ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Part 5
" ซักให้ออกเลยน่ะมึง "
วีโยนเสื้อที่เปื้อนซอสคราบโตๆมาใส่กะละมังให้จองกุกต้นเหตุของคราบซอสที่เปื้อนอยู่บนเสื้อจัดการซักให้สะอาด
"กูรู้อยู่แล้วหน่า "
"ถ้าซักไม่ออก กูจะ.. "
"จะโยนกูออกไปนอกห้องใช่มั้ย "
" ป่าว กูจะโยนมึงออกนอกระเบียง "
เออเอาเข้าไป ครั้งนี้เอาตายเลย - -
"เอางั้นเลยหรอ"
" เออดิ แล้วที่นี่ไม่มีผงฟูหรอ "
"มีห่าไรละ นี่ห้องพักไม่ใช่เบเกอรี่ "
" แล้วมึงจะซักยังไงอีกุก "
" เอางี้ มึงไปซื้อผงฟูมา "
" ทำไมต้องกู "
"นี่เสื้อมึง "
"แล้วใครมันทำละ "
" เออ โอเค กูก็กู กูต้องไปซื้อใช่มั้ย "
" ถามอะไรปัญญาอ่อน "
เออนั่นไง
จองกุกลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าตังค์แล้วตรงไปที่ประตู
ปัง
แล้วก็ปิดประตูลง
ไม่น่าเลยกู นี่กูต้องรับผิดชอบทุกอย่างเลยใช่มั้ย
เวรกรรมจริงเล้ย เฮ้อ . ..
V Part :
โอ๊ยยยยยย ไอกุกน่ะกุก มึงเนี่ยจริงๆเลย เสื้อตัวเก่งของกู ถ้ามึงซักไม่ออกน่ะ มึงตายยยยยยยยย
-*-
ไอกุกบ้า ไอกุกบ๊อง ไอกุกติ๊งต๊อง ไอกุก.. ไอกุก
ย้อนไปเมื่อตอนนั้น ........ เหตุการ์ณนั้นมันอยู่ในหัวตลอดเวลา
เมื่อตอนนั้น
ถึงมันจะเป็นเพียงแค่สัมผัสที่มุมปากในเวลาชั่ววูบ
แต่มันก็ทำให้เรา
รู้สึกอ่ะน่ะ ....
แล้วยิ่งมีกลุ่มเด็กผญ. มาเห็นด้วยแล้ว มันน่าอายจังเลยน่ะ
แล้วก็เอาไปจิ้นกันด้วย
จิ้นงั้นเหรอ.............. มันน่าขำชะมัด
10 ปีผ่านมาแล้ว แต่ทำเรายังอยู่ที่เดิม
ยึดติดกับสิ่งเดิมๆ ทั้งๆที่สิ่งนั้นมันคงจะ .......
