คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #54 : Chinurareta Kajitsu～血塗られた果実～
ฮาตายานางิ อิจิโกะ พยายามใช้ชีวิตใหม่ ในรั้วโรงเรียนใหม่ ของเมืองใหม่ในย่านชานเมืองที่เพิ่งจะย้ายมาอยู่กับพี่ชายให้เงียบเชียบที่สุด ไม่สุงสิงกับใครที่สุด และไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเรื่องของคนอื่นให้มากที่สุดถ้าทำได้ เมื่อลำพังแค่ปัญหาของตัวเองก็เป็นภาระหนักอกมากพออยู่แล้ว อย่างเช่นการที่เธอต้องปกปิดความลับน่าหนักใจเรื่องที่ตัวเองไม่ใช่มนุษย์หากเป็น...แวมไพร์
หากเจตนาเพียงฝ่ายเดียวย่อมเป็นเรื่องยากต่อให้จะพยายามมากแค่ไหน นับตั้งแต่ตอนที่เธอได้ทำรายงานคู่กับเด็กหนุ่มร่วมห้องที่มีชื่อว่าฮาชิโมโตะ เรียว ผู้ที่อยู่ตรงข้ามกับทุกสิ่งอย่างที่อิจิโกะต้องการ ด้วยความที่เป็นเด็กหนุ่มป๊อปปูลาร์เลยเป็นจุดสนใจของสาวๆ ตลอดเวลาไม่ว่าจะในหรือนอกรั้วโรงเรียน อิจิโกะแทบไม่ได้พบกับความสงบสุขเลยในวันเสาร์ที่เขานัดไปทำรายงานในห้องสมุดหรือตอนที่แวะเข้าร้านฟาสต์ฟู้ดก่อนแยกย้ายกันกลับบ้าน (เธอตัดปัญหาแต่ต้นลมด้วยการปฏิเสธไม่ให้เขาเดินไปส่ง) เมื่อสาวๆ มากหน้าหลายตาต่างก็แวะเวียนมาพูดคุยกับเขากันไม่ว่างเว้น และเจ้าตัวก็เก่งที่ทำให้พวกหล่อนพออกพอใจก่อนปิดท้ายด้วยการเน้นย้ำสถานะของเธอให้พวกหล่อนมั่นใจว่า “ขอฉันทำรายงานกับเพื่อนก่อนนะ แล้วเราจะได้ไปเดตด้วยกันไวๆ ไง” ได้ทุกราย
นอกจากรูปร่างหน้าตาในระดับแนวหน้าของเขาที่อิจิโกะก็ยอมรับแล้วนั้น คารมคมคายเองก็ไม่แพ้น้ำเสียงทุ้มที่ฟังดูหล่อเหลาเป็นบ้า ขนาดทำให้อิจิโกะเข้าใจเหตุผลของพวกหล่อนที่ยอมถวายหัวทั้งที่เจ้าตัวก็เอาแต่สับรางไปเรื่อย ไม่เห็นว่าจะจริงจังกับใครเลยสักคน
อย่างไรก็ดี ความสัมพันธ์ฉันเพื่อนร่วมห้องของพวกเขาก็ได้เขยิบขึ้นมานิดหนึ่งหลังจากการทำรายงานและออกไปนำเสนอหน้าชั้นร่วมกัน ไปเป็นเพื่อนที่ทักทายพูดคุยส่งยิ้มให้กันเมื่อเดินสวนทางหรือว่าบังเอิญได้สบตา...แน่นอนว่าส่วนใหญ่หมายถึงฮาชิโมโตะที่อัธยาศัยดีมากกว่าและไม่ใช่ในเชิงชู้สาวเลยด้วยซ้ำ แต่บางครั้งก็จะมีพวกสาวๆ ที่หึงหวงเขามากเกินไปเลยพาลขึงตาหาเรื่องให้อิจิโกะเป็นต้องได้นึกฉิวนึกรำคาญใจ แต่แค่เท่านั้นก็มากพอให้ชีวิตในรั้วโรงเรียนของอิจิโกะไม่อาจเรียกได้ว่าสงบสุขอย่างที่ต้องการ
ทว่าเหตุการณ์วิปโยคที่แท้จริงกลับมาจากตัวเธอเองต่างหาก
มันเป็นตอนเย็นย่ำของวันกลางฤดูร้อนที่เธอต้องอยู่โยงทำเวรคนเดียวเพราะคู่ไม่มา หลังจากเอาขยะไปทิ้งเรียบร้อยแล้วเลยถือโอกาสนี้นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนที่ค้างไว้ให้จบ และเมื่อได้ยินเสียงเลื่อนบานประตูห้องเรียนก็จะรีบโดดผลุงลงจากโต๊ะตัวหน้าสุดเพราะกลัวโดนครูด่า ก่อนค่อยถอนหายใจออกมากลั้วไปกับเสียงหัวเราะน้อยๆ เมื่อได้เห็นว่าเป็นใคร
“ฮาชิโมโตะ มีอะไรเหรอ?”
