คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : Big Bang Sweet ～Pink Chocolate～
“Please. I'm yours.” なんてロマンティスト…
“ได้โปรด ฉันเป็นของเธอ” ช่างโรแมนติกเหลือเกิน
เป็นวันที่ท้องฟ้าปลอดโปร่ง อากาศแจ่มใส สีหน้าของเหล่าหนุ่มสาวก็ล้วนแล้วแต่เต็มไปด้วยความชื่นบานในทุกที่ที่ไป ไม่เกินจริงเลยที่จะบอกว่าญี่ปุ่นกำลังอบอวลไปด้วยความรักที่รายล้อมอยู่รอบชั้นบรรยากาศ แต่สำหรับหญิงสาวมูราคามิ เซย์โกะ ยูวานนาแล้ว นี่คือวันวาเลนไทน์ที่หดหู่ที่สุดตลอดสิบเก้าปี และมันแย่ยิ่งกว่าตอนที่เธอทำกล่องช็อกโกแลตบุบบู้บี้จนไม่กล้าเอาไปให้รุ่นพี่ที่แอบชอบ จนต้องกลับบ้านมานอนร้องห่มร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรสมัยอยู่ชั้นไฮสคูลปีหนึ่งเสียอีก
เพราะปีนี้เธอไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้เจอหน้าคนที่แอบชอบเลยด้วยซ้ำ! — ทั้งที่เขาอยู่บ้านเดียวกันกับเธอ!
เซย์โกะย้ายออกจากบ้านส่วนตัวมาอยู่แชร์เฮาส์แทบจะทันทีที่เรียนจบ ความคิดเรื่องการใช้พื้นที่ร่วมกับคนแปลกหน้าที่ไหนไม่รู้ตั้งเยอะตั้งแยะพลันเปลี่ยนไปในวินาทีที่เธอได้เห็นความน่ารักของอาซายาเกะ โนะ ฮานะ ที่ลองมาดูตามคำชักชวนของอิวาโมโตะ ฮิคารุ รุ่นพี่คนสนิทของน้องชาย — ที่เธอก็ไม่รู้ว่าเด็กวัยสิบเจ็ดกับหนุ่มวัยยี่สิบสี่ไปสนิทกันอย่างไรและตอนไหน — อย่างเสียไม่ได้ในทีแรกเพียงเท่านั้น การตกแต่งในโทนสีขาว น้ำตาล ครีมและเบจ ดูแล้วสบายตา เฟอร์นิเจอร์และสิ่งอำนวยความสะดวกเองก็ครบครัน ทั้งยังตั้งอยู่ใจกลางรถไฟสายยามาโนเตะที่สามารถเดินทางไปไหนมาไหนได้อย่างสะดวกสบาย เสียจนเซย์โกะยอมแคะกระปุกจ่ายค่าเช่าที่สูงขึ้นกว่าแผนการหาอพาร์ตเมนต์เล็กๆ สักแห่งแถวมหาวิทยาลัยในทีแรกด้วยความเต็มใจในท้ายที่สุด
นอกจากรุ่นพี่อิวาโมโตะแล้ว มูราคามิ ไมโตะ ราอูล น้องชายที่อายุห่างกันสามปีของเธอ ก็แวะมาเยี่ยมเยือนบ่อยๆ ไม่ก็ค้างคืนกับรุ่นพี่คนสนิทอย่างกับเป็นผู้พักอาศัยอีกคน ห้องพักอีกสี่ห้องที่เหลือก็มีผู้เช่าจนเต็มหมด ทั้งซาคุมะ ไดสุเกะ (25, ว่างงาน) ฟุคาซาวะ ทัตสึยะ (25, พนักงานบริษัทเฟอร์นิเจอร์) นาริตะ มิโนริ (19, นักศึกษา) และอาเบะ เรียวเฮ (24, นักศึกษาปริญญาโท)