ทันใดนั้นวีก็โทรศัพท์ไปหาเพื่อนสนิทคนหนึ่ง
' SUGA '
จากนั้นปลายสายก็รับโทรศัพท์
"ฮัลโหล ว่าไง "
" มึง... "
" อะไรของมึงวี เกิดอะไรขึ้น "
" ตะกี๊ตอนกูเดินกลับห้องอ่ะ ไอกุกแกล้งถ่ายรูปกู แล้วตอนกูแย่งโทรศัพท์มัน กูกับมันดันเผลอจุ๊บกันอ่ะ "
" โชคดีของมึงดิ ฮ่าๆๆๆ กูบอกแล้วยังไงก็ไปได้สวย "
" สวยบ้าอะไรเล่า กูทำตัวไม่ถูกน่ะ "
" เขินละเส้ มึงอ่ะ เอาหน่ากูว่าเดี๋ยวมันก็เผลอใจไปให้มึง ไม่แน่ในตอนนี้มันอาจจะยังมีใจให้มึงอยู่ก็ด้น่ะ ฮ่าๆๆๆๆ "
" ก็เขินนิดหน่อย ไม่มีทางหรอก ขนาดเจอกูยังจำไม่ได้เลย เรื่องอื่นคงจะมีอยู่หรอกน่ะ แบบนี้อ่ะ กูไม่ได้หวังว่ากูจะได้ไอกุกสักหน่อย กูขอแค่ได้อยู่ข้างๆๆไอบ้า้นีอย่างปกติให้มากที่สุด ก็พอแล้ว "
" แน่ใจหรอว๊าว่านิดหน่อย โห่ มึง ก็แค่จำหน้ากันไม่ได้ ไม่ได้แปลว่า ลืมว่ามึงมีตัวตนอยู่บนโลกนี้ ลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับมึงไปสักหน่อย "
" แค่นี้มันก็พอแล้วล่ะ "
" แล้วถ้าเกิดวันนึงมันกลับมีคนที่มันรักขึ้นมาแต่คนๆนั้นไม่ใช่มึง คนที่เสียใจคือมึงน่ะ มึงควรบอกมันไปตรงๆ ดีกว่าเก็บไว้ทรมานใจตัวเอง "
"ไม่อ่ะ อะไรจะเกิดมันก็เกิดเถอะ ถ้ามันจะรู้ก็ขอให้มันรู้เอง "
"เล่นเก๊กโหดซะแบบนั้น มันคงจะรู้อยู่หรอกน่ะ - - '่ อย่าให้เสียแรงที่อุส่าคนของย้ายห้องเพื่อสละห้องดิว่ะ "
" ชูก้า !!!!! มึงห้ามไปบอกใครน่ะ มึงคนเดียวที่รู้ ห้ามเด็ดขาด แล้วมึงลองคิดอีกมุมดูดิ ก็ถ้าเกิดกูบอกรักไอกุกมันขึ้นมาแต่สิ่งที่กูได้กลับมามันเป็นอีกอย่างที่กูไม่ต้องการละ กูกับมันก็เป็นเพื่อนกันน่ะ ถ้าจะให้มองหน้ากันไม่ได้ มันไม่ไหวหรอกน่ะ "
" แต่มันก็ยังดีกว่าที่จะปล่อยให้มันสายเกินไปน่ะ มึงคิดให้ดีน่ะ เห้ย มึง ไอโฮปมันมาแล้ว แค่นี้ก่อนน่ะเว้ยๆๆๆ "
ติ๊ด
ปลายสายตัดสายลง
เห้อ ไม่น่ะ ทำไมมันต้องมาเป็นแบบนี้ด้วย
ทำไมต้องเป็นแบบนี้
' แล้วถ้าเกิดวันนึงมันกลับมีคนที่มันรักขึ้นมาแต่คนๆนั้นมันไม่ใช่มึง '
ประโยคที่ชูก้าพูดมันยังติดอยู่ในใจวี มันวิ่งซ้ำไปซ้ำมา ซ้ำไปซ้ำมาอยู่ข้างใน
นั่นสิน่ะ ........... ก็ถ้าเป็นแบบนั้นจะทำไงดี
ปัง
เสียงปะตูเปิดขึ้นมา
พร้อมกับ ....
