คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #106 : FF15: Sunset Waltz (35% สายลมเหนือพัดมาใหม่แล้วจ้าาา)
ทั้งที่อุตส่าห์ฝันหวานถึงทริปเที่ยวทะเลในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนมาตลอดหลายสัปดาห์ แต่ทันใด ฟองสบู่ที่ลอยละล่องนับตั้งแต่หิ้วกระเป๋าเดินทางออกมายืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่รออยู่หน้าบ้านก็จะพลันแตกดังโพล๊ะ! กับรถคันสีดำวาววับกระแทกตาที่เด่นสะดุดตามาแต่ไกล ถึงอย่างนั้นนาโอระ เอ็นนะก็ยังพยายามปลอบใจตัวเองว่าเธออาจแค่ตาฝาดไปเอง แสงจ้าของดวงอาทิตย์ในหน้าร้อนหลอกตาเราได้เสมอ กระทั่งพาหนะสุดหรูที่มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นในอีออส — ออดี้ R8 สตาร์ออฟลูซิส สนนราคาห้าสิบล้านสิบห้าเยนไม่ขาดไม่เกิน — จะชะลอจอดอยู่เบื้องหน้าเธอที่ได้แต่ตัวแข็งทื่อกับภาพความจริงอย่างตื่นตะลึง ยิ่งเมื่อกระจกฝั่งคนขับรถจะเลื่อนลง เผยให้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มที่เธอคุ้นเคยซึ่งเยี่ยมออกมาเอ่ยทักทายสั้นๆ เพียงแค่ “ขึ้นรถเร็ว” เอ็นนะก็คล้ายกับว่าจะเป็นลมล้มตึงลงไป ณ เดี๋ยวนั้น
“ล...แล้วทำไมฉันต้องไปกับนายด้วย!”
แม้สติจะคืนกลับมาไม่เต็มร้อย แต่ปฏิกิริยาฉับพลันยังคงทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี เอ็นนะทำคอเชิดเหลือบแลมองคนในรถแล้วแหวใส่อย่างไว้ท่า เหมือนทุกครั้งคราวเมื่ออยู่ต่อหน้าทากาฮาชิ เคียวเฮ ที่จะยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มน้อยๆ ราวกับการเยาะหยันให้เอ็นนะได้ตงิดเสมอเช่นกัน
“เพราะว่าคนอื่นๆ ออกเดินทางกันไปหมดแล้วน่ะสิ”
เป็นคำตอบที่ทำให้นัยน์ตาของเธอเลิกกว้าง เช่นเดียวกับริมฝีปากสีอ่อนที่อ้าค้าง ไม่มีคำพูดใดหลุดลอดออกมาจากข่าวช็อกที่ได้ยิน ดูงี่เง่าเสียจนคนบนรถทั้งขบขันและเวทนาในเวลาเดียวกัน
“ฉันให้เจ้าพวกนั้นยืมเรกาเลียของพ่อไปขับ แต่เพราะมันมีแค่ห้าที่นั่งฉันก็เลยมารับเธอไปด้วยกันนี่ไง”
“ห้าที่นั่ง รวมฉันเข้าไปด้วยก็พอดีแล้วนี่!”
“แล้วคิดว่าฉันจะยอมให้คนอื่นนอกจากคาซึยะขับเรกาเลียเหรอเอ็นนะ คิดหน่อย”
เอ็นนะพยายามเป็นอย่างมากที่จะไม่ระเบิดไปกับท่าทางและคำพูดยียวนกวนประสาทนั่น ทั้งที่อยากจะพุ่งตัวไปเตะประตูรถสักสองสามทีแทนการประทุษร้ายเจ้านายของมันโดยตรงให้สาแก่ใจ หากเพราะรู้ดีว่าปัญญาชดใช้ทั้งชาติคงไม่มี จึงได้แต่กัดริมฝีปากล่าง กำมือทั้งสองข้างแน่น แล้วกระทืบรองเท้าส้นตึกกับพื้นคอนกรีตเร่าๆ ในความคิดเพียงเท่านั้น
“แล้วทำไมฉันถึงต้องเป็นคนที่ซวยได้ไปกับนายด้วย!”
