คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #280 : NEON/NIGHT/CITY: Game of Love 50% maybe เหมือนเวลาคนเราเล่นเกมก็เล่นกันวันละนิดวันละหน่อยป่าววะ
วันนี้เธอก็มา
มายูมิ ทาเกยูกิ โดดลงจากขอบทางที่ตัวเองกำลังนั่งดูดนมกล่องพลางทอดหุ่ยมองดูผู้คนบนท้องถนนที่เดินผ่านไปมาอยู่นานสองนาน อันเป็นกิจวัตรหลังเลิกเรียนก่อนถึงเวลากลับบ้านเมื่อเลยสองหรือสามทุ่มที่น่าเบื่อหน่าย แต่มายูมิที่ถังแตกจนไม่มีเงินเที่ยวเล่นในบางวันก็ไม่มีทางเลือกอื่น เพราะยังดีกว่าต้องกลับไปขลุกอยู่ในบ้านที่แม่พาผัวใหม่ซึ่งแก่กว่าเด็กอายุสิบเจ็ดอย่างเขาแค่สองสามปีเข้ามาอยู่ด้วย ไอ้เวรนั่นทำให้แม่ที่เคยแค่พูดมากน่ารำคาญของเขากลายเป็นผู้หญิงน่ารังเกียจแบบที่มายูมิโคตรจะเกลียด แต่ถึงอย่างไร ห้องเช่าที่เรียกว่า ‘บ้าน’ ก็ยังเป็นที่ซุกหัวนอนซึ่งพ่อผู้ล่วงลับของเขาทิ้งไว้ให้ และลูกชายอย่างเขาก็มีสิทธิ์ที่จะใช้มันทุกประการ ไม่ใช่อย่างผัวใหม่ของแม่ที่เสนอหน้าอยู่ได้ โชคยังดีที่ทั้งสองคนมักจะออกไปเล่นการพนัน เมาหัวราน้ำ หรือไม่ก็ไปเอากันเหมือนหมาข้างถนนตลอดทั้งคืน กว่าจะคลานกลับมาบ้านได้เขาก็ออกไปแล้ว มายูมิให้คำสัตย์กับตัวเองเลยว่าเมื่อไหร่ที่เรียนจบ เขาจะออกจากบ้านแล้วทุบข้าวของให้หมดเพื่อระบายความคับแค้นเป็นการสั่งลา
ไม่ใช่อย่างเด็กสาวเพื่อนร่วมห้องที่มายูมิจะรีบปรี่เข้าไปขวางหน้า แล้วเริ่มต้นเอ่ยปากทักทายเธอเป็นครั้งแรกในชีวิตว่า
“หวัดดี มิสะ”
มายูมิยิ่งกว่าแน่ใจว่าสีหน้าตกตะลึง หรือไม่ก็ตื่นตระหนกของเธอ ไม่ได้มาจากการถูกคนที่ไม่เคยคุยกันสักประโยคด้วยซ้ำเรียกชื่อต้นอย่างเป็นกันเอง แต่เป็นเพราะสถานที่ — อาจรวมถึงสถานการณ์ — ที่กำลังดำเนินอยู่นี้ต่างหาก จนทำให้รอยยิ้มที่แต้มแต่งตลอดเวลาที่อยู่กับเด็กหนุ่มคนข้างกายหุบกลับลงไป และมายูมิก็ยังมีแก่ใจเผื่อแผ่รอยยิ้มกว้างไปให้เขาที่ก็มีสีหน้ากระอักกระอ่วนไม่แพ้กัน
“ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว ช่วยเลี้ยงข้าวหน่อยได้ป่ะ มิสะ แล้วฉันสัญญาว่าจะปิดปากเงียบเลย นะ!”
