คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Special kiss>>>ยู&ริว
Special kiss Seril&Yuki
เปรี้ยง!!!!
“จำไว้ซะ....สวะอย่างพวกแกไม่คู่ควรกับมือของฉัน!!”ใช่แล้ว...พวกเศษเดนของมนุษย์สวะไร้ค่าอย่างพวกแกน่ะ......ไม่คู่ควร!!
“ฝากไว้ก่อนเถอะ!!!”
“สวะอย่างพวกแกฉันไม่รับฝากให้เสียเวลาหรอก!”
ใช่แล้ว...นั่นแหละครับตัวตนของผมละ
ผมชื่อยูคิ นากาจิม่าอาชีพนักเขียนนวนิยายสืบสวนและเป็นนักเขียนมืออาชีพที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์วงการนักเขียน
แต่ถ้าจะถามว่างานของผมเกี่ยวอะไรกับเรื่องพวกนี้งั้นเหรอ?คำตอบก็คือเพราะความดังของผมนั่นแหละทำให้ผมถูกอันธพาลหมั่นไส้เข้า (ความจริงเพราะปากของหมอนี่ต่างหาก) แต่ใครสนละพวกเศษเดนแบบนั้นไม่มีค่าพอให้ผมสนใจหรอก
“หนาวจัง...”อีกไม่นานหิมะคงตกแล้ว.....สินะ
เหอะ!
นี่ผมจะมายืนบื้อเป็นพระเอกมิวซิกวีดีโออยู่ทำไมฟระเนี่ย!
ติ๊ด......
ใครโทรมาป่านนี้เนี่ยยัยผู้จัดการจอมวีนอีกแน่ๆ....เฮ้อ~
ติ๊ด!
“หายไปไหนมาย้า~~!!!!!!”โหวกแหวกโวยวายน่ารำคาญเหมือนเดิม.......
“มีอะไร”
“ต้นฉบับเมื่อไหร่จะส่งหา!บก.เร่งฉันยิกๆจนหาข้อแก้ตัวไม่ได้แล้วนะยะ!!!!”
“น่ารำคาญ....เดี๋ยวเย็นๆจะแวะไปส่งเท่านี้แหละฉันมีธุระต้องทำ”พูดจบผมก็วางหูทันทีและไม่ลืมปิดเครื่องตัดรำคาญซะ....
“อุบ!!!”อะไรกัน...นี่มัน!!......
ตุบ!!!
.....ริว.....
.......................................................
“อึก....ที่นี่มัน...”
....กลิ่นชาญี่ปุ่นอ่อนๆแบบนี้มัน.....ไม่จริงน่า!!
“ตื่นแล้วเหรอ....ยู”น้ำเสียงนุ่มอ่อนโยนที่คุ้นเคยทำให้ผมถึงกับหยุดหายใจไปชั่วขณะเพียงหันไปพบกับดวงตาคู่เก่าแสนโหยหา.....
“ระ....ริว!!”
“ขอโทษนะ...ยูที่ต้องพามาแบบนั้น”คนที่ลักตัวเรามา....หมอนี่เองเหรอเนี่ย
“นายต้องการอะไร”หายหัวไปตั้ง5ปีจะเจอทั้งทีต้องลักตัวมาเลยเรอะตรูไม่ใช่สิ่งของนะเฟ้ย!!!
“ฉันมีเรื่องอยากขอร้องนาย”.....ไม่เจอกันตั้งนานเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลยแฮะหมอนี่.....
“ฉันน่ะ....กำลังหลงรักเซน นาคาจิม่า”
O[]O!!
เออ...คิดอีกทีโง่กับงั่งมันก็เข้ากันดีนี่หว่า......แล้วทำไมเราต้องรู้สึกหงุดหงิดด้วยฟะ!!!
“นายช่วยฉันได้ไหม?”
“ไม่”แน่ละใครจะยอมไปเสียเวลากับเรื่องไร้สาระของพวกแกกันหา!!
คิดดังนั้นผมก็รีบจ้ำอ้าวออกมาจากที่นั่นทันทีโดยไม่คิดจะสนใจสายตาของใครบางคนที่จ้องมาอย่างผิดหวัง
“หึ....”
เสียงหัวเราะในลำคอทำให้ผมต้องเหลียวหลังกลับไปและพบว่าเจ้านั่นกำลังเอากระจกส่องผมอยู่และที่น่าตกใจกว่านั้นคือตรงส่วนลำคอของผมกลับมีรอยแดงๆปรากฏอยู่นี่สิ!!!
“เฮ้ย....มึงทำอะไรกุวะ!!!”กำปั้นของผมเตรียมขย้ำหน้าหล่อๆของมันให้ตายคามือ
“มันจะดีเหรอ....หึหึ”ไอ้เวรนั่นหยิบกล้องถ่ายรูปที่มีภาพผมกับมันกำลังนอนไม่ได้สติหลับเคียงข้างกันในสภาพเปลือยท่อนบน
“....ไอ้เลว!!!”
“คิดดีแล้วเหรอที่เรียกผัวตัวเองแบบนั้นน่ะคนฉลาดอย่างนายน่าจะรู้นะถ้าภาพนี้หลุดไปถึงมือนักข่าวละก็.....จะเป็นยังไงนะ...หึๆ”
“.....แก!!”
“เพราะงั้นนายไม่มีทางเลือกอีกต่อไปจากนี้นายจะต้องเป็นพ่อสื่อให้ฉันกับเซน นาคาจิม่าไม่ว่านายจะต้องการหรือไม่.....เข้าใจสินะยู”
“.......”ผมยืนกัดฟันกรอดด้วยความโกรธจัดจนอยากจะฆ่าไอมนุษย์ตรงหน้าให้ตายคาตรีนแล้วเอาเลือดมันมาล้างเท้าแต่ตอนนี้ผมรู้ว่าตัวเองไม่อยู่ในสถานะพอที่จะต่อรองมันกันได้จึงได้แต่ปล่อยให้ความแค้นและความเจ็บปวดสั่งสมไว้ในใจต่อไป....
เจ็บใจนัก....ทำไมนะไอ้หมอนั่นถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้...
หมอนั่นที่เคยอ่อนโยนขนาดนั้นกับไอ้เลวที่อยู่ตรงหน้าผมนี่....มันคนเดียวกันแน่ๆเหรอ
ผมรีบหันหลังวิ่งไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ตอนนั้นคิดได้อย่างเดียวว่าต้องหนีไปให้ไกลจากที่แห่งนั้นให้มากที่สุดแต่ทว่า....
“ฉันขอโทษนะ...ยู....”
ถ้อยคำแผ่วเบาที่ผมแทบไม่ได้ยินทำให้ผมต้องเหลียวกลับไปมองอีกครั้งและพบว่าร่างสูงโปร่งของไอเลวคนนั้นได้หายเข้าไปในบ้านหลังโตนั่นเรียบร้อย
...ชิ....น้ำตา...บ้าเอ้ยอุตสาห์ทำให้มันไม่ไหลออกมาได้ตั้งนานแล้วนะ...
แต่ทำไม!!!
“ฉันเกลียดแกเฮียวงะ เซย์ริว!!!”
.............................................
“นั่นแหละ...ดีแล้วเกลียดฉันเข้าไปแล้วลืมฉันไปซะ....”
ฉันขอโทษนะยู.....
ฉันแค่อยากให้นายลืมฉันไปซะ
ฉันคนเดิมได้ตายไปแล้ว...
ลืมฉันไปซะ...ขอร้องละ
อย่ายึดติดกับผู้ชายเลวๆคนนี้อีก
ขอโทษ.....
ยู...
ความคิดเห็น