" อะไรของมึงว่ะวี นั่งส่ายหัวคนเดียว เจ้าเข้าหรือไง "
จองกุกกลับมาจากการซื้อของ แล้วเปิดประตูเข้ามา พอเหยียบเข้ามาในห้อง ก็เริ่มกวนคนในห้องทันที
" เจ้าเข้าป้ามึงดิ "
" แมะๆๆๆ อะไรกัน " จองกุกเดินมาที่ด้านหลังวีแล้วก็กระซิบที่หูเบาๆ "กูไม่อยู่แปปเดียวคิดถึงกูจนตัวสั่นเลยหรอ "
ไอเชี่ยยยยยยยยยกุกกกกกกกกกกกกกกกก
ก็นิดๆน่ะ ( . . )
" คิดถึงกับผีสิ ไปซักได้แล้ว "
วีเอียงคอไปอีกด้านนึงแล้วชี้ไปที่ระเบียง จองกุกเลิกคิ้วแล้วยิ้มอย่างสบายใจ แล้วเดินไปตามที่วีชี้
หนอย ทำหน้ากวนส้นอีก
" เน่ วี มึงมาอยู่เป็นเพื่อนกูหน่อยดิ กูรู้สึกวังเวง "
จองกุกที่อยู่ที่ระเบียงที่กำลังซักเสื้ออยู่นั้นเรียกให้วีมาอยู่เป็นเพื่อนด้วย วีที่กำลังนั่งเล่นเกมส์ในโทรศัพท์อยู่ลุกขึ้นไปหา
" อะไร ทำไม จะให้กูคุมมึงหรอ "
" กูให้มึงมาเป็นเพื่อนเฉยๆ "
ไอ้.............
" แค่นี้ทำเป็นกลัว "
" กลัวแป๊ะไรล่ะ ก็รู้สึกวังเวง อยู่คนเดียวประมาณนั้น "
อ้อเหรอ -..-
" ทำเป็นมาเหงา แล้วนั่นซักหรือจุ่มน้ำเฉยๆกันแน่ ห้ะ ! "
" ไม่ให้กูจุ่มน้ำให้กูซดแดกหรอ "
เออแดกไปให้หมดถังเลย !!!
ไอบ้า
เชอะ
" เออกูไม่อยู่ด้วยละ "
ในขณะที่วี กำลังเดินออกไปจองกุกลุกขึ้นทันทีแล้วดึงแขนวีเอาไว้ แต่คงจะออกแรงมากไปหน่อย เพราะทำให้วีถึงกับเซแล้วถลามาอยู่ในอ้อมกอดของจองกุก
เห้ยยยยยยยยยยยย ไม่น่ะ
วีเมื่อไปอยู่อ้อมกอดของจองกุกแบบไม่ทันตั้งตัวก็ผละจองกุกออก จองกุกที่ยืนอยู่ก็เอาแต่หัวเราะ กับท่าทางท่าทีที่เหมือนจะเคอะเขินของวี
หัวเราะอยู่ได้ ไอเบ๊อะ
" เล่นอะไรของมึง "
" กูเล่นอะไร ก็กูแค่รับมึงไว้ "
" แล้วจะดึงกูไปทำหอยไร ""
" ก็กูแค่ไม่อยากให้มึงไป เหมือนกับตอนเด็กๆที่มึงจะไปจากกู กูก็ดึงมึงอย่างงี้ไง "
อะไรน่ะ .....
อะไรกัน
-//////////-
" พูดอะไรของมึง "
" พูดไปแล้วไม่พูดซ้ำหรอก :P "
กวนประสาทน่ะ แต่มันก็ อื้มมม XD
" มึงจะพูดอะไร กูไม่สนละ "
" เคยสนไรกูด้วยหรอ "
แม่ง ถามอะไรว่ะ
มันก็ต้องสนอยู่แล้ว
" กวนน่ะมึง "
" น่ารักใช่ม๊า "
จองกุกยื่นหน้าเข้ามาใกล้วีแล้วยิ้มออกมา วีได้แต่หันหน้าหนีแต่เดินหนีไม่ได้แล้ว เพราะตอนนี้ตัวดันติดกำแพง
ไอบ้ากุกกกกกกก
ไอบ้า
ไอโรคจิต
หยุดน่ะโว้ยยยยยย
. /////////////// .
