The Strange Tales Of Panorama Island

ลำดับตอนที่ #209 : THE EVIL WITHIN | Chapter 2: Sins Of The Past (75% เคียวเฮ แอม แบ้คคคคคค)

THE EVIL WITHIN

Inspiration: The Evil Within (Video Game, 2014) & The Evil Within 2 (Video Game, 2017)

Playlist: SawanoHiroyuki[nZk] · mica – INSANITY LOVE

.

๖.

ทั้งที่วันพรุ่งนี้เขาจะต้องออกเดินทางกลับไปยังคริมสัน ซิตี้ตั้งแต่เช้าตรู่ หากไม่ว่าจะพยายามฝืนข่มตาลง ระงับความตื่นเต้นของประสาทที่ยังคงทำงานอยู่อย่างไม่เหน็ดเหนื่อยเพียงไร เคียวเฮก็ยังคงนอนไม่หลับอยู่ดี

หัวสมองที่ประดังประเดไปด้วยเรื่องราวของเขาวนเวียนอยู่กับคำบอกเล่าที่สงบนิ่งของโอฮาชิ  การระเบิดอารมณ์ด้วยความโกรธเกรี้ยวของอารีน่า เจตนาที่ไม่บริสุทธิ์ของมายากะ ก่อนที่จะหวนย้อนกลับไปยังความตายอันน่าสยดสยองของทามาโมริและโฮโซยะ ตลอดจนการกระทำอันแสนเลือดเย็นผิดมนุษย์มนาของชายในชุดคลุมผู้นั้น เหตุการณ์ที่เพียงแค่ประหวัดไปถึงก็จะทำให้เลือดในกายเปลี่ยนเป็นเย็นเฉียบ ความรู้สึกปวดแปลบที่ท่อนขาจากใบเลื่อยหวนกลับคืนมาอีกครั้งให้เคียวเฮต้องผุดลุกขึ้นนั่ง นิ่วหน้ากัดฟันเมื่อกดกำลงไปรอบท่อนขาของตนราวกับการยืนยันต่อข้อความจริงถึงสิ่งที่เกิดขึ้น และต่อหลักฐานความเป็นจริงอีกหนึ่งอย่าง...คน...ที่เขาได้รับรู้จากปากของผู้มาเยือนทั้งสองคนนั้น

ไม่ใช่แค่เพราะชั่วเวลาเพียงเสี้ยววินาทีที่เขาได้มองเห็นใบหน้าที่เปื้อนเปรอะไปด้วยเลือด สบประสานกับดวงตาแข็งกร้าวที่จ้องมองมา ผิดแผกไปจากเด็กหนุ่มคนที่เคียวเฮเคยรู้จักเนิ่นนานถึงกว่าสิบปีมาแล้วที่ทำให้เขาจำจดไม่ได้ในทีแรก

แต่เป็นเพราะความปรารถนาที่จะลืมเลือน

ต่อเรื่องราวซึ่งเกี่ยวข้องกับคนที่ครั้งหนึ่งเคียวเฮเคยเรียกว่า ‘เพื่อนสนิท’ และอารีน่าเคยเรียกว่า ‘คนรัก' ต่างหาก

๗.

ในตอนที่เคียวเฮอายุได้สิบห้า ฉับพลันทันใด คฤหาสน์หลังใหญ่บนเนินเขาซึ่งถูกทิ้งร้างไว้มาเนิ่นนาน จนอาคารสีขาวสะอาดแปรเปลี่ยนไปเป็นความทึบทึมหมองหม่น เฉกเช่นเดียวกับดอกไม้ใบหญ้าที่ขึ้นรกชัฏเป็นสีเขียวครึ้มปนสีน้ำตาลแห้งของพืชพรรณที่อับเฉาอยู่ในสวน ผนวกกับเถาวัลย์ที่เกาะเกี่ยวจนปกคลุมทั่วอาณา ยิ่งทำให้คฤหาสน์แห่งนี้เป็นที่เล่าขาน เต็มไปด้วยเรื่องเล่าสยองขวัญ ฝังลึกลงไปราวกับคราบที่ฝังแนบแน่นเป็นตำนานของเมืองเล็กที่สุขสงบแห่งนี้ กระทั่งมันจะถูกกะเทาะให้แตกออกด้วยความมีชีวิตชีวาของครอบครัวฟุคุโมโตะ เจ้าของที่ดินและคฤหาสน์หลายร้อยปีซึ่งจะย้ายเข้ามาพำนักตามสิทธิ์โดยชอบธรรมในที่สุด

