คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #59 : CITY/POP/WAVE: Purple Rain
อีกครั้งแล้ว...ที่ชายผู้มีทุกอย่างเพียบพร้อมไม่ว่าจะรูปร่าง หน้าตา ยิ่งโดยเฉพาะฐานะลูกชายคนเล็กของเจ้าของบริษัทเครื่องสำอางยักษ์ใหญ่ในญี่ปุ่นซึ่งได้รับหน้าที่ให้ดูแลบริษัทลูกอย่าง ‘เปกาซัส’ ในฐานะประธานหนุ่มทั้งที่อายุเพิ่งจะยี่สิบห้า ด้วยความเด็ดขาดไม่เคยโอนอ่อนจนถูกพนักงานเรียกกันลับหลังว่าปีศาจ ผิดกับใบหน้าและรอยยิ้มที่ดูราวกับเทวดา กลับต้องมาพ่ายแพ้ให้กับปณิธานที่เขาตั้งมั่นทุกครั้งว่ามันจะเป็น ‘ครั้งสุดท้าย’ หากทันทีที่ได้ยินเสียงร่ำไห้สะอึกสะอื้นผ่านปลายสายที่เขากดรับแล้วยกขึ้นแนบหูโดยไม่ทักทายเมื่อเห็นชื่อบนนั้น เพียงคำพูดที่ไม่เคยใช่คำถามแต่เป็นการร้องขอ — ที่เธอรู้ว่าเขาจะไม่มีวันปฏิเสธ — ว่า “มาหาฉันทีนะ โซ” ก็จะทำให้ปราการที่เปราะบางไม่ต่างจากเธอในยามนี้ต้องพังทลายลงไป
ในเมื่อโฮโจ เบนิคือผู้หญิงคนแรกในชีวิตที่มัตสึชิมะ โซตกหลุมรักมาตั้งแต่สมัยไฮสคูลที่เรียนร่วมห้องกันมาตลอดสองปีสุดท้าย แต่เพราะไม่เคยคิดที่จะเป็นมือที่สามของใคร โซเลยได้แต่เก็บความรักที่ไม่มีวันจะสมหวังเอาไว้กับตัวเองลำพัง และคิดว่าเมื่อต้องลาจากกันไปเขาคงสามารถลบเลือนเธอได้จนหมดใจ กระทั่งโซจะได้รับรู้ว่ามันไม่ใช่ความจริงเลยสักนิด ยามที่ได้หวนกลับมาพบหน้ากันอีกครั้งในบริษัทที่เขาเป็นเจ้าของ ถึงแม้ว่าเจ้าของหัวใจที่แท้จริงของเธอในเวลานี้จะเป็นผู้กำกับภาพยนตร์คนดังที่มีชื่อว่านากาจิมะ เคนโตะก็ตาม
ไม่ว่าจะเป็นเมื่อไหร่ หัวใจของเธอก็ไม่เคยหลงเหลือที่ว่างให้กับเขา ทั้งที่โซเองก็รู้ดีแก่ใจว่าเบนิก็แค่หลอกใช้ความรักจากเขา — ที่เธอเองก็รู้ถึงเขาจะไม่เคยเอ่ยมันออกไป — ทุกครั้งคราวเวลาที่ทะเลาะกับคนรักหรือต้องการใครสักคนมาอยู่ใกล้ๆ แต่โซก็ยินยอมที่จะเป็นคนโง่งมมาตลอดครึ่งปีที่ผ่านมา เพียงเพราะว่าอยากจะอยู่ใกล้ๆ ต่อให้จะต้องเจ็บปวดไปพร้อมกันกับเธอก็ไม่เป็นไร
แต่ขณะมองดูสายฝนที่กำลังตกกระทบอยู่นอกบานกระจกรถซึ่งแล่นฉิวไปบนทางด่วนที่เกือบจะว่างเปล่าในยามค่ำคืน โซก็คิดว่าทำไมคนอย่างเขาถึงต้องมายอมจำนนกับคำว่ารักงี่เง่าบ้าบอนี่อยู่ฝ่ายเดียวโดยที่ไม่เคยได้รับมันตอบแทนด้วย ทำไมคนอย่างเขาถึงต้องทำตัวน่าสมเพชเป็นได้แค่ของตายของผู้หญิงธรรมดาๆ คนเดียวที่ไม่เคยคิดถึงใจของเขาเลยด้วย เขาเจ็บเพราะต้องเห็นเธอร้องไห้เวลาทะเลาะกับคนรัก และเขาก็ยิ่งเจ็บเพราะต้องเห็นเธอยิ้มแย้มมีความสุขเวลาคืนดีกับคนรัก แล้วมันเรื่องอะไรที่เขาต้องมาถูกเหยียบย่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้กัน?
