คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Kiss8>>>การแก้แค้นของเซน(3)
บทที่8 การแก้แค้นของเซน (3)
ตุบ!!!!
“เบาๆสิโว้ยยยยคนนะไม่ใช่กระสอบทรายไอพี่บ้า!!”ผมได้แต่ด่ามันนั่นแหละครับเอาจริงๆผมสู้มันไม่ด้ายยยยแค่ขนาดตัวก็ชนะขาดแล้วอะT^T
ไอเราก็งงสิครับแค่ริวพามาส่งบ้านแค่นี้ไอพี่บ้ามันถึงกับอุ้มผมขึ้นมาชั้นบนแถมโยนอย่างไม่ไยดีอย่างกับผมเป็นแค่ขยะชิ้นหนึ่งซะงั้น
“รู้จักกันได้ยังไง..”อ่าวเฮ้ย...อะไรของมันจู่ก็ทำเสียงซะน่ากลัวแถมสีหน้าเฮียแกเหมือนอยากจะฆ่าคนเต็มที่นี่ตกลงผมทำอะไรให้เฮียแกโกรธรึเปล่าเนี่ยยยยย
อยากเซนจังอยากกรี๊ดดดดด
“เอ่อ...”
พรึบ!!ตึง!!!
“ฉันถามว่า...รู้จักกันได้ยังไง!!!”จู่ๆผมก็ไม่รู้ว่าไอพี่นี่เป็นบ้าอะไรของมันแต่มันทำให้ผมกลัวจนตัวสั่น
ไซเหวี่ยงผมลงบนที่นอนอีกครั้งเมื่อผมพยายามลุกขึ้นแล้วเอาตัวใหญ่ๆของมันมาคร่อมตัวผมเอาไว้แถมยังรวบมือผมไว้อีก!!!ทำให้ผมไม่สามารถขยับตัวหรือดิ้นหนีได้
“ไอพี่บ้า...ปล่อยนะโว้ยยยยย!!!”แน่ละคนอย่างเซนมีหรือจะยอมอยู่นิ่งให้โดนกดมันต้องมีขัดขืนกับบ้างเป็นธรรมดาแต่ไม่ว่าจะดิ้น ถีบ กัด บลาๆๆๆสรรพัดวิธีที่ทำให้ไอบ้าตรงหน้าลุกออกไป
“ถ้านายไม่หยุดโวยวายฉันจะปิดปากนายซะ!!!”ไอพี่ไซสั่งเสียงเหี้ยมเท่านั้นแหละแกะน้อยผู้น่ารัก(อ้วกกก)อย่างผมก็สิ้นฤทธิ์ในอุ้งมือหมาป่าหื่นกระหายตรงหน้าอย่าสมยอมT^T
“บอกมา...นายรู้จักกับเฮียวงะ เซย์ริวได้ยังไง!!”เอ่อ...ก่อนจะถามอะไร
ช่วยเอาหน้าหล่อๆของแกออกไปห่างๆหน่อยได้ม้ายยยยยกุใจเต้นจนจะหลุดออกมาอยู่แล้วนะเฟ้ยยยT///Tแล้วไม่ต้องมาทำหน้าโหดใส่ด้วยเห็นแล้วมัน...
ใจละลาย...อ้ากกกกก-////-(ไอแรด)
“บอกมาสิ!!!”น้ำเสียงข่มขู่และแรงกระชากที่คอเสื้ออย่างแรงทำให้ผมเผลอปล่อยน้ำตาที่กักเก็บไว้ตั้งแต่ตอนหลงทางให้ร่วงออกมาโดยไม่รู้ตัว
“เจ็บ....!”ไอพี่บ้าชะงักไปนิดหน่อยแต่ก็ยอมปล่อยคอเสื้อผมออกแม้ว่ามันจะเป็นการดันออกอย่างแรงเหมือนขว้างขยะลงพื้นก็เถอะ
“โอ๊ย...!!มันเจ็บนะเฟ้ยยย”ผมโวยทั้งน้ำตา
“เล่ามาซักที...น่ารำคาญ”ไซมองผมอย่างเย็นชาจนแทบจะไร้ความรู้สึกทำให้ผมไม่สามารถสบตากับมันตรงๆได้...เพราะผมไม่อยากยอมรับความจริงที่ว่า
ไซเกลียดผมขนาดไหน....