ทอมส์ไดเนอร์เป็นร้านอาหารขนาดเล็กที่ค่อนข้างคับแคบ รสชาติก็อยู่ในระดับกลางๆ แต่มายูมิก็เลือกมาฝากท้องที่นี่เพราะอาหารจานใหญ่มาก แถมราคาก็ย่อมเยาว์ดี ที่สำคัญที่สุดคือบรรยากาศที่เรียกได้ว่าปลอดภัยถึงออกจะซอมซ่อไปบ้าง ก็เหมือนกับทุกสิ่งอย่างในคาบุกิแห่งนี้ แน่นอนว่ามายูมิหมายรวมถึงตัวเองด้วย
แต่ไม่ใช่กับโทมะ มิสะ ลูกสาวคนเล็กของนักธุรกิจเจ้าของบริษัทนำเข้าส่งออกรายใหญ่ที่สุดของประเทศ คาบช้อนเงินช้อนทองและมีชีวิตที่สุขสบายมาตั้งแต่เกิด ครอบครัวที่รวมถึงพี่ชายอายุห่างกันสองปีก็รักใคร่อบอุ่น ถูกเลี้ยงดูมาราวกับไข่ในหิน เป็นตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่แสนจะเปราะบาง ง่ายที่จะถูกทำลายจนแตกสลาย เธอถึงได้มีบอดี้การ์ดในชุดสูทคอยประกบเมื่อออกจากบ้านและอยู่นอกโรงเรียน
แต่คงไม่รวมถึงในบิลดิ้งสักห้องบนตึกห้าสิบชั้นในย่านเสื่อมโทรมที่มายูมิชอบมาสิงสถิต หาอะไรทำฆ่าเวลาไปเรื่อยเปื่อยอยู่ข้างใต้
เพราะอย่างนั้นมายูมิเลยได้เห็นอะไรดีๆ อย่างการที่เด็กสาวผู้เงียบขรึมเมื่ออยู่ในห้องเรียนจะเดินหัวร่อต่อกระซิกมากับมิจิเอดะ ชุนสุเกะ เพื่อนต่างห้องและทายาทของหนึ่งในสี่ผู้ก่อตั้งเมืองที่ทุกคนในโรงเรียนต่างก็รู้ว่ามีคนรัก — คู่หมั้น — อยู่แล้ว ทีแรก มายูมิก็แค่พิศวงว่าเธอก็มีแง่มุมแบบคนธรรมดาเมื่ออยู่กับเพื่อนเช่นนี้ด้วยหรือ ก่อนที่จะเปลี่ยนกลายเป็นความชวนหัว เมื่อมายูมิได้เห็นทั้งสองคนนั้นจูบกัน...แถมอย่างดูดดื่มซะด้วยสิ!
แล้วเพื่อนร่วมห้องที่มายูมิเคยคิดว่า ‘น่าเบื่อ’ ก็ได้เข้ามาอยู่ในความนึกคิดนับแต่นั้น
“เอ่อ ค...คุณมายูมิ...” ครั้นสาวเสิร์ฟจากไปพร้อมกับสีหน้าเบื่อโลกทั้งที่เขากำลังสนุกออกจะตาย มิสะที่ปิดปากเงียบอยู่นานและปฏิเสธทุกอย่างด้วยการส่ายหัวก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “จ...จะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใครจริงๆ ใช่ไหม?”
“ทำไม? กลัวคนอื่นรู้มากเลยเหรอ?” มายูมิเท้าคางมองดูคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้มขัน ยิ่งเมื่อได้เห็นเธอก้มหน้างุดจนแทบจะชิดคาง ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงก่ำ ปริ่มด้วยน้ำตาที่ทำท่าว่าจะหยดแหล่ไม่หยดแหล่ ทั้งน่าสงสารและน่าเวทนาเสียจนมายูมิแกล้งแหย่ไม่ลง
“มิสะเลี้ยงข้าวฉันแล้วนี่นา สัญญาก็ต้องเป็นสัญญาสิ”
เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา มีความเคลือบแคลงแฝงเร้นอยู่ในแววตา
“ถ้าฉันคิดจะแบล็กเมล ฉันคงทำไปตั้งนานแล้ว” ขณะที่ใบหน้าของมายูมิก็ยังคงประดับไปด้วยรอยยิ้ม “ปกติฉันไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นหรอกนะ แต่ช่วยไม่ได้ เผอิญว่าวันนี้ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว เธอก็รู้ว่าบ้านฉันจน...”
ได้ยินดังนั้น มิสะจึงรีบโพล่งแทรกขึ้นว่า “ง...งั้นฉันจะให้เงินคุณมายูมินะ! อยากได้เท่าไหร่ก็บอกมาเลย!”
