คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #144 : MAFIA 3: Let The Good Times Roll (33% ละกัน)
ไคโตะ ทากาฮาชิ ตั้งใจว่าจะเปลี่ยนแปลงชีวิตที่เคยเละเทะมาตั้งแต่ชั้นมัธยมต้นจนต้องเข้าสถานพินิจ สร้างความแตกแยกให้แก่ผู้คนรอบข้างอันหมายถึงครอบครัวที่ต้องแยกทางกัน กระทั่งความช่วยเหลือจากพี่ชายต่างสายเลือดซึ่งจะช่วยมอบชีวิตใหม่ให้เขา ณ ดินแดนอีกคนละฝั่งซีกโลกไกลห่างจากบ้านเกิดเมืองนอนที่อาศัยอยู่มาตลอดทั้งชีวิตในนิวบอร์โดซ์ ด้วยการใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายและติดดินที่สุดเพื่อไม่ให้เป็นภาระเหมือนอย่างที่เคยเป็นมา หากทว่าปณิธานอันแน่วแน่นับตั้งแต่แรกเริ่มของเขาก็มีอันต้องพังทลายลงไป ในวินาทีที่ไคโตะได้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตออกมาจากบาร์เก่าตรงหัวมุมถนนที่ถูกทิ้งร้างหลังจากเหตุการณ์ไฟไหม้ตั้งแต่ครึ่งปีก่อน พร้อมกับเลือดสีแดงสดที่เปื้อนเปรอะอยู่บนชุดกระโปรงสีอ่อนเช่นเดียวกับเนื้อตัว ตามด้วยภาพของผู้ชายตัวใหญ่ที่สวมหน้ากากซึ่งแกะสลักจากต้นไม้เป็นใบหน้าคล้ายกับมนุษย์ หากมีเขาสัตว์ประดับอยู่ซึ่งจะวิ่งตามหลังออกมา พยายามยื้อยุดฉุดกระชากหล่อนกลับเข้าไปข้างใน
ไคโตะมองภาพเหตุการณ์ผ่านกระจกมองหลังจากในรถที่เขาแค่บังเอิญมาแวะจอดอยู่ใกล้ๆ เพื่อตามหาตู้โทรศัพท์ เขาไม่รู้ว่าชายหญิงทั้งสองคือใครและมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่เสียงกรีดร้องโหยหวนของหล่อนซึ่งมาพร้อมกับความพยายามที่จะหลุดจากการจองจำให้พ้น ถึงขนาดล้มลุกคลุกคลานจนเข่าที่โผล่พ้นชุดกระโปรงไปครูดอยู่บนพื้นถนน ก็มากพอที่จะทำให้ไคโตะผู้มีมโนธรรม...รวมถึงความกล้าหาญอย่างเต็มเปี่ยมเปิดประตูพรวดลงไปจากรถ ไม่มีความลังเลใจแม้แต่น้อยในตอนที่ตะโกนบอกให้อีกฝ่ายหยุดการกระทำ ขณะเล็งปืนเข้าใส่ชายที่ถึงจะตัวใหญ่กว่ามาก หากก็หาได้มีความหวั่นกลัวแล่นผ่านเข้ามาเลยแม้แต่น้อย
หากชายสวมหน้ากากผู้นั้นก็ไวทายาดพอจะปล่อยมือของหญิงสาวแล้วควักปืนออกมาหมายจะโต้ตอบ แต่ก็ไม่ไวไปกว่าไคโตะที่ตั้งท่ารออยู่ก่อนแล้ว เขายิงสวนเข้าไปที่ฝ่ามือของอีกฝ่ายหนึ่งจนอาวุธกระเด็นกระดอนออกไปพร้อมกับเสียงแผดร้องดังลั่น ด้วยความแม่นยำจากการเข้าสนามฝึกยิงปืนทุกสัปดาห์ ตั้งใจเล็งแค่ตรงนั้นเพื่อจะได้ถ่วงเวลาช่วยพาหญิงสาวผู้ตกเป็นเหยื่อหนี