คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #111 : Go With The Flow
1
ไทกะ เคียวโมโตะได้เจอกับผู้หญิงคนนั้นครั้งแรกตอนอยู่ที่กองถ่าย เขาทำงานเป็นผู้ช่วยผู้กำกับภาพ ส่วนเธอเป็นนักแสดงตัวประกอบในร้านกาแฟที่ไม่มีแม้แต่บทพูด แต่ไทกะก็คิดว่าผมสีทองที่มัดสูงของเธอขับให้ใบหน้าแบบเอเชียกลมกลืนกับความเป็นตะวันตกและดูดีมากในชุดสูทกระโปรงอย่างคนวัยทำงาน ครั้งที่สองคือในอีกสองสัปดาห์ให้หลังที่เขาเพิ่งจะกลับมาจากนัดตอนเย็นวันเสาร์ หนนี้ผมของเธอปล่อยยาวสยาย อยู่ในชุดกระโปรงสีดำตัวสั้นเหนือเข่ากับรองเท้าผ้าใบส้นตึกดูท่าทางสบายๆ แตกต่างจากชุดที่สไตลิสต์จัดให้เป็นคนละคน
ขณะนั้นเธอกำลังเอาโทรศัพท์แนบหูหลังออกมาจากบานประตูห้องข้างๆ ที่ไทกะแน่ใจได้ว่าเจ้าของห้องนั้นยังไม่ได้ย้ายออกไปไหน เหมือนกับที่ก็แน่ใจได้ว่าเธอกำลังพูดภาษาญี่ปุ่นด้วยสำเนียงที่ไม่เพี้ยนผิดเลยกับปลายสาย ครั้นเธอเงยหน้าขึ้นสบประสานสายตากับเขาที่เดินสวนกันตรงขั้นบันได ผงกหัวนิดหนึ่งและส่งยิ้มให้ก่อนจะย่ำฝีก้าวผ่านเลยไป ไทกะก็รู้สึกเหมือนคนอกหักตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มทำความรู้จัก เพราะหนึ่ง...คือเธอเป็นผู้หญิงคนแรกตั้งแต่เขาย้ายมาอยู่นิวยอร์กได้เกือบๆ สามปีที่เรียกได้ว่าสวยสะดุดตานับแต่แรกพบ และสอง...คือเธอดูเหมือนว่าจะเป็นเพื่อนร่วมเชื้อชาติเดียวกันกับเขา ถึงไทกะจะมีเพื่อนร่วมงานหรือแม้แต่เพื่อนข้างห้องเป็นคนญี่ปุ่นเหมือนกัน แต่คำว่า ‘เพื่อน’ ก็แตกต่างจาก ‘คนรัก’ ที่ไทกะอยากแบ่งปันพูดคุยทุกเรื่องราวได้อยู่ดี
ไทกะพยายามไม่เก็บเรื่องของเธอมาใส่ใจอีก อาจเป็นความโชคดีบนความร้ายที่มีปัญหาวุ่นวายเกิดขึ้นในกองถ่ายจนพวกเขาต้องรีบเร่งถ่ายทำให้ทันกำหนดก่อนงบประมาณจะบานปลายชนิดหืดขึ้นคอ เขาถึงไม่มีเวลาเหลือเผื่อให้คิดถึงเธอมากนัก หลังจากปิดกองในอีกสองสัปดาห์ต่อมา เพื่อนร่วมงานในกองถ่ายตำแหน่งผู้ช่วยผู้กำกับมือสองอย่างจูริก็ชวนเขาไปพักสมองที่บาร์ในสไตล์อิฐและกระเบื้องเล็กๆ ชื่อวิธ เดอะ โฟลว์ ในวิลเลียมส์เบิร์ก
“ลูกพี่ลูกน้องฉันเพิ่งได้รับมรดกตึกนี้มา ตื่นเต้นใหญ่ถึงขนาดยอมย้ายจากชิคาโกแล้วมารีโนเวตเปิดเป็นบาร์แทนเลยนะ”
นั่นคือคำบอกเล่าของจูริถึงลูกพี่ลูกน้องคนที่รีบเข้ามากุลีกุจอแนะนำตัวว่าชื่อเมสะด้วยความตื่นเต้นไม่แพ้กัน เธอเป็นหญิงสาวที่หน้าตาดี แต่ที่ดียิ่งกว่าคืออัธยาศัย ขณะชงเครื่องดื่มให้จากหลังเคาน์เตอร์ก็คอยสรรหาเรื่องโน้นนี้มาพูดคุย ทั้งยังแลกเปลี่ยนบทสนทนาถามไถ่ไม่ว่าจะเรื่องชีวิตหรือการงานได้ไม่หยุดหย่อน ไทกะชอบที่ได้พูดคุยกับคนที่ใช้ภาษาเดียวกันโดยไม่ต้องคิดอะไรมากนักบ้าง ยิ่งหลังจากช่วงเวลาหลายสัปดาห์ที่เหน็ดเหนื่อยด้วยอีก
เธอเป็นคนที่น่าสนใจ ไทกะคิดแบบนั้น ถึงจะยังไม่ใช่คนที่ทำให้หัวใจของเขาโบยบินได้...เหมือนอย่างคนที่เมสะตะโกนเรียกว่า “โรซี่!” ซึ่งจะเรียกทั้งสายตาของเขาและจูริให้หันไปมองตาม
ผมสีทองยาวของเธอปล่อยยาวสยายเหมือนกับวันนั้น ในชุดกระโปรงลายดอกไม้ตัวสั้นเหนือเข่าที่แตกต่างจากวันนั้น แต่ก็ยังคงทำให้ไทกะรู้สึกเหมือนกับว่าเวลาจะหยุดลงตอนที่ได้เห็นเธอ แม้ผู้ชายคนที่เดินตามหลังมาจะทำให้มันกลับมาเดินอีกครั้งจากการทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างกันกับเขา ทักทายถามไถ่สารทุกข์สุขดิบตามประสาเพื่อนร่วมห้องข้างเคียงที่อาจไม่ได้สนิทสนมอะไรกันมากนัก กระนั้นก็ไม่ถึงกับเหินห่างจนเป็นคนแปลกหน้า
“สวัสดีค่ะ” ครั้นผู้มาใหม่ทั้งสองสั่งเครื่องดื่มกับเมสะที่รีบเผ่นแผล็วไปทำหน้าที่บาร์เทนเดอร์เรียบร้อยแล้ว เธอที่นั่งลงบนเก้าอี้ตัวถัดไปก็จะเอียงคอยื่นหน้ามาส่งยิ้มให้เขา เริ่มต้นเอ่ยทักทายด้วยประโยคแรกนั้น “ไม่รู้ว่าคุณจะจำฉันได้หรือเปล่า แต่เราเคยเจอกันที่กองถ่ายเรื่องเทคส์ ทูกับที่อพาร์ตเมนต์ของพี่”
ไทกะไม่รู้ว่าเขาละล่ำละลั่กด้วยเหตุผลอะไรอยู่ ถึงได้ตอบรับกลับไปแค่ “ค...ครับ?” ให้เธอได้เปล่งเสียงหัวเราะออกมากับปฏิกิริยานั้นแทน
“ฉันโรซี่ค่ะ โรซี่ โคจิ เพิ่งย้ายมาจากชิคาโกได้ไม่นานเท่าไหร่ เป็นน้องสาวของพี่ยูโกะที่อยู่ข้างห้องของคุณ”
แต่ไทกะรู้ถึงเหตุผลที่ตอนนี้เขากำลังยิ้มกว้างๆ ออกมาอย่างแน่นอนแล้ว
_______________
ความคิดเห็น