คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter7
“โอ๊ย! เดินเบาๆ หน่อยเซ่ ฉันเจ็บนะ” ว่าที่บุ๊คแมนตะโกนโวยวายขณะที่เขาถูกแบกไว้บนแผ่นหลังของโนอาห์หนุ่มขี้เล่น อาจเป็นเพราะบทรักอันรุนแรงราวกับจะกระชากวิญญาณออกเป็นชิ้นๆ ในยามราตรี หรืออาจจะเป็นความสัมพันธ์เร่าร้อนหวานหยดของรุ่งสาง ที่ทำให้เขาถึงกับเดินแบบปกติไม่ได้ ซึ่งดูเหมือนนอกจากเจ้าตัวแล้ว ก็มีทีกี้อีกเพียงคนเดียวที่รู้คำตอบนี้
“เอาน่า กระต่ายน้อย . . . ความจริงฉันอยากให้อยู่กับฉันอีกซักสองสามวันนะเนี่ย . . แต่ถ้าทำอย่างนั้นเธอคงโวยฉันตาย . . .” ทีกี้ถอนหายใจออกมาเบาๆ กับความดื้อรั้นของเจ้ากระต่ายจอมยุ่งตัวนี้
ราวี่ลอบมองใบหน้าคมที่อยู่ห่างจากจากหน้าของเขาไปไม่ถึงคืบ สัมผัสได้ถึงไออุ่นแห่งความเป็นมนุษย์ จนแทบจะไม่อยากเชื่อว่า คนๆ นี้คือพวกเดียวกันเคาท์พันปีที่สามารถฆ่าเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเองอย่างไร้ความปราณี . . . ถ้าบุคคลตรงหน้าเขาไม่ใช่โนอาห์ หรือบางที . . ถ้าเขาไม่ใช่เอ็กโซซิสต์ . . ทุกๆอย่างมันก็คงจะ . . .
ราวี่รีบสะบัดศีรษะไล่ความคิดน่าละอายออกไป
ไม่! ตอนนี้ต้องคิดถึงเรื่องยูกับอเลนก่อนสิ . . บ้าจริง ราวี่นึกด่าตัวเองในใจ
ตัวอาคารของศาสนจักรแห่งความมืดโผล่พ้นยอดไม้พอแลเห็นอยู่ไกล . . . ในยามรุ่งสาง ทุกอย่างยังคงเงียบสงบ . . . แม้ท้องฟ้าจะครึ้มเต็มไปด้วยเมฆฝน
“ปล่อยฉันได้แล้ว ถ้าเข้าใกล้มากกว่านี้นายจะถูกฆ่าเอานะ” ราวี่กระซิบเบาๆ กับโนอาห์หนุ่ม เสมือนกับว่าการเจรจาแบบปรกติอาจจะทำให้เกิดอันตรายได้ ทีกี้ยิ้มบางๆ
“ไม่เป็นไรหรอก . . . แค่กระต่ายน้อยเป็นห่วงฉัน ก็พอใจแล้วล่ะ”
“ใครเป็นห่วงแกกัน ฉันกลัวว่าทุกคนจะวุ่นวายต่างหาก นานๆ ทีที่นี่ถึงจะสงบได้แบบนี้บ้าง” นั่นสินะ ถ้าทุกอย่างจบลง อีกไม่นานพวกเราก็คงจะได้นอนหลับเต็มอิ่มโดยไม่ต้องคอยกังวลกับภารกิจที่ได้รับ หรือการเสียสละอันแสนปวดใจอีก
‘แปะ . . แปะ . . ซ่า’ สายพิรุนกระหน่ำเทลงมาโดยไม่มีสัญญาณเตือน ทีกี้รีบหาที่หลบวุ่นวาย
“ไปที่ศาสนจักรเลย! ใกล้จะถึงอยู่แล้ว” ราวี่ร้องบอก โนอาห์หนุ่มยอมวิ่งเข้าหาจุดหมายที่ร่างบนหลังบอก แม้จะไม่เต็มใจนัก
