คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #95 : Fantastic Ride (Bi VER.) (10% แต้งกิ้วซามะสเตうきなすที่ทำให้พ้มได้รุจักเพลงนี้ U/\U)
หรือว่าโชคชะตาจะกำหนดมาให้เธอต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว
ขณะแหงนเงยใบหน้าขึ้นจากท่อนแขนของตัวเองที่ฟุบลงกับโต๊ะอยู่นานสองนาน หลังจากอีกหนึ่งคืนที่ร้องห่มร้องไห้จนหนำใจแล้วเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง คาไว ฮิโตริก็อดไม่ได้ที่จะคิดอย่างนั้น
ตั้งแต่พ่อเสียไปตอนเธออายุได้สิบสอง แม่ก็ทำงานตัวเป็นเกลียวจนแทบไม่ได้อยู่ติดบ้าน กระทั่งจำต้องส่งลูกสาวคนเดียวมาอยู่กับเพื่อนสนิทฐานะดีกว่าที่โตเกียวให้ช่วยดูแล ทั้งอย่างนั้นฮิโตริก็ไม่ได้สนิทสนมกับหล่อนหรือว่าสามีมากมายไปกว่าผู้อยู่อาศัย มีแฟนคนแรกตอนอายุสิบห้าที่คบกันได้แค่สามเดือนก็นอกใจไปคบกับสาวอื่น แฟนคนที่สองกับสามตอนไฮสคูลก็มาอีหรอบเดียวกันเปี๊ยบอย่างกับเจอเดจาวู ด้วยข้ออ้างที่ว่าเพราะเธออึมครึมเกินไป ต่อให้สวยยังไงก็ฝืนใจต่อไม่ไหวหรอก เอ้า! แล้วจะมาคบกันตั้งแต่แรกทำไมก่อน! ครั้นพอเข้ามหาวิทยาลัย ฮิโตริที่ผ่านมาเยอะ เจ็บมาเยอะ เลยถือคติรักไม่ยุ่งมุ่งแต่เรียน แต่บทจะมาก็เข้ามาไม่ทันให้ได้ตั้งตัว เพราะความรักมันเป็นแบบนั้นไม่ใช่หรอกหรือ
เพราะการมาถึงของอุกิโช ฮิดากะ สมาชิกแชร์เฮาส์คนใหม่ที่ทำให้หัวใจของฮิโตริเต้นไม่เป็นส่ำ เพียงแค่จากรอยยิ้มกว้างจนตาปิดของเขา ขนาดทำให้ปณิธานอันแน่วแน่ของเธอพังครืนลงมาได้ในพริบตา
เช่นเดียวกับความหวังที่พังภิณท์หลังจากระยะเวลาเพียงแค่หนึ่งเดือนกับอีกสองวัน เมื่อเธอแอบไปรู้มาว่าเขากำลังปิ๊งเพื่อนร่วมคณะเดียวกัน ซ้ำร้ายไปกว่านั้นยังเป็นสาวน้อยหน้าตาน่ารัก ร่าเริง สดใส เป็นไทป์แบบเดียวกับที่แฟนเก่าทุกคนของเธอแอบนอกใจไปคบด้วยไม่มีผิดเพี้ยน! ให้ฮิโตริได้แต่หน้าชื่นอกตรม อวยพรขอให้เขาสมหวังกับหล่อนด้วยรอยยิ้มกว้าง ก่อนกลับมานอนร้องไห้น้ำตานองจนหมอนเปียกที่ห้องคนเดียวเงียบๆ และพยายามหลบลี้หนีหน้าเพื่อนร่วมบ้านให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ โชคดีที่ไม่ใช่เรื่องยาก เพราะอุกิโชเองก็พยายามออกไปใช้เวลาอยู่กับคนที่ชอบให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
เพราะโชคชะตากำหนดมาให้เธอต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว นับตั้งแต่แม่ตั้งชื่อเธอว่าฮิโตริ (ตัวคนเดียว) แล้ว
ก่อนเสียงเคาะประตูสามครั้งจะเรียกสติของเธอที่ลอยเหม่อให้กลับคืนมา ฮิโตริใช้แขนเสื้อเช็ดหน้าเช็ดตาลวกๆ ลุกจากเก้าอี้ไปอย่างเฉื่อยชา ก่อนเป็นต้องประหลาดใจเมื่อได้เห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“อ้าว นาสุ”
“แต่งตัวเสร็จแล้วไปหาที่ห้องรับแขกนะ ฉันให้ชั่วโมงนึง”
และยิ่งต้องประหลาดใจมากขึ้นไปอีกกับคำพูดแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยของเขา...แม้ว่าจะไม่ได้ต่างจากที่เป็นมาตลอดสักเท่าไหร่
“เอ๊ะ? อะไร? ไปไหน?”
“ไปงานวันเกิดรุ่นพี่มัตสึดะ”
“แต่รุ่นพี่ไม่ได้ชวนฉันสักหน่อยนี่นา!” ฮิโตริร้องท้วง
“แต่รุ่นพี่ชวนฉัน” เหมือนกับที่นาสุก็จะแย้ง “เอาล่ะ เหลือห้าสิบแปดนาทีแล้ว” จากนั้นก็จับไหล่เล็กทั้งสองข้างของเธอเพื่อดันตัวกลับเข้าไป แล้วปิดประตูใส่หน้าเจ้าของห้องแทนเองเสร็จสรรพ ทำเอาฮิโตริอดไม่ได้ที่จะสั่นหัว กระนั้นก็มีรอยยิ้มบางผุดขึ้นมาเป็นครั้งแรกในรอบค่ำคืน
_______________
ความคิดเห็น