ขณะที่เรื่องราวความเป็นไปของคฤหาสน์อยู่ในความสนใจของเคียวเฮที่กระเหี้ยนกระหือรือกับเรื่องราวรอบตัวเอามาก กลับเป็นเรื่องของสองพี่น้องตระกูลฟุคุโมโตะต่างหากที่อารีน่าให้ความสนใจ

ทั้งชินจูและไทเซย์เป็นพี่น้องที่ทุกคนจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าสมบูรณ์แบบ พี่สาวเป็นเจ้าของผมสีทองสลวยราวกับเส้นไหมเหมือนกับมารดาที่เป็นชาวต่างชาติ ตัดกับผิวสีขาวจนเกือบซีด รับกันดีกับใบหน้าอ่อนหวานไม่ผิดแผกไปจากเจ้าหญิงน้อยในป่าใหญ่ และดูเหมือนอาการป่วยกระเสาะกระแสะของหล่อนจนร่างกายผอมบางซึ่งไม่เคยเที่ยวท่องอยู่ที่ไหนไกลเกินกว่าสวนดอกไม้ในคฤหาสน์จะยิ่งเสริมรับฐานะนั้นเข้าไปใหญ่ แตกต่างจากน้องชายที่อายุห่างกันสี่ปี เท่ากันกับเคียวเฮและอารีน่า...ที่ก็ต่างให้การต้อนรับเพื่อนใหม่ในโรงเรียนมัธยมต้นชั้นปีสุดท้ายด้วยความยินดี

ไทเซย์เป็นเด็กหนุ่มแข็งแรง ร่าเริง สุขภาพดี เข้ามาได้ไม่เท่าไหร่ก็กลายเป็นที่รักของเพื่อนๆ และคุณครู ทั้งยังสามารถทำคะแนนสอบได้ดีมากในทุกรายวิชาจนใครต่อใครต่างพากันชื่นชม แต่เรื่องที่เขาสนใจที่สุดดูเหมือนจะเป็นวิทยาศาสตร์ที่น้อยคนในโรงเรียนจะเข้าใจหรือว่าสนใจ ครั้งหนึ่งเคียวเฮเคยได้ยินไทเซย์แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับครูคามิยามะเรื่องการปลูกถ่าย การรักษา นวัตกรรมใหม่ล่าสุดที่ลูกศิษย์เล่าว่าอ่านเจอในวารสารวิทยาศาสตร์อะไรสักอย่างซึ่งคนที่ไม่ได้มีมันสมองไว้สำหรับเรื่องยากๆ พวกนั้นดูเหมือนจะเข้าใจเพียงแค่ว่า ‘เพื่อนใหม่อยากรักษาพี่สาวให้หายจากอาการป่วยไม่รู้ที่มา’ ก็เท่านั้น

และอาจเป็นเพราะความสมบูรณ์แบบเท่าที่มนุษย์คนหนึ่งจะมีได้ เด็กสาวที่แตกต่างจากคำคำนั้นทุกอย่างอันเป็นผลพวงมาจากครอบครัวที่ยากไร้และไม่อบอุ่น จึงได้ตกหลุมรักลูกชายคนเล็กของบ้านฟุคุโมโตะหัวปักหัวปำ และอารีน่าก็ไม่คิดที่จะปิดบังมัน ในวันที่ผมสีดำธรรมชาติของเธอกลายเป็นสีทองตามอย่างแม่และพี่สาวที่เขาบอกว่ารักมันนักหนา