“ตอนไปมหาลัยวันแรกบังเอิญเจอกันที่หน้าประตู...”ถึงตรงนี้พอไอพี่ไซผละตัวออกไปผมกลับรู้สึกว่าใจตัวเองมันเต้นแรงยิ่งกว่าโชว์คาบาเล่ห์ที่สีลมในเมืองไทยซะอีก(แสดงว่าแกเคยไปใช่มะไอเซน)
เราสองคนเงียบไปพักใหญ่แล้วผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับมันแถมไม่กล้าขยับเพราะกลัวไอพี่บ้ามันจะของขึ้นจับผมกดอีกรอบ(ตะกี้ยังไม่โดนเฟ้ยย)...เอาน่ามันก็คือๆกันนั่นแหละอย่าเรื่องมากน่าไอคนแต่ง
“เซน...”
“ฮ่ะ...หา!?”อยู่มันก็เรียกชื่อผมขึ้นมาแบบให้ตั้งตัวไม่ทันไอเราก็สะดุ้งสิขอรับ แถมพอเห็นท่าทางปานจะฆ่าคนของไอคนตรงหน้าแล้วทำให้ผมเริ่มคิดว่า..
ไอพี่ไซมันจะฆ่าผมทิ้งรึเปล่าเนี่ย- -;;
ตุบ!!
“ติวหนังสือต่อได้แล้ว...ถ้านายไม่ติดระดับท็อป1ใน10ของคณะฉันก็แย่น่ะสิ”ฟังแล้วสมเป็นแกดีไอพี่บ้า!!ในหัวแกมีแต่เรื่องของตัวเองใช่ไหมเนี่ย!!
“เอ่อ...ว่าแต่นี่มัน!?”
“ถ้าทำทั้งหมดนี่ได้90คะแนนอย่างต่ำนายก็สอบได้”ไซบอกห้วนๆทำให้ผมต้องเปิดมันออกแล้วพบกับ..
เหวอออออ!!!นี่มันรหัสดาวินชีรึไงเนี่ยยยย!!
.......เวลาผ่านไป2ชั่วโมง.......
“ยังไม่เสร็จอีกรึไง?”เสียงทุ้มต่ำของไซทำให้ผมสะดุ้งสุดตัวแต่ก่อนจะได้ทำอะไรไอพี่บ้าก็ฉวยเอาข้อสอบของมันไปตรวจซะแล้ว
“ดะ...เดี๋ยวสิ!!”
“นี่มัน...”เฮ้ยๆกินยาลืมดูฉลากเรอะ!!!อยู่ก็หน้าซีดเหมือนเห็นผีเป็นฝูงงั้นแหละ!!นี่ข้อสอบนะโว้ยไม่ใช่ยาพิษไม่ต้องจ้องขนาดนั้นก็ได้โว้ยยย
“มะ...ไม่ถูกใช่มะ?”
“นี่แกเขียนบ้าอะไรของแกหา!!!!!”เสียงว้ากดังลั่นทำให้ผมผงะไปเล็กน้อยจู่ๆเป็นอะไรของแกหา!!!ไอพี่บ้าอ่านหนังสือจนเพี้ยนไปแล้วรึไง!
แชะ!!
เสียงกดชัตเตอร์และแสงแฟลตจากกล้องถ่ายรูปทำให้ผมตาลายเล็กน้อยส่วนไอพี่ไซก็หันกลับไปว้ากใส่คนถ่ายรูป...ท่าทางวันนี้เฮียแกจะฟิวส์ขาดบ่อยแฮะปกติไม่ว่าโลกจะแตกพี่แกก็ยังเก๊กได้- -
“ทำอะไรของเธอน่ะยัยป้ามาฮิรุ!!!!”
“แหมๆแค่เก็บไว้ดูเล่นรูปสองรูปไม่เป็นไรหรอกน่า...โฮะๆ”เอ่อ...เลิกเหอะครับไอเสียงหัวเราะแบบนั้นอะฟังทีไรผมแทบจะเยี่ยวแตกทุกทีT_T
“เซนจังแม่มีเรื่องจะคุยด้วยจ๊ะ...มานี่หน่อยนะ”
เห...?
ความคิดเห็น