คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 4 [70%]
----- CHAPTER 4 -----
“สารวัตรรร คิดถึงจังเลย” เสียงหญิงสาวดังมาแต่ไกลพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่บ่งบอกว่าเธอกำลังวิ่งเข้ามาหาร่างสูง
แต่ก่อนที่หญิงสาวคนนั้นจะเข้ามาถึงตัว น้ำทิพย์ก็ยกมือชี้หน้าเธอเสียก่อน
ทำให้เธอต้องเปลี่ยนจากการวิ่งเป็นการเดินเร็วแทน
“โตแล้วยังจะทำเสียงดังอักนะหญิง” น้ำทิพย์ดุสาวสวยตรงหน้า
“โถ่ ก็ฉันไม่เจอแกตั้งนานแล้วนะ” รฐาเพื่อนสาวคนสนิทของน้ำทิพย์
สองคนเรียนมาด้วยกันตั้งแต่มัธยมปลายทำให้สนิทกันมาก และคงไม่แปลกที่จะมีคนเม้าท์ว่าทั้งสองคนคบกัน
แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่ทั้งสองคนให้ความสนใจเลยแม้แต่น้อย
เพราะน้ำทิพย์เองก็รู้ดีว่าเพื่อนของเธอมีแฟนอยู่แล้ว และแฟนของรฐาก็...
“หญิง แค่ไม่เจอบีไม่กี่วันทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วย”
“แกไปเคลียร์กับพลอยเอาเองนะ ฉันไปล่ะ” น้ำทิพย์ยักคิ้วให้รฐาก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานของตนเอง
แต่ก่อนที่จะเดินไปถึงโต๊ะทำงานที่มีเอกสารวางอยู่หลายแฟ้มนั้น
เสียงจากด้านนอกก็ทำให้น้ำทิพย์หัวเราะออกมา จะเสียงอะไรล่ะ
ก็เสียงของรฐาที่โดนแฟนสาวคนสวยบิดหูไงล่ะ
น้ำทิพย์มองกองเอกสารตรงหน้าที่มีเยอะแยะจนไม่รู้ว่าจะหยิบอะไรขึ้นมาดูก่อนดี
ไม่คิดว่าการไม่เข้ามาที่หน่วยไม่กี่วัน เอกสารสรุปคดีต่างๆจะเยอะขนาดนี้
น้ำทิพย์เหลือบมองนาฬิกาดิจิตอลบนโต๊ะทำงาน
ไม่รู้ว่าคุณหนูศิรินของเธอจะตื่นแล้วหรือยัง
แอบหวังลึกๆไม่ให้ศิรินหนีออกไปเที่ยวแบบเมื่อวานอีก
“สาววัตรไปไหนคะป้า” ศิรินที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะอาหารถามสาวใช้พร้อมกับมองซ้ายมองขวาหาคนตัวสูง
“คุณบีไปทำงานน่ะค่ะ คุณหนูจะรับอะไรเพิ่มหรอคะ”
“ป่าวค่ะ ป้าไปทำอย่างอื่นเถอะค่ะ”
“ไปทำงานก็ไม่บอกกันก่อน” ศิรินตักอาหารเช้าปากพร้อมกับบ่นออกมาเสียงเบาๆ
นาฬิกาดิจิตอลบนโต๊ะของสารวัตรน้ำทิพย์บ่งบอกว่าเวลาบ่ายโมงกว่าแล้ว
น้ำทิพย์จำได้ว่าล่าสุดที่เธอมองตัวเลขบนหน้าจอ มันยังแค่แปดโมงกว่าๆเท่านั้นเอง
น้ำทิพย์วางปากกาในมือก่อนจะปิดแฟ้มเอกสารลง
บิดตัวไปมาเล็กน้อยด้วยความเมื่อยก่อนจะลุกจากเก้าอี้แล้วเดินตรงไปที่ประตูเพื่อจะออกไปหาข้าวกลางวันกินเสียหน่อย
แต่น้ำทิพย์ก็ต้องถอยหลังไปเมื่อประตูถูกผลักเข้ามาพอดี
กำลังจะอ้าปากดุคนที่เข้ามาโดยไม่ยอมเคาะประตู
คำพูดนั้นก็ถูกกลืนลงไปเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่เป็นคนเปิดประตู
“คุณศิริน”
“อือ ก็ฉันน่ะสิ ทำไมต้องทำหน้าตกใจด้วย”
“มาได้ยังไงคะ”
“ก็ถามคุณพ่อเอาว่าคุณทำงานที่ไหน ไม่เห็นจะยากเลย”
ศิรินตอบพลางเดินเข้ามาในห้องทำงานของน้ำทิพย์
