คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #140 : MADAM'S HOLIDAY - CAST & INTRO (50% Happy Valentine 2023 เย่ๆ รัก)
ความตื่นเต้นดีใจของฟุคุโมโตะ บิบิอัน นับตั้งแต่พาหนะโดยสารเคลื่อนตัวผ่านถนนที่ลดเลี้ยวเคี้ยวคดเลียบเชิงเขาใหญ่ มองเห็นทิวเขาสีเขียวครึ้มตัดกับท้องฟ้าสีครามและเมฆสีขาวที่ลอยฟ่อง มุ่งสู่อาคารอยู่อาศัยเพียงแห่งเดียวที่ตั้งอยู่อย่างโดดเด่นเป็นสง่าบนเนินเขา ผ่านบานกำแพงขนาดใหญ่ที่มีบานประตูรั้วเหล็กดัดสลักลวดลายสีเงินสูงชันราวกับปราการคุ้มกันที่เข้มแข็งแต่ก็ชดช้อย มีสนามหญ้ากว้างขวางที่ประดาประดับด้วยพฤกษาพุ่มไม้นานาพันธุ์คั่นอยู่ก่อนที่จะถึงตัวคฤหาสน์ที่ถูกทาทับด้วยสีขาวกระจ่างตา ครั้นลงจากรถคันยาวที่มาจอดเทียบอยู่หน้าขั้นบันไดห้าขั้นแล้วก็สูดเอาอากาศบริสุทธิ์อย่างที่หาได้ยากยิ่งในเมืองหลวงเข้าไปเต็มปอด พร้อมกับความปรีดาที่แล่นปราดเข้ามา ก่อนที่ฉับพลันทันใดมันจะแปรเปลี่ยนไปเป็นความขุ่นเคือง เมื่อบิบิอันได้สบประสานสายตากับคนที่เดินออกจากบานประตูกรุกระจกมากับหญิงรับใช้ซึ่งจะรีบกุลีกุจอไปยกกระเป๋าเดินทางของเธอที่คนขับรถยกออกมาวางขึ้นไปเก็บในห้องพักให้
แต่ไม่ใช่กับหล่อนที่จะเดินทำหน้าระรื่นมาหยุดอยู่บนขั้นบันไดเหนือเธอเพื่อให้ได้รู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่า สมกับเป็นฟุคุโมโตะ อิโอริ ศัตรูคู่อาฆาตนับตั้งแต่สมัยเด็ก หรือก็คือลูกเลี้ยงอีกคนหนึ่งเหมือนกันกับเธอของมาดามทสึรุโกะ...เจ้าของคฤหาสน์หลังงามแห่งนี้
“สีหน้าผิดหวังแบบนี้ คงไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นลูกรักมาดามที่จะถูกเชิญมาคนเดียวหรอกใช่ไหมจ๊ะ บิบิอัน?”
“แหม มาดามมีลูกเลี้ยงไม่รู้ตั้งกี่คน ฉันไม่กล้าหวังสูงคิดว่าตัวเองเป็นลูกรักอยู่แล้วจ้ะ อิโอริ” บิบิอันเองก็ยิ้มหวานตอบกลับไป แต่หาใช่วาจาเคลือบแฝงที่เสียดแทง “แล้วก็ไม่เคยคิดจะจับลูกชายคนเดียวของมาดามด้วยนะ”
ทว่าแม้จะโดนกระทบกระเทียบแบบนั้น อิโอริก็หาได้มีทีท่าสะทกสะเทือน “ไม่จับลูกชายแท้ๆ แต่อยากจับลูกเลี้ยงอีกคนหรือเปล่านี่สิ” นอกจากยอกย้อนกลับไปด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่ลอกเลียนกันมาไม่ได้ต่าง “แต่แย่หน่อยนะ เพราะเธอเพิ่งมาถึง เลยไม่ได้เห็นว่าไทเซย์เค้าตามติดเอรี่จังอย่างกับเงาแน่ะ แต่ก็ไม่แปลกหรอก เด็กนั่นพอโตขึ้นแล้วสวยขึ้นจมเลย จำแทบไม่ได้ ตอนเข้ามาทักทีแรกฉันนี่งงเต๊กเลย คิดว่ามาดามแอบไปมีลูกเลี้ยงคนใหม่โดยที่เราไม่รู้หรือไงเนี่ย”