เป็นอีกคืนวันศุกร์หนึ่งที่ไดโกะชักชวนกลุ่มเพื่อนสนิทจำนวนหลักหน่วยมาเข้าร่วมปาร์ตี้ที่ล็อกเฮาส์ในป่าของพ่อ ไม่ต่างอะไรจากพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์ประจำเดือน หนึ่งในนั้นรวมถึงเขา อารีน่า และเพื่อนที่ไม่ว่าไดโกะหรือใครก็อยากสนิทสนมด้วยอย่างไทเซย์ ไม่นานหลังจากนั้นก็พากันเคลิบเคลิ้ม จมดิ่งเข้าสู่ภวังค์ของใครของมันทั้งจากบทเพลงสมัยนิยมที่ดังมาจากรถบ้าน เครื่องดื่มแอลกอฮอล์นานาชนิด หรือไม่ก็ยากล่อมประสาทที่ไดโกะสามารถหามันมาได้อย่างง่ายดาย หากทว่าหลานชายของนายอำเภอซึ่งเป็นคนเดียวในที่นี้ที่ไม่ได้แตะต้องมันนอกจากเบียร์แค่ครึ่งขวดก็จะได้มองเห็นภาพอันแปลกประหลาด จากเด็กชายหญิงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม เคียวเฮรู้สึกว่าประสาทของเขากำลังพร่าเลือน หรือไม่ ก็อาจเป็นเพราะกองไฟสีส้มที่ลุกโชติช่วงอยู่ในแววตา

“ผมสีทองของอารีน่าสวยมากเลย”

แล้วไทเซย์ก็เริ่มต้นแสดงความสนิทสนมกับอารีน่าที่รู้จักกันเพียงแค่ผิวเผินในแบบนั้น

เมื่อเด็กหนุ่มเขยิบเข้าไปใกล้กับเธอโดยไม่ได้สนใจว่าจะมีใครกำลังมองดูอยู่ ด้วยระยะที่สามารถกอบกำเส้นผมของเธอขึ้นมา สูดดมมัน ก่อนที่จะโอบแขนข้างหนึ่งขึ้นรอบลำคอ ดึงเอาร่างที่นิ่งค้างจากการกระทำที่ไม่คาดคิดของคนที่ได้แต่นึกฝันอยู่ในอ้อมกอดเข้ามาใกล้ เพื่อที่เขาจะได้ก้มลงไปซุกไซ้ คลอเคลีย แตะริมฝีปากแนบลงไปกับทุกตารางนิ้วที่ลากไล้ผ่าน เคียวเฮได้ยินน้ำเสียงหอบสั่นของไทเซย์ที่เอ่ยชื่นชมความงดงามของมันแม้จะไม่ชัดเจนนัก ราวกับความลุ่มหลงที่มีต่อวัตถุมากกว่าบุคคลจนเขาขนลุกวาบด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย กระทั่งไทเซย์เปลี่ยนมาเป็นยังกรอบใบหน้า เปลือกตาที่ปิดหลับ  จนถึงริมฝีปากคู่นั้นในที่สุด หัวใจที่บีบรัดของเคียวเฮก็เรียกเอาสติที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวให้กลับคืนมา ลุกขึ้นยืนอย่างเงียบเชียบ พาตัวเองออกมาจากการเป็นส่วนเกินที่อยู่ผิดที่ผิดทาง เหมือนอย่างที่เคียวเฮเป็นมาตลอดในสายตาของอารีน่า

การเปลี่ยนสถานะเป็น ‘คนรัก’ ของเพื่อนเก่าและเพื่อนใหม่นับจากค่ำคืนที่เขาไม่อยากรับรู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นต่อจากนั้นหรือเปล่ารบกวนจิตใจของเคียวเฮมาก แม้ว่าเขาจะพยายามไม่แสดงมันออกมาในตอนที่นัดกันไปทำรายงานกลุ่มวิชาประวัติศาสตร์ช่วงสุดสัปดาห์ ยังคฤหาสน์สไตล์ยุโรปอันโอ่อ่าซึ่งเขาเพิ่งจะเคยได้มาเหยียบย่างของครอบครัวฟุคุโมโตะ เป็นความแปลกใหม่ที่เคียวเฮไม่เคยคุ้น หากยิ่งได้เข้าไปสัมผัสก็กลับยิ่งรู้สึกแปลกประหลาดจนไม่คิดว่าอยากจะทำความคุ้นเคยมากไปกว่านี้

เคียวเฮไม่รู้ว่าสิ่งใดที่รบกวนจิตใจเขามากที่สุด ความรุ่มรวยหรูหราจากข้าวของเครื่องใช้แบบแอนทีคในคฤหาสน์ ดนตรีคลาสสิกที่แว่วดังมาจากเครื่องเล่นปากแตรทองเหลืองในห้องนั่งเล่น หรือการได้พบกับพี่สาวของไทเซย์อย่างเป็นทางการ คนที่รีบลุกพรวดพราดขึ้นจากเบาะโซฟาที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ ปรี่เข้ามาหาพวกเขาด้วยรอยยิ้มกว้างมากแสดงความกระตือรือร้น แล้วเอ่ยแนะนำตัวเองด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะมากอย่างกับระฆังแก้ว เหนือสิ่งอื่นใดคือใบหน้าขาวจัดภายใต้เครื่องสำอางบางๆ ที่สะสวยมากและเข้ากันมากกับผมสีทองธรรมชาติของหล่อนเกินกว่าที่เคียวเฮเคยได้เห็นจากที่ไกลๆ