“ฉันไม่อยากได้เงินสักหน่อย ฉันแค่อยากกินข้าว ยิ่งถ้ามีเพื่อนกินข้าวด้วยก็ยิ่งดี อ้อ จริงสิ” ว่าแล้วเขาก็ล้วงหยิบมือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา มันเป็นรุ่นฝาพับแบบเก๋ากึ๊กที่หน้าจอแตกแล้วแถมไม่มีโฮโลแกรมด้วยซ้ำ แต่คนเราจะต้องการฟังก์ชั่นที่ไม่จำเป็นไปทำไมมากมาย แค่โทรออกกับรับสายได้ก็ถือว่าครบครันแล้ว “แลกเบอร์กันดีกว่า เวลาฉันหิวจะได้เรียกหาเธอไง สัญญาว่าจะไม่รบกวนเวลาอื่นนอกเหนือจากหลังเลิกเรียน และจะไม่รบกวนเวลาส่วนตัวของเธอกับมิจิเอดะด้วย นะ!”
ส่วนเวอร์ในคอนฯ ม่วนๆ จอยๆ อยู่นี่จ้าาา *
_______________
“เธอรู้หรือเปล่าว่าตัวร้ายในหนังชอบดื่มนม?”
ทากาฮาชิ ยูเมมิ ไม่อยากแม้แต่จะหันมองเด็กหนุ่มเจ้าของเสียงที่ถือวิสาสะนั่งลงบนโต๊ะเรียนของเธอที่กำลังเท้าแขนดูดนมกล่อง เหม่อมองไปทางซ้ายมือจากตำแหน่งกลางห้องด้านหลังสุดอยู่พักใหญ่แล้ว แต่เพราะยูเมมิรู้ดีว่าคนบางคนต่อให้ทำเมินไปก็ไม่ได้ผล ซ้ำร้ายอาจยิ่งหาเรื่องก่อกวนหนักข้อเข้าไปใหญ่ และคนคนนั้นที่ว่าก็คือนากาโอกะ เรโอะ มนุษย์ที่น่ารำคาญที่สุดในชีวิตตลอดสองปีที่ได้เป็นเพื่อนร่วมห้องกันมา ของคุณพระเจ้าที่ไม่ใช่ตลอดทั้งชีวิตเพราะพ่อแม่ส่งเขาไปอยู่กับญาติที่ต่างประเทศตอนอายุได้ไม่ถึงห้าขวบดีเสียก่อน ไม่อย่างนั้นเชื่อได้เลยว่าทั้งเธอกับเขาที่เป็นทายาทของหนึ่งในสี่ผู้ก่อตั้งเมืองคงได้เกี่ยวดองกันไปนานแล้ว และในฐานะที่ยูเมมิคงไม่มีวันจะยินดีอย่างแน่นอน
“มีคู่หมั้นอยู่แล้วแท้ๆ แต่ก็ยังเที่ยวไปมองผู้ชายคนอื่น แถมยังทำให้ผู้ชายอีกคนตกหลุมรักหัวปักหัวปำ จะเอาอะไรมาเป็นนางเอกกันล่ะ”
ยูเมมิหันใบหน้าขวับมาเพื่อจะได้แหงนคอมองดูเรโอะที่ส่งยิ้มกว้างมาให้พร้อมกับกล่องนมช็อกโกแลตที่ตัวเองก็กำลังดูดอยู่ น่าโมโหเสียจนเธอต้องกระแทกแผ่นหลังใส่เก้าอี้ กอดอกถลึงตาใส่จนแทบจะถลน
“แล้วฉันผิดตรงไหนที่ทำให้ผู้ชายหน้าโง่มาตกหลุมรักก่อน”
“หน้าโง่เลยเหรอ? โห พูดจาใจร้ายจัง” ทั้งที่พูดอย่างนั้น เรโอะก็ยังไม่หุบรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าอยู่ดี “แต่คนที่ทนปากเธอได้ก็มีแค่ผู้ชายหน้าโง่อย่างฉันนี่แหละนะ ยูเมมิ”
ให้เธอรีบสวนกลับไปทันควันว่า “ไม่ต้องการย่ะ!”
“ถ้าฉันไม่ต้องไปอยู่กับป้า เราอาจได้เป็นคู่หมั้นกันก็ได้นะ ในเมื่อครอบครัวเราสนิทกันมากกว่าบ้านโอกาซากิอีก และฉันก็จะไม่ปฏิเสธเธอเหมือนอย่างชุนสุเกะด้วยนะ”
“ให้เลือกระหว่างนายกับโคทาโร่นี่ฉันไม่ต้องคิดเลยเหอะ!”
