คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #280 : NEON/NIGHT/CITY: PERFECT NIGHT (1/4 บางคนไม่เห้นโลงศพก้ไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ โอ๊ยยย หยุดไม่ได้)
1.
ถึงจะรู้ว่าไม่ถูกไม่ควร ไม่สิ...ไม่ใช่คำนั้น แต่เป็น ‘ไม่มีสิทธิ์’ ในฐานะแฟนเก่าที่เลิกรากันไปด้วยไม่ดี ไม่สิ...ก็ไม่ใช่คำนั้นอีกนั่นแหละ เมื่อฝ่ายเดียวที่บอกเลิกด้วยไม่ดีก็คือเธอ แต่ไม่ใช่เพราะความไม่ใยดีของอีกฝ่ายด้วยหรอกหรือไงที่ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างกันต้องดำเนินมาถึงจุดนี้?
จุดที่ผู้หญิงซึ่งพร้อมพรักไปซะทุกอย่างไม่ว่าจะรูปลักษณ์ ฐานะ หรือตำแหน่งหน้าที่ในฐานะอาร์ตไดเรกเตอร์ของบริษัทโฆษณามันเดย์ ต้องมาแอบทำตัวลับๆ ล่อๆ ในไนท์คลับบรรยากาศห่วยแตก เพลงอิเล็กทรอนิกส์จังหวะตื๊ดก็โหวกเหวก ถึงเครื่องดื่มราคาถูกจะเป็นสิ่งเดียวในที่นี้ที่พอกระเดือกได้ไหว แต่มันก็ช่างเป็นอะไรที่น่าสมเพชเวทนา แม้ว่าที่จริงแล้วมันอาจหมายถึงตั้งแต่แรกเริ่มเลยก็ได้ที่หญิงสาวสมบูรณ์แบบอย่างเธอไปตกหลุมรักผู้ชายที่ด้อยกว่าทุกอย่างทั้งรูปลักษณ์ ฐานะ ถึงตำแหน่งหน้าที่ในฐานะหัวหน้าครีเอทีฟไดเรกเตอร์จะเป็นหนึ่งในสองสิ่งที่สูงกว่าเธอ อย่างไรมันก็ไม่ได้ช่วยเปลี่ยนให้เขาดีเลิศเลอขึ้นมาได้อยู่ดี
แต่ฟูจิกายะ โคโตะซึ่งเลิกรากับแฟนเก่าครึ่งปีที่มีชื่อว่านากามูระ ไคโตะมาเป็นเวลาสามสัปดาห์กับอีกสองวัน พร้อมกับปณิธานของความเกลียดชังแน่วแน่ขนาดสร้างสงครามเย็นในบริษัทให้บรรยากาศหนาวเยือกยิ่งกว่าช่องแช่แข็งทั้งที่เป็นฤดูร้อนอยู่ครามครัน ก่อนโคโตะจะได้หัวร้อนเป็นไฟหลังจากที่เพื่อนสนิทกริ๊งกร๊างมาบอกข่าวที่ทำให้เธอต้องรีบบึ่งออกจากอพาร์ตเมนต์ทั้งที่ยังติดพันอยู่กับงานซึ่งหอบกลับมาทำในวันหยุดสุดสัปดาห์ว่า “ฉันเห็นอุมิควงอยู่กับยัยเด็กใหม่ในไนท์คลับในชินจูกุ รีบมาเลย! เดี๋ยวนี้!” เพื่อเปลี่ยนมาตาลุกตาร้อนเมื่อได้เห็นแฟนเก่าจี๋จ๋าอยู่กับสาวอื่น ทั้งหัวร่อต่อกระซิก พูดคุยใกล้ชิดสนิทสนม หรือที่โคโตะควรต้องพูดว่าแทบสิงสถิตจากความพยายามของยัยเด็กใหม่ที่ต่างก็ไม่ชอบขี้หน้ากันอยู่แล้วจนโคโตะได้แต่เต้นเร่า
เพราะถึงเธอจะ ‘ไม่มีสิทธิ์’ อะไรทั้งนั้นในฐานะแฟนเก่าที่เลิกรากันไปด้วยไม่ดี แต่การที่ไคโตะจะมูฟออนก่อนเธอ — ไปกับผู้หญิงที่เธอเกลียด — ส่วนเขาก็เคยบอกว่าไม่ใช่สเปค — เหมือนกับที่เธอก็เคยไม่ใช่สเปคของเขา — ก็เป็นเรื่องที่คนอย่างฟูจิกายะ โคโตะไม่มีวันทำใจยอมรับได้ลง!
