คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Shampoo
Love is in the air
- Shampoo -
อากาศภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กแห่งนี้ออกจะร้อนไปเสียหน่อย ช่วงนี้ที่เกาหลีอากาศแสนร้อน แน่นอนว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเครื่องปรับอากาศสักตัว หากที่สำคัญหนักเข้าตอนนี้ก็คือ...อยู่ดีๆ แอร์ในห้องก็ไม่ทำงาน
พาลทำเอาคนที่เพิ่งเสร็จจากตารางงานตอนตีหนึ่งเศษหัวเสียเอาซะดื้อๆ
“จีนูฮยอง นี่แอร์เสียหรอ?” คังซึงยูนลีดเดอร์ของวงตะโกนเข้าไปในห้องน้ำ คำเรียกฮยองที่ว่าดูเหมือนจะเรียกไปอย่างนั้นไม่ได้สื่อความเคารพอะไร มือหนาปลุดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกด้วยความเคยชินอย่างไม่สนใจว่าจะมีใครดูอยู่หรือไม่
“แอร์เสีย? หรอ? ไม่รู้สิ เห็นเมื่อเช้ามันดับไป ตอนนั้นพี่ก็คิดว่านายเป็นคนปิด” พี่ใหญ่ตะโกนออกมาจากในห้องน้ำ
“ปิดอะไรกันล่ะ ผมออกไปก่อนพี่ แล้วพี่ก็เป็นคนปิดประจำนี่ ผมจะมาปิดได้ไง” อากาศยิ่งร้อนร่างกายยิ่งล้าก็พาให้ยิ่งหงุดหงิด แล้วหนุ่มเจ้าอารมณ์อย่างซึงยูนก็พร้อมระเบิดอารมณ์ออกมาใส่พี่ใหญ่รูมเมทของตัวเองจนได้ ชั่ววินาทีที่เจ้าตัวออกมาจากห้องน้ำในชุดคลุมอาบน้ำ ซึงยูนก็ว่าต่อเสียไม่ให้ขาดตอน “ทีหลังมีอะไรพี่ก็รีบบอกสิจะได้ไปซ่อม ร้อนๆ แบบนี้จะนอนหลับได้ไง?”
“อา...พี่ขอโทษ” พี่ใหญ่อย่างจินอูได้แต่ยืนหน้านิ่งอย่างรู้สึกผิดในใจ เขาไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ และอีกฝ่ายก็ดูจะโมโหมากเสียด้วย ที่จริงเขาไม่คิดว่าตัวเองผิดร้อยเปอร์เซ็นต์หรอก แต่ว่า...กับสถานการณ์แบบนี้จะให้จินอูทำอะไรได้
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปบอกเมเนเจอร์ฮยองให้”
“นี่มันจะตีสองแล้ว พี่คิดว่าจะหาช่างซ่อมแอร์ได้?”
“ก็ต้องรอพรุ่งนี้แหละ ถ้างั้น...คืนนี้ นายไปนอนห้องคนอื่นไหม?” จินอูเสนอต่อ “นายไปห้องมิโนก็ได้ เดี๋ยวพี่...ไปนอนที่โซฟาห้องนั่งเล่น” พักหลังมานี้มิโนกับซึงยูนดูจะสนิทสนมกันมากกว่าใครจนจินอูสังเกตได้ เล่นถึงเนื้อถึงตัวกันตลอดจนเขาเองยังรู้สึก
ซึงยูนเหมือนยังหัวเสียไม่หาย หากก็ตกลงทำตามที่ว่า ลีดเดอร์ของวงอพยพไปนอนห้องมิโนตามที่เขาบอกไปจริงๆ ในขณะที่จินอูคว้าหมอนกับผ้าห่มมานอนที่โซฟาด้านนอก
พี่ใหญ่ร่างเล็กค่อยๆ ล้มตัวลงนอนหลังจากลุกไปปิดไฟ ขยับพลิกกายไปมาอย่างกระสับกระส่ายเหมือนยังนอนไม่หลับ คงเพราะนอนโซฟายังไงซะก็ไม่สบายเหมือนเตียง แต่ที่สำคัญกว่านั้น เรื่องค้างคาในหัวต่างหากที่เป็นตัวการสำคัญให้หลับไม่ลง นอกจากคิมจินอูจะโกรธใครไม่เป็น เขาเองไม่ชอบเอาเสียเลยเวลาต้องถูกโกรธ