“แต่เธอน่าจะคิดก่อนยอมเล่นเป็นเด็กดีตามใจพ่อแม่แล้วมีคู่หมั้นตั้งแต่เด็กนะ ยูเมมิ” เรโอะหยุดเว้นจังหวะ แล้วหันมองไปยังทิศทางก่อนหน้านี้ที่เธอเพิ่งจะเบือนกลับมา “ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ต้องแอบมองทาเกะสุดที่รักข้างเดียวแบบนี้หรอกเนอะ จริงไหม?”
ยูเมมิไม่ทั้งตอบคำถาม และไม่สนใจมองตามสายตาวาววับของเขาไปยังเด็กหนุ่มเพื่อนร่วมห้องที่นอนฟุบหลับอยู่ข้างหน้าต่างตั้งแต่เข้ามาในห้องเรียน แล้วยกกล่องนมจืดที่ยังไม่หมดขึ้นดูดต่อ ด้วยแรงกัดบนหลอดที่ป่านนี้คงจะเสียรูปทรงไปแล้ว แบบที่เธอหวังว่าจะได้กระทำกับคนตรงหน้าให้สาแก่ใจบ้างสักที
“ถึงชาตินี้เธอกับทาเกะจะแต่งงานกันไม่ได้เพราะพ่อแม่เธอคงไม่มีวันยอมรับคนไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนั้นหรอก แต่ถ้าได้กิ๊กกั๊กเป็นสีสันในชีวิตวัยรุ่นก็คงดี เพราะความรักแบบนั้นน่าตื่นเต้นออกจะตาย ยิ่งกับผู้ชายที่เท่ที่สุดในห้องอย่างมายูมิ ทาเกยูกิด้วยอีก เฮ้อ แต่น่าเสียดายที่เธอคงไม่มีโอกาสแบบนั้นแล้ว เพราะใครจะกล้ายุ่งกับคู่หมั้นของผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกอย่างโคตะล่ะ”
ยูเมมิต้องข่มใจไม่ให้ตัวเองแผดเสียงกรีดร้องด่าทอใส่หน้าของเขา มากกว่าคือพุ่งตัวไปตบหน้าหรือฝากรอยเล็บไว้บนนั้น แม้ห้องเรียนในตอนเช้าตรู่จะยังไม่พลุกพล่าน และแม้ทุกคนในห้องจะรู้ว่าเธอตั้งแง่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับเรโอะ — ที่ทุกคนรู้ดีว่าแสบเกินพิกัด — มาตั้งแต่ตอนปีหนึ่ง แต่ยูเมมิก็ยังมีภาพพจน์ของคุณหนูมารยาทงามที่ต้องรักษาไว้ไม่ให้ตระกูลเก่าอย่างทากาฮาชิต้องเสื่อมเสีย เพราะอย่างนั้นยูเมมิจึงทำได้แค่ยอกย้อนลอดไรฟันผ่านหลอดที่ขบกัดว่า “ก็นายไง” เรียกศีรษะของเรโอะให้ค้อมลงแทนการแสดงความขอบคุณอย่างไม่รู้สึกรู้สา
“ก็แหงสิ เพราะฉันก็เป็นตัวร้ายเหมือนกับเธอนี่นา คุณหนูยูเมมิ!”
อาจเพราะอย่างนั้น ตัวร้ายถึงได้ทำเรื่องชั่วร้ายเพื่อให้คนที่ชอบหันมาสนใจแต่ตัวเอง อย่างการที่เรโอะจะเอ่ยปากชวนเธอไปเที่ยวเล่นด้วยกันหลังเลิกเรียน พร้อมกับข้อเสนอที่ทำให้ยูเมมิไม่สามารถปฏิเสธได้อย่าง “ฉันมีเรื่องเด็ดๆ ของทาเกะจะบอก ถ้าพลาดแล้วก็พลาดเลยนะ” และโคทาโร่ก็ไม่เคยถือสาอะไรเรื่องของเธอกับเรโอะ เหมือนกับที่ยูเมมิก็คงจะไม่ถือสาอะไรหากเขาจะไปไหนมาไหนกับผู้หญิงคนอื่นบ้าง เพราะมันก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าพวกเขาไม่ได้รักกัน...ไม่มีวันที่จะรักกัน...นอกจากแค่เป็นเด็กหัวอ่อนที่ต่างก็ยอมทำตามความต้องการของครอบครัวเท่านั้น
เรโอะเรียกแท็กซี่พาเธอมายังย่านเสื่อมโทรมของเมืองอย่างคาบุกิที่ยูเมมิไม่เคยคิดแม้แต่จะย่างกราย แค่ต้องฟังเขาพูดพล่ามเรื่องบ้าบออะไรไม่รู้มาตลอดทางถึงจะพยายามเบือนหน้าหนีก็น่ารำคาญพอแล้ว ซ้ำยังต้องมาเจอปลายทางที่ไม่ได้คาดคิดอย่างนี้เข้าอีก ยูเมมิถึงได้หัวเสียเอามากเมื่อกระชากเสียงห้วนถามว่า
“นายจะบอกมาสักทีได้ยัง!”