“เหอะ! ก็เพราะฉันรู้ความจริงแล้วน่ะสิว่าเธอเป็นคนจงใจเลือกวันนัดไปเที่ยวกับเจ้าพวกนั้นในช่วงที่ฉันต้องเดินทางไปเทเนไบรพอดี แต่ก็ขอชมอยู่อย่างนะว่าเธอเก่งจริงที่สืบเสาะจนรู้ว่าฉันจะไปเทเนไบรเมื่อไหร่ ทั้งที่อุตส่าห์ทำเป็นไม่สนใจเรื่องของฉันแท้ๆ...” เคียวเฮเว้นจังหวะเพื่อรั้งรอคอย ปรายตามองหญิงสาวที่ใบหน้ากำลังขึ้นสีแดง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโกรธหรือเพราะอับอายกันแน่ แต่อย่างไหนๆ ก็เรียกรอยยิ้มกว้างขวางด้วยความชอบใจขึ้นมาได้ “เอาเป็นว่าฉันขอแสดงความเสียใจด้วยที่แผนของเธอต้องล้มเหลว เพราะฉันจะไม่ยอมพลาดโอกาสไปกาลดินคีย์กับเจ้าพวกนั้นแน่ รวมถึงเธอด้วยเอ็นนะ!”
“ล...แล้วนายรู้เรื่องนั้นได้ยังไง! ไปเค้นคอโจอิจิโร่ให้บอกมาใช่ไหม!” เธอยกปลายนิ้วชี้สั่นเทาขึ้นชี้หน้าเขา
“อย่างฉันเนี่ยนะจะเอาอะไรไปเค้นคอหมอนั่นได้ เคนโตะต่างหากที่เป็นคนเอามาบอก”
“ก...โกหกแหงๆ! เคนโตะไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก!”
“ทำไม่ทำฉันก็มาอยู่ที่นี่แล้วไง”
“น...นาย! ผิดนัดกับเลดี้รีโกะแบบนี้เดี๋ยวพ่อนายก็ว่าเอาหรอก!”
เคียวเฮอยากลงจากรถไปเขย่าตัวเธอแรงๆ เผื่อว่าอะไรๆ ที่เกลื่อนกลาดอยู่ในหัวเธอจะได้เข้ารูปเข้ารอยสักที ไม่รู้ว่าจะดึงดันหาเหตุผลมาโต้แย้งทำไมนักหนา ขืนเอาแต่เถียงกันอยู่อย่างนี้มีหวังไม่ได้ไปไหน แต่แม้ว่าจะนึกฉิวแค่ไหน เอ็นนะก็ยังคงเป็นคนเดิมคนนั้นกับที่เขาเคยรู้จักดีไม่เปลี่ยน
“ถ้าพ่อจะว่าจริงคงให้พวกคาซึยะยืมเรกาเลียมาขับเล่นมั้ง เลิกพิรี้พิไรแล้วขึ้นรถมาได้แล้วเอ็นนะ ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่คนโง่ขนาดที่จะยกเลิกนัดเพราะเหตุผลไร้สาระแบบนี้หรอกน่า เร็วเข้า!”
จริงอยู่ที่เขาบอกว่าเธอไม่ใช่ ‘คนโง่’ หากก็เน้นย้ำวลีหนึ่งเดียวนั้นได้อย่างร้ายกาจ สมกับเป็นเคียวเฮคนเดิมคนนั้นที่เอ็นนะก็ยังคงรู้จักดีไม่ได้ต่าง ทั้งที่รู้ว่ามันคือคำยั่วล้อจากเขาที่ทั้งเก่งและชอบเหลือเกินกับการหาเรื่องมาปั่นประสาท แต่เอ็นนะก็อดไม่ได้ที่จะเดินตามเกมของเขา ด้วยการฟึดฟัดเลี้ยวไปกระชากเปิดประตูรถ โยนสัมภาระไปไว้ที่ด้านหลัง ก่อนมุดตัวเข้าไปทิ้งตัวนั่งกระแทกเบาะโครมครามด้วยเรี่ยวแรงที่ไม่ทอนลงไปเลยสักนิดอย่างง่ายดายอยู่ดี
เป็นที่รู้กันทั่วสาขาวรรณกรรมแห่งวิทยาลัยอินซอมเนียว่าทากาฮาชิ เคียวเฮ กับ นาโอระ เอ็นนะ เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาแต่ไหนแต่ไร...หรือแต่ไหนแต่ไรที่อาจไม่ได้ไกลเกินกว่าหนึ่งปีกับอีกครึ่ง เมื่อจู่ๆ สถานะของเพื่อนเคยสนิทระหว่างคนทั้งสองจะเปลี่ยนไปเป็นเหินห่างราวกับคนแปลกหน้า ท่ามกลางความงุนงงของเพื่อนร่วมสาขา หากทว่าไม่เคยมีใครขุดค้นจนเจอต้นสายปลายเหตุที่แท้จริงเลยแม้แต่คนเดียว เมื่อคนหนึ่งหัวเด็ดตีนขาดอย่างไรก็ไม่ยอมพูด อีกคนก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดเหมือนกับคนอื่นๆ ก่อนความเฉยชาและหลบลี้หนีหน้าของหญิงสาวจะเปลี่ยนไปเป็นการจิกกัดตั้งแง่กับชายหนุ่มในอีกหลายเดือนต่อมา