“แฮ่กๆ . . ถ้าฉันเหนื่อยตายตรงนี้ นายจะว่าอะไรมั๊ยเนี่ย” ร่างสูงงอตัวลงหอบ หลังจากที่เข้าสู่ใต้ร่มแล้ว เขาใช้เทคนิคนิดหน่อยในการหลบเลี่ยงทวารบาล และเข้ามาในตัวอาคารอย่างง่ายดาย
“นายเป็นโนอาห์ไม่ใช่หรอ หนังเหนี่ยวขนาดนี้ไม่ตายง่ายๆ หรอกมั๊งลุง” ราวี่แขวะ
“พูดแบบนี้อยากโดนทำโทษอีกเหรอจ๊ะ กระต่ายน้อย” ชายหนุ่มยิ้มกรุ้มกริ่ม หันใบหน้ากลับมามองคนด้านหลังอย่างนึกสนุก
“จะบ้าเรอะ ปล่อยฉันลงได้แล้ว ถ้าใครมาเห็นคงจะถูกฆ่ากันหมด”
“หึหึ ใจร้ายจังนะที่รัก . . . ไม่ปล่อยล่ะ ฉันจะไปส่งนายที่ห้องนอน หลังจากนั้นจะขับไล่ไสส่งก็เชิญ . . . ฉันไม่ทำอะไรหรอกน่า” ทีกี้เสริมเมื่อเห็นกระต่ายตัวน้อยทำหน้าตื่น มือสั่นระริก
ชายหนุ่มพาร่างของกระต่ายส้มตัวจ้อยเดินตามทางเดินแบบสบายๆ แต่คนที่อยู่บนหลังกลับเหงื่อตก หวาดระแวงไปหมด จนกระทั่งถึงประตูห้อง
“ถึงแล้ว ปล่อยฉันลงตรงนี้แหละ เฮ้ย!!” คำพูดไม่เร็วเท่าคนมือไว ที่เปิดประตูห้องเขาอย่างถือวิสาสะ
ภายในห้องเต็มได้วยหนังสือระเกะระกะมากมาย เตียงสองชั้นอีกหนึ่ง กระจกบานใหญ่สะท้อนเงาจางๆ ของคนทั้งคู่
“หืมม... ห้องรกจังนะกระต่ายน้อย”
“แล้วใครจะทำไม ปล่อยฉันได้แล้วว้อย” ทีกี้วางร่างโปร่งลงบนเตียง ก่อนจะเดินไปหยิบหนังสือเล่มหนึ่งมาเปิดดูด้วยความสนใจ ราวี่ตวาดไล่หลังไป
“อย่าเปิดนะ! กลับไปได้แล้ว” กระโผลกกระเผลกดันตัวเองขึ้นมา ผลักโนอาห์หนุ่มออกจากห้อง
“โอ๊ะๆๆ อย่าหักโหมสิกระต่ายน้อย เดี๋ยวฉันไปเองได้ ไม่ต้องไปส่งหรอกนะที่รัก”
“ใครเป็นที่รักแกหา ไปได้แล้ว”
‘ปัง!’ ราวี่ผลักร่างที่พยายามขืนตัวเอาไว้อย่างแรง แล้วปิดประตูทันที
เฮ้อ ไปได้ซะที . . . กระต่ายส้มพาร่างตัวเองกลับมาที่เตียงด้วยความยากลำบาก เขาทิ้งตัวลง และผล็อยหลับไปทันทีด้วยความอ่อนเพลีย
= [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] =
ซ่า . . . สายฝนยังคงพร่างพรมไม่ยอมซา ราวี่บิดขี้เกียจไปมาในห้องนอน ความปวดแสบปวดร้อนบริเวณต้นขาดูจะทุเลาลงมาก แต่กลับรู้สึกปวดหัวตงิดๆ ซะอย่างนั้น
“โครก~” กระเพาะอาหารส่งเสียงประท้วง หลังจากไม่ได้แตะอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวานเย็น ราวี่พยุงตัวขึ้นอย่างระมัดระวัง รู้สึกดีที่บุ๊คแมนยังวุ่นวายอยู่กับโคมุอิ ไม่เช่นนั้น คนที่ปู่จะมาวุ่นวายด้วยคงต้องเป็นเขาแน่แท้
