คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter9 (100%)
“เจ้าถั่วงอก! . . . เจ้าขี้เซา . . . ตื่นสิ . . . ตะวันตกดินแล้วนะ”
หืม . . . ใครกันนะ
อเลนพลิกตัวบนที่นอนหนานุ่มอย่างเกียจคร้าน ดวงตาสีหมอกปรือขึ้นน้อยๆ จนพบกับใบหน้าคมสวยที่มองมาทางเขาอยู่ก่อนแล้ว
“คันดะ!” เด็กชายสะดุ้งด้วยความที่ไม่เคยชิน แต่กิริยาเหล่านั้นกลับดูน่ารักน่าชังซะจนเกินห้ามใจสำหรับคันดะ เขาฝังจมูกลงฉกฉวยความหอมจากแก้มนุ่มอย่างรวดเร็วโดยไม่ปล่อยให้อเลนได้ทันตั้งตัว
“อ๊ะ!” มือบางตะปบแก้มตัวเองไว้ ส่วนเจ้าของมือนั้นหน้าขึ้นสีจัดพร้อมกับโวยวายเบาๆ
“ขี้โกงซะมัด” คันดะหัวเราะอยู่ในลำคอไม่สนคำต่อว่าของเด็กน้อย
“ถ้าเจ็บใจนักก็เอาคืนซะสิ” พูดพลางเอานิ้วจิ้มแก้มตัวเอง ใบหน้าหวานเสมองแล้วยิ่งซับสีเลือดขึ้นไปอีก ถึงอย่างนั้นอเลนก็ได้แต่นิ่งเงียบ ไม่ได้พูดอะไรตอบกลับ จนกระทั่งคันดะเบือนหน้าไปอีกทาง
“. . . นายรำคาญฉันงั้นสิ . . . เอาเถอะ ฉันก็รู้ตัวหรอกนะ ว่าฉันมันน่าเบื่อ คุยไม่สนุกเหมือนอย่างเจ้าราวี่ ไม่แสนดีอย่างรินารี่ ไม่เคยช่วยเหลือนายซักครั้ง ชอบเรียกนายว่าถั่วงอก แล้วก็ . . .”
“ผมปล่าวคิดอย่างนั้นซะหน่อย . . . ผมแค่ . . .” เสียงใสๆ เอ่ยคำแก้ตัว ดวงตาสีเทามองใบหน้าคมอย่างง้องอน
“ . . . ก็ผมเขินนี่นา” คันดะแทบจะหลุดขำพรืดออกมาเมื่อเห็นใบหน้าแดงจัดราวมะเขือเทศสุกของอีกฝ่ายก้มงุด แต่ในเมื่ออุส่าเล่นละครบทนี้มาซะครึ่งตอนแล้ว จะมารยาต่ออีกซะหน่อยจะเป็นไร
“งั้นนายก็พิสูจน์สิ . . . ว่านายไม่ได้เบื่อฉัน” ดวงหน้าสีจัดเงยขึ้น เมื่อเห็นคันดะทำหน้าขรึม อเลนก็ยิ่งหงอ
“เมื่อวานนายยังทำได้นี่ หรือว่า . . .” คำพูดทั้งหมดถูกปิดโดยริมฝีปากอิ่มซึ่งละออกอย่างรวดเร็ว นิ้วเรียวยกขึ้นมาแตะริมฝีปากตัวเองโดยไม่รู้ตัว
“ฮึๆ” ร่างของชายหนุ่มสั่นสะท้านเพราะการกลั้นหัวเราะไว้อย่างสุดความสามารถ ส่วนอเลนที่เพิ่งรู้ตัวว่าถูกหลอกก็ตั้งท่าโวยวายทันที
“คุณหลอกผมนี่!” ไม่ว่าเปล่า มือเล็กๆ ทั้งสองข้างตรงเข้าทำร้ายคนเจ้าเล่ห์เข้าจังๆ
“โอ๊ยๆ พอแล้วเจ้าถั่วงอก” คันดะจับมือทั้งคู่รวบไว้แล้วพูดขู่กำชับ
“ถ้าไม่หยุด ฉันจะลงโทษ” แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรอย่างที่ว่า ร่างสูงพยุงตัวขึ้น พร้อมกับส่งมือให้ อเลนมองมือนั้นด้วยความแปลกใจ