เช่นนั้นเองทุกคนจึงพร้อมใจกับลงความเห็นว่า “เคียวเฮคงเผลอไปเหยียบหางยัยเอ็นนะเข้าเลยกลายเป็นบ้าขึ้นมา” ซึ่งมันก็ดูเป็นไปในทิศทางนั้นจริงๆ ไม่ว่าเคียวเฮจะทำอะไรก็ดูเหมือนจะขัดใจแม่เจ้าประคุณไปซะทุกอย่าง ตรงกันข้ามกับเจ้าตัวที่กลับเห็นเป็นเรื่องสนุกแล้วจี้จุดอ่อนอย่างแม่นยำตามประสาคนเคยสนิทให้ยิ่งได้โมโหอยู่เรื่อย เปอร์เซ็นต์การชนะของเธอกำลังจะขึ้นเป็นศูนย์จุดศูนย์ศูนย์หนึ่งเปอร์เซ็นต์อยู่แล้วแท้ๆ! ถ้ายวดยานคันหรูที่สุดในอินซอมเนียจะไม่แล่นมาปาดหน้าเธอตอนเช้าตรู่วันนี้ ให้ร่างกายแทบจะทรงตัวไม่อยู่เสียก่อน
เอ็นนะคุ้นเคยกับเรกาเลีย แต่ไม่เคยเป็นตุ๊กตาหน้ารถที่เขาได้เป็นของขวัญวันเกิดครบรอบอายุยี่สิบปีคันนี้เนื่องจากการแตกหักก่อนหน้านั้นเพียงแค่ไม่กี่เดือน เคียวเฮเคยพยายามถามหาเหตุผลของความมึนตึงที่เธอไม่เคยให้คำตอบแล้วสะบัดหน้าหนีรวมถึงตัดขาดการติดต่อทุกช่องทางอยู่กว่าสองสัปดาห์ เมื่อรู้แน่แล้วว่าอย่างไรก็คว้าน้ำเหลว คนอย่างเจ้าชายแห่งลูซิสก็ไม่ทู่ซี้ที่จะอยู่ต่อ แน่นอนว่าเอ็นนะเองก็ไม่ได้คาดหวังลึกๆ ให้เขามางอนง้อเหมือนกับที่พวกผู้หญิงบางคนค่อนขอดว่ามารยาด้วย ก็แล้วจะให้เธอทนยิ้มร่าคบหาเป็นเพื่อนอยู่กับผู้ชายที่เล่าลือกันว่ามีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้ว ยังมีหน้าไปจูบกับผู้หญิงคนอื่นได้ยังไง
เอ็นนะไม่ได้คิดว่าตัวเองสงสารเลดี้รีโกะมากเท่ากับความโกรธเคืองที่เขาไปรักกับอริตั้งแต่สมัยไฮสคูลของเธอ ทั้งที่เขาก็รู้ว่าเธอเกลียดยัยนั่นเพราะการถูกใส่ร้ายอย่างไม่เป็นธรรม แล้วแอบทำอะไรๆ กันลับหลัง เหมือนไม่เห็นค่าความเป็นเพื่อนสนิทอย่างเธอที่เคยต้องนั่งร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร แม้ขนาดตอนที่เล่าย้อนความหลังถึงชีวิตในนรกตลอดหนึ่งปีเต็มเพราะยัยนั่นเลยแม้แต่น้อย
แต่ยอมรับเถอะว่าเหตุผลหลักที่สุดนั้นเป็นเพราะ...เขา
บทเพลงแนวชูเกซเข้ากับบรรยากาศของรถที่เปิดประทุน เมื่อพ้นจากอินซอมเนียซึ่งเต็มไปด้วยตึกสูงและความศิวิไลซ์มาถึงแคว้นลีดทำให้เอ็นนะทั้งรู้สึกพอใจและหงุดหงิดใจไปพร้อมๆ กัน ไม่ปิดบังการขยับตัวยามหันไปจับจ้องมองเสี้ยวหน้าของเคียวเฮก่อนขวับกลับมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างกับแผ่นดีวีดีเก่าๆ ที่ตกร่อง สุดท้ายจึงพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ กอดอกทิ้งแผ่นหลังพิงกับเบาะหนังนุ่มสบายกว่าเตียงนอนที่บ้านเสียอีก! เรียกเสียงหัวเราะในลำคอที่เธอพยายามทำเป็นไม่ใส่ใจได้
สมัยที่ยังคบหาเป็นเพื่อนกัน เธอเคยรับหน้าที่จัดเพลย์ลิสต์และพร่ำบอกกับเคียวเฮที่มักชวนบึ่งเรกาเลียออกไปกินลมชมแสงสียามค่ำคืนด้วยกันบ่อยๆ ว่านิยมชูเกซมากแค่ไหน มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญได้อยู่ถ้าไม่ใช่ว่าบทเพลงที่กำลังกินพื้นที่ทั่วบริเวณอยู่กว่าชั่วโมงนี้จะเป็นเพลงในเพลย์ลิสต์ครั้งหนึ่งของเธอทั้งหมด!