มีคำกล่าวที่เคยทำให้โคโตะหัวเราะเยาะหยันอย่างเช่นว่า “สิ่งที่แตกต่างย่อมดึงดูดกัน” และมันก็เป็นเช่นนั้นมาตลอดยี่สิบห้าปีดี แต่แม้กระทั่งบัดนี้ โคโตะก็ยังไม่แน่ใจว่าจุดเริ่มต้นที่แท้จริงนั้นมาจากไหน จะเป็นตอนที่เขาช่วยกันคนจากบริษัทท่องเที่ยวชั้นล่างที่มาตามตื๊อให้เพราะบังเอิญขึ้นลิฟต์ตัวเดียวกัน จะเป็นตอนที่เขาผ่านมาที่แผนกของเธอแล้วเอ่ยปากชื่นชมผลงานพร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่น่ารักเป็นบ้า! หรือจะเป็นตอนที่เขาแค่วางมือตบลงบนไหล่เธอเป็นการช่วยปลอบใจที่โดนหัวหน้าแผนกบ่นว่าเสียใหญ่โตกับความผิดพลาดแค่เล็กน้อย ทั้งที่โคโตะเคยไม่ชอบความธรรมดาสามัญของเขาทั้งหน้าตาที่ใสซื่อ — ถึงเธอจะคิดว่ามันก็ดูดีอยู่หรอก — กับการแต่งตัวที่จืดชืดไร้รสนิยมสิ้นดี ไหนจะนิสัยจำพวกยังไงก็ได้และคอยโอนอ่อนให้กับลูกน้องตลอดให้คนทำงานอย่างเธอนึกรำคาญมาก พาลไม่ถูกชะตาเสียจนเอาไปบ่นก่นด่าให้เพื่อนรักร่วมแผนกฟังอยู่บ่อยครั้ง
แค่ว่าพอรู้ตัวอีกที โคโตะก็ละสายตาจากผู้ชายที่แตกต่างกันคนละขั้วแบบนั้นไม่ได้อีกเลย
ขนาดทำให้หญิงสาวที่ไม่เคยต้องสารภาพรักกับใครก่อนในชีวิตอดรนทนไม่ไหว เป็นฝ่ายบุกไปทำอย่างนั้นถึงหน้าอพาร์ตเมนต์สามชั้นสภาพกระจอก ทำเลย่ำแย่ บรรยากาศไม่น่าอภิรมย์ คะเนด้วยตาก็รู้ว่าคับแคบมากและคงจะถูกมากกว่าที่พักของเธออย่างเทียบกันไม่ติด กระนั้นก็ไม่อาจหยุดความมุ่งมั่นระคนอับอายของเธอได้ เป็นครั้งแรกที่โคโตะได้เห็นสีหน้าของไคโตะอึ้งงันไป แต่ก็เป็นอย่างที่เธอมั่นใจว่าไม่มีทางที่เขาจะปฏิเสธ และไคโตะก็เป็นคนรักที่ไม่เคยปฏิเสธความเอาแต่ใจของเธอในทุกเรื่องเลยได้อย่างน่าทึ่ง เสียจนโคโตะไม่คาดคิดว่าวันหนึ่ง เมื่อแผนกของเขารับเด็กฝึกงานสาวคนใหม่ท่าทางคุณหนูหน้าตาน่าหมั่นไส้ที่มีชื่อว่าทากาฮาชิ จิสะเข้ามา ที่เอาไปเอามาดูเหมือนว่าเจ้าหล่อนจะอยากเป็นแฟนใหม่ของหัวหน้าแผนกด้วยมากกว่า และเมื่อความอดทนของโคโตะมาถึงจุดสิ้นสุดในงานเลี้ยงกับลูกค้าที่ยัยเด็กใหม่สบช่องทางออดอ้อนออเซาะแฟนของเธอได้เพราะเธอปลีกตัวจากการพูดคุยกับหัวหน้าของทางฝั่งโน้นไม่ได้ เป็นเพราะพิษรักแรงหึงที่ทำให้โคโตะฟาดงวงฟาดงาหาเรื่องทะเลาะใหญ่โตตั้งแต่บนรถมาจนถึงห้อง กระทั่งคนรักที่ไม่เคยขัดใจเธอมาก่อนจะสบถออกมาด้วยความเหลืออด บอกว่าเธอมันโง่งี่เง่าไม่มีเหตุผล กระตุ้นให้โคโตะที่รู้ตัวดีอยู่แล้วว่าเป็นคนโง่งี่เง่าไม่มีเหตุผลจริงแผดตะโกนใส่หน้าเขากลับไปว่า “งั้นก็เลิกกันไปเลยไป้!” เพียงเพื่อให้เขาเดินหัวเสียจากไปง่ายๆ พร้อมกับประตูห้องที่ปิดดังปังอย่างนั้น
และความคับแค้นเคืองโกรธของการถูกผู้ชายพรรค์อย่างนั้นหักหน้า ทำลายหัวใจกับอีโก้ที่สูงเสียดฟ้าจนยับเยิน ก็ได้แปรเปลี่ยนไปเป็นความเกลียดชังเหมือนอย่างที่เธอกำลังเป็นอยู่นี้
หรือไม่...มันก็อาจเป็นความรักมาจนถึงตอนนี้ที่โคโตะไม่อยากยอมรับ เธอถึงได้รู้สึกว่าขอบตากำลังร้อน และเมื่อเขาก้มหน้าลงไปใกล้ โคโตะที่สมเพชเวทนาตัวเองเต็มทีก็ตัดสินใจว่าถึงเวลาที่เธอควรจะเดินหนีไปให้ไกล
_______________
ความคิดเห็น