The Strange Tales Of Panorama Island

ลำดับตอนที่ #57 : Chilla's Art: COMPLEX

COMPLEX

Inspiration: Ju-on 「呪怨」 (Film, 2002) & Stigmatized Property 「事故物件」 (Video Game, 2020)

Playlist: the GazettE – DOGMA

.

ถึงครั้งหนึ่ง คิริชิกิ เซไคจะเคยแวะเวียนมาที่อพาร์ตเมนต์แห่งนี้อยู่เป็นนิจ แต่สำหรับตอนนี้ แค่การยืนอยู่หน้าประตูห้องบนชั้นสองก็ทำให้เธอรู้สึก...เต็มกลืน

ถ้าไม่ใช่เพราะครูประจำชั้นจะบังคับให้รองหัวหน้าห้องอย่างเธอแวะมาดูอิวาซากิ ไทโช เพื่อนที่ขาดเรียนไปหนึ่งอาทิตย์โดยไม่แจ้งล่วงหน้า ไหนจะการโทร.ติดต่อกับผู้ปกครองที่ก็ไม่เป็นผล หะแรกเซไคคิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไรเพราะอย่างน้อยๆ ก็ยังมีครูเคียวโมโตะมาเป็นเพื่อนด้วยกัน แต่พอมีธุระเรื่องลูกวัยประถมเข้ามากะทันหัน ครูก็ดันปล่อยเธอลงรถมาคนเดียวแล้วฝากกำชับให้ช่วยจัดการให้ได้ด้วยเหตุผลที่ตื้นเขินเป็นบ้าว่า “เพราะคิริชิกิคุงเป็นคนรักของอิวาซากิคุงนี่นะ” ทั้งที่เธอก็บอกไปจนปากเปียกปากแฉะว่าเลิกกันแล้ว แถมยังเป็นความสัมพันธ์ที่จบไม่สวยเอาเสียเลยด้วย แต่ครูเคียวโมโตะก็จะทำไขสือ พร่ำพูดแต่ว่ารองหัวหน้าห้องอย่างเธอช่วยทำให้คะแนนสอบของเด็กซื่อบื้อดีขึ้นแค่ไหน ช่วยทำให้เด็กไม่เอาไหนเข้ารูปเข้ารอยมากขึ้นเพียงไร ซ้ำยังปิดท้ายด้วยประโยคที่ทำให้เจ้าตัวหงุดหงิดสุดๆ ว่า “พวกเธอสองคนเหมาะสมกันออก รีบๆ กลับไปคืนดีกันซะนะ” หากเซไคก็เลือกที่จะไม่ตอบโต้กับครูน่ารำคาญพรรค์นี้ให้เสียปาก

ไม่มีใครตอบรับเสียงกริ่งที่เธอกดติดกันสามครั้งแล้วเฝ้ารอคอยอยู่ครู่ขณะ ครั้นลองกดด้ามจับประตูดูก็พบว่ามันไม่ได้ล็อก ยังเป็นคนสะเพร่าไม่เอาไหนเหมือนเคย เซไคคิด แล้วตัดสินใจถือวิสาสะเข้าไปในห้องพักที่เด็กหนุ่มเป็นผู้ถือครองแต่เพียงผู้เดียว เนื่องจากพ่อกับแม่ที่แยกทางกัน และลูกชายก็ไม่อยากเข้าไปเป็นส่วนเกินของครอบครัวใหม่

แม้ว่าภายนอกเขาอาจทำเหมือนกับไม่แยแส แต่เซไคก็ได้รับรู้ถึงความโดดเดี่ยวข้างในใจของไทโชซึ่งมอบความรักให้เธออย่างมากมาย ก่อนที่จะเปลี่ยนกลายเป็นความเหนื่อยหน่าย เมื่อเซไคคิดว่าการที่เขาเอาชีวิตของตัวเองมาผูกติดกับเธอราวกับเป็นโลกทั้งใบ...เดียว...นั้นมันออกจะมากเกินไป

กระทั่งไทโชเริ่มต้นตีโพยตีพาย หาเรื่องทะเลาะเบาะแว้งใหญ่โตแค่เพราะเธอสนทนากับอดีตพี่ชายข้างบ้านที่สนิทสนมกันมาก่อนเขาตั้งไม่รู้จะกี่ปี และเมื่อไทโชทำให้เธออับอายด้วยการต่อว่าพี่นาโอกิในเรื่องที่ไม่เป็นความจริงเลยแม้แต่น้อย เท่านั้นความอดทนก็สิ้นสุดลง

