแก่งในทันทีโดยไม่ถามความสมัครใจจากอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย คราวนี้ความซวยก็ตกที่เบียร์เช่นเคย
“โดนหิ้วไปหิ้วมายังกับตุ๊กตาแหนะ...ตกลงไอ้เบียร์มันเป็นเมะ (ฝ่ายรุก) แน่เหรอเนี่ย”นังปั้นจั่นเอ่ยทักโดยไม่ทันยั้งคิดจึงโดนสายตาพิฆาตของเนโมเขาไปจึงต้องเงียบกริบ ต้นจึงอธิบายเสริมความนัยของสายตาพิฆาตและสาเหตุความหงุดหงิดของเจ้านายตน
“คุณมึงช่วยแหกตาดูหนังหน้าอีสองตัวนั่นหน่อย ดอก คนนึงก็หล่อชวนขย้ำขนาดนั้นอีกคนก็สันดารแบ๋วแถมหน้าหวานสุดขีด มึงจะเปลี่ยนให้อีปุนไปรุกเนี่ยนะ!! มึงคิดได้ไงเนี่ย”
“อ้าว...ก็ไม่เห็นแปลกเดี๋ยวนี้เขามีฟิคหลายเรื่องนะยะที่พระเอกหน้าหวานชะนีเป็นเมะกับเคะหล่อๆอะ!”นางยักษ์...เอ๊ย! ปั้นจั่นตัดเพ้อจนได้รับสายตาพิฆาตอีกครั้งคราวนี้มาถูกสองคู่จากทั้งนายทั้งบ่าวซึ่งเป็นสัญญาณอันดีงามว่านางควรจะหุบปากเสียที
ไม่นานหลังจากนั้นนัทและอู๋ขอแยกไปเล่นเฮอริเคน แน่นอนว่าทั้งสามไม่ขัดอะไรเพื่อนแต่เตือนให้ระวังอย่าให้สองคนนั้นเจอเข้าหรือถ้าเจอบอกว่ามากันสองคน และอย่าให้ปุนชวนเที่ยวได้เด็ดขาด!!
รับคำสั่งดังนั้นสมุน...เพื่อนทั้งสองจึงหมดสิทธิ์บ่นและแยกไปตามยถากรรมในขณะที่เจ้าตัวป่วนทั้ง3คอยตามดูปุนและเบียร์อยู่ห่างๆ โชคดีที่คนไม่ค่อยเยอะมากหรือเพราะสายตาอันเฉียบคมของเนโมก็ไม่ทราบได้ทั้งสามจึงไม่เคยคลาดสายตาจากเบียร์เลยสักนิด
ฝ่ายเบียร์เองตั้งแต่รู้ตัวว่าตัวเองถูกจับจ้องอยู่ห่างก็นึกหวั่นใจอยู่ไม่น้อย อารมณ์ของเขามันประมาณมาขอลูกสาวจากพ่อแม่ที่หวงลูกสุดชีวิตเลยถูกเพ็งเล็งเป็นพิเศษ ถึงจะไม่ได้หวงอะไรแถมจะช่วยด้วยซ้ำแต่เขาก็หวั่นใจว่าไอ้ “ช่วย”ของพวกเขามันจะพาเรื่องยุ่งๆมาให้เขานี่สิ แล้วถ้าเกิดเขาไม่แสดงความจริงใจให้พวกเขาเห็นละ? ผู้ช่วยอาจจะกลายเป็นอุปสรรคชิ้นใหญ่เลยก็ได้!!
‘ต้องทำอะไรสักอย่าง...’
“ปุนเบียร์เหนื่อยแล้วอะ...ขอพักสักแปบได้ไหม?”เบียร์เริ่มมองซ้ายขวาเพื่อหาที่พักดีๆแล้วเหมือนเหล่าผู้ช่วยของเขาจะอ่านใจเขาได้ ฝีมือการปาหินของต้นจึงต้องทำงานอีกครั้ง
โป๊ก!!
“โอ๊ย...!!”ร่างสูงสะดุ้งนิดๆเมื่อก้อนหินขนาดไม่เล็กหุ้มกระดาษพุ่งเข้ากระแทกกลางศีรษะเขาอย่างแรง จนเขาสงสัยว่าคนพวกนี้กำลังทำให้เขาสมองเสื่อมแทนการเป็นแม่สื่อเสียแล้ว เบียร์เปิดอ่านข้อความในกระดาษโดยพยายามไม่ให้ปุนเห็น
ม้านั่งหัวใจ...
เบียร์พาปุนเดินไปยังจุดหมายตามคำสั่ง (?) พวกเขานั่งพักพลางขนถุงตุ๊กตายักษ์โยนไปไว้หลังม้านั่งอย่างไม่ใยดี ปุนมองว้ายมองขวาด้วยความสนอกสนใจปนเขินอาย เพราะตอนนี้พวกเขาดันมาอยู่ในโซนของพวกคู่รักหรือเลิฟการ์เด้นนั่นเอง
ตุบ!
“เฮ้ย ...เดี๋ยวสิเบียร์ แบบนี้มัน!”จู่ๆแรงโน้มโลกของทั้งสองดันไม่เท่ากันขึ้นมาเสียอย่างนั้น ศีรษะของเบียร์เอียงซบลงบนไหล่ของปุนก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะปรือลงพลางเอ่ยคำกระซิบที่เป็นเพียงคำธรรมดาหากแต่กลับสั่นคลอนหัวใจดวงน้อยๆให้เต้นแรง
“ขอพักตรงนี้สักแปบนะ...”