“อย่ามัวแต่มอง เจ้าถั่วงอก ไปอาบน้ำแต่งตัว . . . ฉันจะออกไปข้างนอก”
“เอ๋” ดวงตาสีนิลมองร่างที่ไม่ยอมขยับเขยื้อนอย่างขัดใจ ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างออก เรียวปากบางได้รูปขยับแย้มแบบที่ทำให้คนถูกมองขนลุกซู่
“อ๊ะ! ว๊าก! คันดะ! ปล่อยผม!” เด็กชายร้องเสียงหลงเมื่อรู้สึกว่าร่างกายลอยวูบ คันดะกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นเมื่อคนที่ถูกอุ้มดิ้นขลุกขลัก และโดยที่ไม่มีคำอธิบายใดๆ คันดะพาร่างเล็กตรงเข้าห้องน้ำไปทันที
‘ซ่า’ เสียงน้ำในอ่างแตกกระจาย เมื่อร่างของเด็กคนหนึ่งถูกโยนลงไป ร่างกายเปียกปอนสั่นเทิ้มเพราะความหนาวเย็น นัยน์ตาสีเทาตวัดค้อนผู้ที่กำลังยืนค้ำประตูอย่างเคืองๆ กับท่าทางไม่หยี่หระของอีกฝ่าย คันดะยักไหล่น้อยๆ พลางเดินตรงมาลูบผมสีขาวสะอาดของอเลนอย่างทะนุถนอม หากแต่ . . .
“สกปรกเป็นบ้าเลยเจ้าถั่วงอก นายอาบน้ำวันกี่ครั้งกัน” ในเมื่อคันดะคือคันดะ ต่อให้พยายามจะทำให้ดีซักเท่าไรก็ยังบังคับปากตัวเองให้ตรงกับใจไม่ได้ซักที
“จะบ้าหรอครับ ผมอาบน้ำทุกวันนะครับ” อเลนโต้กลับ ใบหน้าแดงน้อยๆ เมื่อถูกกล่าวหา แต่ก็ถูกน้ำเย็นๆ ราดลงบนตัวก่อนที่จะได้พูดอะไรต่อ คันดะหยิบสบู่มาฟอกบนหัวขาวๆอย่างไม่เกรงใจ
“คันดะ! ไม่ต้องครับ ผมอาบเองได้” มือเล็กปัดป้องการกระทำของอีกฝ่าย จนชายหนุ่มชักรำคาญ รวบมือทั้งสองข้างไว้เหนือศีรษะที่เต็มไปด้วยสบู่
“ถ้านายไม่หยุดดิ้น . . . มันจะไม่จบแค่อาบน้ำแน่ เจ้าถั่วงอก” เสียงกระซิบข้างหูทำให้อเลนขนลุกวาบ การขัดขืน หยุดลง พร้อมกับรอยยิ้มพึงใจจากใบหน้าสวย
นิ้วเรียวลากไล้จากเส้นผมลงมาที่ใบหน้าและไล้ลงตามซอกคอจนสัมผัสกับแผ่นอกขาวอย่างจงใจแกล้ง ร่างเล็กหนาวจนตัวสั่นแต่ก็เกร็งตัวเองไว้ไม่ให้ตัวเองส่งเสียงอะไรออกมา คันดะยิ้มเยาะ ก้มหน้าลงมาใกล้กับใบหน้าหวานที่แต้มสีระเรื่อ ดวงตาสีเทาหลับแน่นด้วยความกลัว
‘เผียะ’ “โอ๊ย” คันดะดีดหน้าผากมนแรงๆ จนอเลนสะดุ้ง ยกมือกุมหน้าผากที่เกิดรอยแดง
“นายอาบน้ำไปแล้วกัน รีบแต่งตัว . . . ฉันจะพาไปเที่ยว” ว่าจบก็ลุกขึ้น เตรียมเดินออกจากห้องน้ำ แต่กลับถูกคว้าข้อมือเอาไว้ซะก่อน
“คันดะ . . . จะพาผมไปเที่ยว?” เสียงใสๆ เอ่ยอย่างลังเล ใบหน้าขาวนวลขมวดคิ้วน้อยๆ ด้วยความประหลาดใจกับท่าทีอันไม่คุ้นเคยจากบุรุษหนุ่มผู้นี้