โดยเฉพาะคนคนนั้นคือคังซึงยูน
พูดไม่เต็มปากว่าสนิทที่สุดในวง เขาเองกับสมาชิกคนอื่นๆ ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวด้วยกันมานานก็สนิทสนมกันดีทั้งนั้น แต่จะพูดได้ว่ากับซึงยูนมันมีบางอย่างไม่เหมือนใคร ทั้งในฐานะที่เป็นรูมเมท แน่นอนว่าเราอยู่ด้วยกันบ่อยที่สุด แต่ที่ไม่มีใครรู้ นอกจากความสนิทสนมหน้ากล้องที่มีให้กัน ที่จริงแล้วเราสองคนมักจะมึนตึงกันบ่อยๆ
ใช่... นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เรามึนตึงกันแบบนี้หรอก แต่ก็พาให้เขาคิดมากได้ทุกครั้งไป เพราะเขาน่ารำคาญไปรึเปล่า ทำอะไรถึงได้ดูจะขัดใจน้องไปเสียหมดเลย เพราะกับคนอื่นน้องไม่เป็นแบบนี้
แต่ก็นั่นแหละนะ ทุกครั้งเราก็ตึงใส่กันไม่นานหรอก ถ้าให้ต้องเดาโดยไม่มีใครบอก จินอูก็รู้... พรุ่งนี้ทุกอย่างก็กลับมาเหมือนเดิม
หยุดความคิดลงไว้ตรงนั้น รู้ว่ายังไงพรุ่งนี้ก็ต้องตื่นมาทำงาน หากขณะที่คิมจินอูพยายามข่มตาหลับลง เขากลับได้ยินเสียงฝีเท้าใครอีกคนที่เดินเข้ามา เขาเพียงแต่คิดว่าอาจจะเป็นสมาชิกในวงสักคนที่เดินมาหยิบของ แต่แล้วฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาก็ทำให้เขาใจเต้นระส่ำชอบกล แอบหรี่ตามองก็พบว่าเป็นเงาใครบางคนที่แสนเลือนราง
รู้อยู่หรอกว่าไม่ใช่ผี คงจะเป็นใครสักคนในวง แต่สัญชาติญาณก็บอกให้เขาพลิกตัวนอนตะแคงข้าง... ใบหน้าหวานแนบกับพนักพิงโซฟา ตากลมหลับลงด้วยความตื่นตกใจขณะที่เสียงฝีเท้าดูจะเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ...
ตึกตัก... ตึกตัก... ตึกตัก...
เสียงหัวใจเต้นดังแทบจะหลุดออกมา จินอูได้แต่พยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ บอกตัวเองว่า ‘ไม่เป็นไร’
หากในตอนนั้น ลมหายใจอุ่นๆ ที่รดข้างแก้มกลับทำเอาตัวเขาชะงักงัน ราวกับแทบจะหยุดหายใจ เขาสัมผัสได้ถึงปลายนิ้วที่แตะลงบนกรอบหน้า ก่อนจะปัดเอาปอยผมนั้นออกไป ฝ่ามือหนาแตะลงที่หน้าผากเขาแผ่วเบา ก่อนเขาจะได้ยินเสียงถอนหายใจของอีกฝ่ายตามมา
เสียงฝีเท้าดังขึ้นอีกครั้งในเวลาไม่ช้า คิมจินอูได้แต่ขยับตัวอย่างระส่ำระส่ายยิ่งกว่าเก่า เมื่อนึกถึงกลิ่นบางเบาจากตัวอีกฝ่ายนึง
กลิ่นนั้น ... ทำไมเขาคลับคล้ายคลับคลา...
เหมือนกับว่ามัน....
...เป็นกลิ่นแชมพูของซึงยูน...
TBC
พยายามให้จบในตอน (รึเปล่านะ 555)
มีคนอ่านบ้างไหม ฮัลโหล ถ้ามีก็คอมเม้นทักทายกันได้นะคะ
จะได้มีกำลังใจมาแต่งต่อ แฮ่ อันนี้ออกแนวชั่ววูบนิสนึง
ป.ล. ทำไมฟิคคู่นี้น้อยจุง อยากอ่าน แต่ไม่ค่อยมีให้อ่าน TvT
ความคิดเห็น