“เอ๊ะ?” สีหน้าของเขาแสดงความงุนงง หยุดฝีก้าวเอาไว้ที่หน้าประตูห้องเรียนซึ่งเปิดค้างไว้อยู่อย่างนั้น “ฮาตายานางิไม่ได้เรียกฉันมาเหรอ?”
คิ้วของอิจิโกะเลิกขึ้น สั่นหัว คำถามหลุดรอดออกมาจากริมฝีปากได้แค่ “หมายความว่ายัง...” ก็จะถูกกลบกลืนด้วยเสียงตะโกนดังลั่นว่า “แกบังอาจมาแย่งอิจิโกะของฉัน! ตายซะเถอะ!” กับจังหวะที่รวดเร็วมากเสียจนฮาชิโมโตะที่รีบหันไปแล้วก็ยังไม่ทันได้ป้องกันตัวเมื่อมันแทงลึกลงมาที่ไหล่ขวา ขนาดทำให้เขาต้องหลุดร้องออกมา แต่มันก็หาได้สนใจนอกจากกระหน่ำซ้ำลงไปบนลำตัวสะเปะสะปะโดยไม่เจาะจงว่าเป็นที่ใด ใช่ว่าฮาชิโมโตะเป็นเด็กหนุ่มปวกเปียกในเมื่อเขาเก่งกีฬาหลายชนิดออกจะตายไป แต่เป็นเพราะขนาดตัวของมันที่ใหญ่กว่ามากถึงเกือบสองเท่า ไหนจะคมมีดปลายแหลมเปี๊ยบที่กรีดเฉือนทะลุผ่านผิวหนังคน — ไม่แน่ว่าอาจรวมถึงกระดูก — ได้อย่างง่ายดาย เช่นนั้นก็ย่อมไม่มีทางที่เด็กหนุ่มธรรมดาอย่างฮาชิโมโตะจะทำอะไรได้
หากเด็กสาวที่ไม่ใช่คนธรรมดากลับได้แต่ตะลึงงันมองดูภาพเบื้องหน้าที่เกิดขึ้นในแววตาอยู่อย่างนั้นด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทา
“ไม่มีใครจะขัดขวางเราได้อีกแล้ว” มันหันใบหน้าชั่วช้าน่ารังเกียจเฉกเช่นเดียวกับรอยยิ้มอัปลักษณ์ที่เปื้อนเปรอะไปด้วยเลือดมาทางเธอ “นับจากนี้ไป อิจิโกะจะเป็นของฉันคนเดียว”
ประโยคสุดท้ายของมันดังก้องอยู่ในหัวสมองของเธอ เหมือนกับอีกเหตุการณ์วิปโยคเมื่อเก้าปีก่อนที่เปลี่ยนชีวิตปกติสามัญของอิจิโกะไปตลอดกาล
หาใช่ความกลัวที่ทำให้เนื้อตัวของเธอสั่น หากแต่เป็น...ความแค้น