“ไม่บอกหรอก” ยูเมมิเกือบพุ่งตัวเข้าไปกระชากคอเสื้อเรโอะที่ทำลอยหน้าลอยตาเอาไว้อยู่แล้ว ทว่าอีกฝ่ายก็จะเพียงยกกระเป๋านักเรียนขึ้นพาดไหล่ แล้วเดินนำเธอไปก่อนด้วยรอยยิ้มขัน “แต่จะพาไปดูให้เห็นกับตาเลยต่างหาก”
และภาพที่ยูเมมิได้เห็นเข้ากับตาตัวเองจริงๆ ในร้านอาหารจีนด้านล่างเมกะบิลดิ้งสิบในคาบุกิก็คือเด็กผู้ชายคนที่เธอแอบรักมาตลอดสองปี กับเด็กผู้หญิงคนที่ไม่เคยอยู่ในสารบบความสนใจมาก่อนถึงจะเป็นเพื่อนร่วมห้องกันมาตลอดสองปี ก็มากพอที่จะทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่ามีฟ้าผ่าเข้าที่กลางอกอย่างแรง
“ช็อกเลยใช่ป่ะที่ได้เห็นไอ้หมอนั่นอยู่กับดอกฟ้าอย่างโทมะน่ะ” ทั้งที่ยูเมมิพยายามไม่สนใจน้ำเสียงติดตลกของเรโอะ แต่มันก็ช่วยไม่ได้ที่ทุกอย่างจะดังชัดเจนอยู่ในโสตประสาทของเธอที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ “ตอนฉันบังเอิญได้มาเห็นสองคนนั้นครั้งแรกก็อึ้งไปเลยเหมือนกันนั่นแหละ ก็ใครจะไปคิดล่ะว่าลูกสาวบ้านโทมะที่พ่อแม่โคตรจะหวงถึงขั้นมีบอดี้การ์ดติดตามตลอดจะมาคบกับเด็กผู้ชายแบบนี้ได้ ทั้งที่ตอนอยู่ในห้องเรียนก็ไม่เคยมีพิรุธอะไรให้สงสัยเลยแท้ๆ ทั้งสองคน”
แม้ว่า ‘ทั้งสองคน’ ที่ว่าจะไม่ได้ทำอะไรนอกจากแค่พูดคุยหัวเราะกัน แต่บรรยากาศที่แตกต่างไปจากเมื่ออยู่ในห้องเรียนของพวกเขาก็ชัดเจนเกินพอสำหรับยูเมมิ เมื่อนั้นเธอจึงตัดสินใจหมุนตัวเดินหนีออกมาให้ไกลที่สุด ก่อนที่เรโอะจะวิ่งขึ้นมาขวางหน้าไว้ ให้เธอจำต้องหยุดฝีก้าวแล้วจ้องสบกับเขาด้วยสีหน้าที่ก็ไม่มีวี่แววของการล้อเล่นอีกแล้วเหมือนกัน
“ทำไม...”
“ทำไมฉันถึงได้พามาดู หรือทำไมสองคนนั้นถึงได้คบกัน ข้อไหนล่ะ?”
แต่ยูเมมิก็ไม่ได้ตอบคำถามนั้น นอกจากพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามกดกลั้นว่า “ฉันเกลียดนาย เรโอะ”
“แค่เพราะฉันทำให้เธอตาสว่าง จะได้เลิกรักคนที่ไม่มีวันเหลียวแลเนี่ยเหรอ?”
“ฉันมีดีกว่ายัยโทมะทุกอย่าง ถ้าฉันไม่มีคู่หมั้นโง่ๆ ฉันก็คง...”