นี่เป็นการปั่นประสาทที่ร้ายแรงที่สุดนับแต่เธอตั้งตัวเป็นคู่อริกับเขาจนไม่น่าให้อภัย!
“เรากำลังจะไปสนุกกัน เลิกทำหน้าบูดได้แล้วน่า”
“สนุกแน่ถ้านายไม่ไปด้วย”
“แล้วคนอื่นๆ เขาคิดเหมือนเธอไหมล่ะ?”
เพราะทุกคนในที่นี้ล้วนแล้วแต่เป็นเพื่อนสนิทของเขาและเธอที่สลับกันคบหา แถมคะแนนความนิยมของฝั่งเคียวเฮยังมากกว่าเธอแบบไม่ต้องถามให้เจ็บใจด้วยซ้ำ เช่นนั้นแล้ว คนนอกเลยเลิกต่อความยาวสาวความยืดให้เสียปาก เบือนใบหน้าออกไปนอกบานกระจกแทน
ใช่จะไม่รู้ว่าทุกคนอยากให้เธอกับเคียวเฮกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ยิ่งโดยเฉพาะกับชุนสุเกะและซาจิโกะที่เคยเกาะกลุ่มไปไหนมาไหนด้วยกันสามสี่คนตลอด ถึงจะสามารถอยู่ร่วมวงกันได้เวลาเรียน ทำงานกลุ่ม กินข้าวกลางวัน หรือสังสรรค์เฮฮา แต่ปกติถ้าไม่อยากเสียอารมณ์เธอก็จะไม่เข้าไปสนทนาอะไรด้วยแม้แต่การมองหน้า เวลาที่รวมกลุ่มกันเยอะๆ ก็ยังพอทำเนียนหลบหน้าได้ แต่เมื่อไหร่ที่มีแค่สามหรือสี่คนจะเป็นอะไรที่น่าอึดอัดทันที แน่นอนว่ารังสีนั้นแผ่มาจากแค่เธอ ไม่ใช่เคียวเฮ กระทั่งทุกวันนี้ เพื่อนๆ ก็ยังคงพากันถามหาเหตุผลตรงๆ ด้วยอยากให้ความอึดอัดในสาขาจบสิ้นลงเสียที หากก็จะได้รับเพียงสีหน้ารำคาญใจเมื่อพูดถึงอดีตเพื่อนสนิทเป็นคำตอบ เอ็นนะรู้เกินหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่าถ้าบอกออกไป ทุกคนจะต้องลงความเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่าเพราะเธอชอบเขาแน่ๆ ถึงได้ถือเป็นเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ ต่อให้เธอจะพร่ำบอกว่าไม่ใช่ก็ตามที ซึ่งนั่นคือเรื่องที่เอ็นนะรับไม่ไหว
ก็จะให้ทุกคนรู้ได้อย่างไรว่าเธอตกหลุมรักเขา...จริงๆ นั่นแหละ!
