คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter8
‘ตึง!’ ‘ปึง!’ คันดะขมวดคิ้วมองห้อง(ชั่วคราว)ของเขาออย่างงงๆ
‘เจ้าถั่วงอกมันทำอะไรของมัน’ มือซีดเปียกเอื้อมไปแตะลูกบิดประตู
‘ปึง!’ ‘โครม!’ “คันดะ!” เสียงประตูพังโครม พร้อมกับร่างๆ หนึ่งที่กระโจนออกมาปะทะร่างกายเปียกโชกล้มไปด้วยกัน
“โอ้ย เจ็บอ่ะ” อเลนเงยหน้าขึ้นมาจนเกือบชิดกับใบหน้าคมโดยไม่รู้ตัว จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนผะผ่าวของอีกฝ่าย
“อ๊ะ ขอโทษครับ” ใบหน้าหวานแดงซ่าน พยายามดันตัวลุกอย่างรวดเร็ว แต่มือของร่างสูงไวกว่า คว้าเอวบางเข้ามาแนบกับตัว มืออีกข้างกดลงบนเรือนผมขาวให้ใบหน้าหวานโน้มลงมา เรียวปากปะกบกับริมฝีปากนุ่ม ลิ้นร้อนแทรงลงในโพรงปากตวัดหยอกล้อกับลิ้นเล็กที่พยายามหลบหลีก ร่างบอบบางอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขนอุ่น เนิ่นนานกว่าจะถูกปล่อยให้เป็นอิสระ
“ฮ้า~” ร่างเล็กหอบไขว่คว้าอากาศหายใจที่ถูกช่วงชิง นัยน์ตาสีเทาหวานเชื่อมด้วยอารมณ์ที่ถูกปลุกขึ้นมาอย่างเงียบๆ
“ใครบอกให้กลั้นหายใจกันเล่า” คันดะยิ้มขำเอ็นดู ก่อนจะกอดปลอบโยนเมื่ออีกฝ่ายหอบหายใจไม่หยุด
“ขอโทษนะ” นิ้วเรียวเกลี่ยเส้นผมสีขาวเล่น “ฉันไม่น่าแกล้งนายแบบนั้นเลย”
“ผมไม่เป็นไรหรอกครับ” จังหวะหายใจของคนในอ้อมแขนเริ่มเข้าที่เข้าทาง
“หวา! ทำไมตัวเปียกอย่างนี้ล่ะครับ . . . อ๊ะ!! ตัวร้อนจี๋เลย ไปเปลี่ยนเสื้อก่อนเถอะครับ” อเลนลุกพรวดพลางฉุดลากข้อมือของคนอายุมากกว่าเข้าห้องทันที
“คันดะเปลี่ยนเสื้อก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะไปเอาน้ำอุ่นกับผ้าขนหนูมาให้” บอกก่อนที่จะผลุนผลันออกไปเกือบจะทันที ก่อนที่อีกฝ่ายจะเรียกทัน สร้างความหงุดหงิดให้กับคันดะเป็นอย่างมาก ร่างสูงทรุดตัวนั่งลงบนเตียงและไม่ยอมทำตามที่โดนสั่งเอาไว้
‘ตัวร้อน . . . งั้นหรือ?’ เขาแตะหน้าผากตัวเองเบาๆ ไม่นึกแปลกใจแต่อย่างใด เพราะรู้ดีอยู่แล้วว่าไม่ใช่เพราะเป็นหวัดหรือเป็นไข้ พลังชิวิตเฮือกสุดท้ายของเขาคงจะให้ผลแรงกว่าที่คิด ไม่ต่างจากสารละลายซึ่งมีตะกอน คันดะถอนหายใจยาว นึกเหนื่อยใจที่ดื้อดึงจนมาเผชิญหน้ากับสถานการณ์อย่างนี้ด้วยตัวเอง แต่เขาก็ไม่เคยเสียใจ ต่อให้ต้องขายหัวใจ ขายวิญญาณ เพื่อแลกกับการได้อยู่กับคนที่รักแบบนี้อีกซักวินาที . . . เขาก็จะยอมทำ
เสียงประตูเบาๆ อย่างเกรงใจ ดวงตาสีนิลเหลือบมองเล็กน้อยก่อนหันกลับมา
“อ้าว ทำไมยังไม่เปลี่ยนเสื้ออีกล่ะครับ” อเลนเริ่มบ่นทันทีที่พ้นกรอบประตูเข้ามา
“แล้วทำไมถึงไปตากฝนแต่เช้าตรู่แบบนี้ล่ะครับ สมควรอยู่หรอกที่จะไม่สบาย” เด็กชายยกอ่างน้ำวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง
“ผมเอาน้ำอุ่นมาให้แล้วนะครับ ผ้าขนหนูก็อยู่นี่ . . . เอ่อ ผมขอตัวก่อนนะครับ” ร่างเล็กหมุนตัวกลับไปทางประตู แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมือร้อนชื้นคว้าหมับไว้ที่ข้อมือ
“ทำไมถึงหลบตาฉัน” น้ำเสียงยะเยือกแฝงไปด้วยความโกรธา นัยน์ตาสีเทาเกิดน้ำรื้นขึ้นมาอีกครั้งแต่ไม่ยอมหันกลับ
“ผม . . ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ผมหิวแล้วปล่อมผมเถอะ” ใบหน้าหวานหันกลับมายิ้มฝืดเฝือน
“อยู่กับฉัน . . .” ถอยคำฟังคล้ายคำสั่งหากเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความเศร้าสร้อย ทำเอาคนตัวเล็กใจหาย น้ำตาที่สะกดเอาไว้รินลงมาอาบใบหน้าโดยไม่ได้ตั้งใจ
“คะ. . คันดะ . . ผม . . ผม . . ฮึก” คันดะดึงเจ้าของมือที่เขายึดไว้เข้ามาแนบลำตัว
“ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่นี่ . . ไม่เป็นไร” คำปลอบประโลมที่แสนอ่อนโยน เรียกน้ำใสๆ จากดวงตาคู่สวยให้ไหลออกมาแทบหยุดไม่ได้
“คุณยังอยู่จริงๆ นะครับ . . ฮึก . . ยังไม่ได้หายไปใช่มั๊ยครับ” คำถามสะเทือนไปถึงหัวใจของผู้รับฟัง คันดะกล้ำกลืนความรู้สึกขมปร่าลงคอ
“อะไรทำให้นายคิดว่าฉันจะหายไป . . หืม?”
