The Strange Tales Of Panorama Island

ลำดับตอนที่ #297 : Kokoro Sora Moyou | ep3_ミスカサズ (Misukasazu) 10% skip ข้ามไปเหมือนคลิปช่องคันไซน่ะ

Kokoro Sora Moyou -ココロ空モヨウ-

Playlist: Snow Man – Boku to Kimi to 「ボクとキミと」

.

“ฉันไล่ตามเธอ

แล้วฉันก็ได้เข้าใจ

ว่าไม่มีคำพูดใด

ที่จะอธิบายถึงความโลภที่ฉันมี

ไม่มีคำใดที่จะอธิบาย

ความรู้สึกของฉันได้”

โบคุ โตะ คิมิ โตะ (ฉันกับเธอ)

มายูมิ ทาเกยูกิตกหลุมรักมุราคามิ มาริตั้งแต่แรกพบ

ตั้งแต่ตอนที่ได้เห็นเธอครั้งแรกในห้องพักครูที่ครูสุเอซาวะฝากฝังให้เขาที่เป็นรองหัวหน้าห้องช่วยบอกเล่าเรื่องในโรงเรียนและกฎระเบียบทั่วไปให้กับเด็กใหม่แทนหัวหน้าห้องที่ไม่สบาย แม้ว่าหลังจากเช้าวันเปิดเทอมแรกสุดนั้น ทาเกยูกิจะไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับเธอเป็นเรื่องเป็นราวอีกนอกจากเรื่องการเรียนบ้างนานๆ ครั้ง ทั้งอย่างนั้นก็ไม่ได้เป็นเพราะความเงียบขรึมอึมครึมจนยากที่ใครจะเข้าถึงของเธอที่ทำให้เด็กหนุ่มอัธยาศัยดีอย่างเขาตัดสินใจไม่เข้าหา ถึงด้วยความหวังอันน้อยนิดว่าอาจจะได้อยู่ในฐานะมากกว่านั้น หากเป็นเพราะความหวาดกลัวที่เขามีต่อเพื่อนในกลุ่มของตัวเองต่างหาก

ทาเกยูกิหมายถึงทาคุยะที่ชอบพูดชมมาริให้พวกเขาฟังบ่อยๆ ว่าหน้าตาน่ารักดี ถ้าได้คบด้วยก็คงดี แม้ว่ามันจะหยุดอยู่ที่คำว่า ‘ถ้า’ แต่แค่เท่านั้นก็มากพอแล้วสำหรับทาเกยูกิที่ไม่มีอะไรไปสู้กับเด็กหนุ่มที่มีพร้อมทั้งรูปทรัพย์และฐานะแบบนั้นได้เลยสักอย่าง อันที่จริงก็ไม่ใช่แค่ทาคุยะ แต่ทั้งเรโอะและฟูกะเองก็ไม่ได้ต่าง และเหตุผลข้อเดียวที่แกะดำอย่างเขาได้มาอยู่กลุ่มที่มีแต่เอซก็แค่เพราะเขาเคยเรียนห้องเดียวกับฟูกะตอนสมัยมัธยมต้นเท่านั้น

ก่อนทาเกยูกิจะได้เข้าใจว่าความกลัวก็แค่สิ่งที่คนเราคิดไปเอง เมื่อรินงเริ่มต้นเข้าหามาริหลังรู้ว่าเธอทำงานกับลูกพี่ลูกน้องที่ฟรุ๊ตพาร์เลอร์ในชิบุยะ ด้วยเหตุผลที่หล่อนบอกว่าเพราะพี่โคตะฝากฝังให้ช่วยดูแล ถึงการกระทำของหล่อนจะไม่ได้ใกล้เคียงกับประโยคนั้นสำหรับทาเกยูกิเลยสักนิด อย่างไรก็ดี หนึ่งสัปดาห์ที่รินงคอยตามตื๊อมาริให้ไปกินข้าวด้วยกันทุกเที่ยง แห่แหนกันไปส่งเธอในวันที่มีงานหรือบ้างบางวันก็นั่งเมาท์กันต่อที่ฟรุ๊ตพาร์เลอร์ในตอนเย็น ที่สุดก็จะทำให้พวกเขากลายมาเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันไปโดยปริยาย ทาเกยูกินึกยินดีที่ความสนิทสนมของมาริต่อเด็กผู้ชายอีกสามคนที่มีทุกอย่างเหนือกว่าเขานั้นไม่ได้มากมายไปกว่าเขาเลย ไม่ใช่เพราะความแตกต่างที่เธอมีต่อทาคุยะ เรโอะ หรือฟูกะ แต่เป็นเพราะความแตกต่างที่เธอมีต่อรินงผู้เป็นจุดศูนย์กลางของกลุ่ม...เหมือนอย่างที่หล่อนก็ยังคงเป็นกับเขาจนทุกวันนี้ต่างหาก

