คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #151 : MYAKU / CURE (10%)
ขณะนั้นเป็นเวลาห้าโมงเลยสิบหกนาทีมานิดๆ เมื่อเสียงกริ่งประตูจะดังขึ้นขัดจังหวะช่วงเวลาสุนทรีย์ระหว่างพรมปลายนิ้วพร่างเป็นบทเพลงอยู่ในห้องโถง ก่อนกระชากใบหน้าเดิมนั้นแล้วหยิบหน้ากากที่เขาสวมใส่เกือบตลอดทั้งชีวิตขึ้นมาสวมใส่ มอบให้กับเด็กผู้หญิงแปลกหน้าในชุดกระโปรงสีขาวขะมุกขะมอมซึ่งยืนจ้องตากับเขาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ ทำหูทวนลมต่อคำถามผ่านน้ำเสียงเริงร่าตามแบบฉบับที่ว่า “มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ?” แต่ก็ไม่ได้ยืดเยื้อยาวนานขนาดให้เขาส่งคำถามใหม่ เมื่ออีกชั่วอึดใจถัดมา ริมฝีปากสีซีดที่แห้งผากคู่นั้นจะค่อยๆ ขยับขึ้นส่งข้อความอย่างแผ่วเบาแทบไม่ต่างจากเสียงกระซิบ หากแต่สำหรับเขา มันกลับดังชัดเจนราวกับเสียงสะท้อนที่ก้องซ้ำไปซ้ำมา
“ฉันรู้ว่าคุณคือ X ตัวจริง”
กระนั้นไหวพริบของเขาก็มากพอที่จะไม่แสดงความผิดปกติใดๆ ออกไป รอยยิ้มของเขายังคงค้างอยู่ที่เดิม “อ๋อ คุณคงเป็นแฟนหนังสือของผมนี่เอง ผมซาบซึ้งนะ แต่รู้ใช่ไหมว่าการสะกดรอยตามคนอื่นถือเป็นเรื่องผิดกฎหมาย ถ้าคุณไม่ไป ผมคงต้องส่งคุณให้ตำรวจ...”
“ฉันรู้ว่าคุณจะไม่ทำแบบนั้น เพราะว่าฆ่าฉันน่ะง่ายกว่า”
“แล้วทำไมผมจะต้องฆ่าคุณด้วย?” คราวนี้กลั้วไปกับเสียงหัวเราะน้อยๆ ด้วยความขบขัน แต่เธอก็ยังไม่ยอมคล้อยตามอารมณ์ของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ด้วยสายตาอันแน่วแน่อย่างที่เขาไม่เคยพานพบเจอ ไม่แม้แต่ในวาระสุดท้ายของพวกหล่อนที่ควรจะจ้องเขม็งอย่างอาฆาตแค้นหลังจากชีวิตที่ถูกพรากไปเสียด้วยซ้ำ
“คุณฆ่าฉันได้ ฉันอยากให้คุณเป็นคนทำ และคุณจะทำด้วย”
และใช่...เขารู้ดีว่าตัวเองจะทำ กับเข็มยาสลบที่กำอยู่ในมือข้างหนึ่งซึ่งไพล่หลังอยู่ พร้อมที่จะเหวี่ยงเข้าใส่ลำคอเทียบระดับอก ยิ่งเป็นเรื่องง่ายเมื่อเธอกำลังแหงนเงยและไม่มีทีท่าว่าจะระวังตัว หรือต่อให้ไม่ เขาก็ไม่คิดว่าตัวเองจะพลาดเป้าหมายที่บอบบางยิ่งกว่าตุ๊กตากระเบื้องในสภาพเหนื่อยล้าเช่นนี้อยู่แล้ว ถึงอาจจะเผลอไผลไปกับความไม่หวาดกลัวต่อคนที่เจ้าตัวกล่าวอ้างว่าคือ ‘ฆาตกรตัวจริง’ ไปชั่วแว่บหนึ่ง