นัยน์ตาของอิจิโกะเปลี่ยนไปเป็นสีดำสนิทแล้วพุ่งตัวเข้าไปแย่งมีดจากมัน หวนนึกไปถึงชีวิตครั้งยังเป็นมนุษย์อิจิโกะในยามนั้น ยามที่เธอยังเป็นเด็กสาวป๊อปปูลาร์เพราะใบหน้าที่สะสวย นิสัยใจคอที่ร่าเริง สดใส มีน้ำใจกับเพื่อนฝูงรอบข้างโดยไม่แบ่งแยก เพราะอย่างนั้นเธอถึงได้พยายามเปลี่ยนตัวเองให้แตกต่างเพื่อไม่ให้เหตุการณ์ต้องซ้ำรอยเดิมอีก แต่นอกจากไม่มีอะไรเปลี่ยนแล้ว หนนี้เธอยังดึงคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย เหมือนกับที่เดรัจฉานตัวนั้นแปลเจตนาบริสุทธิ์ของเธอผิดไปเป็นอะไรที่เลวทรามน่ารังเกียจ ความรักที่มากเกินไปจนถึงขั้นเพ้อฝันจินตนาการไปเอง หมกมุ่นอยากครอบครองเอาไว้กับตัวคนเดียวถึงต่อให้เธอต้องกลายเป็นร่างไร้วิญญาณ ที่อย่างน้อยๆ มันก็ได้สาสมในชั่ววินาทีหนึ่ง ไม่ต่างจากเดรัจฉานตัวนี้ที่ก็หลงละเมอไปกับความตายของศัตรูที่มันคิดไปเองแต่เพียงฝ่ายเดียว
ก่อนที่อิจิโกะจะมอบความรักที่มันว่ากลับคืนไปให้จากมีดเล่มเดียวกันที่เธอเจาะเข้าลำคอจนทะลุ แล้วกระชากออกมาจ้วงแทงลงไปยังหน้าอกและแขนที่ยกขึ้นกุมลำคอซ้ำๆ ไม่รู้ต่อกี่แผล จนเลือดกระเซ็นกระซ่านสาดกระจายไปทั่วใบหน้าและเนื้อตัวของเธอ ขณะที่มันก็กระอักไอออกมาแล้วดิ้นพราดอย่างกับปลาขาดน้ำที่ไม่สามารถขยับหนีไปไหนได้เพราะร่างที่คร่อมอยู่ด้านบน
ความทรงจำในอดีตที่เฝ้าลืมเลือนมาตลอดหวนกลับคืนมาอีกครั้ง ความรู้สึกทั้งหมดชัดเจนแจ่มชัดราวกับเหตุการณ์ที่กำลังทับซ้อน เรี่ยวแรงของเธอมหาศาลประหนึ่งอะดรีนาลีนเฮือกสุดท้ายกำลังออกฤทธิ์ ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดทรมานที่ช่องท้องซึ่งถูกกระซวกแทงแล้วคว้านบิดถึงก่อนหน้านั้นจนเธอเฝ้าภาวนาให้ความตายมาถึงโดยไวอีก สิ่งเดียวที่อิจิโกะปรารถนาคือขอให้มันต้องเจ็บปวดทรมานยิ่งกว่าที่เธอ...หรือเขา...ได้รู้สึก กระทั่งร่างนั้นแน่นิ่งลงไป อิจิโกะก็ทิ้งมีดลงแล้วระเบิดเสียงร้องไห้โฮออกมาให้กับทุกสิ่งที่ต้องถูกพรากไปอย่างชีวิตและอนาคตสดใสนับจากนี้ของเธอ...และเขา
_______________
ความคิดเห็น