มันเป็นอพาร์ตเมนต์ขนาด 1DK ที่หรูหรากว่าที่เห็นภายนอกมาก แถมค่าเช่ายังถูกแสนถูกขนาดที่ทำให้เซไคตาโตได้เมื่อไทโชพามาที่ห้องเป็นครั้งแรก ห้องที่มีความทรงจำมากมายหลายอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่เป็นครั้งแรก หรืออย่างน้อยๆ เขาก็เป็นคนแรกของเธอเหมือนที่เธอก็เป็นคนแรกของเขา เซไคพยายามไม่คิดถึงเรื่องราวเหล่านั้นที่จบลงไปแล้ว — และเธอก็ไม่อยากจดจำอีก — ขณะถอดรองเท้านักเรียน ก้าวเข้าไปในห้องที่ไม่มีใครอยู่ ลองเช็กดูในห้องน้ำ ห้องอาบน้ำ รวมถึงระเบียงข้างนอก แต่ก็ไม่พบวี่แววเจ้าของห้องที่ไหน

หลังกลับจากส่วนระเบียงพร้อมกับการคว้าน้ำเหลว  เซไคก็เดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงกว้างในห้องนอนซึ่งเชื่อมต่อกับส่วนของห้องนั่งเล่นและห้องครัว เธอเคยรักการใช้เวลาอยู่กับไทโชบนนี้แล้วนอนฟังเพลงดูวิดีโอที่เช่ามา ไม่ก็นั่งดูเขาเล่นเกมคอนโซลพลางสนทนาแลกเปลี่ยนความเห็นกันอย่างไม่รู้เบื่อ เขาจะคอยพร่ำพูดเสมอว่า “อยากให้เซไคมาอยู่กับฉันที่นี่ตลอดไปจัง” แล้วก้มลงจูบเธออย่างเนิ่นนานที่หน้าประตูห้อง กว่าจะยอมเดินไปส่งที่สถานีในแต่ละค่ำคืน

สายตาของเซไคเหลือบไปเห็นไดอารี่ปกสีเหลืองวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง  มันเคยมีเรื่องราวของเธออยู่ข้างในนั้นมากมายนับไม่ถ้วนก่อนที่พวกเขาจะได้คบกัน ก่อนไทโชจะเลิกเขียนมันในตอนที่ได้คบกันเมื่อไม่เห็นว่าความทรงจำใดจะสำคัญไปกว่าความเป็นจริงที่อยู่ตรงหน้า แต่หลังจากการเลิกราล่ะ? เซไคไม่แน่ใจกับคำตอบนั้น และในฐานะคนรักเก่า เธอก็ไม่เห็นว่าเป็นการเสียมารยาทถ้าจะเปิดอ่านมัน

ไดอารี่ที่หยุดเขียนไปในเดือนมิถุนายนกลับมามีการเคลื่อนไหวอีกครั้งอย่างที่เธอคิด แต่ไม่ใช่หลังจากการเลิกรา

6 พฤศจิกายน

ผู้หญิงแพศยา ปากบอกว่าเป็นแค่พี่ชาย แต่ก็ดี๊ด๊าเหลือเกินตอนได้อยู่กับมันสองต่อสอง

เซไคไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้อ่านผ่านตาไป ในเมื่อไทโชไม่เคยแม้แต่จะด่าทอหรือใช้ถ้อยคำหยาบคายกับเธอเลยสักครั้ง เป็นความตื่นตกใจด้วยไม่คาดคิดในทีแรก ก่อนเปลี่ยนกลายเป็นความฉุนกึก เมื่อคิดว่าเขากล้าดียังไงมาเขียนถึงเธอลับหลังแบบนี้ด้วยเรื่องที่จินตนาการไปเองแค่เพียงฝ่ายเดียว ไดอารี่ที่เคยเต็มไปด้วยความลุ่มหลงที่มีต่อเธอกลับกลายเป็นความโกรธเกลียดอย่างที่เซไคไม่เคยรู้สึก...หรือไม่ก็อาจเป็นเพราะตอนนั้นเธอเลิกสนใจทุกความรู้สึกของเขาไปแล้ว ไทโชสรรหาถ้อยคำชั่วร้ายเลวทรามมาเรียกเธอ เด็กสาวไม่ทันได้รู้สึกตัวเลยว่าเธอขยำแผ่นกระดาษแต่ละหน้าจนมันยับยู่ยี่ไปหมด กระนั้นก็ไม่อาจหยุดความต้องการไม่ให้พลิกอ่านหน้าต่อไปได้เลย