มีแค่มิโนริที่เป็นเพศเดียวกัน อายุเท่ากัน จึงทำให้สนิทสนมกันได้ง่าย ถึงอย่างนั้นก็ใช้เวลาไม่นานที่เซย์โกะจะสามารถเป็นกันเองกับเพื่อนร่วมแชร์เฮาส์คนอื่นๆ ที่อายุมากกว่าได้อย่างอบอุ่น
แม้ว่าคนคนหนึ่งจะทำให้เธอรู้สึกมากกว่าอบอุ่นอย่างที่ไม่ค่อยจะเป็นตัวเองสักเท่าไหร่
มันไม่ใช่รักแรกพบ...ถึงอาเบะ เรียวเฮ เจ้าของห้อง 203 ข้างกันกับเธอจะเป็นชายหนุ่มหัวดี ใจดี หน้าตาดี นิสัยดี พูดจาดี (ดูเหมือนคำว่าดีจะเยอะเกินไปแล้ว) และมีรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าตลอดเวลาชวนให้เซย์โกะได้วางใจ หากหญิงสาวที่ตอนนั้นมีคนรักอยู่แล้วจะไม่ได้ให้ความสนใจอะไรมากไปกว่าฐานะรุ่นพี่และเพื่อนร่วมบ้าน ก่อนที่เธอจะตาสว่าง หลังจากหนึ่งปีเต็มของการต้องเอาเงินที่ได้มาจากพ่อแม่ รวมถึงที่หามาจากน้ำพักน้ำแรงของตัวเองเพียงฝ่ายเดียว ไปเลี้ยงผู้ชายอายุมากกว่าสองปีที่ไม่ทำงานทำการอะไรสักอย่าง เอาแต่นั่งเล่นเกมออนไลน์อยู่หน้าคอมพิวเตอร์กับความฝันอยากเป็นสตรีมเมอร์คนดังที่เพ้อเจ้อเต็มทน! ความรักที่เคยมีให้แปรเปลี่ยนไปเป็นความรังเกียจเดียดฉันท์ขนาดที่เซย์โกะทนมองหน้าหรือพูดคุยกับเขาโดยไม่รู้สึกพะอืดพะอมไม่ได้ เมื่อถึงจุดที่ทนไม่ไหวอีกต่อไปแค่จากการได้เห็นชื่อของเขาออนไลน์ในทวิตช์ เธอจึงตัดสินใจโทรศัพท์ไปบอกเลิกอย่างเด็ดขาด แน่วแน่ และไม่ปิดบังความเกลียดชังเลยแม้แต่น้อย หลังได้ยินคำผรุสวาทที่สาดทอกลับมา เซย์โกะก็กลับโล่งใจที่ได้รู้ว่ามันจบสิ้นลงแล้วอย่างที่เธอต้องการ ทว่าในอีกครึ่งชั่วโมงให้หลัง คนที่เลิกรากันไปแล้วก็จะมาตะโกนโหวกเหวกเรียกเธอถึงหน้าบ้านด้วยอารมณ์ที่เกรี้ยวกราด พร้อมปะทุทางร่างกายอย่างรุนแรงเข้าหาหญิงสาวที่ดูอย่างไรก็อ่อนแอกว่า แต่ก่อนที่เรื่องนั้นจะได้เกิดขึ้น ค่าความโชคดีของเซย์โกะก็ถูกเปิดใช้งานเมื่อราอูลและรุ่นพี่อิวาโมโตะจะกลับมาที่บ้านด้วยกันพอดี หลังจากถูกหมัดหลุนๆ ของรุ่นพี่ที่ยึดอาชีพเทรนเนอร์ต่อยเข้าหน้าจังๆ จนเลือดกบปากแทนเธอที่เกือบเป็นฝ่ายต้องเจ็บตัวเองแล้ว เซย์โกะก็ไม่เคยได้เจอะเจอหน้าของอดีตคนรักที่เฮงซวยที่สุดที่เคยมีมารายนี้อีกเลย