มันเกิดขึ้นตั้งแต่แรกพบหน้า ถึงแม้ว่าจะเห็นเขาผ่านสื่อมาตลอดหลายปี เอ็นนะก็ไม่เคยคาดคิดว่าเจ้าชายแห่งลูซิสจะบ้าขนาดลงเรียนสาขาวรรณกรรม ซึ่งไม่ได้เกี่ยวอะไรกับการเมืองการปกครองเลยแม้แต่น้อย เขาให้เหตุผลว่าเป็นเพราะไม่รู้อยากเรียนอะไรเลยตามชุนสุเกะที่ชักชวนมาเรียนด้วยกัน เธอด่าว่าเขางี่เง่าชะมัด แต่ก็ดีใจที่เหตุผลงี่เง่านั่นทำให้ได้ใกล้ชิดกัน ก่อนที่จะเลื่อนขั้นจากเพื่อนร่วมสาขาเป็นเพื่อนสนิท เมื่อชุนสุเกะแอบปิ๊งเพื่อนที่คอยไปไหนมาไหนกับเธออย่างซาจิโกะ แม้เพื่อนๆ จะชอบออกปากแซวที่เธอไปไหนมาไหนกับเคียวเฮสองต่อสอง ขณะที่ชุนสุเกะกับซาจิโกะมักแยกตัวกันไปจู๋จี๋ตามประสาคู่รักอยู่บ่อยครั้ง หากเอ็นนะก็พยายามที่จะไม่ออกนอกหน้าเมื่อรู้ดีว่าเคียวเฮมีคู่หมายที่ทัดเทียมแล้วอยู่ทั้งคน เอ็นนะคิดว่าด้วยสถานะเพียงเท่านี้ก็ยังดีกว่าไม่ได้เป็นอะไรเลย กระทั่งการได้มาเห็นเขาจูบกับยัยนั่นก็เพียงพอที่จะทำให้ความอดทนของเธอมาถึงจุดแตกหัก เรื่องที่เขานอกใจเลดี้รีโกะก็แย่พออยู่แล้ว แต่ทำไมถึงต้องเป็นยัยศัตรูคู่อาฆาตหมายเลขหนึ่งของเธอด้วยอีก ความผิดหวังที่ผสมปนเปกันกับความจริงที่ได้ค้นพบว่าที่แท้เคียวเฮก็แค่ผู้ชายสั่วๆ คนหนึ่ง จะทำให้เอ็นนะเกลียดเขามากเท่าๆ กับที่เคยรักเขานับตั้งแต่วินาทีนั้น การที่เธออาจเอื้อมไปแอบรักเจ้าชายแห่งลูซิสยังไม่น่าอดสูเท่าการที่เธอไปแอบรักผู้ชายกะหลั่วๆ ซึ่งนอกใจคู่หมั้นทางไกลได้หน้าตาเฉย เพราะฉะนั้นก็ไม่มีทางเสียล่ะที่เอ็นนะจะยอมให้ใครหน้าไหนในอีออสรู้ว่าครั้งหนึ่งเธอเคยปิ๊งรักผู้ชายพรรค์นี้!
และเอ็นนะก็คิดว่าตัวเองทำหน้าที่ได้ดีมาตลอดสองปี ยิ่งเมื่อเขาคอยต่อล้อต่อเถียงหรือหาเรื่องกวนประสาท ก็ยิ่งตอกย้ำให้เธอเกลียดชังเขาได้อย่างสนิทใจกว่าเดิมโดยไม่ต้องรู้สึกผิด
ถึงไม่อยากยอมรับ แต่เอ็นนะก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าลึกๆ ข้างในใจเธอไม่เคยลืมเลือนความรู้สึกเช่นเมื่อแรกพบเขาเลย หากเมื่อไหร่ที่ความคิดเริ่มจะโบกโบย เอ็นนะก็จะดึงมันกลับคืนมาได้ด้วยฉากจูบที่เธอแสนเกลียดชัง แต่ไม่ว่าจะพยายามลบเลือนมันเท่าไหร่ก็กลับยิ่งตอกย้ำมากเท่าๆ กัน
“ที่จริงถ้าเธอบอกมาตรงๆ ว่าไม่อยากให้ฉันไป ฉันก็จะไม่ไป...”
“ฉันไม่อยากให้นายไปด้วย” ไม่รีรอเลยแม้แต่น้อยที่จะโพล่งขึ้นสวนย้อนไปแทบจะในวินาทีเดียวกันนั้นเอง แต่กลับเรียกไหล่ที่ยักไหว “ฉันหมายถึงก่อนหน้านั้นต่างหาก” ให้เอ็นนะได้จดมองเขาเขม็ง
“นิสัยอมพะนำของเธอถ้าเลิกได้ก็เลิกซะนะ คนคนนั้นก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำอะไรผิดไป” หนนี้เอ็นนะจะรีบเสหลบตา เมินเฉยไม่สนใจอีกถึงแม้เขาจะต่อประโยคที่กวนประสาทชะมัดยาดอย่าง “หรือไม่เธอก็แค่กินอะไรผิดสำแดงไปเอง” โดยแม้แต่จะหันไปแยกเขี้ยวใส่เหมือนอย่างทุกที
_______________
ความคิดเห็น