วีโยนเสื้อที่เปื้อนซอสคราบโตๆมาใส่กะละมังให้จองกุกต้นเหตุของคราบซอสที่เปื้อนอยู่บนเสื้อจัดการซักให้สะอาด
"กูรู้อยู่แล้วหน่า "
"ถ้าซักไม่ออก กูจะ.. "
"จะโยนกูออกไปนอกห้องใช่มั้ย "
" ป่าว กูจะโยนมึงออกนอกระเบียง "
เออเอาเข้าไป ครั้งนี้เอาตายเลย - -
"เอางั้นเลยหรอ"
" เออดิ แล้วที่นี่ไม่มีผงฟูหรอ "
"มีห่าไรละ นี่ห้องพักไม่ใช่เบเกอรี่ "
" แล้วมึงจะซักยังไงอีกุก "
" เอางี้ มึงไปซื้อผงฟูมา "
" ทำไมต้องกู "
"นี่เสื้อมึง "
"แล้วใครมันทำละ "
" เออ โอเค กูก็กู กูต้องไปซื้อใช่มั้ย "
" ถามอะไรปัญญาอ่อน "
เออนั่นไง
จองกุกลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าตังค์แล้วตรงไปที่ประตู
ปัง
แล้วก็ปิดประตูลง
ไม่น่าเลยกู นี่กูต้องรับผิดชอบทุกอย่างเลยใช่มั้ย
เวรกรรมจริงเล้ย เฮ้อ . ..
V Part :
โอ๊ยยยยยย ไอกุกน่ะกุก มึงเนี่ยจริงๆเลย เสื้อตัวเก่งของกู ถ้ามึงซักไม่ออกน่ะ มึงตายยยยยยยยย
-*-
ไอกุกบ้า ไอกุกบ๊อง ไอกุกติ๊งต๊อง ไอกุก.. ไอกุก
ย้อนไปเมื่อตอนนั้น ........ เหตุการ์ณนั้นมันอยู่ในหัวตลอดเวลา
เมื่อตอนนั้น
ถึงมันจะเป็นเพียงแค่สัมผัสที่มุมปากในเวลาชั่ววูบ
แต่มันก็ทำให้เรา
รู้สึกอ่ะน่ะ ....
แล้วยิ่งมีกลุ่มเด็กผญ. มาเห็นด้วยแล้ว มันน่าอายจังเลยน่ะ
แล้วก็เอาไปจิ้นกันด้วย
จิ้นงั้นเหรอ.............. มันน่าขำชะมัด
10 ปีผ่านมาแล้ว แต่ทำเรายังอยู่ที่เดิม
ยึดติดกับสิ่งเดิมๆ ทั้งๆที่สิ่งนั้นมันคงจะ .......
ทันใดนั้นวีก็โทรศัพท์ไปหาเพื่อนสนิทคนหนึ่ง
' SUGA '
จากนั้นปลายสายก็รับโทรศัพท์
"ฮัลโหล ว่าไง "
" มึง... "
" อะไรของมึงวี เกิดอะไรขึ้น "
" ตะกี๊ตอนกูเดินกลับห้องอ่ะ ไอกุกแกล้งถ่ายรูปกู แล้วตอนกูแย่งโทรศัพท์มัน กูกับมันดันเผลอจุ๊บกันอ่ะ "
" โชคดีของมึงดิ ฮ่าๆๆๆ กูบอกแล้วยังไงก็ไปได้สวย "
" สวยบ้าอะไรเล่า กูทำตัวไม่ถูกน่ะ "
" เขินละเส้ มึงอ่ะ เอาหน่ากูว่าเดี๋ยวมันก็เผลอใจไปให้มึง ไม่แน่ในตอนนี้มันอาจจะยังมีใจให้มึงอยู่ก็ด้น่ะ ฮ่าๆๆๆๆ "
" ก็เขินนิดหน่อย ไม่มีทางหรอก ขนาดเจอกูยังจำไม่ได้เลย เรื่องอื่นคงจะมีอยู่หรอกน่ะ แบบนี้อ่ะ กูไม่ได้หวังว่ากูจะได้ไอกุกสักหน่อย กูขอแค่ได้อยู่ข้างๆๆไอบ้า้นีอย่างปกติให้มากที่สุด ก็พอแล้ว "