“อะ...อืม”ปุนน้อยถึงกับทำตัวไม่ถูกก่อนจะเหลือบมองคนที่ใช้ไหล่ของตนต่างหมอน ดวงหน้าคมดูสงบยามหลับใหล ลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะบ่งบอกได้อย่างดีว่าจะตัวเข้าสู้ห้วงนิทราไปเรียบร้อย ความอบอุ่นแผ่ซ่านทำให้หัวใจหวั่นไหว ความใกล้ชิดที่เปลี่ยนแปลงไปทำให้ปุนน้อยสับสน
‘รักนะ...ปุน’
“!!!?...”ดวงหน้าขาวขึ้นสีจัดกว่าเดิมและสะดุ้งเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายครางเบาๆ ปุนกลัวว่าอีกฝ่ายจะตื่นจึงนั่งตัวแข็งทื่อไม่ยอมกระดุกกระดิกแม้แต่น้อย
เวลาค่อยๆผ่านไปอย่างเชื่องช้า น่าแปลกที่ทั้งคู่รู้สึกเหมือนอยากจะหยุดเวลาอยู่เพียงแค่ตรงนี้...
ปุนลอบมองใบหน้าหล่อคมของอีกฝ่ายอีกครั้ง พลางอมยิ้มอย่างขำขันนึกเปรียบเทียบถึงอีกฝ่ายเมื่อยามตื่น จนถึงตอนนี้พวกเขาทั้งสองยังคงเป็นเพื่อนกัน แม้ว่าเบียร์จะไม่ได้รักปุนแบบเพื่อนก็ตาม ทันใดนั้นมือบางก็เลื่อนไปกอบประคองมือใหญ่กว่าเล็กน้อยของอีกฝ่ายเอาไว้
“ขอเวลาหน่อยนะเบียร์...ความรู้สึกนี้ของปุน ขอให้ปุนได้พิสูจน์มันให้แน่ใจก่อนแล้วปุนจะบอกคำตอบนั้นกับเบียร์”ร่างบางพึมพำเพียงเท่านั้นก่อนจะเอียงศีรษะตนลงซบกับอีกฝ่ายและผล็อยหลับไปตามกัน
“เบียร์จะรอปุนเสมอ...”
.............................................................
ทางด้านพ่อสื่อแม่สื่อทั้งสามเมื่อเห็นภาพตรงหน้า แม้จะไม่ได้ยินเสียง แต่ก็ทำให้ทั้งสามเสียอาการของคนปกติไปในทันที ปั้นจั่นเป็นคนแรก ทันทีที่นางเห็นเบียร์เอนศีรษะลงซบปุนนางถึงกับจะกรี๊ดออกมา ถ้าไม่ได้มือของต้นที่ปิดปากไว้ละก็ งานคงล่มแน่นอน ตามมาด้วยเนโม คนตัวเล็กหน้าแดงก่ำพร้อมกับอาการบิดไปบิดมาเหมือนสาวน้อย ส่วนคนออกอาการน้อยที่สุดคงจะเป็นต้นที่นอกจากหน้าแดงแล้วก็ไม่ค่อยแสดงอาการมากนักแต่เห็นได้จัดจากอาการสั่นๆ ทั้งสามแอบอยู่หลังพุ่มไม้ไกลออกไปเล็กน้อยแต่ก็พอจะอยู่ในระยะที่มองเห็น พวกเขาไล่พวกสอดรู้สอดเห็นที่จะเข้าไปกวนออกไปพร้อมกับการรัวกล้องถ่ายรูป
“โอยแก...ถ้าเจ๊อยู่นานกว่านี้เจ๊ต้องเป็นลมแน่เลยว่ะ”ปั้นจั่นพูดขึ้นในขณะที่นางพยายามเก็บอาการตัวสั่นเนื่องจากโฟกัสไปเห้นมือของปุนที่กุมมือเบียร์อยู่ ต้นหันมาด้วยความรังเกียจปนอ่อนใจ ก่อนจะหันไปที่เจ้านายตนซึ่งแสดงอาการไม่ต่างกันเท่าไหร่แถมจะหนักกว่าตรงที่รายนี้เอาไอโฟนออกมารัวไม่หยุดมาตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว
“เอาไงต่อละ จะอยู่ตรงนี้จนมันตื่นกันเลยหรือยังไง?”เนโมหันขวับมาทันที พลางตีสีหน้าครุ่นคิดในเวลาไม่กี่วินาที เขาก็เอ่ยคำสั่งกับเพื่อนทั้งสอง
“โทรตามนัทกับอีอู๋มา สองคนนั้นคงเล่นมาพอแล้วให้นางมาเฝ้า ส่วนเราต้องพักสักหน่อยก่อนจะอายคนอายแขกไปมากกว่านี้”
“ตามนั้น...”ต้นแยกตัวออกไปโทรศัพท์เรียกเพื่อนอีกสองคนพลางนึกในใจด้วยสังหรณ์ไม่ดีบางอย่าง
‘คงไม่มีเรื่องอะไร ระหว่างที่เราไม่อยู่นะ’
ความคิดเห็น