กระทั่งมาถึงวันที่เธอบอกเลิกกับเขา วันที่อีกไม่นานเซไคก็คงจะลืมเลือนมันไป แต่เพราะเหตุการณ์นั้นเพิ่งจะผ่านมาแค่หนึ่งอาทิตย์ เธอจึงยังคงจดจำทุกอย่างได้เป็นอย่างดี บนหน้ากระดาษของไดอารี่วันที่ 30 เป็นเพียงหน้าเดียวที่มีตัวอักษรสีดำอัดแน่นจากแรงกดและรอยขีดฆ่าย้ำๆ จนมันทะลุ จากถ้อยคำสามคำที่เขาเขียนลงไปซ้ำๆ ราวกับการระบายโทสะที่อัดแน่น

30 พฤศจิกายน

เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค เซไค

เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด

ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ

ขนที่หลังคอของเธอลุกชัน ปฏิกิริยาอัตโนมัติจากความหวาดกลัวทำให้เด็กสาวเจ้าของชื่อต้องรีบโยนไดอารี่ทิ้งไป พอกันที! เธอไม่ต้องการอยู่ที่นี่อีกต่อไปแม้สักวินาทีเดียวแล้ว! ทว่าในตอนที่เซไคกำลังจะลุกพรวดขึ้นนั้นเอง มือใหญ่คู่หนึ่งก็จะเอื้อมมาปิดปากเธอจากทางด้านหลัง มันเป็นไปไม่ได้เลยเมื่อมีเพียงหัวเตียงกับกำแพงที่กางกั้น ใบหน้าที่เธอมองเห็นจากลูกนัยน์ตาเกลือกกลิ้งเพียงสิ่งเดียวที่ไม่ได้แข็งเกร็งเป็นอัมพาตเหมือนกับร่างกายคือ ‘คนรักเก่า’ ของเธอ อิวาซากิ ไทโชยื่นหน้ามาฉีกยิ้มให้ แต่ไม่ใช่รอยยิ้มที่เคยทำให้เซไคตกหลุมรักอีกแล้ว เมื่อมันคือรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวที่สุด...และน่าสะพรึงกลัวที่สุด

น้ำตาของเธอไหลหยดลงมาจากหางตา ก่อนที่ทั้งร่างจะถูกกระชากลับหายเข้าไปในผนัง

2023年08月16日
_______________

★ ตั้งแต่เมื่อวานที่เจอข่าวสุบสิบเรื่องอุมิกูก็โกรธมาก ทำไมทำแบบนี้วะ ตื่นนอนมาก็คิดว่าแปลงฟิคดีกว่าแม่ง! แต่ทีนี้เกมมิ่งรูมดันเป็นอุมิมุไคเล่นฟอลกาย คนรักฟอลกายอย่างกูก็แพ้ใจ ตอนดูเค้าเล่นละเก่งพอประมาณ ไม่ห่วยเหมือนคนอื่นกูก็เห้ออ ใจบาง U_U ตอนกูรักเค้าจะเป็นจะตายเสือกไม่เคยได้เห็นเล่นสักเกม ผีจริงๆ แต่สายน้ำไม่หวนกลับ เพราะพอกูเห็นที่ออกมาพูดในบล็อกกูก็แบบ เห้อออ ยิ่งตามเสือกที่แฟนคลับเขียนก็ยิ่ง เห้อออ รู้เลยว่าแก้ตัวชัดๆ ขอโทษเรื่องโน้นเรื่องนี้ซ้ำๆ ซากๆ ยิ่งคลิปเสียงยิ่งแบบ เห้อออ อยากอภัยให้แต่พอคิดถึงเสียงหัวเราะนั้นก็ เห้ออ ทำใจลำบากพอๆ กับอิสเส แถมพอส่องคนที่ตามอยู่ (แต่เลิกตามไปหลายละ) เลยทำให้กูรู้ว่าตั้งแต่ไปแอลเอจนถึงเดบิวต์เค้าเปลี่ยนไปจริงๆ ไม่ใช่กูคิดไปเองเพราะเลิกชอบแล้ว เค้าไม่ใช่อุมิจังคนที่กูรักคนเดิมจริงๆ ก็เลยสบายใจ ลาแล้วลาลับ นากามูระนับจากนี้มีแค่คนเดียวในใจกูคือเรย์อะ ส่วนไคโตะก็มีแค่คิงปุริของมึง จบจ้า สวัสดี / เพราะอย่างนั้นกูเลยไม่เกลาฟิคใหม่อะไรทั้งนั้น ต้องมาแปลงให้หายสะใจก่อนโว้ยย! ส่วนเรื่องอื่นที่ยังอยู่เค้าก็จะยังอยู่นั่นแหละ แค่กูโกรธแต่ก็ไม่ได้เกลียดจะเป็นจะตายอะไร เพราะอย่างน้อยครั้งหนึ่งเค้าก็เคยเป็นที่กูรักจะเป็นจะตายล่ะนะ / แต่แม่ง กูเลือกเมนผิดเยอะจริงว่ะมึง (หมายถึงผิดที่กูนี่แหละ) เดือดร้อนต้องมาแปลงเพราะจังคนเก่า ตั้งแต่โฮคุโตะ นาโอะ โคจิเคน มาจนถึงคนที่ไม่เคยคิดฝันอย่างอิสเส แต่ไม่คิดฝันว่าจะมีวันที่เป็นของอุมิ 55555 ทุกวันนี้ไม่ขออะไรมาก ขอแค่ว่าวันหนึ่งถ้ากูเลิกชอบบิโชเน็นแล้ว ขอให้ไทโชเป็นความทรงจำดีๆ เหมือนที่ไทกะเคียวเฮเป็นแค่นั้นก็พอ T_T

