The Strange Tales Of Panorama Island

ลำดับตอนที่ #146 : Mellow Yellow

Mellow Yellow

Playlist: SHE'S – Dance With Me

.

มือของเธอแตะลงบนลูกบิดประตูก่อนจะชักกลับมาจับสายมุกสะพายกระเป๋าด้วยความลังเลใจไม่รู้ต่อกี่ครั้ง หลังจากข้อความในแชตไลน์กลุ่มและข่าวบนหน้าเว็บแมกกาซีนออนไลน์ในตอนสายๆ ซึ่งจะทำเอาคนที่เพิ่งเสร็จสิ้นจากการอ้อยอิ่งแช่ตัวในอ่างอาบน้ำเป็นต้องรีบบึ่งออกจากอพาร์ตเมนต์ที่จิยูงาโอกะมาถึงสตูดิโอชั้นใต้ดินที่อยู่ห่างกันไม่ไกลในชิบุยะขณะนี้ เพราะชื่อและรูปที่ปรากฏชัดเจนแจ่มแจ๋วบนหน้าจอสี่จุดเจ็ดนิ้ว ไม่ว่าจะทวนซ้ำเพียงไร ก็ไม่มีสิ่งใดในข้อมูลของนายแบบหน้าใหม่อย่างนากาโอะ เคนโตะที่จะเพี้ยนผิดไปจากความทรงจำตั้งแต่เมื่อสี่ปีก่อนของคิเสะ โคเมะเลยแม้แต่นิดเดียว จริงอยู่ที่ขาทั้งสองเป็นตัวเร่งเร้าทั้งผมที่ยังเปียกหมาดๆ และเมคอัพที่ปาดป่ายลวกๆ หากสมองกลับเพิ่งตระหนักว่าแล้วเธอควรจะทำเช่นไรหากได้พานพบกับเขาที่ฟากฝั่งหลังประตูไม้บานนี้อีกครั้งกัน?

หลังความละล้าละลังของครึ่งชั่วโมงผ่านไป โคเมะก็เลือกยอมแพ้ หมุนตัวขวับกลับขึ้นไปบนบันไดที่ทอดยาวพาลงมา แต่ทันใดนั้นเอง บานประตูก็จะถูกผลักเปิดออกราวกับรั้งรอคอยจังหวะอย่างพอเหมาะพอดี พร้อมกับใบหน้าของชายคนที่วนเวียนอยู่ในห้วงความคิดรวนเรของเธอตลอดทั้งบ่ายซึ่งจะเงยหน้าขึ้นมาส่งเสียงร้อง “อ๊ะ!” ทันทีที่สายตาสบประสาน ทั้งที่กำลังแนบเครื่องมือสื่อสารอยู่กับใบหูข้างหนึ่ง ด้วยสีหน้าที่แสดงความดีอกดีใจเป็นอย่างมาก ทำไม้ทำมือให้เธอหยุดยืนรอเขาบนขั้นบันไดชั้นสามตรงนั้น หรือต่อให้จะไม่ ตอนนี้ร่างกายของโคเมะก็นิ่งค้างไปแล้วเรียบร้อย ไม่แม้แต่จะดึงขาขวาที่ก้าวขึ้นไปอีกขั้นหนึ่งกลับมา ถึงขนาดควานหาเสียงของตัวเองไม่เจอเลยด้วยซ้ำ

การที่ไม่ยอมเปิดประตูเข้าไปในสตูดิโอที่ทำงานในฐานะดีไซเนอร์สาวประจำ ‘เมลโลว์ เยลโลว์’ ซึ่งแทบจะเป็นเหมือนกับบ้านอีกหลังหนึ่งก็เพราะการประชุมเรื่องโปรโมชั่นวิดีโอร่วมกันทุกฝ่ายนี่ไม่ใช่หรือยังไง มันไม่ใช่เรื่องกะทันหัน แต่การเปิดเผยชื่อของนายแบบหน้าใหม่ในเช้าวันนี้คือเรื่องกะทันหัน ขนาดเธอซึ่งเป็นหนึ่งในทีมดีไซเนอร์ผู้สนับสนุนแท้ๆ ยังอดนึกค่อนขอดพลูมแมกกาซีนออนไลน์ไม่ได้ว่าพวกเขาช่างเป็นนกรู้กันดีเสียเหลือเกิน ค่ายเพลงให้สิทธิ์การเลือกนางแบบแก่ทีมดีไซเนอร์ ขณะที่พวกเขาขอสิทธิ์เลือกนายแบบด้วยตัวเอง แน่ใจเลยว่าคงจะเป็นเด็กเส้นก๋วยจั๊บของใครสักคนแหงล่ะ โคเมะไม่เห็นด้วยกับเงื่อนไขนี้จนพาลแข็งข้อไม่ยอมมาร่วมประชุมในวันนี้อยู่ท่าเดียว...คนเดียวอีกต่างหาก! ตรงกันข้ามกับหัวหน้าทีมที่ให้ความเห็นว่าก็ยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลย แต่การที่นายแบบหน้าใหม่คือนากาโอะ เคนโตะคนนี้...คนเดียวกับที่เธอรู้จักดีคนนั้น! ถือเป็นเรื่องเกินความคาดหมายยิ่งกว่าตอนที่เมลโลว์ เยลโลว์ได้รับรางวัลรองชนะเลิศในการออกแบบเสื้อผ้าที่สถาบันซะอีก