" แน่ใจหรอว๊าว่านิดหน่อย โห่ มึง ก็แค่จำหน้ากันไม่ได้ ไม่ได้แปลว่า ลืมว่ามึงมีตัวตนอยู่บนโลกนี้ ลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับมึงไปสักหน่อย "
" แค่นี้มันก็พอแล้วล่ะ "
" แล้วถ้าเกิดวันนึงมันกลับมีคนที่มันรักขึ้นมาแต่คนๆนั้นไม่ใช่มึง คนที่เสียใจคือมึงน่ะ มึงควรบอกมันไปตรงๆ ดีกว่าเก็บไว้ทรมานใจตัวเอง "
"ไม่อ่ะ อะไรจะเกิดมันก็เกิดเถอะ ถ้ามันจะรู้ก็ขอให้มันรู้เอง "
"เล่นเก๊กโหดซะแบบนั้น มันคงจะรู้อยู่หรอกน่ะ - - '่ อย่าให้เสียแรงที่อุส่าคนของย้ายห้องเพื่อสละห้องดิว่ะ "
" ชูก้า !!!!! มึงห้ามไปบอกใครน่ะ มึงคนเดียวที่รู้ ห้ามเด็ดขาด แล้วมึงลองคิดอีกมุมดูดิ ก็ถ้าเกิดกูบอกรักไอกุกมันขึ้นมาแต่สิ่งที่กูได้กลับมามันเป็นอีกอย่างที่กูไม่ต้องการละ กูกับมันก็เป็นเพื่อนกันน่ะ ถ้าจะให้มองหน้ากันไม่ได้ มันไม่ไหวหรอกน่ะ "
" แต่มันก็ยังดีกว่าที่จะปล่อยให้มันสายเกินไปน่ะ มึงคิดให้ดีน่ะ เห้ย มึง ไอโฮปมันมาแล้ว แค่นี้ก่อนน่ะเว้ยๆๆๆ "
ติ๊ด
ปลายสายตัดสายลง
เห้อ ไม่น่ะ ทำไมมันต้องมาเป็นแบบนี้ด้วย
ทำไมต้องเป็นแบบนี้
' แล้วถ้าเกิดวันนึงมันกลับมีคนที่มันรักขึ้นมาแต่คนๆนั้นมันไม่ใช่มึง '
ประโยคที่ชูก้าพูดมันยังติดอยู่ในใจวี มันวิ่งซ้ำไปซ้ำมา ซ้ำไปซ้ำมาอยู่ข้างใน
นั่นสิน่ะ ........... ก็ถ้าเป็นแบบนั้นจะทำไงดี
ปัง
เสียงปะตูเปิดขึ้นมา
พร้อมกับ ....
" อะไรของมึงว่ะวี นั่งส่ายหัวคนเดียว เจ้าเข้าหรือไง "
จองกุกกลับมาจากการซื้อของ แล้วเปิดประตูเข้ามา พอเหยียบเข้ามาในห้อง ก็เริ่มกวนคนในห้องทันที
" เจ้าเข้าป้ามึงดิ "
" แมะๆๆๆ อะไรกัน " จองกุกเดินมาที่ด้านหลังวีแล้วก็กระซิบที่หูเบาๆ "กูไม่อยู่แปปเดียวคิดถึงกูจนตัวสั่นเลยหรอ "
ไอเชี่ยยยยยยยยยกุกกกกกกกกกกกกกกกก
ก็นิดๆน่ะ ( . . )
" คิดถึงกับผีสิ ไปซักได้แล้ว "
วีเอียงคอไปอีกด้านนึงแล้วชี้ไปที่ระเบียง จองกุกเลิกคิ้วแล้วยิ้มอย่างสบายใจ แล้วเดินไปตามที่วีชี้
หนอย ทำหน้ากวนส้นอีก
" เน่ วี มึงมาอยู่เป็นเพื่อนกูหน่อยดิ กูรู้สึกวังเวง "
จองกุกที่อยู่ที่ระเบียงที่กำลังซักเสื้ออยู่นั้นเรียกให้วีมาอยู่เป็นเพื่อนด้วย วีที่กำลังนั่งเล่นเกมส์ในโทรศัพท์อยู่ลุกขึ้นไปหา
" อะไร ทำไม จะให้กูคุมมึงหรอ "
" กูให้มึงมาเป็นเพื่อนเฉยๆ "
ไอ้.............