แต่เขาไม่คิดว่าเธอจะทำเป็นอวดเก่งอยู่ได้ในวินาทีที่ที่ยมฑูตแห่งความตายมาเยือน แล้วกดฝ่ามือลงไปบนลำคอเหมือนกับเหยื่อของหญิงสาวรายแล้วรายเล่าที่เขากับฮิโรมิเคยร่วมมือกันสร้างสรรค์ฉากละครอันยอดเยี่ยมเหล่านั้นขึ้นมา น้ำเสียงและแววตาของเธอเหมือนอย่างบัดนี้จะต้องเปลี่ยนไปเป็นอ้อนวอนร้องขอชีวิตอย่างน่าสมเพช และนั่นต่างหากคือความหฤหรรษ์อันจริงแท้ มากกว่ารอยยิ้มและเสียงหัวเราะบนหน้ากากของ ‘พีซ’ ที่เขาปกปิดตัวตนของ ‘ฟุคุโมโตะ ไทเซย์’ เอาไว้ตลอดมา
ในวินาทีที่มือของเขาวาดลงไปบนลำคอ รอยยิ้มบนใบหน้าอันหล่อเหลาก็ยังคงเป็นปกติ
เป็นเสี้ยววินาทีเดียวกับที่เธอเอ่ย ”ฉันชื่ออามาตะ คิมิโกะ...” ให้เขาได้รีบพุ่งตัวเข้าไปประคองร่างที่กำลังจะร่วงหล่นตามแรงโน้มถ่วง หลังคำพูดอันไม่คาดคิดจากเด็กสาวแปลกหน้าที่กำลังจะกลายเป็นเหยื่อ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ไทเซย์พบว่าร่างกายของเขาสามารถสั่นเทาได้ถึงขนาดนี้ เช่นเดียวกับนัยน์ตาที่เบิกโพลงขึ้น
มันเป็นไปได้อย่างไร?
_______________
ทุกอย่างเป็นความผิดของเธอ
ถ้าเธอไม่ดื้อด้าน ถ้าเธอไม่บุ่มบ่าม ถ้าเธอไม่อวดเก่งคิดว่าตัวเองจะสามารถจัดการเรื่องทั้งหมดด้วยตัวคนเดียวได้ เหตุการณ์บ้าๆ พวกนี้คงไม่เกิดขึ้น สุเอซาวะ เซย์ยะอยากคิดแบบนั้น เขาอยากชี้นิ้วโยนความผิดทุกอย่างไปให้เธอ แต่กระนั้นเขาก็รู้ดีแก่ใจว่าไม่ใช่ ในฐานะหัวหน้าแล้ว เขาควรมีส่วนต้องรับผิดชอบที่คุมลูกน้องของตัวเองไว้ไม่ได้ คุโรซาวะ เอด้า ถึงได้เผ่นพรวดเข้าไปในอาคารที่พักอาศัยของย่านเสื่อมโทรมซึ่งเต็มไปด้วยอันตราย ความปลอดภัยเทียบเท่ากับศูนย์ พร้อมกับความคิดตื้นๆ ที่ว่าจะสามารถจับกุมฆาตกรต่อเนื่องที่ขนาดมือดีของกรมตำรวจยังสืบสาวไปไม่ถึง หรือหากใครที่ดูเหมือนว่ากำลังจะไปถึงก็ล้วนแล้วแต่ต้องมาจบชีวิตลงอย่างน่าสยดสยองไม่ต่างอะไรจากคดีที่พวกเขากำลังทำ นับประสาอะไรกับตำรวจใหม่ประสบการณ์ไม่ถึงสองปีดีด้วยซ้ำอย่างเธอ เพราะอย่างนั้นก็ย่อมไม่มีทางที่สุเอซาวะจะมอบหมายงานอันตรายที่เขารับหน้าที่นำการสืบสวนอยู่นี้ให้ ไม่แม้แต่จะบอกเล่ารายละเอียดยิบย่อยอื่นๆ นอกเหนือไปจากที่แถลงข่าวบอกกับสาธารณชนต่อเหตุฆาตกรรมวิปริตมากกว่าเจ็ดรายภายในแค่ครึ่งปีที่ผ่านมาเลย
