คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #120 : I'll Carry On For You
ฮินานะรู้สึกตงิดใจอยู่ครามครัน มันตามเธอมาได้สักพักแล้ว นับตั้งแต่เธอเพิ่งลงจากรถไฟที่โดยสารมายังไรม์ ซิตี้ จนเข้ามาในตัวเมือง แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่หันขวับไปมอง ก็จะเห็นเงาสีเหลืองชะแว้บหายไปที่มุมตึกบ้าง หลังถังขยะบ้าง หรือท่ามกลางฝูงชนบ้าง
มันคือโปเกมอน...ฮินานะแค่ไม่รู้ว่ามันคือชนิดไหน
เธอไม่มีโปเกมอนเป็นของตัวเอง จริงอยู่ที่เธอคลุกคลีใกล้ชิดกับพวกมันได้ แต่ไม่ต้องการพวกมันมาเป็นคู่หู แม้จะทำให้ใครหลายคนพูดว่ามันทำให้เธอเหมือนคนโดดเดี่ยวไร้มิตรสหาย พวกเขาล้วนแต่ถามว่า “ทำไมเธอถึงไม่มีโปเกมอน?” แต่สิ่งที่เธอทำก็มีเพียงแค่ยิ้ม เป็นอันปิดบทสนทนาที่ไม่ต้องการจะตอบ
กลับมาที่เจ้าสีเหลืองตัวนี้ มันทำให้เธอเริ่มหมดความอดทน เพราะการถูกแอบตามมันน่ารำคาญ และเธอก็อยากรู้ด้วยว่ามันคือโปเกมอนอะไร หนนี้เธอจึงไม่หยุดฝีเท้าระหว่างเดินเพื่อจะหันมองอีก รองเท้าผ้าใบของเธอเดินดุ่มตรงไปไม่หยุด เมื่อเหลือบมองด้วยหางตา เจ้าตัวเหลืองก็เดินสวบสาบตามมาอย่างระมัดระวัง ฮินานะจึงฉวยจังหวะนั้นหมุนตัวหันหลังแล้ววิ่งไปทางมันทันที เจ้าตัวสีเหลืองดูจะตกใจกับการเคลื่อนไหวที่ไม่คาดคิด มันสะดุ้งโหยง ร้องจ๊าก แล้วก็หันหลังอุ้ยอ้ายออกวิ่งอย่างงุ่นง่านเพื่อจะหนีไป มันไม่ได้วิ่งไวมากนัก แต่ก็ยังไวกว่าเธออยู่ดี
มันเลี้ยวเข้าไปในตรอกหนึ่ง และเธอก็กำลังจะตามมันเข้าไป ถ้าไม่ใช่เพราะขาของเธอเกิดชนกับขยะอิเล็กทรอนิกส์ที่หล่นอยู่ข้างถังขยะตรงมุมตรอกเข้า ปลายแหลมของมันเกี่ยวกางเกงขายาวสีดำจนขาดและบาดเข้าไปถึงเนื้อข้างใน นั่นทำให้เธอร้องออกมาด้วยความตกใจและความเจ็บ ซ้ำร้ายขาอีกข้างก็ยังสะดุดกับขยะชิ้นใหญ่อีกชิ้นจนล้มพังพาบลงไปกับพื้น
เจ้าตัวสีเหลืองหยุดวิ่งและหันกลับมามอง ฮินานะจึงได้เห็นว่ามันคือตัวอะไร และจำได้แล้วว่าเจ้า ‘เป็ด’ ตัวนี้มีชื่อว่าอะไร
โกดั๊ก
แต่วินาทีนี้ฮินานะไม่มีอารมณ์จะมาสนใจกับเจ้าตัวดีที่แอบตามมาอย่างกับสายลับฝีมืออ่อนหัดอีก ครั้นพยายามจะลุกขึ้นก็ทำไม่ได้ แผลที่โดนเกี่ยวทำให้เลือดออกและแสบ แต่แผลจากการสะดุดล้มมันมากกว่านั้น เธอปวดมากจนลุกยืนไม่ไหว เจ้าเป็ดเดินต้วมเตี้ยมเตาะแตะกลับมาด้วยตีนพังผืด ระหว่างนั้นมันก็ส่งเสียงร้องไปด้วย โกดั๊ก! ดั๊ก! ดั๊ก! ฮินานะคิดว่ามันตลกดี และในมุมหนึ่งมันก็น่ารักดี เธอหายโกรธมันแล้วจากการที่เห็นมันเดินมาหาเหมือนรู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นต้นเหตุ
แต่ยังไม่ทันที่มันจะเดินมาถึงตัวก็มีเสียงหนึ่งรัวเรียกชื่อมันซะก่อน พร้อมกับที่ร่างของใครคนหนึ่งจะวิ่งมาหาเจ้าเป็ดสีเหลืองตัวร้ายจากทางด้านหลัง เขาหยุดหอบหายใจตรงหน้ามัน ขณะพูดด้วยเสียงเหนื่อยหอบว่า
“หายไปไหนมา! ให้ตามหาตั้งนาน!”
