คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #94 : False Awakening: ตัวละคร & บทนำ (ยะเยือก)
แม้เปลือกตาของเขาจะปิดสนิท หากโสตประสาทก็สดับแว่วเสียงแมกไม้พัดกระเพื่อมยามสายลมสั่นไหว ส่งต้นใบลู่เอน เพราะไม่รู้สึกถึงแสงสีทองเรืองรอง เขาจึงอนุมานเอาว่าเป็นคืน ฉะนั้นเราจึงจะกล่าวว่าเป็นคืนที่อากาศสุดแสนจะยะเยียบเย็น เสียดลึกเข้าไปถึงเนื้อใน ผ่านแท่งโครงกระดูกใต้ร่างกายที่ห่มคลุมด้วยเสื้อแขนยาวตัวบางและกางเกงสีขาวเฉกเช่นเดียวกัน กระนั้นเขาก็กลับได้รู้สึกรวดร้าวใด มากไปกว่าความสงบที่บังเกิดจากพื้นดินเหนือกองหิมะหนาเป็นชั้นเหล่านั้น เขาอยู่ในสภาพกางแขนขา นอนนิ่งไม่ไหวติง มีเพียงหน้าอกที่ผ่อนลมหายใจขึ้นลงเป็นจังหวะ และเสียงลมหายใจแผ่วผิวที่บอกให้รู้ว่าเขายังมิได้ลาลับสุดไกลไปที่ไหน นานครั้ง เปลือกตาของเขาจะขยักขับไหว หากก็หาได้มีปฏิกิริยาอื่นใดชวนสะกิดใจนอกเหนือไปจากนี้ไม่ เวลาผันผ่านไปประเดี๋ยวสั้น ประเดี๋ยวยาว ราวกับเป็นห้วงเวลานิรันดร์ เราเพียงแค่เฝ้ามองดูผ่านความเงียบงัน กระทั่งเกล็ดสีขาวเริ่มร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้าสีดำทะมึน แตะลงบนผิวแก้ม เส้นผม ไม่ช้าก็โปรยปรายสัมผัสไปทุกอณูร่างกายส่วนซึ่งไร้การปกปิดและเนื้อผ้าสีขาวสะอาดเหล่านั้น ทันใด ริมฝีปากที่วาดเป็นเส้นตรงของเขาก็กระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้ม...เป็นรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวไม่ต่างจากภาพเบื้องหน้าที่ค่อยๆ สั่นระลอกไหวเหมือนไวท์นอยซ์ นั่นหาได้เกิดแก่เรา คือเขา ที่เมื่อลืมนัยน์ตาตื่น ห้วงเวลานิรันดร์ก็พลันดับวูบลงไปในวินาทีเดียวกัน ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยความคับแคบของห้องนอนในอพาร์ตเมนต์รูหนูของตนเอง และอากาศอบอ้าวที่เหนียวหนืดของคืนกลางฤดูร้อนจนเสื้อกล้ามและเชิ้ตตัวนอกของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ เขาลุกขึ้น มือควานคว้าหาสวิตช์ไฟที่มุมห้องและพบมันในทันทีแม้อยู่ท่ามกลางความมืดมิดอย่างคุ้นชิน เขาถอดเสื้อทั้งสองตัวที่เปียกแฉะโยนไปตรงตะกร้าผ้าที่มุมห้อง เปิดไฟห้องน้ำเข้าไป ก่อนจะหยุดนิ่งเมื่อมาหยุดยืนอยู่หน้ากระจก มือของเขายกขึ้นแตะคราบของเหลวสีชาดที่เหนียวเกรอะกรังอยู่บนใบหน้าและลำคอ ร่องรอยขาดหายไปมากพอที่จะให้เขาเดินกลับไปหยิบเสื้อที่กองอยู่ชั้นบนสุดของตะกร้าผ้าขึ้นมาเสาะสำรวจ จริงดังคาด มีรอยสีเข้มเกาะกระจายอยู่บนผืนผ้าสีดำเหล่านั้น
ไม่มีคำถามประเภทที่ว่า “นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” หรือเรื่องราวชวนสติแตกแต่อย่างใด เขาเพียงแค่กลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ ทิ้งตัวลงนั่งบนขอบเตียงพร้อมกับความทรงจำที่พากันแล่นปราดเข้ามา ตัดสลับทับซ้อนภาพเคลื่อนไหวไม่ปะติดปะต่อ หัวสมองของเขาปวดแปลบจนต้องยกมือขึ้นกอบกุมเอาไว้ แต่ไม่มีอะไรหยุดยั้งต่ออดีตกาลที่ถั่งโถมเข้าใส่ดั่งคลื่นแรงกระทบชายฝั่ง
เรามองเห็นภาพนั้นเช่นเดียวกันกับเขา
ใช่ว่าเราเฉยชาเกินกว่าจะบอกเล่าผ่านคำพูดของบุคคลที่สาม ทุกคนลงความเห็น การรับฟังผู้เห็นเหตุการณ์จะดีไปกว่าผู้กระทำได้อย่างไร แต่นี่ไม่ใช่เวลา และเขาก็ไม่คิดอยากจะแจกแจงรายละเอียดของความทรงจำเปื้อนเลือดเหล่านั้นให้แก่ใคร หากบทสรุปของสตรีผู้นั้นก็ช่างงดงามเฉกใบหน้าหยดย้อยของหล่อน เขาแน่ใจว่าตนเองคงจะบันทึกภาพสุดท้ายกับปลายดินสอไม้และกระดาษสเก็ตช์หลังจากกลับมาถึงบ้านได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ทุกความรู้สึกยังคงแจ่มชัดอยู่ข้างใน ทั้งเนื้อตัวที่สั่นระริกและน้ำตาอุ่นๆ ที่ไหลหยาดลงผ่านมือข้างหนึ่งซึ่งเขายกขึ้นปิดปากของหล่อนไว้ มีเสียงอู้อี้เล็ดลอดออกมากับถ้อยประโยคอันน่าเบื่อซึ่งเขาขี้คร้านจะรับฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาเอ่ยคำรัก ก่อนกดปลายกระบอกปืนลงที่ขมับท่ามกลางแรงดีดดิ้นเฮือกสุดท้ายของหล่อน หากแค่เพียงเสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้น จิตวิญญาณของหล่อนก็ลาลับจากโลกนี้ไปไม่มีวันหวนกลับ ท่อนแขนของเขายังแบกรับน้ำหนักของร่างแบบบางนั้นไว้และส่งจุมพิตข้างแก้มแทนคำบอกลาครั้งสุดท้ายตลอดกาล
และเมื่อปล่อยร่างของหล่อนร่วงลง เสียงหัวเราะก็ดังกึกก้อง
ไปทั่วห้องของเขา
_______________
ความคิดเห็น