ราอูลที่ดีใจหายเมื่อได้เห็นพี่สาวเลิกโง่เลยถือโอกาสฉลองด้วยปาร์ตี้หม้อไฟใหญ่โต (จากเงินของเธอกับรุ่นพี่อิวาโมโตะ) กับสมาชิกแชร์เฮาส์ทุกคนในวันหยุดสุดสัปดาห์ น้องชายตัวดีไม่ปิดบังเหตุผลเพื่อไว้หน้าเธอสักหน่อยเลย ขณะที่รุ่นพี่ซาคุมะก็เซ้าซี้เรื่องอดีตคนรักของเธอเป็นบ้า กระทั่งในตอนที่รุ่นพี่ฟุคาซาวะพึมพำว่าเบียร์หมดแล้ว เธอจึงสบโอกาสหนีออกจากวงสนทนาอันน่าอึดอัดด้วยการเด้งตัวลุกขึ้นแล้วบอกว่าจะออกไปซื้อมาให้เอง ไม่รอฟังคำพูดจากใครทั้งนั้นก็จะรีบเผ่นแผล็วลงจากชั้นดาดฟ้า วิ่งไปหยิบกระเป๋าสตางค์ในห้องด้วยความเร็วรี่ ก่อนเป็นต้องเผลอตัวสะดุ้งและซวดเซในตอนที่ก้าวเร็วๆ ออกมา จนเกือบชนเข้าให้กับคนที่เพิ่งจะเดินลงบันไดมา
ในตอนที่รุ่นพี่อาเบะเอื้อมมือมาจับท่อนแขนของเธอไม่ให้ล้ม แค่วินาทีเดียวนั้นเองที่หัวใจของเซย์โกะจะเต้นไม่เป็นส่ำ
และในบ่ายวันถัดมา ตอนที่เหลือแค่เธอในแชร์เฮาส์กำลังใช้งานเครื่องเกมและแผ่นเกมของรุ่นพี่ซาคุมะอย่างเปื่อยๆ อยู่ในห้องนั่งเล่น รุ่นพี่อาเบะที่เพิ่งกลับเข้าบ้านมาก็จะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ก่อนวางตุ๊กตาปอมปอมปูรินตัวใหญ่ไว้ระหว่างกลางตามมา เรียกสีหน้างุนงงระคนขบขันจากเธอ ขณะหันไปหาชายหนุ่มที่ส่งยิ้มกว้างมาให้ผ่านทั้งริมฝีปากและดวงตา เหมือนอย่างที่เป็นมาเสมอ
เซย์โกะได้รู้แน่แล้วว่ามีสิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนแปลงไป
“พี่ให้ปูรินจังไว้ เซย์โกะจังจะได้ไม่เหงา”
จะเป็นอะไรไปได้ถ้าไม่ใช่หัวใจของเธอ
เซย์โกะไม่ได้คิดจะสารภาพรักกับรุ่นพี่อาเบะในวันวาเลนไทน์ หรืออะไรที่ใกล้เคียงกับการเผยความนัยออกไปเลยแม้แต่นิดเดียว เธอผ่านเทศกาลที่โหดที่สุดอย่างคริสต์มาสที่ได้เดินดูอิลลูมิเนชั่นแสนโรแมนติกด้วยกัน ท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บแต่ก็อบอุ่นไปทั้งใจในโยมิอุริแลนด์มาแล้ว ถึงอาจเป็นเพราะข้อความจริงที่ว่ามันคือการเดินเล่นเป็นกลุ่มใหญ่ของสมาชิกที่ยังโสดอยู่ในแชร์เฮาส์ (และนั่นหมายถึง...ทุกคน) แต่การที่รุ่นพี่อาเบะยังคงปฏิบัติกับเธออย่างเสมอต้นเสมอปลายไม่ต่างจากคนอื่นๆ เซย์โกะจึงไม่ได้คาดหวังอะไรในแง่นั้นทั้งจากตัวเขาหรือว่าตัวเอง ความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในอกยังคงไม่ล้นเอ่อ หรือเรียกร้องให้ปลดปล่อยมันออกมาในเร็ววัน เซย์โกะจึงยังสามารถอดทนเก็บมันเอาไว้ได้ ผ่านช็อกโกแลตตามมารยาทที่เธอหมายมั่นว่าจะทำให้ทุกคนในแชร์เฮาส์เป็นการกลบเกลื่อนเจตนาและเป้าหมาย