บางทีครั้งนี้อาจถึงเวลาที่เขาควรจะทำให้มันเป็น ‘ครั้งสุดท้าย’ จริงๆ สักที
เพราะมันจะเริ่มต้นด้วยคำว่า “ฉันบอกเลิกเคนโตะไปแล้วล่ะ โซ” ทันทีที่เขาไขประตูเข้ามาในห้องอพาร์ตเมนต์คับแคบบนตึกชั้นเจ็ดที่เธอปั๊มกุญแจสำรองให้ เธอจะนั่งกอดเข่าไม่ก็นอนร้องไห้อยู่บนเตียงภายในห้องนอนมืดสลัวที่เปิดอ้ากว้างไว้ไม่ว่าจะดึกดื่นแค่ไหนเพื่อรอเขามาอยู่เป็นเพื่อนคอยปลอบใจ รับฟังเรื่องราวของเธอกับผู้ชายคนอื่นที่โซไม่เคยต้องการจะได้ยิน นอกจากจับมือ เช็ดน้ำตา และลูบผ่านศีรษะเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบโยนจนกว่าเธอจะผล็อยหลับไปเองและตื่นขึ้นมาเหมือนกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น โซก็ไม่เคยได้ทำอะไรมากไปกว่านั้นเมื่อเธอก็ไม่เคยให้อะไรมากไปกว่านั้น ไม่แม้แต่อ้อมกอดอบอุ่นเพื่อช่วยปลอบประโลมหัวใจที่หนาวเหน็บของเขาเลยสักครั้ง
แม้ว่าใบหน้าแดงก่ำที่งดงามที่สุดในโลกของโซจะกำลังเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาและทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดราวกับถูกกรีดเฉือน แต่อาจเป็นเพราะสายฝนที่ทำให้คนเราอ่อนไหว ในค่ำคืนนี้โซถึงได้เพียงหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้อง มองดูเธอที่นั่งกอดเข่าผ่านโคมไฟสีส้มสลัวข้างเตียงที่เป็นแสงสว่างเดียวในตอนนี้ แล้วยอกย้อนกลับไปด้วยความเย็นชาเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่รู้จักกันมาว่า
“ก็เธอบอกเลิกเองแล้วจะฟูมฟายไปทำไมล่ะ เบนิ?”
“ท...ทำไมนายถึงพูดแบบนั้น...”
แต่โซก็ไม่สนใจฟังเธอพูดอะไรก็ตามออกมาจนจบ ยามที่เอ่ยต่อไปว่า
“ทำไม? ครั้งนี้เพราะเหตุผลโง่เง่าอะไรอีกล่ะ เบนิ เพราะเขาไม่มีเวลาให้ทั้งที่เธอก็รู้อยู่แล้วว่างานเขายุ่งแค่ไหน เพราะเขาไปสนิทสนมกับนักแสดงหญิงคนอื่นทั้งที่เขาก็บอกตลอดว่าไม่เคยสนใจใคร หรือเพราะอะไรก็ช่างที่คนเอาแต่ใจอย่างเธอจะสรรหามาน้อยใจแล้วก็เอามาพร่ำเพ้อระบายให้ฉันฟัง เพื่อที่สุดท้ายเธอก็จะกลับไปงอนง้อขอคืนดีกับผู้ชายที่เธอบอกว่าเขาทำร้ายจิตใจตัวเองตั้งมากมายขนาดนั้นง่ายๆ โดยไม่เคยสนใจเลยว่าเธอเองก็ทำร้ายจิตใจฉันไปตั้งมากมายไม่รู้เท่าไหร่!” น้ำเสียงของเขาเริ่มเปี่ยมด้วยอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ไม่แม้ว่าเขาจะกำลังมองเห็นน้ำตาที่ยิ่งไหลลงมาและเนื้อตัวที่สั่นเทาจากแรงสะอื้นของเธอก็ตาม “เธอรู้มาตลอดว่าฉันคิดยังไง เธอรู้ว่าต่อให้จะเป็นเมื่อไหร่ หรือที่ไหน ฉันก็จะมาหาเธอ แค่เพราะว่าเธอทนเจ็บปวดคนเดียวไม่ได้ เธอเลยต้องทำให้ฉันเจ็บปวดไปด้วย! เพราะเธอมันเป็นผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวเบนิ! และฉันก็พอแล้ว!”