เจ้าเป็ดหันไปหา — คนที่เธอคิดว่าน่าจะเป็น — คู่หูของมัน แล้วก็ร้องว่าดั๊ก ดั๊ก มือป้อมปุ้มปุ้ยของมันชี้มาทางนี้ เป็นตอนนั้นเองที่ชายหนุ่มตัวสูงเปลี่ยนสายตาจากมันมาเป็นเธอ แล้วเมื่อสายตาของเขาเลื่อนมาเห็นแผลที่ขาของเธอซึ่งกำลังนั่งพับเพียบเรียบร้อยเพราะหมดสภาพ เขาก็ย่อตัวลงตรงหน้า ส่วนเจ้าโกดั๊กก็เดินมายืนอยู่ข้างๆ
“เจ็บมากไหมครับ? เป็นยังไงบ้าง? เพราะคู่หูของผมใช่ไหม?” เขารัวคำถามมาเป็นชุด ประโยคสุดท้ายหันไปทำสีหน้าตำหนิใส่คู่หูที่ยืนก้มหน้าหน้าจ๋อย จนฮินานะอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
“แผลที่ขาไม่เท่าไหร่ค่ะ แต่ข้อเท้าเจ็บมาก ลุกไม่ขึ้น”
เขาเอื้อมมือไปจับขาข้างที่ไม่เจ็บของเธอ มันเป็นการวางมือเพื่อดูอาการของขาอีกข้างเท่านั้น และเธอก็อ้าปากร้องห้ามไม่ทัน แต่รู้ว่าผู้ชายตรงหน้าจะรู้ว่าอะไรที่อยู่ใต้กางเกงเนื้อผ้านั้น
มันเป็นขาเทียม ครั้งหนึ่งเธอเคยประสบอุบัติเหตุจนต้องสูญเสียขาข้างนั้นไป ต้นเหตุมาจากโปเกมอน...และมันคือเหตุผลที่เธอไม่ต้องการโปเกมอนมาเป็นคู่หู ขาเทียมที่ได้มาก็เป็นขาเทียมคุณภาพต่ำ แต่มันก็ดีที่สุดเท่าที่ฮินานะจะทำได้ในเมืองบ้านนอกที่เดินทางจากมา หมอบอกว่าในไรม์ ซิตี้ มีนวัตกรรมและเทคโนโลยีชั้นยอด เธอจะได้ขาเทียมที่มีคุณสมบัติเยี่ยมยอดและใช้งานได้อย่างมหัศจรรย์ แต่มันก็หมายถึงเงินจำนวนมากโขด้วยเช่นกัน
เพราะอย่างนั้นฮินานะจึงเดินทางเข้าไรม์ ซิตี้มาพร้อมเงินเก็บก้อนหนึ่ง เพื่อมาหางานทำ และหวังว่าจะเก็บเงินได้มากพอทำขาเทียมใหม่ที่ดีกว่าเดิมได้
มันเป็นเรื่องที่ทำให้เธออับอายแค่เพียงคิดว่าจะมีใครล่วงรู้ เธอเคยแอบได้ยินคนที่บังเอิญมาเห็นขาเทียมนี้พูดว่า หน้าตาก็ออกจะดี เสียดายไม่น่าพิการเลย จนกลายเป็นปม ทำให้เธอรู้สึกด้อยค่า แต่ผู้ชายคนตรงหน้ากลับไม่ได้มีท่าทีอย่างที่ฮินานะคิดว่าจะเป็นเลยแม้แต่นิดเดียว หากเขาก็ดูปฏิกิริยาอัตโนมัติฉับพลันของเธอออก จึงปล่อยมือออกจากขาข้างนั้น และเลิกขากางเกงอีกข้างขึ้นดูข้อเท้า ตอนนี้มันเริ่มบวมแล้ว เมื่อนั้นเขาจึงเงยหน้าขึ้น ยื่นข้อเสนอให้
“ผมทำงานที่ศูนย์ฟื้นฟูสุขภาพไม่ไกลจากนี้มาก ให้ผมแบกคุณไปทำแผลที่นั่นได้ไหมครับ?”