ทว่าสิ่งที่หล่อนเลือกจะทำคือการคลานกระเสือกกระสนไปคว้าเอาปืนพกของมันที่ร่วงหล่นลงไปอยู่ไม่ไกล พยายามยันตัวเองลุกขึ้นแม้จะอย่างปวกเปียกเต็มที กระนั้นก็แน่วแน่มั่นคงในตอนที่รัวกระหน่ำเข้าใส่หน้าอกไม่ได้หยุดจนกระสุนหมดแม็ก ก่อนที่ร่างของคนทั้งสองจะร่วงหล่นลงไปพร้อมๆ กัน แม้อาจด้วยผลกระทบที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
“ช่วยพาฉันไปจากที่นี่ที”
นั่นคือถ้อยคำแรกผ่านน้ำเสียงระโหยโรยแรงของหล่อน ในตอนที่ไคโตะจะรีบวิ่งเข้าไปหาหลังความตะลึงลานเพียงชั่วครู่ ใบหน้าขาวตัดกับผมสีน้ำตาลแดงยุ่งเหยิงที่เขามองเห็นผ่านแสงสลัวจากเสาไฟของหล่อนซีดเผือด ร่างแบบบางที่เขาช่วยประคองไปจนถึงรถที่จอดอยู่ไม่ไกลก็สั่นเทาตลอดช่วงเวลานั้นจนเขาสัมผัสมันได้อย่างชัดเจน
บทเพลงจากวิทยุกรีดครวญทันทีที่เขาสตาร์ทเครื่องยนต์ ขณะที่ไคโตะกำลังจะเอื้อมมือไปปิดเพราะคิดว่าสิ่งที่หล่อนอาจต้องการในยามนี้คือความเงียบสงัด ปลายนิ้วที่ยังคงสั่นเทาอยู่คู่นั้นก็จะเอื้อมมาแตะบนหลังมือของเขาอย่างแผ่วเบา ทั้งที่มันค่อนข้างเย็น และไคโตะก็ไม่รู้ว่ามาจากอากาศยามค่ำคืนหรือเพราะเหตุการณ์ที่ทำให้เลือดในกายสามารถเย็นเฉียบได้เมื่อครู่กันแน่ แต่ไคโตะก็กลับรู้สึกร้อนวาบขึ้นมา เหมือนความรู้สึกตอนที่แตะลงไปโดนหม้อที่ร้อนฉ่า ต่างกันตรงที่ครั้งครานี้เขาไม่ได้ต้องการที่จะชักมือกลับเพื่อหลีกเลี่ยงความร้อนนั้น ถึงต่อให้มันจะลุกลามไปทั่วร่างกาย แผดเผาไปจนถึงอวัยวะภายใต้เนื้อหนัง และอาจมอดไหม้เขาได้ในชั่วพริบตา
หากสิ่งที่ไคโตะวาดหวังไว้ก็ไม่ได้เกิดขึ้น เมื่อหล่อนผละห่างออกไป แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ฉันชอบเพลงนี้” ด้วยน้ำเสียงที่ยังคงแผ่วค่อยไม่ได้ต่างจากถ้อยแรกที่เปล่ง
จากนั้น หล่อนไม่ได้ขยับริมฝีปากสีแดงที่อ่อนจางซึ่งอาจเป็นสีสันเดียวบนใบหน้าที่ยังเหลืออยู่ขึ้นมาอีกเลยยามเหม่อมองออกไปภายนอก เมื่อเขาออกรถไปบนท้องถนนที่หล่อนส่ายหัวหลังเขาถามถึงจุดหมาย จึงมีเพียงปลายทางเดียวเท่านั้นที่ไคโตะสามารถพาหล่อนไปได้ในค่ำคืนนี้
ไม่มีแม้แต่ ‘อะ ลิตเติล เลส คอนเวอร์เซชั่น’ อย่างที่เอลวิส เพรสลีย์กำลังขับขาน ทว่าหล่อนที่สายตาของเขาแอบเหลือบแลมองดูเสี้ยวหน้าด้านข้างอยู่บ่อยครั้ง ก็ได้ทำให้ไคโตะรู้สึกพึงพอใจขึ้นมาจนเต็มอก
_______________
ความคิดเห็น