ทว่าแผนการทุกอย่างก็เป็นอันต้องล้มระเนระนาดอย่างกับโดมิโน มันเริ่มต้นขึ้นเมื่อสามวันก่อน เธอที่เพิ่งจะกลับมาถึงบ้านหลังเลิกคลาสช่วงบ่ายได้เจอรุ่นพี่อาเบะที่กำลังนั่งคุยกับรุ่นพี่ซาคุมะอยู่ในห้องนั่งเล่น และเมื่อรุ่นพี่ซาคุมะตะโกนเรียกชื่อของเธอหลังได้ยินคำว่า “กลับมาแล้วค่า” อย่างสดใสไม่แพ้กัน เธอจึงทำทีเข้าไปรวมกลุ่มด้วยได้อย่างไม่ยากเย็นอะไร
พอนั่งลงบนโซฟาที่ว่างข้างกันกับรุ่นพี่อาเบะ เขาก็หันมาส่งยิ้มให้
“พี่มีรายงานกลุ่มที่ต้องทำ คงจะไม่ได้กลับบ้านสักสองสามวันนะ”
เซย์โกะนึกทึ่งใจที่เธอยังสามารถรักษาสีหน้าปกติผ่านคำตอบกลับอย่างแข็งขันว่า “ตั้งใจทำรายงานเข้านะคะ!” เอาไว้ได้ ทั้งที่แค่ได้ยินว่าเขาจะไม่อยู่ก็ให้รู้สึกห่อเหี่ยวภายในใจ ถึงจะไม่ใช่วันวาเลนไทน์ก็ตามแต่ ขนาดน้ำเสียงเริงร่าติดตลกตามสไตล์ของรุ่นพี่ซาคุมะที่ว่า “ฉันจะดูแลเซย์โกะจังให้เป็นอย่างดีเอง” ก็ยังไม่ได้ช่วยอะไร
และตอนที่รุ่นพี่อาเบะบอกว่า “ไม่ต้องหรอก เพราะปูรินจังจะดูแลเซย์โกะจังแทนพี่ให้เอง เนอะ” เรียกเสียงโห่ร้องจากรุ่นพี่ซาคุมะที่ก็แค่ชอบแซวสนุกปากไปตามเรื่องตามราวเท่านั้น เพราะไม่ว่าใครก็ต้องดูออกว่ารุ่นพี่อาเบะไม่ได้กำลังชอบใครอยู่ ส่วนเธอก็ดูเหมือนจะสนิทกับรุ่นพี่อิวาโมโตะที่อยู่กับราอูลมากกว่า น้ำตาของสาวน้อยผู้มีรักข้างเดียวก็แทบจะตกใน
ทั้งอย่างนั้น เธอที่ทำงานพาร์ทไทม์อยู่ร้านช็อกโกแลตในห้างก็ยังมีแก่ใจซื้อกลับมาให้หนุ่มโสดทุกคนในแชร์เฮาส์ รวมถึงผู้จัดการที่แวะเข้ามาสัปดาห์ละครั้งก่อนวันวาเลนไทน์หนึ่งวัน ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วเลยเผื่อแผ่ไปให้น้องชายตัวเองกับมิโนริที่อยากชิมช็อกโกแลตรสชาติแปลกๆ ด้วย เป็นอันว่าเทศกาลแจกช็อกโกแลตของเซย์โกะเลยเริ่มต้นขึ้นล่วงหน้าในตอนค่ำที่ทุกคนอยู่กับพร้อมหน้าพร้อมตา เพราะเธอคงตื่นมาให้รุ่นพี่อิวาโมโตะกับรุ่นพี่ฟุคาซาวะที่ต้องไปทำงานแต่เช้าไม่ทัน จนรุ่นพี่ซาคุมะเรียกขานว่าเป็น ‘วันวาเลนไทน์อีฟ’ สำหรับอาซาฮานะโดยเฉพาะ
แต่จะเป็นวันวาเลนไทน์อีฟหรือวันวาเลนไทน์ อย่างไรเธอก็ไม่ได้มีโอกาสมอบช็อกโกแลตให้กับคนที่แอบชอบด้วยกันทั้งนั้นนั่นแหละ!
