คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : AI NO KEDAMONO 「愛のけだもの」
สิ่งที่ยานากิตะ คาเรอะหวงแหนที่สุดในชีวิตก็คือโทรศัพท์มือถือเครื่องเก่าสี่ปีตั้งแต่สมัยไฮสคูลที่เก็บซ่อนความลับเอาไว้มากมายของตัวเอง ถึงขนาดสั่งเสียกับคนที่บ้านไว้เลยว่าถ้าเธอตายเมื่อไหร่ ก็ขอให้เอามันฝังลงหลุมไปกับเธอด้วย หรือถ้าจะเผามันไปพร้อมกันเลยเธอก็ยินดี และเพราะความหวงแหนอาจยิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง พ่วงมาด้วยความหวาดระแวงเกือบเข้าขั้นประสาทเสียนี้เอง คาเรอะถึงมั่นใจว่าไม่มีใครบนโลกใบนี้ที่สามารถเข้าถึงข้อมูลของมันได้ ไม่ว่าจะเป็นสมาชิกในครอบครัว เพื่อนเคยสนิท หรืออดีตคนรัก ตลอดสี่ปีที่ก็ผ่านมาอย่างราบรื่นดี
กระทั่งเธอจะรู้สึกถึงความผิดปกติในตอนที่เลื่อนดูแกลเลอรี่ในมือถือหลังจากเพิ่งถ่ายรูปขนมที่นาสุซื้อมาฝากจากโอกินาวะ ทีแรก...คาเรอะคิดว่าเป็นเพราะสีหน้างุนงงไม่ก็ท่าทีตื่นตระหนกของตัวเองที่ทำให้ชายหนุ่มซึ่งกำลังเคี้ยวจินสุโกอยู่เปล่งเสียงหัวเราะรวนร่า ขณะเท้าแขนข้างหนึ่งบนโต๊ะพลางเอียงคอมองคนข้างตัวอย่างอารมณ์ดี
“ความลับแตกแล้วหรือเปล่าน้า?”
“พ...พูดเรื่องอะไรของนายเนี่ย! เรย์อะ!”
กระนั้นเจ้าหล่อนก็ยังทำตีเนียนหัวเราะกลบเกลื่อนความเลิ่กลั่กตอนที่เหลือบตามองเขาแค่เพียงครู่ ก่อนตวัดกลับคืนมายังหน้าจอสี่เหลี่ยมที่ปลายนิ้วยังคงเลื่อนไปมาอย่างไม่ลดละ หัวสมองก็วุ่นวายไปกับการเค้นคิดว่าเธอเผลอลบรูปไปตอนไหนหรือตัวเองเผลอวางมือถือที่ไม่ได้ปิดหน้าจอไว้กับใครหรือเปล่า ถึงข้อหลังจะไม่มีทางเป็นไปได้ด้วยเหตุผลแบบขวานผ่าซากที่คาเรอะก็บอกได้แค่ว่ามัน ‘เป็นไปไม่ได้’ แต่ไม่ว่าอย่างไร เธอก็ไม่อาจให้คำตอบกับตัวเองได้ว่า...
“รูปถ่ายของนาสุคุงหายไปไหนหมดกันน้า?”
หนนี้จะเรียกใบหน้าของเธอให้หันขวับไปหาคนข้างตัวแล้วจดค้างอยู่อย่างนั้น
“กำลังคิดแบบนี้อยู่สิท่า”
ทว่าไม่อาจเรียกคำพูดที่แค่การยกริมฝีปากขึ้นพะงาบยังเป็นเรื่องยากเย็น นอกจากดวงตากลมโตที่เลิกกว้าง ตรงกันข้ามกับอีกฝ่ายที่ยิ้มกว้างจนตาแทบปิด
“โธ่เอ๊ย ไม่เห็นจะต้องไปเสียดายเลย ในเมื่อคาเรอะไม่ได้ชอบนาสุคุงสักหน่อย” ว่าแล้วก็โยนบิสกิตชิ้นสุดท้ายเข้าปากไป “ก็คนที่คาเรอะฝันว่าได้กอด ได้จูบ ได้มีอะไรกันตั้งหลายครั้ง แล้วบอกว่าชอบที่สุดในโลกคือฉันต่างหากไม่ใช่เหรอ?”
แต่คาเรอะไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าคนที่สามารถเข้าถึงข้อมูลลับสุดยอดในโปรแกรมบันทึกที่เธอเอาไว้ใช้จดเรื่องราวสะระตะแทนไดอารี่เป็นเล่มๆ จะเป็นคนที่เธอไม่ต้องการให้เห็นมากที่สุดในโลกอย่างนากามูระ เรย์อะ!