" แค่นี้ทำเป็นกลัว "
" กลัวแป๊ะไรล่ะ ก็รู้สึกวังเวง อยู่คนเดียวประมาณนั้น "
อ้อเหรอ -..-
" ทำเป็นมาเหงา แล้วนั่นซักหรือจุ่มน้ำเฉยๆกันแน่ ห้ะ ! "
" ไม่ให้กูจุ่มน้ำให้กูซดแดกหรอ "
เออแดกไปให้หมดถังเลย !!!
ไอบ้า
เชอะ
" เออกูไม่อยู่ด้วยละ "
ในขณะที่วี กำลังเดินออกไปจองกุกลุกขึ้นทันทีแล้วดึงแขนวีเอาไว้ แต่คงจะออกแรงมากไปหน่อย เพราะทำให้วีถึงกับเซแล้วถลามาอยู่ในอ้อมกอดของจองกุก
เห้ยยยยยยยยยยยย ไม่น่ะ
วีเมื่อไปอยู่อ้อมกอดของจองกุกแบบไม่ทันตั้งตัวก็ผละจองกุกออก จองกุกที่ยืนอยู่ก็เอาแต่หัวเราะ กับท่าทางท่าทีที่เหมือนจะเคอะเขินของวี
หัวเราะอยู่ได้ ไอเบ๊อะ
" เล่นอะไรของมึง "
" กูเล่นอะไร ก็กูแค่รับมึงไว้ "
" แล้วจะดึงกูไปทำหอยไร ""
" ก็กูแค่ไม่อยากให้มึงไป เหมือนกับตอนเด็กๆที่มึงจะไปจากกู กูก็ดึงมึงอย่างงี้ไง "
อะไรน่ะ .....
อะไรกัน
-//////////-
" พูดอะไรของมึง "
" พูดไปแล้วไม่พูดซ้ำหรอก :P "
กวนประสาทน่ะ แต่มันก็ อื้มมม XD
" มึงจะพูดอะไร กูไม่สนละ "
" เคยสนไรกูด้วยหรอ "
แม่ง ถามอะไรว่ะ
มันก็ต้องสนอยู่แล้ว
" กวนน่ะมึง "
" น่ารักใช่ม๊า "
จองกุกยื่นหน้าเข้ามาใกล้วีแล้วยิ้มออกมา วีได้แต่หันหน้าหนีแต่เดินหนีไม่ได้แล้ว เพราะตอนนี้ตัวดันติดกำแพง
ไอบ้ากุกกกกกกก
ไอบ้า
ไอโรคจิต
หยุดน่ะโว้ยยยยยย
. /////////////// .
.......................................................................
อะไรคือ ภายนอกและข้างในใจของวี ช่างต่างกันขนาดนั้น
เอาใจช่วยวีต่อไป ใน Part หน้า ในวันเสาร์หน้า น่ะค่ะ คิคิ
Thankyou for reading , comments and following this fic . ^^
อะไรคือ ภายนอกและข้างในใจของวี ช่างต่างกันขนาดนั้น
เอาใจช่วยวีต่อไป ใน Part หน้า ในวันเสาร์หน้า น่ะค่ะ คิคิ
Thankyou for reading , comments and following this fic . ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น