และเมื่อไม่มีใครในบ้านที่เธออยากใช้เวลาอยู่ด้วยในวันแห่งความรัก เซย์โกะเลยเต็มใจรับเปลี่ยนกะแทนฮารุโนะที่มีนัดกับคนรักทางไกลที่อุตส่าห์จับรถไฟมาจากโอซาก้า ทั้งที่ปกติก็ใช่ว่าจะชอบหน้ากันมากมาย แต่เมื่อเป็นเรื่องของหัวใจ เธอเลยคิดว่าเข้าใจความรู้สึกขึ้นมานิดหน่อย พร้อมความสัมพันธ์กับหล่อนที่ดีขึ้นมานิดหนึ่ง
เป็นวันที่ยุ่งมากจนแทบไม่มีเวลาให้เธอกับโคจิกระดิกตัวออกไปไหนได้ แต่ก็ทำให้เซย์โกะพอจะลืมเรื่องที่ว้าวุ่นอยู่ในใจไปได้ มีลูกค้าเข้ามาอุดหนุนไม่ว่างเว้นจนร้านช็อกโกแลตทำมือเล็กๆ สามารถปิดทำการได้ตั้งแต่หัวค่ำ แม้ว่าสินค้าจะถูกขายไปจนหมดเกลี้ยงแล้ว เซย์โกะก็ยังได้หอบหิ้วกล่องช็อกโกแลตเฉพาะเทศกาลที่เลือกเฟ้นอย่างดีที่สุดติดไม้ติดมือกลับไป เพราะอดใจซื้อกลับบ้านเผื่อเป็นข้ออ้างให้รุ่นพี่อาเบะที่อาจกลับมาในอีกวันสองวันไม่ไหว ต่อให้จะผ่านพ้นช่วงเทศกาลไปแล้ว อย่างไรเธอก็ควรมอบช็อกโกแลต (ที่เธอจะบังหน้าว่าเป็นตามมารยาท) ให้เขา แทนคำขอบคุณสำหรับการคอยดูแล...และส่งปูรินจังมาดูแล
เสียจนเซย์โกะไม่นึกไม่ฝันว่าเสียงเรียกชื่อเธอที่กำลังยืนคุยกับโคจิด้วยเรื่องสัพเพเหระทั่วไปก่อนแยกย้ายกันกลับบ้าน จะเป็นคนที่มาปรากฏตัวอยู่ในความฝันเพราะไม่ได้เจอหน้ากันจริงๆ
แต่ใบหน้าและรอยยิ้มของรุ่นพี่อาเบะที่ทำให้หัวใจเธอเต้นรัวได้เสมอมานั้นคือความจริง
“อยากขึ้นไปบนดาดฟ้าด้วยกันไหม?”