ไม่มีอะไรที่เด็กสาวคนธรรมดาอย่างอารีน่าสามารถทัดเทียมกับลูกสาวคนโตของตระกูลฟุคุโมโตะได้เลยแม้แต่อย่างเดียว

ความรื่นเริงจากบทเพลงที่ชินจูเปล่งเสียงหัวเราะอันรื่นรมย์ บอกว่ามันคือเซเรเนด ฟอร์ สตริงส์ อิน ซี เมเจอร์ ลำดับที่ 48 ของปิออตร์ อิลิช ไชคอฟสกี — เพลงโปรดของหล่อน — เรียกได้เพียงรอยยิ้มฝืดฝืนของอารีน่าซึ่งพยายามกดกลั้นความรู้สึกเอาไว้ข้างใน ความเจ็บปวดที่ไทเซย์ไม่ได้ใส่ใจจะหันมองมาเลยสักเสี้ยววินาที จากความตระหนักถึงข้อความจริงเดียวกัน ที่แม้แต่คนโง่อย่างเขาก็ยังมองออก

ถึงความหมายของคำว่ารักที่ไทเซย์มีให้กับพี่สาวของตัวเอง

2022年10月07日
_______________ 

★ เคียวเฮยังตะบู๊อยู่กับกู! ไทเซย์ยังตะบ้าอยู่กับกู! อีวิลวิทอินกูจะไม่ตายจนกว่าจะได้เข้ายูเนียนโว้ย! ยังไงก็จะแต่งให้ได้เพราะกูชอบบทไทเซย์ที่วางไว้เหลือเกิน อาจจะเป็นหนึ่งในบทตัวร้ายที่กูรักที่สุดแบ้ว เฝือก็เฝือวะ (บ้าก็บ้าวะ) / และเพราะวันก่อนครบรอบสี่ปี นานิวะปล่อยเอ็มวีเวอร์ห้องอัดของเพลงใหม่ แฮปปี้เซอร์ไพรส์! สโตนส์ปล่อยเอ็มวีเพลงกู๊ดลัค โชคุระไทเซย์กับมัสซัง (ชื่อแพร์คือ ドーキーズ ว่ะ) เต้นทาบู...ที่น่าจะถูกใจสายโซ่แส้กุญแจมืออย่างมึงมากกว่ากู ก็เลยถือฤกษ์ลงฟิคที่มีตัวหลักทั้งสามวงที่ว่ามานี้ละกัน แต่เป็นขั้นกว่าของห้าร้อยคำเพราะมีแค่สามร้อยคำโว้ย! แต่กูจะลงเลยใครจะทำไมเอ่ย >_< แต่ที่จริงตอนนี้ก็ไม่ได้ยาวอะไรหรอก อีกพาร์ทที่เหลือก็มีแค่เล่าย้อนอดีตที่สั้นนิดเดียว กูว่างไม่ว่างก็ทยอยแต่งไปทีละนิดละหน่อย ไอ้เวลาแต่งฟิคน่ะไม่เท่าไหร่ ไอ้เวลาเกลาฟิคสิวะที่ไม่มีเลย พับผ่า รอกูพ้นงานแปลละครญี่ปุ่นนี่ไปก่อนนะ ถ้าได้แปลฝรั่งน่าจะกลับมาสบายละ เลิฟแอนด์พีซงับ >w<)v / และไปคุ้ยเจอเพลงนี้จากที่กดไลค์ในสปอติฟายนานแล้วงับ พอฟังก็คิดว่าต้องเอามาลงแล้วล่ะ เพราะทุกอย่างมันเริ่มต้นมาจากความรักที่บ้าคลั่ง! ก่อให้เกิดเป็นบาปในอดีต! ที่สุดท้ายก็ตะนำทุกคนไปสู่ยูเนียน!