“แล้วนั่นจะไปไหนน่ะ”
“เอ่อ ไปทานข้าวค่ะ”
“จะไปทำไม ฉันให้ที่บ้านทำมาให้คุณแล้ว” - - “มานั่งสิ” ศิรินเรียกคนที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู น้ำทิพย์จึงเดินมานั่งตามที่ศิรินบอกพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย
“คุณศิรินไม่ได้ใส่อะไรลงไปในอาหารพวกนี้ใช่ไหมคะ”
น้ำทิพย์มองอาหารกลางวันตรงหน้าด้วยความระแวงก่อนจะเงยหน้าถามศิริน
“คุณเห็นฉันเป็นคนยังไง” ศิรินตอบด้วยการสวนคำถามกลับไป
“ขี้โวยวาย ขี้เหวี่ยง เอาแต่ใจ เจ้าเล่ห์
ไม่ใจไม่น่าได้”
“สารวัตร!!”
ศิรินขึ้นเสียงด้วยความหงุดหงิด จริงอยู่ที่มันเป็นคำถาม
แต่น้ำทิพย์ไม่จำเป็นต้องตอบออกมาทั้งหมดแบบนี้ หาข้อดีไม่ได้เลยสักข้อ
“จะเสียงดังทำไมคะ ก็คุณศิรินถามฉันก็ตอบ”
“ก็ไม่ต้องไล่มาครบหมดทุกอย่างก็ได้ไหมล่ะ แล้วข้อดีๆของฉันทำไมไม่พูด”
“ฉันยังหาไม่เจอนี่คะ” น้ำทิพย์ตอบหน้าตายพร้อมกับตักอาหารตรงหน้าเข้าปาก
ศิรินนั่งมองน้ำทิพย์ที่ดูจะเอร็ดอร่อยกับอาหารที่เธอเอามาให้
ถ้ารู้ว่าน้ำทิพย์จะกวนเธอแบบนี้รู้งี้เธอใส่อะไรแปลกๆลงไปในอาหารนั่นก็ดีหรอก น้ำทิพย์ปิดกล่องอาหารแล้วยิ้มให้คนตรงหน้าพร้อมกับกล่าวขอบคุณแต่ศิรินกลับเบะปากใส่เธอเสียอย่างนั้น
“โกรธหรอคะ”
“...”
“คุณศิริน..”
ไม่ตอบ
ศิรินไม่ตอบน้ำทิพย์แถมยังหันหน้าหนีไปอีกทางเสียด้วย
“เย็นนี้ไปเดินห้างกันนะคะคุณศิริน” ได้ยินคำว่าเดินห้างปุ๊บศิรินก็เหลือบมองน้ำทิพย์ทันที “นะคะคุณศิริน”
“อืม”
“งั้นฉันขอเคลียร์งานเปปนึงนะคะ” น้ำทิพย์ยิ้มแล้วลุกขึ้นเดินกลับไปยังโต๊ะทำงานของเธอทันที
ศิรินแอบมองน้ำทิพย์เล็กน้อย จริงๆเธอก็ไม่ได้โกรธน้ำทิพย์ขนาดนั้นเสียหน่อย
แค่อยากรู้ว่าน้ำทิพย์จะง้อเธอไหมแค่นั้นเอง
“เข้ามา” เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองสามครั้งก่อนน้ำทิพย์ส่งเสียงอนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้ามา
“พี่บี เอ่อ...” ผู้เข้ามาใหม่ทักทายด้วยการเรียกชื่อเล่นของน้ำทิพย์ก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่นั่งไขว่ห้องอยู่ตรงโซฟาพร้อมกับก้มหัวเป็นการทักทาย
“ว่าไงติช่า”
“นี่ยัวเกิลเฟรนหรอพี่บี” เหมือนเธอจะลืมธุระที่จะทำไปเมื่อเห็นศิรินจึงถามน้ำทิพย์ออกไปแบบนั้น
“บ้า ไม่ใช่ มีอะไรก็ว่ามาเร็วๆ ฉันรีบ” น้ำทิพย์รีบปฏิเสธทันทีเพราะกลัวศิรินจะลุกขึ้นมาด่าลูกน้องของเธอ
“รีบ? ยูจะไปเดทหรอ” ไม่จบ.. และคงจะมีคำถามออกมาอีกถ้าน้ำทิพย์ไม่พูดขึ้นมาก่อน
“ยูเอาลูกปืนไปกินหน่อยไหมติช่า”
“อะไร แค่นี้ก็ต้องขู่กันด้วย ช่าจะมาเอาเอกสารที่พี่บีทำเสร็จไปให้บอสต่างหาก”
“เออ ก็แค่นี้แหละ เอาไปเลยไป เดี๋ยวอันนี้ฉันเอาไปให้บอสเอง” น้ำทิพย์ชี้กองแฟ้มตรงหน้าเป็นการสั่งติช่า
“พี่บี...”
“ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น ออกไปได้แล้วไป” ได้ยินน้ำทิพย์พูดแบบนั้น
ติช่าก็เดินหอบแฟ้มเอกสารนั้นออกไปโดยไม่ลืมที่จะส่งยิ้มให้กับศิรินด้วย
เวลาผ่านไปไม่นานอฟ้มสุดท้ายบนโต๊ะก็ถูกปิดลงพร้อมกับน้ำทิพย์ที่ลุกขึ้นแล้วหยิบแฟ้มนั้นเดินตรงออกไปข้างนอกโดยมีศิรินมองตามออกไป
เมื่อประตูถูกปิดลงศิรินก็ลุกขึ้นจากโซฟาทันทีก่อนจะเดินดูรอบๆห้องทำงานของน้ำทิพย์
สายตาของศิรินสะดุดกับกรอบรูปบนโต๊ะทำงานของน้ำทิพย์
คนหน้าหมวยมองไปที่ประตูเมื่อไม่เห็นว่ามันจะมีท่าทีว่าจะถูกเปิดจึงหยิบกรอบรูปนั่นขึ้นมาดู
รูปที่อยู่ภายในกรอบรูปนั้นเป็นเหมือนจะเป็นรูปครอบครัวของน้ำทิพย์ มีพ่อ แม่ มีเด็กสองคน
เด็กตัวสูงกว่านั่นคงจะเป็นน้ำทิพย์ คนตัวเล็กกว่านั่นก็คงไม่พ้นน้องสาวของน้ำทิพย์
“ทำอะไรคะคุณศิริน” เสียงของเจ้าของกรอบรูปนั้นดังขึ้นทำให้ศิรินเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่เดินเข้ามาใกล้ๆเธอทันที
“เอ่อ ฉัน..”
“ไปกันเถอะค่ะ” น้ำทิพย์แย่งกรอบรูปจากมือศิรินมาแล้ววางมันลงที่เดิม
“นี่คุณ เด็กอีกคนนี่น้องสาวคุณหรอ” ศิรินที่เดินตามน้ำทิพย์มาติดๆถามด้วยความสงสัย “ไม่เคยเห็นคุณหรือคุณพ่อพูดถึงเลย”
“…”
“นี่ ได้ยินี่ฉันถามรึเปล่า โอ๊ย” ศิรินร้องออกมาเบาๆเมื่ออยู่ๆคนตัวสูงก็หยุดเดินทำให้เธอชนเข้ากับแผ่นหลังของสารวัตรพอดี
“พี่สาวฉันต่างหาก”
“...”
“ไว้เมื่อไหร่ที่ฉันอยากจะเล่า
ฉันจะเล่าให้คุณฟังเองนะคะ ไปขึ้นรถได้แล้วค่ะ” น้ำทิพย์พูดด้วยน้ำเสียงที่ดูซีเรียสจนศิรินเองไม่กล้าจะถามอะไรต่อ
น้ำทิพย์มองคุณหนูของเธอที่ขึ้นไปนั่งบนรถเรียบร้อยแล้วก่อนจะถอนหายใจออกมา
---------- 70 % ---------
ความคิดเห็น