ก็ย่อมไม่มีทางที่เธอจะปฏิเสธ
ชั้นดาดฟ้าของห้างพาร์โก้ในวันวาเลนไทน์เต็มไปด้วยคู่รักหนุ่มสาว ภายใต้บรรยากาศของแสงสีสังเคราะห์และอาคารสูงภายนอกของชิบุยะที่เธอพิสมัยเป็นนักหนา ซึ่งมักจะขึ้นมานั่งรับลมชมวิวคนเดียว บางครั้งก็กับเพื่อนร่วมงานคนสนิทอย่างโคจิที่มักขึ้นมากินดื่มด้วยกัน หรือไม่ก็เพื่อนร่วมแชร์เฮาส์ที่ผลัดกันแวะเวียนมาหา (เธอหมายถึงรุ่นพี่ซาคุมะที่ดูจะว่างตลอดทั้งปีทั้งชาติเป็นพิเศษ) จนเธอไม่อยากเชื่อว่าการได้ใช้เวลาอยู่กับรุ่นพี่อาเบะบนชั้นดาดฟ้าของห้างพาร์โก้ในเทศกาลอะไรก็ได้จะกลายมาสมปรารถนา มันช่วยไม่ได้ แต่เธอจะขอทึกทักเอาว่าคนอื่นๆ ก็คงจะมองเธอกับรุ่นพี่อาเบะเป็นคู่รักไม่ได้ต่าง ขณะลอบมองใบหน้าของเขาที่กำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ข้างกับเธอที่เพิ่งจะสวาปามทาโก้เป็นมื้อที่สองของวันหลังจากข้าวปั้นก้อนเดียวตอนช่วงสาย ก่อนดูดน้ำอัดลมผ่านหลอดที่เธอเผลอตัวกัดมันอีกแล้วในตอนที่ทำแบบนั้น
เซย์โกะถามเขาเรื่องรายงานกลุ่มระหว่างขึ้นบันไดมาที่นี่ พอเขาตอบว่าเสร็จเรียบร้อยแล้วและหลังจากวันนี้จะกลับมาอยู่ที่บ้านเหมือนเดิม เซย์โกะก็กลั้นรอยยิ้มเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป อีกทั้ง “พอซาคุมะบอกว่าวันนี้เซย์โกะจังมาทำงานพิเศษ พี่เลยตั้งใจแวะมารับ” ก็ทำให้เธอต้องเบือนใบหน้าหลบไปทางอื่นเพราะรอยยิ้มที่กว้างขึ้นกว่าเดิม
ครั้นรุ่นพี่อาเบะขยับใบหน้าหันมาส่งยิ้มให้เมื่อรู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องมอง เซย์โกะที่เหม่อลอยอยู่เลยเผลอตัวสะดุ้งโหยง เรียกเสียงหัวเราะจากเขาขึ้นได้
“ซาคุมะยังบอกด้วยว่าเซย์โกะจังเอาช็อกโกแลตมาแจกให้ทุกคนเลย” ด้วยน้ำเสียงเริงรื่นอย่างติดตลก ไม่ใช่ในเชิงตัดพ้ออย่างที่เซย์โกะก็ไม่เคยเห็นว่าเขาเป็น เช่นนั้นคนที่หาโอกาสเหมาะๆ อยู่จึงไม่รั้งรอโอกาสครั้งที่สอง
“แน่นอนค่ะ! รุ่นพี่ก็ด้วย” เธอเอื้อมไปหยิบถุงที่วางอยู่บนเก้าอี้ตัวข้างๆ ยื่นส่งให้ด้วยท่าทีที่แสร้งทำเป็นปกติ ทั้งที่ในใจกำลังสั่นไหวจะแย่ “แค่ไม่คิดว่าจะได้เจอรุ่นพี่วันนี้พอดี ยังไงก็สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะคะ”
