คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #282 : AO TO NATSU －青と夏－ (10% วัยซนคนรักหนัง)
ทั้งที่พวกเขาเป็นสมาชิก ‘ที่แท้จริง’ ของชมรมภาพยนตร์ ‘ที่แท้จริง’ ผู้รักภาพยนตร์ ‘ที่แท้จริง’ แต่เพราะยังไม่เคยมีผลงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง — หรือต้องบอกว่าเพราะไม่มีเงินถุงเงินถังให้ทำอะไรสักอย่างจนได้แต่เปิดแผ่นหนังวนดูในห้องชมรมกันไป — พวกเขาเลยถูกเมินเฉยในการเป็นตัวแทนโรงเรียนส่งหนังไปฉายในเทศกาลภาพยนตร์ประจำจังหวัด แต่อะไรก็ไม่เท่าการที่ต้องมาแพ้ให้กับไอ้อิการิ โซยะ ลูกเศรษฐีประจำจังหวัดที่รวยฉิบหาย รวยโคตรพ่อโคตรแม่ ขนาดที่ว่าเอาเงินมาโปรยทิ้งโปรยขว้างขนหน้าแข้งก็ยังไม่ร่วงเลยสักเส้น เพราะอย่างนั้นมันก็เลยมีปัญญาซื้อกล้องทำหนังราคาแพงระยับมาถ่ายหนังเล่นๆ เพราะบ้าเห่อตามกระแสอะไรไม่รู้มัน บวกซีจีสุดว้าวอีกเด็ดๆ ที่ไปจ้างเขาทำตามประสาคนกระเป๋าหนัก แล้วก็ดันคว้ารางวัลรองชนะเลิศอันดับสามจากการประกวดหนังสั้นในเว็บนิตยสารเด็กแนวห่าเหวอะไรก็ไม่รู้ด้วยความเจ๋ง ความคัลท์ ที่พวกกรรมการคูลปลอมๆ มันทำเป็นอวดภูมิไปเรื่อย!
และด้วยความคับแค้นใจอย่างหนัก สมาชิกทั้งสี่คนเลยตกลงกันว่าปิดเทอมหน้าร้อนนี้ พวกเขาจะถ่ายทำภาพยนตร์ ‘ที่แท้จริง’ มาตบหน้าไอ้ลูกเศรษฐีขี้โม้กันให้สะใจไปข้าง!
หัวหน้าชมรม อิวาซากิ ไทโช เสนอให้ถ่ายหนังมิวสิคอลสุดเริ่ดแบบเรื่อง ‘เดอะ แฟนท่อม ออฟ ดิ โอเปร่า’ เลยโดนด่าไปว่า ช่วยฟังเสียงของเพื่อนในชมรมด้วยนิดนึงจ้า
โคดะ มิโอนะ เสนอให้ถ่ายหนังสยองสุดกอร์แบบเรื่อง ‘สิงหาสับ’ เลยโดนด่าไปว่า หน้าร้อนใครจะอยากตัวอาบเลือดเหนอะหนะก่อน
โอโนเสะ อายาเมะ เสนอให้ถ่ายหนังไซไฟสุดเจ๋งแบบเรื่อง ‘เดอะ ติง’ เลยโดนด่าไปว่า จะเอาตังค์ไหนมาทำพร็อพทำซีจีเอ่ย
มายูมิ ทาเคยูกิ เสนอให้ถ่ายหนังฮีโร่สุดเท่แบบเรื่อง ‘เดดพูล’ เลยโดนด่าไปคำเดียวสั้นๆ ว่า ถุย!
ด้วยงบประมาณที่อย่าบอกแค่ว่าจำกัดจำเขี่ย แต่ให้บอกว่าไม่มีเลยจะถูกต้องกว่า จนไทโชต้องไปช่วยพี่สาวทำขนมขายทุกเย็นหลังเลิกเรียนและวันหยุดสุดสัปดาห์ มิโอนะต้องไปคุ้ยหาเศษเหรียญทั่วบ้านไม่ก็เปิดกระเป๋าตังค์แม่แล้วตอดมาทีละใบสองใบให้เนียนที่สุด อายาเมะต้องเอาแผ่นหนังที่ไม่ดูแล้วหรือของสะสมจากหนังที่มีเต็มบ้านไปขายต่อในเน็ต ส่วนทาเคยูกิก็ต้องไปทำงานพิเศษที่ร้านเช่าหนังจนถึงค่ำมืดดึกดื่น ชีวิตต่างต้องลำบากยากเข็ญเพราะไม่ได้เป็นลูกเศรษฐีเหมือนไอ้อิการิขี้โม้กันทุกหย่อมหญ้า เพราะอย่างนั้น ทางเลือกเดียวที่ดูจะง่ายดายที่สุดและเหมาะสมกับเงินทุนอันน้อยนิดที่ได้มาที่สุดสำหรับพวกเขา ก็คืออย่างที่ทาเคยูกิเสนอขึ้นตอนนัดรวมพลที่ร้านของพี่สาวไทโชในเย็นวันหนึ่งว่า
“ไหนๆ แล้ว พวกเรามาถ่ายหนังคัมมิ่งออฟเอจเพื่อระลึกถึงวัยเรียนเป็นครั้งสุดท้ายกันดีกว่า”
“เป็นวัยรุ่นทั้งที ต้องมีเรื่องราวความรักด้วยสิ!” อายาเมะเสริมให้
“งั้นมาทำหนังจากเพลงแบบเรื่อง ‘จีซานะ โคอิ โนะ อุตะ’ (เพลงรักเล็กๆ) กันเป็นไง?” ตามด้วยมิโอนะที่จิ้มเค้กส้มเข้าปากซึ่งว่าต่อ
แล้วพอได้ยินดังนั้น ไทโชที่นั่งข้างๆ และแย่งจิ้มเค้กส้มของมิโอนะอยู่ได้ก็จะรีบวางส้อมลง แล้วยกมือข้างหนึ่งขึ้นชูสูงๆ
“งั้นฉันเสนอให้เอาเพลงของมิสชิล!”
“ชีส์!”
“ลารุคุ!”
“มิเสะสุ!”
ก่อนที่ทั้งสี่คนจะมองจ้องตากัน รู้สึกได้ถึงการฟาดฟันอยู่ในที และเมื่ออายาเมะตะโกนขึ้นกลางป้องว่า “เป่ายิ้งฉุบ!” ทุกคนก็จะรีบยื่นมือทำสัญลักษณ์ออกมาตรงหน้าอย่างพร้อมเพรียง
_______________
ความคิดเห็น