ดวงตาของเธอจดจ้องไปยังเขา หากคล้ายภาพเบื้องหน้าจะมัวพร่าดั่งแผ่นฟิล์มเล่นย้อนความทรงจำหวนกลับไป จึงไม่ทันได้ระวังในตอนที่ขาขวาซึ่งหยัดบนขั้นบันไดสูงของตัวเองซวดเซจากส้นตึกสามนิ้วที่หมิ่นเหม่ มือบางพยายามเกาะเกี่ยวกำแพงอิฐที่รายล้อม แต่ก็จะคว้าไขว่ได้เพียงอากาศ เหมือนกับภาพที่ถูกเล่นเป็นโหมดสโลว์โมชั่นเพียงชั่วอึดใจ ในตอนที่เขาพุ่งตัวเข้ามาและเอื้อมไปจับข้อแขนของคนที่ทำท่าว่าจะร่วงหล่นเอาไว้ นัยน์ตาของเธอเลิกค้างพร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นรัวเร็วจากเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ทั้งก่อนหน้าและขณะนี้ที่เธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นเบื้องล่าง หาใช่ความเย็นเยียบจากพื้นไม้อย่างที่ควรจะเป็น นอกจากความเจ็บปวดเล็กน้อยที่ข้อแขนเพราะอารามเร่งร้อนของเขาเพียงอย่างเดียวแล้ว ก็ไม่มีส่วนใดทำให้หญิงสาวต้องนิ่วหน้าหรือร้องครวญอีก จากนั้น เหมือนกับมีคนกดปุ่มเดินหน้าและทุกอย่างก็กลับมาอยู่ในโหมดปกติ เธอรีบเด้งตัวพรวดขึ้นจากร่างของเขาที่รองรับราวกับเบาะชั้นดี เอ่ยขอโทษขอโพยและแสดงปฏิกิริยาเลิ่กลั่กซ้ำไปซ้ำมา ให้เขาได้เปล่งเสียงหัวเราะน้อยๆ ค่อยยันตัวเองลุกขึ้นนั่งยองๆ เปล่งน้ำเสียงที่เธอยังคงจำจดไม่เคยลืมเลือนว่า “ยังชอบใจลอยเหมือนเดิมเลยนะโคเมะ” เช่นเดียวกับมือที่ยกขึ้นลูบหัวของเธอเบาๆ อย่างที่ได้เคยกระทำ

คำตอบของคำถามแรกสุดพลันส่งตรงมาจากหัวใจ เมื่อเธออ้าปากส่งน้ำเสียงแผ่วผิวเฉกเช่นรอยยิ้มบนริมฝีปากคู่สีอ่อน หากคนตรงหน้าที่รู้จักเธอดีก็เข้าใจต่อความหมายนั้น พยักหน้าและตอบรับคำตอบซึ่งเป็นคำถามอันแสนเรียบง่าย แต่กลับเต็มตื้นไปด้วยความทรงจำมากมายของพวกเขาทั้งสองคนอย่างชัดเจนที่สุดจากถ้อยประโยค

“กลับมาแล้วเหรอ เคนโตะ”

“อื้ม นานไปสักหน่อย แต่ก็...”