มุราคามิ มาริที่ทุกคนในห้องเคยคิดว่ามีโลกส่วนตัวสูงเสียดฟ้าแท้จริงก็แค่เด็กสาวโดดเดี่ยวในเมืองอันกว้างใหญ่ เขาทำให้เธอเริ่มพูดมากขึ้น ยิ้มมากขึ้น หัวเราะมากขึ้น กระทั่งยอมเปิดใจให้กับเขา และบอกเล่าเรื่องราวในชีวิตทั้งบ้านเกิด ครอบครัว เพื่อนที่เคยสนิท หนังที่ชอบดู เพลงที่ชอบฟัง สิ่งละอันพันละน้อยที่ค่อยๆ ก่อร่างรวมกัน เฉกเช่นเดียวกับความรู้สึกข้างในใจของเขา อย่างน้อยๆ สำหรับตอนนี้ แค่ได้อยู่ในฐานะเพื่อนสนิทที่สุดของเธอก็เพียงพอแล้ว ทาเกยูกิไม่จำเป็นต้องนึกหวาดกลัวอะไรทั้งนั้น ในเมื่อเรโอะไม่เคยแสดงทีท่าว่าสนใจเธอในแง่เดียวกัน ทาคุยะก็ยังคงคบควงสาวๆ ไม่ซ้ำหน้าไปเรื่อยเปื่อยถึงจะไม่เคยหยุดชมมาริอยู่เรื่อยให้พวกเขาฟัง ขณะที่ฟูกะก็มักจะหายตัวไปไหนไม่รู้คนเดียว อันที่จริงเขาจำแทบไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยได้ยินฟูกะพูดกับมาริบ้างสักคำหรือเปล่า

ก็เพราะอย่างนั้นถึงได้ไม่มีใครคาดคิดว่าเพื่อนที่เหินห่างที่สุดในกลุ่มจะประกาศว่ากำลังคบกัน

และทาเกยูกิที่ไม่แม้แต่จะแสดงความไม่พอใจออกมาได้เหมือนอย่างทาคุยะก็ทำได้แค่ต้องปั้นหน้าแสดงความยินดี เพราะหน้าที่ของเขามีแค่นั้น เพราะเขาคือคนที่ต้องคอยรักษาบรรยากาศในกลุ่มไม่ให้แตกร้าวแม้ว่าข้างในใจของเขาจะกำลังแหลกสลาย เพราะคนอย่างเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะโกรธหรือว่ารักใครทั้งนั้น

