คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : After Dark: CHAPTER 1 – The Impossible Dreams (25% Ya Like Jazz?)
“สุขสันต์วันปีใหม่”
ไทโชถูกปลุกให้ตื่นด้วยแรงเขย่าบนไหล่และคำอวยพรที่แผ่วกระซิบอยู่ข้างใบหู เรียกเสียงครางฮือในลำคอ เหมือนกับดวงตาที่ก็ลืมตื่นขึ้นได้อย่างยากเย็น บนเตียงนอนหลังใหญ่ในเพนต์เฮาส์ที่เขาใช้เวลาตลอดค่ำคืนอยู่ที่นี่กับเธอ...หญิงสาวเจ้าของห้องที่บอกแค่ชื่อว่าโมเนต์ (พนันเลยว่าเขาต้องรู้จักนามสกุลของเธอผ่านสื่อไหนสักอย่าง) ซึ่งกำลังนั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ เปิดยิ้มกว้างทั้งจากนัยน์ตาและริมฝีปากมาให้ เป็นเพราะเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งกับกระโปรงยาวสีขาวแดงและใบหน้าขาวเนียนที่ยังไม่ได้แต้มแต่ง ทั้งหมดนั้นเองที่ทำให้เธอดูแปลกตาไปจากหญิงสาวที่แสร้งทำเป็นเจนจัดกร้านโลกคนเมื่อคืน และกลายมาเป็นเด็กสาวไม่รู้ประสาอย่างที่ไทโชเห็นว่าเธอเป็น
แต่เรื่องที่ทำให้ไทโชนึกแปลกใจคือการที่เขานอนหลับเป็นตายได้ตั้งขนาดนี้ต่างหาก แม้ว่าพอมาย้อนคิดดูแล้วก็อาจไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจเท่าไหร่ ในเมื่อกิจกรรมที่ทำร่วมกับเธอเมื่อคืนนี้ได้สูบเอาพลังงานไปโขอย่างที่ไทโชไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานมากแล้ว อย่างน้อยๆ ก็ตั้งแต่เรียนจบมหาวิทยาลัย การเริ่มต้นใช้ชีวิตแบบผู้ใหญ่มาพร้อมกับความเครียดทับถมจนเขาแทบลืมเลือนความสนุกสนานไปแล้ว อาจเพราะว่าเธอสวยมาก อาจเพราะบรรยากาศที่เป็นใจมาก หรืออาจเพราะไทโชไม่จำเป็นต้องคิดมากถึงความบัดซบของชีวิตอีกต่อไป เมื่อรู้ว่านับจากนี้เขาจะได้หลุดพ้นจากมันแล้วเมื่อพบเธอ เขาได้มีเซ็กซ์ที่มากกว่าแค่การปลดปล่อยในตอนที่รู้สึกว่าอยาก แค่การได้รู้ว่าหญิงสาวที่มีทุกอย่างพรักพร้อมอย่างเธอร้องขอครั้งแรกจากผู้ชายที่ไม่มีอะไรเลยอย่างเขา ได้เห็นเธอสั่นสะท้านอยู่ใต้ร่าง ร้องเรียกชื่อของเขา ปรารถนาตัวตนทั้งหมดของเขา และเสร็จสมไปไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง ก็มากพอที่จะทำให้ความต้องการของเขาพุ่งทะยานมากกว่าครั้งไหน อย่างที่ไม่เคยมีใครคนไหนทำให้เขารู้สึกแบบนั้นได้
“ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว ฉันจะพาไปที่ร้าน”
“วันปีใหม่เนี่ยนะ?”
“ไม่ได้บอกว่าให้ไปทำงานสักหน่อย” เสียงหัวเราะของเธอกังวานใส ไม่ใช่อย่างเสียงงัวเงียเพราะเพิ่งจะตื่นนอนของเขา “ร้านยังรีโนเวตไม่เสร็จด้วยซ้ำ ตั้งกลางเดือนถึงจะเปิดทำการ ฉันแค่อยากจะพาไปทำความรู้จักกับผู้จัดการก่อนเฉยๆ”
“ไม่ไปไม่ได้เหรอ?”