“ก็ . . ผม . . ตื่นขึ้นมา . . อึก . . แล้ว คันดะ . . ไม่อยู่” ร่างสูงแย้มรอยยิ้มปลอบโยนคนในอ้อมแขนน้อยๆ
“เด็กโง่ . . ฉันอยู่นี่ เช็ดน้ำตาซะ” พูดสั่งแต่ก็เอื้อมมือปาดน้ำตาให้อย่างระมัดระวัง อเลนจับมือนั้นเอาไว้แล้วเลื่อนลงมาตรงตำแหน่งหัวใจ
“หัวใจ ร่างกาย จิตวิญญาณ หรือแม้แต่ลมหายใจ . . ทุกอย่างของผมเป็นของคุณนะครับ” มือเล็กๆ นั้นบีบมือของคันดะแน่นขึ้น
“คุณจะทำลายทิ้งก็ได้ แต่กรุณาอย่างทิ้งผมไปเลย” คันดะเงียบ กัดริมฝีปากเบาๆ ก่อนจะเอ่ยคำสัญญาจอมหลอกลวง ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่สามารถทำได้
“ฉันจะไม่ทิ้งนาย . .” ใบหน้าคมโน้มตัวลงมามอบจุมพิตแผ่วเบาให้กับเด็กน้อย อเลนตอบรับคำสัญญานั้นด้วยการจุมพิตตอบ ดวงตาสีเทาหลับพริ้ม คันดะรั้งร่างกายอ้อนแอ้นราวสตรีลงบนเตียง การจูบทวีความรุนแรงขึ้นอย่างค่อยเป็นค่อยไป ไม่เร่งเร้า หากเพียงแต่เร่าร้อนจนร่างบอบบางแทบละลาย เมื่อมือใหญ่ค่อยๆ ปลดเปลื้องอาภรณ์ของตนออก จนสัมผัสได้ถึงความร้อนจากผิวกายของอีกฝ่าย บทรักอันแสนนุ่มนวลเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง โดยปราศจากเสียงหวีดร้องดังเช่นยามรัตติกาลที่ผ่านมา เสียงครวญครางสอดประสานราวกับเป็นท่วงทำนองจากความรัก ความโหยหาซึ่งกันและกัน . . . แม้ความรักอันแสนสุขนั้นจะทำให้เจ็บปวด แต่ในเมื่อไม่มีผู้ใดปฏิเสธความรักนั้น จึงไม่ต่างกับการยินยอมแบกรับความเจ็บปวดไว้ในอ้อมแขน แม้รู้ดีว่า อีกไม่นาน ความสุขอันแสนหอมหวนที่เคยได้รับจะมลายหายไป ไม่เหลือแม้เพียงกระทั่งกลิ่นไอให้ชื่นชม ทิ้งไว้ซึ่งความปวดร้าวอันไม่น่าอภิรมย์ ให้กลับมาทำร้ายตนเองอยู่ร่ำไป . . . . . .
= [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] =
“หืม จัดทางหนีทีไล่ได้ไม่เลวนี่นา” ร่างซึ่งไม่คุ้นตาของหลายๆ คนในศาสนจักร เดินวนสำรวจอยู่ภายในตึกอันเป็นศูนย์บัญชาการโดยไม่มีใครรู้ตัว
“มีข้อมูลดีๆ แบบนี้คงเก็บได้ซักตัวสองตัวล่ะนะ” จิตสังหารแผ่ออกมาจากร่างสูงผิวดำ จนกระทั่งหากใครซักคนอยู่ใกล้ๆ คงจะรู้สึกตัว ก่อนที่ร่างนั้นจะออกไปจากตัวอาคาร โดยไม่ทิ้งร่องรอยไว้ให้เห็นแม้ซักน้อย . . .
ความคิดเห็น