สีหน้าของรุ่นพี่อาเบะไม่ได้แสดงความประหลาดใจออกมาเลยแม้แต่น้อย แน่นอนว่าคงเป็นเพราะเขาเห็นถุงช็อกโกแลตสีน้ำตาลพะยี่ห้อจากร้านพาร์ทไทม์ที่เธอถือมาตั้งแต่แรกแล้ว หลังรับมันไป เขาก็หยิบกล่องช็อกโกแลตทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัสที่มีโบว์ผูกประดับอย่างดีออกมา เธอไม่อยากทำให้มันโจ่งแจ้งเกินไปด้วยกล่องรูปหัวใจ หรือช็อกโกแลตรูปหัวใจ ถึงอย่างนั้นมันก็พิเศษที่สุดด้วยรูปทรงของดวงดาว พระจันทร์ และช็อกโกแลตในคอลเลคชั่นจักรวาลสำหรับเทศกาลวาเลนไทน์ปีนี้ที่เธอไม่ได้ซื้อให้คนอื่นๆ ในแชร์เฮาส์ เขาอ้าปาก ทำตาโต ร้องว้าวออกมาด้วยความตื่นเต้นเมื่อได้เห็น ก่อนที่จะกล่าวขอบคุณหญิงสาวซึ่งพยักหน้ารับ แล้วแกล้งทำเป็นดูดเครื่องดื่มในแก้วผ่านหลอดที่ถูกกัดจนบู้บี้อีกครั้ง
ที่เซย์โกะเองก็เริ่มตระหนักได้ว่ามันมากเกินกว่าจะเป็นแค่ช็อกโกแลตตามมารยาท และคนฉลาดอย่างรุ่นพี่อาเบะก็ย่อมต้องดูออก ทั้งอย่างนั้นเขาก็จะเพียงหยิบช็อกโกแลตรูปดวงดาวขึ้นมาใส่ปาก บอกว่าอร่อยมาก และส่งยิ้มกว้างๆ มาให้จนเซย์โกะพลอยยิ้มตามไปด้วย เหมือนเช่นทุกครั้งคราวที่เขาทำให้เธอรู้สึกได้เสมอ
“ตอนที่พี่ไม่อยู่ ปูรินจังดูแลเซย์โกะจังดีไหม?”
เซย์โกะเงยหน้าขึ้นไปหาคนตัวสูงกว่าที่กำลังเดินทอดน่องไปตามท้องถนนอยู่เคียงกัน หลังออกจากห้างในเวลาที่ยังไม่ดึกมากเกินไป แล้วรุ่นพี่อาเบะก็ถามว่าอยากจะเดินเล่นต่ออีกสักหน่อยไหม? แน่นอนที่เซย์โกะย่อมต้องตอบรับทุกช่วงเวลาที่จะได้ใช้กับคนที่แอบรักโดยไม่ปฏิเสธ รู้สึกได้เลยว่าหัวใจของเธอกำลังพองโต ไม่แน่ว่าอีกไม่นานมันอาจจะระเบิดออกมากับความสุขอันล้นปรี่ ขนาดทำให้หญิงสาวช่างอมพะนำตอบคำถามด้วยการเย้ากลับไปแบบไม่มีอ้อมค้อมได้ว่า “ไม่ดีเท่ารุ่นพี่อาเบะหรอกค่ะ”
เช่นเดียวกับรอยยิ้มไม่ยอมหุบบนใบหน้าที่เซย์โกะไม่คิดว่าจะเก็บซ่อนมันไว้ได้ไหวอีกต่อไป ไม่ว่ารุ่นพี่อาเบะจะกำลังหัวเราะไปกับคำพูดของเธออยู่หรือไม่ก็ตาม
“วันนี้อากาศหนาวนะ”
หากเป็นคำพูดของเขาที่ทำให้เธอนึกประหลาดใจขึ้นมา เซย์โกะคิดว่ามันก็เย็นสบายเหมือนอย่างทุกวันนับตั้งแต่เข้าเดือนกุมภาพันธ์ แถมสายลมที่ระต้องก็ช่วยให้สดชื่นดีอีกด้วย แน่นอนอยู่แล้วว่าเสื้อโค้ตสีน้ำตาลยาวของเขาน่าจะให้ความอบอุ่นได้มากกว่าเสื้อสเวตเตอร์ถักไหมพรมโทนสีครีมของเธอ สมองยังไม่ทันได้ประมวล ก่อนส่งผลไปยังริมฝีปากที่ก็ยังไม่ทันได้ขยับยก จู่ๆ เขาก็จะเอ่ยขึ้นว่า “จับมือกันเถอะ” แล้วเอื้อมมือที่ยกขึ้นถูเข้าหากันถึงก่อนหน้านั้นมาจับกับเธอที่ปล่อยไว้ข้างลำตัว