ก่อนที่เรโอะจะโพล่งแทรกขึ้นมา เช่นเดียวกับมือทั้งสองข้างที่กดไหล่ของเธอแล้วเขย่ามันเพื่อเรียกสติ
“เลิกโทษคนอื่นสักทีเถอะ ยูเมมิ มีใครบีบคอให้เธอหมั้นกับโคตะเหรอ...ก็ไม่ มีใครห้ามไม่ให้เธอตีสนิทกับทาเกะเหรอ...ก็เปล่า เธอเป็นคนเลือกทุกอย่างเอง ยูเมมิ ทางเลือกโง่ๆ นี้เป็นของเธอเอง! เธอเองก็รู้ดีอยู่แล้วว่าไม่มีวันจะสมหวังกับทาเกะถึงได้แค่แอบมองข้างเดียวมาตลอดไม่ใช่หรือไง!”
และคำพูดใจร้ายของเขาก็จะทำให้ยูเมมิยิ่งโกรธจัด สะบัดตัวหนี กรีดเสียงตะโกนออกไปทั้งน้ำตาที่ขังคลอกับใบหน้าที่แดงก่ำว่า
“หุบปากไปเลยเรโอะ! มันเรื่องของฉัน ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนายเลยสักนิด!”
“ฉันยอมได้ถ้าคนที่เธอรักคือคู่หมั้นของเธอเองนะ ยูเมมิ แต่กับผู้ชายคนอื่น...ผู้ชายแบบนั้น เธอจะให้ฉันทนมองดูเฉยๆ เงี้ยเหรอ?”
“ผู้ชายแบบนั้นนี่คือผู้ชายแบบไหน! ถ้าไม่นับเรื่องฐานะ มายููมิก็มีดีกว่านายทุกอย่าง! นายก็แค่อิจฉาเพราะรู้ว่าไม่มีวันสู้มายูมิได้ไง!” ยูเมมิไม่สนใจที่จะเก็บกดความนึกคิดเอาไว้อีกต่อไปแล้ว เธอรวบรวมกำลังผลักหน้าอกเด็กหนุ่มตรงหน้าที่แม้ว่าจะผอมบาง หากเรี่ยวแรงอันน้อยนิดก็จะทำให้เขาแค่ซวดเซไปเล็กน้อย และเรโอะก็ไวพอที่จะคว้าข้อมือข้างหนึ่งของเธอไว้ก่อนเดินหนีไปได้ทัน
“มันเจ็บใช่ไหมล่ะ?”
ยูเมมิรู้ว่าเรโอะไม่ได้หมายถึงแรงกดที่ภายนอกอย่างที่เขากระทำอยู่นี้ เพราะมันไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกเจ็บเลยสักนิด ไม่เลย ในเมื่อบัดนี้ทุกความเจ็บที่มีมันไปอยู่ที่อวัยวะข้างในอกแล้ว ก็เหมือนอย่างที่เขาเป็นมาตลอดไม่ใช่หรือไง เพราะอย่างนั้นยูเมมิถึงได้เหยียดยิ้มออกมา อีกครั้งที่เธอจะสะบัดร่างของเขาออก เดินเข้าไปใช้ทั้งสองมือจับปกคอเสื้อของอีกฝ่ายแล้วกระชากเข้าหาตัว เขย่งปลายเท้าแค่นิดเดียวเพราะส่วนสูงที่ไม่ได้ห่างกันมากนัก แล้วกดริมฝีปากของตัวเองลงไป แต่ยูเมมิก็ไม่รอให้เรโอะตอบรับ — อย่างที่รู้ว่าเขาจะทำ — เมื่อเธอจะผละออกในวินาทีต่อมาแล้วพูดว่า
“ฉันจะทำทุกอย่างที่อยากทำกับมายูมิกับนาย ฉันจะนึกถึงหน้าเค้า ฉันจะร้องเรียกชื่อเค้า และนายจะต้องเจ็บกว่าที่ฉันกำลังรู้สึกร้อยเท่าพันเท่า เรโอะ เพราะนายจะได้เข้าใจไปถึงแก่นเลยว่าไม่ว่าจะยังไง...ฉันก็ไม่มีวันที่จะชอบนาย”
“ก็เอาสิ”
และเสียงหัวเราะน่ารำคาญของเรโอะก็ทำให้ยูเมมิต้องดึงเขามาปิดปากอีกครั้ง
_______________
_______________
ความคิดเห็น