ว่าที่บุ๊คแมนเดินเกาะผนังไปยังโรงอาหาร ฝนที่ยังตกอยู่ทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยสบายนัก
“บรื๋อ หนาวจัง จะตกอะไรกันนักหนานะ” ด่าฟ้าด่าฝนไปเรื่อย แต่ลืมด่าตัวการที่แท้จริงไปซะอย่างนั้น ราวี่มองออกไปด้านนอก แล้วก็ต้องสะดุดกับบางสิ่ง . . . เงาตะคุ่มกลางสายฝน เมื่อเพ่งพิศดูแล้วกลับไม่ใช่ใครที่ไหน คันดะ ยู เพื่อนสนิทของเขาเอง ราวี่โผลกเผลกฝ่าฝนออกไปทันที
“เฮ้ ยู นายมาทำอะไรตรงนี้น่ะ” เสียงตะโกนเรียก คันดะหันกลับมามอง แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร จนเจ้าของเรือนผมสีส้มทนไม่ไหว พาตัวเข้ามาใกล้
“นายเข้าไปข้างในเถอะ ตากฝนแบบนี้หวัดกินฉันไม่รู้ด้วยนา”
“แกเข้าไปก่อน ฉันจะอยู่อีกซักพัก” เส้นผมยาวยวงเปียกน้ำลู่ลงตามเสื้อเชื้ตสีขาว บ่งบอกว่าคนหน้าสวยอยู่ตรงนี้มาพักใหญ่แล้ว
“นายอยู่มานานแล้ว มานี่” มือเรียวฉุดข้อมืออย่างบังคับ แต่อีกฝ่านไม่ยอมขยับ คนเสียหลักจึงเป็นราวี่(สมดุลมันรวน^ ^) เขาปิดตาแน่นด้วยความตกใจ
‘กึก’
“แกนี่นะ ขัดฉันให้ได้ทุกเรื่องเลยสิ” คันดะคว้าเอวราวี่ก่อนที่จะลงไปจูบพื้นได้อย่างพอดิบพอดี คนเจ็บรีบทรงตัว จับสังเกตอะไรบางอย่างได้
“ยู นายตัวร้อนจี๋เลย”
“ฉันแค่ร้อนน่ะ” คนตอบกลับยังนั่งสบายๆ อย่างไม่ซีเรียส ราวี่จึงเปลี่ยนวิธี
“ แล้วอเลนล่ะ” เจอมุกนี้เข้าไป ยูก็ยูเถอะ ไม่รอดพ้นแน่ๆ
“. . . อยู่ในห้องแน่ะ ไม่รู้ว่าจะตื่นแล้วยัง” คันดะเงียบไปอึดใจก่อนตอบ ใบหน้าที่กำลังซีดซับสีเลือดขึ้นมาทันที ทำเอาคนที่กำลังจะแกล้งเพื่อนถึงกับอึ้ง
. . . อย่างนี้ก็หมายความว่า . . . กระต่ายส้มช็อคไปวูบใหญ่ แต่ราวี่ซะอย่าง เสียหลักนิดหน่อย แต่ไม่เสียแผนชัวร์
“งั้นหรอ ป่านนี้จะตื่นรึยังน้า~ ฝนตกๆ แบบนี้คงเหงาแย่เลย” ใบหน้าของลูกครึ่งเคะ-เสะเจ้าเลห์ขึ้นทันตา หันหลังเดินกลับ
“ฉันไปอยู่เป็นเพื่อนดีกว่า . . . แว๊ก!” ตามด้วยเสียงศีรษะกระทบพื้น เพราะมือข้างหนึ่งถูกดึงไว้อย่างไม่ทันให้ตั้งตัว
“ฉันไปเอง” แล้วคันดะก็ก้าวข้ามศพ(?)กระต่ายส้มไปอย่างไม่ใยดี
= [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] =
ขอโทษนะครับ ที่ดองยาวไปหน่อย
พอดีมะรืนนี้ผมจะไปเข้าค่าย ต้องมาอัฟไว้ก่อน กันเน่า
= [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] =
ความคิดเห็น