คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : BEAUTIFUL DREAMERS / EP01: Saikai no Aizu -再会の合図- (33% ก่อนนะจ้าาา เพลงคิเสคิเวอร์คอนลงช่องแล้ว เวอร์เต็ม วู้วๆ >_
กว่าที่ฮีรากิจะได้มาโรงเรียนหลังจากผ่านพ้นช่วงปิดเทอมฤดูร้อนก็คือวันพุธ เพราะโรคไวรัสลงกระเพาะที่เจ้าตัวก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไปกินอะไรผิดสำแดงมา (ขณะที่แม่บอกว่าเป็นเพราะเอาแต่กินไม่เลือก) แต่ไม่ว่าเหตุผลจะเป็นเพราะอะไร มันก็ทำให้เธอต้องนอนซมอยู่กับบ้านนานหลายวันทั้งที่ปกติแทบจะไม่เคยขาดเรียน หรืออย่างน้อยๆ ก็ไม่ได้เป็นเพราะอาการป่วยมาตั้งแต่ชั้นประถม นอกจากแม่ที่หาหยูกยาและอาหารอ่อนมาให้กับคำบ่นอีกพะเรอเกวียนแต่ก็ด้วยความเป็นห่วงทั้งนั้นแล้ว ก็ยังมีอุกิโชที่โทร.มาถามไถ่ว่าทำไมถึงไม่มาเรียนตั้งแต่ตอนสาย รวมถึงนาสุที่แวะเอาการบ้านมาให้ตอนเย็น ถึงฮีรากิจะไม่มีทั้งแรงลุกไปเปิดประตูที่ก็โชคดีว่าพี่สาวข้างห้องช่วยรับไว้ให้ รวมถึงแรงลุกไปจับปากกาจนไม่มีอะไรคืบหน้าอยู่ดี
อาการป่วยของเธอทุเลาลงไปบ้างแล้วในวันที่สาม กระนั้นอาการอ่อนเพลียก็ยังคงปรากฏให้เห็นบนใบหน้าที่ขาวซีด ขนาดแม่ก็ยังบอกให้นอนพักต่ออีกสักวัน แต่กว่าหนึ่งเดือนที่ต้องเหินห่างจากบ้านหลังที่สองก็ทำให้ฮีรากิเกิดความโหยหา ถึงพักหลังมานี้มันจะเต็มไปด้วยร่องรอยของความเจ็บปวดหรือเสียใจ ก็ใช่ว่าก่อนหน้านั้นจะไม่มีความสุขความยินดี เธอยังคงรักบรรยากาศที่ครึกครื้น รักโถงทางเดินที่คึกคัก รักห้องเรียนชั้นปีสองบีที่อึกทึก ครูประจำชั้นที่ขี้โหวกเหวก เพื่อนร่วมห้องที่ใจดีมีน้ำใจ
หรือไม่...ทั้งหมดก็อาจเป็นแค่ข้ออ้างต่อความคิดถึงเขาคนที่ใจดีคนเดียวคนนั้น ฮีรากิที่เลิกร้องไห้เพราะเรื่องของเขาแม้จะยังคงโหวงหวิวเหมือนมีบางส่วนที่ขาดหายไปเกือบเชื่ออยู่แล้วว่าตัวเองทำใจได้ และเมื่อหวนกลับมาเจอหน้ากันอีกครั้ง เธอจะกลับไปเป็นเพื่อนร่วมห้องกับเขาที่มีความสุขอยู่กับผู้หญิงคนอื่นได้ เพื่อที่ฮีรากิจะได้เข้าใจว่าแท้จริงแล้วไม่ใช่เลยสักนิด เพราะไม่อย่างนั้นเธอก็คงไม่รู้สึกปวดแปลบข้างในอกแค่เพียงได้มองเห็นเขากับรอยยิ้มที่เธอรักมาตลอดจากที่ไกลๆ บนโถงทางเดินอยู่อย่างนี้
แต่เพราะว่าตัวสูงมาก เด็กหนุ่มที่กำลังยืนพิงกำแพงอยู่หน้าห้องถึงได้มองเลยผ่านคู่สนทนามาเห็นเธอ สีหน้าประหลาดใจของไทโชกับริมฝีปากที่ขยับเป็นคำว่า “อ๊ะ” ถึงไร้สุ้มเสียงก็มากพอให้อีกฝ่ายหันมองตาม ฮีรากิทันได้เห็นใบหน้าของซานะกับผมสีเข้มซึ่งดูแปลกตาเพราะสีแดงสดที่เคยเป็นเครื่องหมายประจำตัวมาตลอดหนึ่งปีครึ่งแค่เพียงเสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้น ก่อนเธอที่ไม่อยากชักใบให้เรือเสียตั้งแต่วันแรกของเทอมใหม่จะจับกระชับสายกระเป๋านักเรียนบนไหล่เอาไว้แน่นราวกับเครื่องรางมอบความกล้า แล้วก้มหน้าก้มตาเดินต่อไป
“เอ๊ะ! โรคุ! หายดีแล้วเหรอ!”
แต่ไม่ทันได้ก้าวฉับผ่านบานประตูหน้าไปด้านหลัง เสียงตะโกนด้วยความตื่นเต้นตกใจระคนดีใจของอุกิโชก็จะเรียกให้เธอแหงนเงยเข้าไปยังตำแหน่งที่นั่งภายในห้องเรียน หนนี้ฮีรากิได้เป็นฝ่ายประหลาดใจบ้างกับผมสีทองสว่างที่เปลี่ยนให้เขาดูราวกับเป็นคนละคนจนเกือบเป็นความไม่แน่ใจในทีแรก เช่นเดียวกับหางตาของเธอที่คิดว่าได้เห็น...เด็กผู้ชาย...นั่งที่ของซานะและกำลังเอียงตัวหันมาคุยกับอุกิโช แน่นอนว่าไม่ใช่นาสุที่ยืนกอดอกพิงโต๊ะตัวข้างๆ อยู่ ฮีรากิไม่ใช่คนสอดรู้ แต่ก็อดความอยากเห็นเอาไว้ไม่ไหว เพราะปกติซานะไม่ชอบให้เด็กผู้ชายมายุ่มย่ามกับโต๊ะของตัวเอง แล้วก็ไม่มีใครอยากมายุ่มย่ามด้วยเพราะเบื่อโดนตะเพิดใส่ ครั้นฮีรากิตัดสินใจขยับใบหน้าหันไปมองดูใครคนนั้นตรงๆ โดยไม่ปิดบัง ร่างกายของเธอก็ชะงักค้างราวกับถูกตอกตรึง มีเพียงริมฝีปากที่พึมพำแผ่วเบาออกมาว่า
“ไม่จริง...”
ท่ามกลางความประหลาดใจของทุกคนจนกลายเป็นความเงียบงันราวกับมีใครมากดปิดสวิตช์ เมื่อฮีรากิจะสาวฝีเท้าเข้าไปหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยถ้อยเสียงที่ไม่ปิดบังความยินดีเลยว่า
“กลับมาแล้วเหรอ อิซเซย์”
“ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะ ฮีรากิ”
และเมื่อเขาตอบคำถามด้วยรอยยิ้มกว้าง ฮีรากิก็กระทำอีกสิ่งหนึ่งที่ไม่มีใครในห้องเรียนนี้เคยได้เห็น — นอกจากการเรียกชื่อต้นของเพื่อนผู้ชายในห้อง — นั่นคือการหัวเราะออกมา
_______________
ความคิดเห็น