เพิ่มเติมคือเพื่อนที่คาเรอะคิดมากกว่าเพื่อน ที่แม้ว่าตัวเองจะกล้าบ้าบิ่นในหลายๆ เรื่อง แต่หนึ่งในนั้นไม่ใช่ความกล้าพอที่จะคาดหวังถึงสถานะอื่นใดมากไปกว่านั้น เพราะเขาหล่อมาก! น่ารักมาก! แถมยังป๊อปปูล่าร์มาก! บอกได้เลยว่าเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบไปเสียทุกเรื่องอย่างกับหลุดออกมาจากการ์ตูนผู้หญิง จนคาเรอะเฝ้าขอบคุณเพื่อนข้างบ้านตั้งแต่สมัยเด็กอย่างไทโกะที่บังเอิญเข้าเรียนคณะเดียวกันแล้วชักพาให้ได้รู้จักกับเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยไฮสคูลอยู่ในใจทุกค่ำคืนก่อนเข้านอน เพราะไม่อย่างนั้น ผู้หญิงที่จืดชืด ไม่ได้มีอะไรโดดเด่นทั้งหน้าตาหรือว่านิสัยอย่างเธอคงไม่มีวันได้อยู่ในวงโคจร — อย่าว่าแต่สายตา — ของเขาเลยด้วยซ้ำ
เว้นก็แต่ว่าเธอพลาดไปเรื่องหนึ่งที่คิดว่าเรื่องอะไรก็ตามจะรอดหูรอดตาผู้ชายเจ้าเล่ห์ ไม่ดีกว่า! คาเรอะจะขอใช้คำว่า ‘นิสัยเสียที่สุดในโลก’ ตามที่ไทโกะว่าไว้ — และเธอก็ได้เข้าใจอย่างถ่องแท้ในวินาทีนี้เอง — ไปได้
“ก็ดูออกตั้งแต่แรกแล้วแหละนะว่าคาเรอะต้องชอบฉัน แต่เบื่อที่จะรอแล้วล่ะ แถมต้องมาดูคาเรอะแสร้งทำเป็นกรี๊ดกร๊าดดีใจแค่เพราะนาสุคุงมาคุยด้วยมันก็น่ารำคาญออกจะตาย”
“น...นาย! ร...รู้พาสเวิร์ดมือถือฉันได้ไง!” ใช่จะไม่รู้ว่ามันเป็นคำถามโง่เง่า แต่คาเรอะก็ละล่ำละลักถามออกไปได้แค่นั้นพร้อมกับใบหน้าและใบหูที่ขึ้นสีแดงก่ำมาก ขนาดที่ตัวเองยังรู้สึกได้ถึงความร้อนฉ่าที่พวงแก้ม
“ความลับ”
ไม่ใช่! เรื่องที่ควรจะเป็นความลับคือบันทึกในมือถือของเธอต่างหาก!
พอคิดได้อย่างนั้นคาเรอะเลยทนอับอายต่อไปไม่ไหว เธอไม่มีข้อแก้ตัวอะไรอีกแล้วเพราะเขารู้ความลับของเธอหมดทุกอย่างแล้ว! แต่ก่อนที่คาเรอะจะได้ผุดลุกขึ้นเพื่อหลบลี้หนีหน้าจากเรย์อะในยามนี้...หรือหมายถึงตลอดกาลไปเลยยิ่งดีถ้าทำได้ ทันใดนั้นเอง เรย์อะก็จะเอื้อมมือมาจับกับท่อนแขนข้างหนึ่งของเธอ และใบหน้าที่ยื่นเข้ามาใกล้จากระยะที่เดิมก็ไม่ได้ไกลกันอยู่แล้ว ลมหายใจของคาเรอะคล้ายว่าจะขาดห้วงลงไป ยามสัมผัสได้ถึงความร้อนจากลมหายใจของเขาที่รดรินก่อนที่มันจะคละเคล้ากันไปเมื่อเขากดประทับริมฝีปากลงมา หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นส่ำจากน้ำหนักที่เพิ่มมากขึ้นและเรียวลิ้นที่สอดเข้ามาหยอกเย้าจนคาเรอะรู้สึกได้ถึงรสหวานของขนมที่เขากินไปก่อนหน้านั้น เช่นเดียวกับมือที่เขาเคลื่อนขึ้นมาโน้มลำคอเธอเพื่อดันใบหน้าให้เข้าใกล้ คาเรอะไม่คิดว่าฝ่ามือที่สอดเข้าไปในเรือนผมจะทำให้รู้สึกดีได้มากขนาดนี้จนเธอสั่นสะท้านไปหมด
รอยยิ้มยังคงอาบไล้อยู่บนใบหน้าแม้เมื่อเขาจะถอนริมฝีปากออกไปแล้ว
“ดีกว่าจูบในฝันตั้งเยอะเลยใช่ไหม?”
รวมถึงมือที่ยังไม่ละไปจากการลูบไล้เส้นผมสีดำสนิทของเธอ
“แล้วไม่อยากรู้เหรอว่าเรื่องนั้นจะดีกว่าในฝันหรือเปล่า?”
“ไม่อยาก!”
เรย์อะระเบิดเสียงหัวเราะออกมากับคำพูดที่เขารู้ว่าไม่ตรงกับใจเลยสักนิดของคนตรงหน้า แต่เรย์อะจะหยวนๆ ให้ก่อนก็ได้ เพราะสิ่งเดียวที่เขาปรารถนาในตอนนี้คือการได้หลอมละลายไปกับผู้หญิงที่เขาตกหลุมรักและแกล้งปั่นหัวเธอเหมือนกับที่เขากำลังทำอยู่นี้ เมื่อเขาเริ่มต้นจูบเธออีกครั้ง
_______________
ความคิดเห็น