“ไม่ได้ เพราะฉันนัดว่าจะไปฉลองกับเขาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ไทโชนั่นแหละที่ทำให้ฉันผิดนัด”
ชื่อที่ได้ยินจากริมฝีปากของเธอทำให้เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้
“งั้นไปช้าหน่อยได้หรือเปล่า?” ว่าแล้วก็ยันตัวเองขึ้นไปดึงท่อนแขนของเธอที่ไม่ทันได้ตั้งตัวแล้วกระชากเข้าหา จนใบหน้าของอีกฝ่ายอยู่ห่างกันแค่คืบ น่าเสียดายที่มีเสื้อผ้าของเธอขวางกั้นระหว่างผิวเนื้อ กระนั้นมันก็ยังทำให้ไทโชร้อนวูบวาบเพราะหน้าอกของเธอที่กดลงมาโดนอวัยวะส่วนเดียวกัน เขาถึงไม่รอฟังคำตอบเมื่อยื่นหน้าเข้าไปจูบเธอ
แต่จูบที่ว่านั่นก็ไปได้ไม่ไกลเกินกว่าแค่ริมฝีปากที่ทับทาบ เมื่อโมเนต์จะรีบดันไหล่ทั้งสองข้างของเขาออก ก่อนปีนลงจากเตียงไปหยัดยืนอยู่ในระยะที่เขาเอื้อมมือไปไม่ถึง จนไทโชต้องกลับลงไปทิ้งตัวนอนตะแคง มองดูเธอที่จะเปล่งเสียงหัวเราะออกมา เมื่อได้เห็นใบหน้าบึ้งตึงเหมือนกับเด็กน้อยที่ถูกขัดใจ
“เสียใจด้วย แต่ถ้าเราเริ่มไปจนจบ มีหวังฉันต้องเปลี่ยนใจไม่อยากออกไปไหนแล้วแน่เลย”
“ก็ไม่ต้องออกสิ” ไทโชกระแทกเสียงแสดงความหงุดหงิด “ปีใหม่ทั้งที”
ตรงกันข้ามกับโมเนต์ที่ยังคงยิ้มกว้างออกมาได้อย่างไม่ถือสากับนิสัยเสียๆ ของอีกฝ่าย “ไม่ต้องรีบร้อนก็ได้ ในเมื่อเรายังมีเวลาให้อยู่ด้วยกันอีกตั้งเยอะแยะ เว้นแต่ว่าคุณจะทิ้งฉันกลับไปหาคนรัก...” ด้วยน้ำเสียงที่เป็นไปในเชิงขบขันมากกว่าเย้ยเยาะอย่างผู้ชนะ “ที่ป่านนี้คงเป็นห่วงคนรักของตัวเองที่หายไปไม่กลับบ้านจะแย่อยู่แล้วล่ะ อันที่จริง ฉันว่าคุณควรจะโทรศัพท์ไปหาเธอหน่อยนะ”
ไทโชไม่จำเป็นต้องถามว่าเธอรู้เรื่องของเขากับซาคุมิได้อย่างไร ขอแค่มีเงินเสียอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องใหญ่น้อยแค่ไหนก็ย่อมเป็นไปได้ทั้งนั้น เพราะอย่างนั้นเขาถึงได้เมินเฉยต่อคำแนะนำของเธอแล้วสวนย้อนด้วยคำถามกลับไปว่า
“แล้วถ้าเกิดเธอเป็นฝ่ายทิ้งฉันก่อนล่ะ?”
เป็นอีกครั้งที่เธอยิ้มให้เขา
“กว่าจะถึงตอนนั้นนะ คุณก็คงมีเงินทองมากพอที่จะไปใช้ชีวิตในนิวยอร์กอย่างที่เฝ้าฝันมาตลอดได้แล้ว เพราะฉันแน่ใจเลยว่าคนที่จะเป็นฝ่ายไปก่อนก็คือคุณ ไม่ใช่ฉัน”
_______________
ความคิดเห็น