“เรื่องตั้งแต่สมัยปีมะโว้ ตอนนี้ไทเซย์จะไปรักใครชอบใครก็เรื่องของหมอนั่นสิ”
“ขอให้ทำได้อย่างปากว่าเถอะน่ะ”
“ฉันไม่ใช่คนที่ถูกปฏิเสธแล้วยังหน้าด้านหน้าทนตามตื๊อผู้ชายเค้าอยู่ได้อย่างใครบางคนก็แล้วกัน”
บิบิอันตัดบทแค่นั้น ก่อนที่จะตอกฝีก้าวในรองเท้าส้นสูงสองนิ้วขึ้นไป ใจหนึ่งก็อยากเบียดชนกระแทกไหล่ยัยคู่อาฆาตให้เต็มแรง ไม่แน่ว่าอาจจะแจกของแถมเป็นแผลถลอกบนเข่าที่โผล่พ้นกระโปรงหนังของหล่อนด้วยหากทรุดฮวบลงไป และนั่นคงเป็นอะไรที่สาแก่ใจน่าดู แต่การตื่นนอนแต่เช้าตรู่ทั้งที่ไม่ใช่วิสัยเพื่อเดินทางไกลมาตั้งเกือบสี่ชั่วโมงก็ทำให้บิบิอันเมื่อยเนื้อเมื่อยตัว อยากขึ้นไปนอนหลับพักผ่อนเหนือสิ่งอื่นใด
โชคดีที่อีกฝ่ายเองก็ดูเหมือนจะไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดด้วย อิโอริเพียงทิ้งท้ายว่า “แล้วเจอกันตอนมื้อค่ำนะจ๊ะ บิบิอัน” พร้อมกับเสียงหัวเราะกรีดแทงที่ค่อยๆ ลับหายไปในทิศทางของสวนดอกไม้ที่หล่อนคงจะไปเกร่ดูฆ่าเวลา
ครั้นเดินหน้าเมื่อยเข้าไปในคฤหาสน์แล้ว บิบิอันก็เป็นต้องสะดุ้งตกใจกับเสียงตะโกนร้องเรียกชื่อของเธอที่ดังมาจากราวบันไดให้ต้องแหงนเงยมองดู ก่อนรอยยิ้มกว้างจะอาบเต็มใบหน้า ยกมือขึ้นโบกทักทายให้กับเด็กสาวที่วิ่งตึงตังลงมาจนเธอต้องป้องปากบอกให้ระวังล้มเป็นการใหญ่
“ขอโทษพี่บิบิด้วยเถอะค่ะที่ไม่ได้ออกไปต้อนรับ เผอิญลืมตัวโทรศัพท์คุยกับเพื่อนอยู่นานสองนาน ถ้าไม่เห็นคุณยูกิโยะยกกระเป๋าขึ้นไปเก็บในห้องคงยังไม่รู้เรื่องจนป่านนี้”
บิบิอันหัวเราะร่วนด้วยความชื่นบาน ครั้นแล้วก็ผละออกจากอ้อมกอดของเด็กสาวเพื่อมองดูใบหน้าของหล่อนให้เต็มตา
“ไม่ได้เจอกันตั้งนาน สวยขึ้นเยอะเลยนี่นา รุรุจัง”
“นานเนินอะไรกันคะ หนูลงไปหาพี่บิบิที่โตเกียวครั้งล่าสุดก็แค่สามเดือนที่แล้วเอง” เจ้าหล่อนแย้ง “คนอื่นๆ สิคะที่ไม่ได้เจอกันนานเลย ทั้งพี่โยชิ พี่ไทเซย์ พี่เอรี่ หนีไปอยู่ต่างประเทศกันหมด ส่วนคนที่อยู่นี่ อ๊ะ! ไม่นับอีตาชุนสุเกะที่จะอยู่ไม่อยู่ก็ค่าเท่ากันนะคะ! ก็ดันมีแต่พี่บิบิกับพี่อิโอริที่ก็ดันไม่ถูกกัน” ขณะที่หล่อนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ คนที่ถูกพาดพิงถึงกลับอดไม่ได้ที่จะหัวเราะรวนร่า “เพิ่งจะได้กลับมาเจอกันพร้อมหน้าพร้อมตาก็คราวนี้เอง ก็ราวๆ หกเจ็ดปีได้แล้วนะคะ”
“แล้วนี่คนอื่นๆ มากันหมดแล้วเหรอจ๊ะ?”