2022年12月20日
_______________ 

★ ฮั่นแน่ คิดว่าเรื่องนี้ตายไปแล้วล่ะสิ กูบอกแล้วว่าจะยังไม่ทิ้งจนกว่าจะได้เข้ายูเนียนว้อยยย ตอนหน้านี่แหละ ปีหน้าสักวันมันจะมา แต่งไปเรื่อยๆ ตั้งแต่เดือนที่แล้ว คิดว่าจะรอจบตอนนี้เลยแล้วจะมาลงให้ครบ แต่เกิดความขัดข้องทางเทคนิค แล้วมันก็ทำให้กูตกใจมากว่าพล็อตของสี่คนนี้คือพล็อตทั้งหมดที่กูคิดไว้ในหัวตั้งแต่แรก พอแต่งก็ได้อย่างที่คิดจริง แต่พอจะแต่งปมเรื่องทั้งหมดอันเป็นที่มาของชื่อตอนมันดันไม่สมเหตุสมผล! อิควัย กูเลยต้องกลับไปคิดใหม่ก่อนว่าจะเอาไงดีวะ แต่เล่าไปก็ไม่สปอยล์หรอกว่าพี่จะตาย เพราะอย่างที่บอกว่าพล็อตของไทเซย์ก็ได้มาจากรูวิค ซึ่งในเกมเค้าว่า Jimenez implies that Ruvik’s love for her was “incestuous“ or at least bordered on that. ที่ถ้าไม่มีพล็อตนี้กูก็ไม่เอาบทรูวิคมาเล่นตั้งแต่แรกหรอกจ้า 55555 ถ้าอ่อนไหวรับไม่ได้จะเป็นจะตายกับพล็อตเหี้ยๆ ต่ำๆ ก็เลิกอ่านฟิคพวกกูแล้วตอดเล็กตอดน้อยสักที อีขี้ครอก กลับไปมีคุณธรรมสูงส่งในโลกขาวสะอาดจอมปลอมที่มึงอยู่เหอะไป้ ไม่ต้องสะเออะมาส่องนรกของพวกกู ใครต้อนรับมึงเหรอ

★ ตอนที่ดองไว้ก็ดองจริง แต่พอหยิบมาแต่งอีกรอบก็คือเพลินมาก จริงๆ เรื่องนี้แต่งช่วงที่เบื่อไทเซย์แล้วด้วยนะ 55555 แต่มันสนุกที่พล็อตไงวะเลยแต่งม่วนๆ บทของเคียวเฮนี่เกินคาดว่ากูแต่งไปแต่งมาแล้วดันชอบเฉยเลยว่ะ ได้ไง บทของไทเสก็เป็นแบบที่วางไว้จริง เฝือก็เฝือโว้ย เพราะใครมันจะเล่นบทโรคจิตได้เปิงเท่านี้อีก! แต่อู๊ย ขนลุก ขนาดแค่พล็อตนี้กูยังบ้าๆๆ แล้วถ้าแต่งตอนเข้าไปในยูเนียนแบบที่กูคิดไว้ได้จริงก็คือตายๆๆ ไปเลย แต่เบื่อบทอารีน่ามาก ชินจูก็เฉยๆ เรื่องนี้ผู้หญิงบทบ่าได้จริงว่ะ แต่ก็เหมือนกับเกมที่บอสัดญี่ปุ่นทำ บทผู้หญิงแต่ละคนนี่กูแทบจะไม่ชอบเล้ย อย่าว่าแต่นางเอก ยับ! ลองคิดดูนะ เอาแค่ไฟนอลกับเพอร์โซน่าที่ออกมาไม่รู้กี่ภาคแล้ว แต่มีผู้หญิงที่เราชอบจริงๆ กี่คน (ส่วนผู้ชายหลายสิบเพราะเราบ้าผู้ชายยิ่งกว่าอะไร :3)

★ หยิบมาลงก่อนเรี่องอื่นที่ยังเกลาไม่เสร็จเพราะเคียวเฮที่ CDTV เมื่อวานหล่อมากกกก ใจกูไม่ใช่ของกูอีกเลย ว่าไปช่วงปลายปีกูห่างจากการแต่งนานิวะไปเลยว่ะ แต่ปีหน้ามาแน่ เพราะผู้บริหารเกาะกะโหลกอนุมัติให้เปิดโผหนังแอคชั่น (เกรดบีลงโฮมวิดีโอ) รอได้เลย งบหมื่นล้าน (แบงค์กาโม่) เตรียมบวงสรวงๆ

TB