เธอพยักหน้าตอบรับ ยังรู้สึกเก้อและกระดากอายอยู่บ้างกับขาเทียมของตัวเอง แต่เหมือนเขาจะดูออก เมื่อเขาส่งยิ้มให้ราวกับต้องการจะบอกว่าไม่ต้องคิดมาก ไม่ว่าจะเรื่องขาเทียมหรือเรื่องแบกเธอ
ชายหนุ่มปลดเป้สีดำที่สะพายมาลง แล้วยื่นมันส่งให้ “รบกวนช่วยสะพายแทนผมหน่อยได้ไหมครับ? ถ้าผมสะพายเองคงแบกคุณได้ไม่สะดวก”
ฮินานะตอบรับและเอามันมาสะพาย ทีแรกเธอนึกว่ามันจะเป็นกระเป๋าเป้ แต่ไม่ใช่ มันโล่งและเบามาก เธอไม่รู้ว่ามันเป็นกระเป๋าใส่อะไร แต่ก็ยินดีสะพายมันให้เขาอย่างเต็มใจ จากนั้นเขาก็หันหลัง บอกให้เธอขึ้นหลังของเขา
“อาจเจ็บข้อเท้าบ้าง แต่ก็อดทนหน่อยนะครับ” เขาหมายถึงตอนที่เธอต้องโยนร่างตัวเองขึ้นบนแผ่นหลังกว้างตรงหน้า แต่ฮินานะคิดว่าน้ำใจจากเขาก็เป็นเหมือนกับยาชั้นดีที่จะทำให้อาการเจ็บบรรเทาได้เอง
พอเขาลุกขึ้นหลังจากที่เธอขึ้นหลังเรียบร้อยดีแล้ว เจ้าเป็ดที่นิ่งเงียบมาตลอดก็เริ่มส่งเสียงร้องออกมา เรียกให้มนุษย์ทั้งสองต้องก้มลงมองมัน มันยื่นมือป้อมๆ เล็กๆ ทั้งสองข้างออกมา ท่าทางเหมือนจะบอกให้คู่หูช่วยอุ้มมัน แต่ชายหนุ่มโวยออกไปว่า
“ตอนนี้ฉันอุ้มนายไม่ไหวหรอกนะ!”
มันจึงเปลี่ยนท่าเป็นหันหลังให้ แล้วกำมือทั้งสองข้างขึ้นลงอยู่ข้างหน้าตัวมัน กระโดดโหยงเหยง จนโดนคู่หูสวนเข้าให้อีกว่า
“อย่าหวังว่าฉันจะให้เธอแบกนายขึ้นหลังด้วย!”
มันทำหน้าหงอย ร้องดั๊ก ดั๊กออกมา ทำให้ฮินานะอดหัวเราะออกมาด้วยความขำปนไปกับความเอ็นดูไม่ได้ จากนั้นก็บอกเขาว่า
“ฉันแบกได้ค่ะ ขอฉันแบกมันได้ไหมคะ?”
ชายหนุ่มพยายามจะคัดค้านและทักท้วง แต่ฮินานะก็ตื๊อขอทำหน้าที่นี้ให้ได้ จนเขาต้องยอมอย่างเสียมิได้ พ่วงด้วยคำสวดที่เจ้าโกดั๊กได้รับเสียยกใหญ่ เธอหัวเราะ ส่วนเจ้าเป็ดตัวกลมกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ มันยิ้มจนตาปิด
“ขอโทษนะคะที่ต้องให้คุณมาแบกน้ำหนักสองเท่า” ฮินานะบอกเขาที่เริ่มออกเดินอีกครั้งแล้ว อีกทั้งมันคงจะเป็นภาพที่ตลกน่าดูในสายตาคนอื่นเมื่อพ้นตรอกนี้ไป แต่ชายหนุ่มก็ดูจะไม่ได้คิดมากทั้งเรื่องนี้หรือเรื่องนั้น เขาเพียงหัวเราะออกมาเหมือนจะบอกว่าเขาไม่ได้สนใจเรื่องพวกนั้นเลยสักนิด
เพราะสิ่งที่เขาควรสนใจมากกว่าคือเรื่องอื่น อย่างการแนะนำตัวเองกับคนแปลกหน้า...อย่างเธอ
“ยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ผมไคโตะ”
“ฉันฮินานะค่ะ” เธอแนะนำตัวกลับไป และเมื่อเขาหันมายิ้มให้ด้วยใบหน้าที่ห่างกันแค่คืบ เธอก็คิดว่าคงจะดีหากได้ช่วยเขาแบกกระเป๋ารัดเจ้าเป็ดโกดั๊กไปทั้งชีวิต
แน่นอนว่าต้องมีคู่หูของมันอยู่ด้วยกันไปทั้งชีวิตด้วยนะ!
_______________
ความคิดเห็น