“ยกเว้นพี่โยชิค่ะ เดี๋ยวค่ำๆ ก็น่าจะมาถึง” รุรุเดินควงแขนพี่สาวคนสนิทที่สุดพาขึ้นไปยังห้องพักของเธอที่อยู่ด้านบน ก่อนลดเสียงลงเมื่อเอ่ยประโยคต่อจากนี้ “แต่ถ้าเห็นคนแปลกหน้าแล้วอย่าตกใจนะคะ เขาไม่ใช่ลูกเลี้ยงคนใหม่ของมาดามหรอกค่ะ แต่เป็น...” ก่อนหันรีหันขวางราวกับกลัวว่าจะบังเอิญเจอใครเข้าจนบิบิอันต้องขวับมองตามไปด้วย “แฟนเช่าค่ะ!”
ให้ฝีก้าวของบิบิอันหยุดชะงักลงตรงโถงทางเดิน เลิกนัยน์ตาขึ้นกว้างอย่างไม่เชื่อหู เห็นเช่นนั้นเด็กสาวจึงรีบกล่าวยืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“จริงๆ นะคะ! หนูเองก็เพิ่งมาถึงเมื่อวันสองวันก่อนเหมือนกับพี่ๆ คนอื่น ไม่มีใครกล้าถามมาดามว่าอะไรยังไงหรอกค่ะ แต่เมื่อวานนี้เห็นหายเข้าไปในห้องของมาดามอยู่ตั้งนานสองนาน ทุกคนรอให้พี่โยชิกลับมาถามกันทั้งนั้น ก็นั่นแม่แท้ๆ ของเขานี่นา จริงไหมคะ?” เป็นคำถามที่ใช่ว่าต้องการคำตอบเมื่อเด็กสาวยังคงพูดเจื้อยแจ้วต่อไปไม่ได้หยุด เช่นเดียวกับแขนที่ควงคล้องและฝีเท้าที่หล่อนเป็นคนย่ำนำไป “แต่หล่อมากเลยล่ะค่ะ ตัวก็สู๊งสูง เล่นเปียโนก็เก๊งเก่ง ไม่น่าจะไม่มีแฟนจนต้องมาทำอาชีพแบบนี้เลยนะคะเนี่ย”
“คนที่เป็นแฟนเช่าเค้าไม่ได้ขาดแคลนสาวๆ หรอกจ้ะรุรุจัง แต่ขาดแคลนเงินต่างหาก”
บิบิอันอมยิ้ม พอดีกับที่พวกเธอเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องพักสุดโถงทางเดินอันกว้างขวางบนชั้นสอง ด้วยความเป็นคนรักสันโดษ เลยขออนุญาตมาดามมาอยู่ที่ปีกตึกสำหรับฝั่งรับรองแขกที่ห้องเล็กกว่า และนานๆ ทีก็จะมีแขกเข้ามาร่วมเรียงมากกว่า
“รุรุจังอยากเข้ามาคุยกันก่อนไหม?”
“ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ เดินทางมาตั้งไกลคงเหนื่อยแย่แล้ว เชิญพี่บิบิพักผ่อนได้ตามสบาย”
“พี่ว่าจะงีบสักหน่อย งั้นเจอกันตอนมื้อค่ำนะ ทุ่มครึ่งใช่ไหม?”
รุรุพยักหน้ารับ โบกมือลาไหวๆ อยู่หน้าประตูห้องด้วยความกระตือรือร้น แม้เมื่อบานประตูจะงับปิดลงไปจนบิบิอันต้องสั่นหัว กลั้วไปกับเสียงหัวเราะขบขันน้อยๆ
นี่จะต้องเป็นการรวมญาติที่วุ่นวายแน่ๆ บิบิอันคิด ขณะทิ้งตัวลงนอน ไม่ให้ความสนใจต่อสิ่งอื่นใดรอบข้างอีก ก่อนที่จะผล็อยหลับไปอย่างง่ายดายกับความคุ้นเคยในที่ที่เรียกว่า ‘บ้าน’ นั้นเอง
_______________
_______________
ความคิดเห็น