เหยื่อทุกรายถูกกรีดลำคอเป็นรูปเครื่องหมายกากบาทขนาดใหญ่ลากเรื่อยลงมาจนถึงส่วนหน้าอก ชิ้นเนื้อเปิดอ้าจนสามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่ภายในนั้นได้อย่างชัดเจน เลือดสีแดงสดกระเซ็นกระซ่านไปทั่วอาณาบริเวณรอบด้านราวกับผืนผ้าใบที่ถูกละเลง ผู้ต้องสงสัยกับใบหน้าซึ่งเปื้อนเปรอะไปด้วยของเหลวเหนียวหนืดชวนคลื่นเหียนทุกคนถูกจับได้ในที่เกิดเหตุ ต่างยอมรับว่าเป็นผู้ก่อเหตุอาชญากรรมกับคนใกล้ชิดของตนเองด้วยวิธีวิปริตที่สรรหามาได้ และมีความสำนึกเสียใจที่พบได้ในภายหลังตรงกันอย่างน่าประหลาด ทว่าอะไรเล่าคือแรงจูงใจนั้น สิ่งใดที่ผลักดันให้พวกเขากระทำการอันโหดเหี้ยมและปิดท้ายการลงมือฆ่าด้วยรูปแบบเดียวกัน?
หลังจากสูญเสียเพื่อนร่วมทีมสืบสวนไปแล้วสองคน กับรูปกากบาทสีแดงบนผิวหนังส่วนของหลอดลม ทว่ามีสิ่งหนึ่งที่เพิ่มเติมมาคือสเปรย์สีดำที่ขีดไขว้เป็นรูปทรงเดียวกันบนกำแพงห้องที่เกิดเหตุราวกับการท้าทาย...หรือไม่ก็ยั่วยุ สุเอซาวะถึงได้แน่ใจว่าพวกเขามาถูกทางแล้ว พวกเขากำลังเข้าใกล้คนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมด คนที่เป็น ‘ฆาตกรตัวจริง’ ถึงกระนั้นก็ไม่มีความหวาดกลัวแล่นปราดเข้ามาเลยสักครั้งว่าตัวเองจะต้องกลายเป็นเหยื่อรายต่อไปเหมือนกับคนอื่นๆ อันที่จริงเขารู้เลยว่าต้องใช่ ถ้าเช่นนั้นก็แปลว่าเบาะแสที่มีอยู่ในมือตอนนี้เข้าใกล้ผู้บงการที่แท้จริงแล้ว เขาได้ชื่อของมันมาแล้ว หนนี้เขาถึงได้ตั้งใจเก็บข้อมูลทุกอย่างไว้กับตัวเองลำพัง อย่างน้อยๆ ก็จนกว่าเขาจะมีหลักฐานมากพอหรือเข้าถึงตัวมันได้ ทั้งที่เขาน่าจะเอะใจสักนิดถึงท่าทีที่ผิดแปลกไปจากเดิมของคุโรซาวะตลอดทั้งเช้า คนที่มีแต่ความเยือกเย็นและแสดงออกว่าไม่เคยชอบหน้าเขาโดยไม่มีปิดบัง กลับส่งยิ้มมาให้เขา และไม่ใช่รอยยิ้มเหยียดหยันที่มุมปากอย่างที่เขามักจะได้รับ จนทำให้สุเอซาวะได้แต่งันไป กระทั่งตอนเย็นย่ำของวันเดียวกันนั้นเองที่เธอจะพรวดพราดออกไปหลังจากรับสายสายหนึ่ง กว่าที่สุเอซาวะจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็เมื่อตอนที่เขาได้รับสายจากโคจิมะ เคน คู่หูของเธอ...ที่ก็เป็นเพื่อนสนิทของเขา และนั่นเองที่จะยิ่งทำให้เขาโกรธ
_______________
ความคิดเห็น