★ หยิบทอล์คเก่ามาย่อยให้ตั้งแต่ตอนแต่งปี '21 ว่าแรกสุดได้พล็อตมาจากตอนที่ดูเรื่อง Tales of Terror: Haunted Apartment ที่จำฝังใจมาตั้งแต่ตอนเด็กที่ว่าห้ามกลับห้องเกินเที่ยงคืนและห้ามย้ายออกจนกว่าจะมีคนมาเช่าใหม่ (ผีชื่อไอจัง ละห้ามใครเรียกชื่อไอจังในหอนี้เลยเพราะเป็นชื่อนาง เอ๊าอีนี่) แล้วไม่กี่วันต่อมากูก็ได้ดูเรื่อง Kuroyuri Danchi ที่อัตจังเล่น (คุณนากาตะกำกับ เพราะฉะนั้นก็เชื่อได้เลยว่า) แล้วกูก็เกิดคิดถึงเกมสติ๊กมาไทซ์ (โอ๊ยชื่ออ่านยากจังวะ) เลยได้มาเป็นพล็อตหลักเพราะเรื่องก็เกิดในอพาร์ตเมนต์เหมือนกัน ห้องในเรื่องก็คือก๊อปมาจากในเกมเลย ตอนนั้นคิดถึงฟิคไล่จับที่ก็มีไอเดียจากจูออน กูเลยคิดถึงไดอารี่ของคายาโกะและฉากดึงเข้าไปในกำแพง จากนั้นไอเดียล้านแปดก็ออกมาเป็นฟิคสั้นเรื่องนี้ ไหนๆ แล้วก็ขออวยตัวเองหน่อยเถอะว่ากูแต่งแนวสยองญี่ปุ่นดีจังโว้ย! ว่าแต่ตอนนี้มันหายไปไหนหมดแล้วเอ่ย U_U

★ ส่วนที่มาของชื่อเรื่องเกิดจากกูไปเห็นชื่อฝรั่งของเรื่องคุโรยูริที่ใช้แค่ว่า The Complex แล้วกูก็คิดว่าเฮ้ย! หนึ่ง) เรื่องนี้เกิดที่อพาร์ตเมนต์คอมเพลกซ์ สอง) คอมเพลกซ์แปลได้ว่าความซับซ้อน (ที่ทชทั้งรักทั้งเกลียด) ปมทางจิต (ทชมีปมเรื่องการอยู่คนเดียว) แม่โว้ย! ทำไมมันเริ่ดอย่างนี้วะตัวเรา ขนลุกความมั่นหน้า แต่ว่าเรื่องราวมันเริ่มจากไหน ไทโชตายแล้วเหรอ ห้องมีคำสาปหรือเปล่า อะไรยังไง อันนี้กูจงใจไม่เล่าเอง ละไว้ในฐานที่ไม่ต้องการขยาย จินตนาการได้ตามสบาย และเช่นเคยกับเดอะ กาเซตต์ ผู้สนับสนุนหลักของเกาะกะโหลกอย่างเป็นทางการคนับ

★ ปล. เห้ยยย เว่อร์มาก ชิลลาปล่อยเทรเลอร์เกมใหม่พาราโซเชียลวันนี้พอดี หรือกูต้องขยายจักรวาลชิลลาแล้ววะ เคยคิดว่าอยากแต่งร้านกาแฟอยู่นะแต่เป็นแนวผี อันนี้ต้องคอกาแฟอย่างมึง เดี๋ยวคิดก่อน

TB