เพราะมันเป็นแบบนั้นมาตลอดอยู่แล้ว

แต่เราชาวคันไซมีสิดอ้วน

เพราะเราแดกไม่เคยกลัวไขมันอุดตัน

2024年11月30日
_______________

★ คันจูทูบขนาดไปโคฯกับนินจาแล้วเค้ายังไม่ทันลงจนจบให้ก็ยังมีตัวอย่างตอนต่อไปได้ แล้วทำไมฟิคเด็กคันไซกูจะทำไม่ได้บ้างเว้ยพวกเรา! ที่จริงก็ทำมาตั้งแต่เรื่องคฤหาสน์ดำแล้ว แต่งข้ามๆ ไป ไม่ต้องสนต้องแคร์ใคร เอาที่กูสบายใจ คนอื่นไม่ก็ช่างมัน เพราะอย่างที่บอกว่าพล็อตแรกที่กูคิดออกคือของทาเกะนี่แหละ (พระเอก) ส่วนตอนของรินงขออนุญาตสกิปไปก่อน เพราะกูยังคิดพล็อตกับใครไม่ออกเลยนอกจากที่ชอบฟูกะ (โคอาล่า) บทนิชิทาคุก็ยังหาที่เปิงใจไม่ได้ -_- ตอนแรกแอบคิดว่าแต่งเรื่องนี้ไม่เห็นจะสนุกเท่าไหร่เลย หรือเทไปเลยดีวะ แต่พอแต่งพาร์ทนี้แล้วเอาไปเอามามันก็สนุกดี ไม่ยมเหมือนตอนแต่งฟิคเกลย์ที่รวมเด็กคันไซสมัยโน้น เอามาอ่านซ้ำยังกุมหัว มากกว่าคือไค่หัว 55555 หรือว่ากูเหมาะจะแต่งดราม่ามากกว่าวิชวลเคย์จริงๆ วะ แนวดาร์กแบบญี่ปุ่นยุโรปมันต้องมึงงี้ไหม กูจะเอาอะไรไปสู้นิ น้อยใจ

★ กูที่หาเพลงยังไงก็ไม่เปิงใจสักทีก็รำลึกได้ว่าเพราะเห็นเด็กคันไซชอบคัฟเวอร์เพลงของสโนว์ เลยลองไล่เอ็มวีดูจนมาเจอเพลงนี้ที่เคยฟังแค่รอบเดียวตอนปล่อยเอ็มวี เพราะโลกรู้ว่ากูไม่ค่อยฟังเพลงช้าแล้ว แต่พอลองกดดูแล้วอ่านคำแปลอิ๊ง(มีในคลิป)ไปด้วยก็โอ๊ย กุมใจ มันเฮิร์ทที่เหมียวๆ เสียงโชตะกับพี่คุคือที่สุดละในเพลงนี้ วงมีเก้าคนเสียงดีหมดได้นี่คืออิมพอสสิเบิลสุดละ กล้าพูดเลยว่าแอมบี 9 คนทำไม่ได้เพราะมีเสียงโดดอยู่ (ไม่บอกว่าสีขาว) แต่ก็ไม่รู้ๆๆ กูก็ยังไม่เคยฟังวงนี้ร้องเพลงช้าครบทุกคน จะไม่บ่นแล้ว แต่ก็แอบน้อยใจเพราะเสียงดีไปกองอยู่ที่โตเกียวหมดจริงโว้ยย Orz / ส่วนชื่อตอนเอามาจากเพลงของวง MRS. GREEN APPLE ที่มายูมิชอบ ไปเจอคนแปลไทยเค้าแปลว่า "มองผ่านไปไม่เห็น" ฟีลแบบเพราะไม่เข้าใจความรู้สึกนั้นๆ มองทะลุไม่ออก อะไรประมาณนี้ กูก็งง ไม่ต้องถาม แต่บทมายูมิวางให้เป็นพระเอกที่สุดในกลุ่มและในเรื่องจริง เป็นพระเอกของมาริจริง แต่ว่าก็ว่าเถอะนะ บทแบบนี้มันใช่กับพระเอกกูเหรอวะ มันต้องทรงฟูกะเรโอะมากกว่าไหม แล้วนิชิทาคุกับรินงจะเอาไง พระรองล่ะอยู่ไหน พี่โยชิก็มานี่แล้ว รอกูตกตะกอนเม็ดฟู่วรามุเนะก่อนแล้วกันนะ (เอ๊ะๆ หรือว่าจะเป็น...โทอะ)

★ บอกก่อนไปเลยว่าคิกิคือพี่สาวของมายูมิ (ตัวกะเปี๊ยกเดียวเหมือนกันด้วยนะ ฮ่าๆๆ) ส่วนคาโดะเป็นแฟนของคิกิ แม่มเอ๊ย! พี่เค้าหล่อสุดก็ในแมกฯนี่แหละวะ! ไปละ กลัวโดนมึงด่า

Chess Theme