เซย์โกะรู้สึกได้เลยว่าอุณหภูมิในร่างกายของเธอที่นิ่งค้างกลายเป็นหินต้องพุ่งสูงทะลุปรอทไปแล้ว เกินกว่าความอบอุ่นที่เขาส่งมาให้ผ่านมือที่กอบกุม แน่ใจเลยด้วยว่าผิวแก้มที่ร้อนฉ่าของตัวเองต้องกำลังขึ้นสีแดงแปร๊ด
หญิงสาวไม่อาจปกปิดมันไว้ได้ด้วยการเบือนหลบเหมือนเช่นทุกครั้งคราว เมื่อชายหนุ่มที่เป็นสาเหตุจะเปลี่ยนมายืนอยู่เบื้องหน้าเธอ ด้วยใบหน้าที่ก้มลงมาอยู่ในระดับเกือบเทียมเท่ากัน เซย์โกะเผลอคิดว่าโชคดีที่สวมบู๊ตหุ้มข้อสูงสามนิ้วมา ส่วนสูงของพวกเขาจึงห่างกันแค่แปดเซนติเมตร
“ต่อไปนี้พี่จะเป็นคนดูแลเซย์โกะจังเอง”
ยังคงไม่มีคำพูดใดหลุดรอดออกมาจากลำคอ นอกจากนัยน์ตาที่เบิกกว้างขึ้น กับแรงบีบบนฝ่ามือที่แน่นขึ้นกว่าเดิม เพราะอารามตกใจ คาดไม่ถึง หรืออะไรก็ตามแต่ ทว่าการกระทำทั้งหมดเหล่านั้นจะเรียกเสียงหัวเราะสดใส บนริมฝีปากที่ประดาด้วยรอยยิ้มกว้างซึ่งเจิดจ้ากว่าแสงไฟประดับดวงไหนในค่ำคืนนี้...หรืออาจทั้งตลอดชีวิตที่เซย์โกะจะได้พานพบ
และในวินาทีที่มันทาบทับลงมา หัวใจพองโตที่เต้นดังเกินไปก็จะพลันสั่นไหว แต่มันไม่ได้ระเบิดออกมาอย่างที่เธอคิดว่าไว้ นอกจากหลอมละลายไปกับความหวานของความรักที่แสนจะอ่อนโยนนั้น
永久の Smile, 目はもう逸らせない
รอยยิ้มชั่วนิรันดร์ ฉันไม่อาจละสายตาจากมันได้อีกแล้ว
Oh！ Please Kiss Me Hot！
ช่วยจูบฉันให้มากกว่านี้
今、溶け合うようさ… Melt！ (Hey！)
ตอนนี้เราเหมือนจะหลอมละลายเข้าด้วยกันแล้ว
覚めない夢を見て… (Foo！)
เป็นความฝันที่ฉันจะไม่มีวันลืมตาตื่น
_______________
★ เล่าด้วยแล้วกัน ฉากตอนท้ายเราเอามาจากที่อาเบะจังเล่นในรายการ Sore Snow Man ni Yarasete Kudasai ที่เราไปเจอคลิปตัดมา ท่อนที่พูดว่าอากาศหนาวนะ มาจับมือกันเถอะนั่นคือก็อปมาหมดเลย ที่จริงตอนท้ายอาเบะจะพูดว่า นี่ๆ จูบได้ไหม แต่ให้เป็น sudden kiss ไปแบบนี้แหละ ฟีลโชโจมังงะดี เออช่างเถอะ / ปล. ตั้งชื่อนางเอกว่าเซย์โกะตามมัตสึดะ เซย์โกะจัง บอกให้รู้ว่าในอนาคตจะมีฟิคจากเพลงอาคาอิ สวีต พีที่อาเบะจังร้องตามในสเตแน่นอนยังไงล่ะจ๊ะ! ว่าแต่กูบอกว่าจะแต่งฟิคซิตี้ป็อปกี่รอบแล้วทำไมยังไม่มีสักเรื่อง แต่มีเพลงเตรียมไว้แล้วเป็นล้าน แถมเรื่องนี้ไม่มีเมกุโระด้วยทั้งที่อีกสองวันเป็นวันเกิดเค้า งงมาก
ความคิดเห็น