ก่อนรอยยิ้มจะเปล่งประกาย

“กลับมาแล้วครับ” อีกครั้ง

2022年06月20日
_______________

★ กูตกใจมากตอนไปค้นฟิคเก่าๆ อ่านแล้วเจอท่อนนี้ที่เคยแต่งไว้ซ่อนอยู่ นานมาก นานเป็นชาติ สมัยพระเอกยังเป็นยามะก็โค้ว ห้าหกเจ็ดปีกันไป แล้วที่เว่อร์คืออะไรรู้ไหม คือกูเขียนคำว่าเมลโลว์ เยลโลว์ไว้ในฟิคเรื่องนี้! (ไล่ดูพวกเพลงอินดี้ไม่ก็แจ๊ซที่กูฟังช่วงนั้นแล้วคิดว่าน่าจะเอามาจากเพลงของคุณโทกิ อาซาโกะ) ละพออ่านจบปุ๊บกูก็รู้เลยว่ามีฟิคให้เคนโตะสีเหลืองของกูแล้วโว้ย! (ตอนทำรูปกูเลือกสีชมพูเพราะชุดเฉยๆ แต่ตอนไปเสิร์ชประวัติถึงเพิ่งรู้ว่าลูซี่ชอบสีชมพูพอดี กรี๊ดดด บังเอิญเว่อร์!) ถึงจะมีแค่เท่านี้กูก็ไม่แคร์สื่อจ้า เพราะชอบบทพระเอกมาก ยิ่งคิดเป็นเคนโตะตอนยิ้มกูก็ตายๆๆ ไปเลย o>---< ขำมากตรงสมัยนั้นกูก็สู้ชิบหายกับการจะแต่งฟิคดีไซเนอร์ให้ได้จังวะ ผ่านมาสิบปี ศึกนี้กูพ่าย 55555 ถ้าจำไม่ผิดอันนี้น่าจะเป็นหนึ่งในพล็อตยุคแรกเริ่มก่อนเอาไปใช้กับเรื่องอุตะกาตะและเรื่องของพี่อิวะกับพี่ฟุกกะที่ยังไม่ได้ย้ายมาลง 55555 ฉากสตูดิโอก็เอามาจากเรื่องพาราคิสเลย เป๊ะ! แต่พล็อตเป็นไงไม่รู้ว่ะ เคยเป็นแฟนกันมาก่อน หรือเป็นแค่เพื่อนกัน กูก็จำบ่าได้ละนิ อ๋อ กูจำได้ลางๆ ละ ว่าบิดมาเป็นพล็อตของอุมิในอุตะกาตะที่เป็นนายแบบให้สตูฯและเป็นเพื่อนเก่า และฮิๆ เลือกนามสกุลที่มีคำว่าสีเหลือง ส่วนชื่อมาจากนางเอกละครเรื่องใหม่ของเคนโตะ ตอนแรกจะใช้เพลงของอาเมะพาเระ แต่ทีนี้ก็คิดได้ว่าเฮ้ย! ชีส์คือวงโอซาก้า! พระเอกคือบ่าวโอซาก้างั้นจะมัวรออะไรล่ะวะ! ประกาศศักดากันไปเลย! ดีใจมากที่ใช้ได้สักที เพราะกูมีเพลงอินดี้เป็นล้านแต่แต่งฟิคแนวนี้เป็นศูนย์ยังไงล่ะ orz

★ อยากบอกให้รู้ว่ากูก็รักเคนโตะมากๆ ถึงจะเล่นเกมไม่เก่งก็ไม่เป็นไร เราเล่นเกมแก้เครียด เอาสนุก ขำๆ คิดไรมาก มาริโอ้คาร์ทเลือกสนามง่ายแล้วได้ที่หนึ่งก็เรื่องตกกะปิ ใครๆ ก็อยากชนะป่าวเนาะ TvT / ปล. กูจะบอกว่าคิดไว้นานแล้วว่าเคนโตะหน้าคุ้นๆ เหมือนใครสักคน แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก จนวันหนึ่งกูก็มึ๊งได้ว่าเช้ด! เหมือนนาโอะ! ยิ่งตอนยิ้มยิ่งโคตรเหมือน เห้อ นาโอะที่กูรักเสมอ ไม่เคยคิดจะเท แต่ก็เนี่ยแหละ ชอบครึ่งๆ กลางๆ แบบนี้ ไม่มีวันเป็นเมนหลักไม่ได้

★ ไม่ได้ตั้งใจจะอัพฟิคติดกัน แต่กูขนลุกมากจนต้องอัพเพื่อจะมาเล่าให้มึงฟังว่า วันนี้จู่ๆ ช่อง lute ที่กูเอาไว้ฟังเพลงอินดี้ญี่ปุ่นไปเรื่อยก็อัพเพลงชื่อนี้ของวงโอเระ โมริ คาเอรุ! แล้วกูก็ตกใจมากๆๆๆ คนเรามันจะเจอเรื่องบังเอิญเป็นสิบเป็นร้อยอย่างแค่ในครึ่งปีเดียวได้จริงเหรอวะ!

T
B