“ใช่ มันน่าแปลกนักรึไงเจ้าถั่วงอก” คันดะหันหน้าไปอีกทางเพื่อซ่อนรอยแดงบนใบหน้าให้พ้นจากการมองเห็นของเจ้าตัวยุ่งที่กำลังเขม็งมองเขา อเลนหัวเราะคิกเมื่อจับได้ว่าอีกฝ่ายกำลังหน้าแดง ดวงตาดำสนิทเหลือบมองโดยไม่ยอมหันกลับ
“หัวเราะอะไรเจ้าถั่วงอก” เสียงตวาดขู่ไม่น่ากลัวอีกแล้วสำหรับเด็กน้อย ถึงจะปิดปากกลั้นเสียงแต่ก็ยังหยุดหัวเราะไม่ได้ คันดะทำหน้าเหี้ยมก่อนเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์เมื่อคิดอะไรบางอย่างได้ พร้อมกันหันมามองอเลนที่ตั้งหน้าตั้งตาหัวเราะจนไม่ทันสังเกตการณ์เปลี่ยนแปลงของอีกฝ่าย คันดะดึงข้อมือเล็กที่กำลังปิดปากอยู่ออก เรียวปากประกบกับริมฝีปากนุ่มโดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้ทันตั้งตัว ลิ้นร้อนสอดแทรกค้นหาความหอมหวานอย่างเชี่ยวชาญ
“อื้อ” เสียงประท้วงอู้อี้อยู่ในลำคอ เรี่ยวแรงเหือดหายแทบจะในทันทีที่ริมฝีปากถูกรุกราน เรียวปากบางลิ้มชิมอ้อยอิ่งอยู่นานกว่าจะผละออกไป
“ที่นายทำเมื่อเช้าน่ะ มันขี้โกงไปหน่อย จริงมั๊ย” แล้วก็ละจากไป ปล่อยให้เด็กชายนั่งหน้าแดงอยู่นาน มือเล็กแตะริมฝีปากตัวเองด้วยความเขินอาย
“ที่ขี้โกงน่ะ คันดะต่างหากล่ะ”
= [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] =
การอาบน้ำเป็นไปอย่างเชื่องช้า ในสภาพอากาศที่เข้าใกล้ฤดูหนาวเต็มทีทำให้อเลนแทบจะไม่ยอมลุกขึ้นมาจากอ่างน้ำร้อนๆ ที่ตัวเองแช่อยู่ แต่ในที่สุดเขาก็ถูกคันดะลากออกมาจนได้ และตอนนี้บนถนนที่เชื่อมต่อจากศาสนจักรเข้าเมือง เอ็กโซซิสต์นอกเครื่องแบบสองคนเดินเคียงกันไปช้าๆ ทั้งคู่อยู่ในชุดไปรเวทง่ายๆ อย่างที่เคยใส่ประจำ ต่างจากเดิมก็ตรงที่ชุดของบุรุษหนุ่มชาวญี่ปุ่นมีเสื้อโค้ทสีดำตัวยาวสวมทับ ส่วนรอบๆ ลำคอของเด็กชายผมขาวก็ถูกล้อมด้วยผ้าพันคอสีเดียวกับเส้นผมและยังมีเสื้อหนาวสีขาวตัวโคร่งที่โคมุอิไปขุดหามาให้
“เราจะไปไหนกันครับ” คำถามจากผู้มีอายุน้อยกว่าเรียกให้คันดะก้มหน้าลงมอง ดวงตาสีเทาใสแป๋วมองเขาอย่างตั้งคำถาม ร่างสูงเมินหน้าออก ทำเหมือนไม่สนใจ แต่กลับลดความเร็วฝีเท้าลงและเอื้อมคว้ามือเล็กๆใต้ถุงมือไหมพรมมายึดไว้
“มาเถอะน่า” แล้วก็เร่งฝีเท้าขึ้นเหมือนเดิม อเลนก้าวเท้าเร็วๆ ตาม มองมือที่ถูกจับไว้พร้อมกับรู้สึกหน้าแดงขึ้นมาเฉยๆ
. . . ท่ามกลางความเงียบของรัตติกาล มีเพียงเสียงฝีเท้าของมนุษย์หนึ่งคู่ที่ย่ำแทรกไปตามจังหวะเวลาเท่านั้น
ความคิดเห็น