แต่ก่อนที่เขาจะได้เดินจากไปพร้อมกับหัวใจที่ว่างเปล่า ทันใดนั้นเอง การกระทำที่ไม่คาดคิดจากคนที่ถลันลงมาจากเตียงก็จะทำให้โซได้แต่ชะงักงันไป
“อย่าไปเลยนะโซ” น้ำเสียงที่อ่อนแอกับอ้อมแขนที่สั่นไหวยามโอบกอดเขาไว้จากด้านหลังคือสิ่งที่ทำลายปราการง่อนแง่นอีกครั้งจนแทบจะพังยับเยิน ทั้งอย่างนั้นโซก็ยังพยายามข่มใจเอาไว้แม้จะอย่างยากเย็นเต็มที
“งั้นคราวนี้ก็เลิกกับเขาจริงๆ สิ เบนิ บอกสิว่าเธอจะไม่กลับไปหาเขาอีก”
“ต่อให้ฉันจะต้องเจ็บปวดเจียนตายเหรอ?”
และเธอคนที่เห็นแก่ตัวก็พูดมันออกมาง่ายๆ แบบนั้น
“ใช่ ต่อให้เธอจะต้องเจ็บปวดเจียนตายหรืออะไรก็ช่าง แต่ฉันจะไม่มีวันยอมให้เธอกลับไปหาเขาอีก”
โซรู้สึกได้ถึงอ้อมกอดที่รัดแน่นขึ้นผ่านเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นที่ก็ดังขึ้นราวกับจะขาดใจ ความสิ้นหวังกับทางออกของเธอยิ่งทำให้โซเจ็บปวดทรมาน เมื่อมันก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าคนเดียวที่เธอรักที่สุดก็ยังคงเป็นผู้ชายคนนั้น ขณะที่เขาเป็นได้แค่ผู้ชายคนที่เธอต้องการในยามนี้ แต่เป็นเพราะความอบอุ่นแรกที่ได้รับ ความรู้สึกที่เขาเฝ้าปรารถนาว่าจะได้รับมาโดยตลอด เท่านั้นก็มากพอที่จะทำลายปณิธานของเขาจนหมดสิ้น โซเปลี่ยนไปเป็นฝ่ายโอบกอดหญิงสาวที่ดูราวกับนกปีกหักเอาไว้ในอ้อมแขนเพื่อช่วยปลอบประโลมอย่างแนบแน่น...หรือไม่ก็อาจเพื่อปลอบประโลมหัวใจของตัวเองที่โซรู้ว่ามันจะยังคงเจ็บปวดตลอดไป
เพราะถึงอย่างไร สุดท้ายเขาก็เป็นฝ่ายที่ต้องพ่ายแพ้ให้กับเธออยู่ดี
“ขอแค่ตอนนี้เท่านั้น โซจะช่วยทำให้ฉันลืมความเจ็บปวดได้ไหม?”
ทั้งคำพูดและนัยน์ตาเว้าวอนที่แหงนเงยมองของเบนินั้นเปรียบดั่งคำเชื้อเชิญที่โซก็ไม่คิดว่าจะฝืนต้านทาน หากความรักแบบผู้ใหญ่คือความเจ็บปวด เช่นนั้นเขาก็จะโอบรับมันพร้อมกับความสุขอันล้ำค่าในเวลาเพียงแค่น้อยนิดเอาไว้ด้วยความยินดี โซแน่ใจแล้วว่าสายฝนทำให้คนเราอ่อนไหวได้จริง เบนิถึงได้ตัดสินใจทำเรื่องที่รู้ว่าต้องเสียใจภายหลังลงไป แต่โซรู้ว่าตัวเองจะไม่มีวันเสียใจ เมื่อได้สัมผัสกับริมฝีปากสั่นระริกที่มีรสชาติเค็มปร่าของน้ำตาเป็นครั้งแรก ได้สัมผัสถึงความร้อนระอุของลมหายใจที่รดรินและเนื้อหนังที่แนบชิดซึ่งหลอมละลายความหนาวเหน็บตลอดมา หาใช่แค่ในค่ำคืนนี้ที่สายฝนสีม่วงยังคงสาดกระหน่ำลงมา และได้สัมผัสถึงความเป็นหนึ่งเดียวกันกับผู้หญิงที่เขารักโดยไม่ใช่แค่ในความฝันอีกต่อไป ในวินาทีที่เบนิร้องเรียกชื่อเขา สบประสานสายตากับเขา ไม่อาจคิดถึงสิ่งอื่นใดได้อีกนอกจากเขา โซก็ได้เข้าใจแล้วว่าเขาพร้อมจมดิ่งสู่ความมืดมิดที่ไร้ทางออกนี้ได้เพื่อเธอ...ไม่ว่าจะอีกสักกี่ครั้ง
_______________
ความคิดเห็น