คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter6 (Nc-17)
‘แกร็ก’ เสียงเปิดประตูแผ่วเบาอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ . . คันดะ . .” เสียงกระซิบเรียกจากผู้มาใหม่ส่งไปไม่ถึงผู้ที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรา
ร่างเล็กเดินเข้าใกล้เตียงนอน ใบหน้าขาวสะอาดต้องแสงจันทร์ทำให้ยิ่งดูสุกสว่าง อเลนลืมตัว แตะมือเบาๆ บนแก้มเนียน
‘พึ่บ’ มือแกร่งจับข้อมือเล็กแน่น อเลนสะดุ้งเฮือก แล้วก็ถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งอก เมื่อดวงตาทั้งคู่ยังปิดอยู่และเสียงลมหายใจของคนตรงหน้ายังคงสม่ำเสมอ
“ . . อเลน . . ฉัน . .” เสียงครวญครางกระซิบลอดผ่านริมฝีปากบาง หน้าผากชื้นไปด้วยเหงื่อ คล้ายว่าคนๆ นี้กำลังฝันร้าย หรือทรมาน
“ . . อยู่กับฉัน . . . ได้โปรด . .” อเลนปลดมือที่กุมมือตัวเองออก เปลี่ยนเป็นฝ่ายจับไว้หลวมๆแทน
“ผมอยู่ตรงนี้ . . ได้ยินมั๊ยครับ . . อึก . . ผมอยู่ตรงนี้” น้ำตาใสๆเริ่มไหลหยดอีกครา เสียงสะอื้นร่ำไห้ปลุกคันดะให้ตื่นจากนิทรารมณ์
“ . . อเลน? . .” สติสัมปชัญญะยังคงไม่เข้าที่เข้าทาง เขาคิดว่าสิ่งที่เห็นนี้คือความฝัน . . เป็นความฝันที่เศร้าเหลือเกิน ในทันทีที่ชายหนุ่มได้สังเกตเห็นหยาดน้ำตาที่สะท้อนแสงจันทร์ เขาก็รู้สึกตัวขึ้นมาทันที
“เจ้าถั่วงอก เข้ามาทำไม” บทบาทที่ถูกตัวเองจัดไว้กลับคืนมาอีกครั้ง คันดะสะบัดหัวไล่ความมึนงงและความรู้สึกที่ไม่ควรจะมีอยู่ในฉากๆ นี้ออกไป
“หึ . . หรืออยู่คนเดียวแล้วเหงา หาคนสนองความต้องการของนายไม่ได้รึไง” คันดะเลื่อนมือไปจับแก้มใส ไล้เลื่อนลงมาตรงซอกคอ
“ทำตัวซื่อๆแบบนี้ ที่จริงคงเชี่ยวชาญสินะ” แต่ประโยคที่เด็กน้อยพูดออกมาทำเขาต้องอึ้ง
“ถ้ากลัวผมเหงา . . ก็กอดผมสิครับ”
“พูดอะไรน่ะ!” คันดะผลักคนตรงหน้าออกทันที ชายหนุ่มร้องเสียงหลงด้วยความที่ไม่ได้คิดมาก่อน อเลนเดินใกล้เข้าไปอีก มืออุ่นจับมือเย็นเยียบของเขาไว้
“กรุณา . . . กอดผม . . . ต้องการผม . . ได้โปรด . .” มือเล็กยกมือของอีกฝ่ายขึ้นแนบหน้าอกของตัวเอง จนคันดะรู้สึกถึงเสียงหัวใจที่กำลังเต้นกระหน่ำ
“ไปซะ!” ทันทีที่ควบคุมสติได้ เขาชักมือออกอย่างรวดเร็ว
“ผมไม่ไปไหนเด็ดขาด ผมจะไม่ทิ้งให้คุณอยู่คนเดียว . . .”
“แต่ฉันต้องการอยู่คนเดียว”
“ผมไม่ไป!” ดวงหน้าหวานก้มลงซ่อนหยาดน้ำตา
“ผมไม่เชื่อ! ผมไม่เชื่อว่าคุณจะเกลียดผม ผมไม่เชื่อว่าคุณจะทำร้ายผมได้ลงคอ!” ขาดคำ เสียงสะอื้นไห้ก็ดังขึ้น คันดะใจอ่อนยวบ เขาวางมือลงบนผมสีขาวอย่างแผ่วเบา
“ฉัน . . ฉัน” ความรู้สึกที่สับสนปั่นป่วนนี่มันอะไรกัน ความเฉียบขาดที่เคยมีสลายหายไปหมดกับน้ำตาของคนตรงหน้านี้
“ฉันไม่ได้เกลียดนาย” เมื่อเขาพูดจบ เด็กชายเงยหน้าเปื้อนน้ำตาขึ้นมามองอย่างคลางแคลง
“แต่อยู่ห่างๆฉันไว้จะดีกว่า” คันดะรีบพูดต่อ อเลนยิ้มบางๆให้ พร้อมขยับตัวเข้าใกล้
“ถ้าไม่ได้เกลียดผม ก็ให้ผมอยู่ด้วยซิครับ” คันดะหันหน้าหลบเด็กชายที่ตอนนี้เอาแขนมาคล้องไว้กับคอเขาเรียบร้อย
“ตามใจนาย อย่าทำอะไรแผลงๆก็แล้วกัน” ใบหน้าหวานซบลงกับไหล่กว้างถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ขอบคุณครับ” เสียงรับคำจากร่างที่ซบอยู่ คันดะดึงร่างเล็กออกห่างตัว
“แต่ ตอนนี้ นายช่วยออกไปก่อน”
“เอ๋?” อเลนอุทานอย่างงุนงง เริ่มจะไม่เข้าใจสถานการณ์อีกครั้ง
“ถ้านายไม่ไป ฉันจะไปเอง” พูดจบก็ทำท่าจะลุก แต่ถูกมือเล็กๆ รั้งไว้ซะก่อน
“ผมทำอะไรผิดเหรอครับ?” นัยน์ตาสีหมอกแฝงไปด้วยความหวาดหวั่น
“ฉันไม่มีความอดทนมากมายขนาดนั้นหรอกนะ” ใช่สิ อยู่ๆคนที่ตัวเองรักจนสุดหัวใจเข้ามาพูดอย่างนี้ใส่ ใครบ้างจะไม่หวั่นไหว คันดะบอกกับตัวเองในใจว่าไม่ควรจะดึงรั้งชีวิตเด็กคนนี้ไว้กับโศกนาฏกรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นไปมากกว่านี้ เพียงแค่เพราะความต้องการของเขาเอง
“ผม . . . ผม” อเลนก้มหน้างุด กลั้นใจโพล่งออกไป “ไม่เห็นจะต้องอดทนเลยนี่ครับ”
“ไม่ได้” เสียงตอบทันควันหาให้เด็กหนุ่มใจเสีย เสียงใสเริ่มพูดตะกุกตะกัก
“ระ หรือว่ารังเกียจผม?” ดวงตากลมโตเปล่งประกายไปด้วยหยาดน้ำตาที่หยดอยู่ภายใน พาลให้คนใจแข็งละลาย มือใหญ่ตบลงเบาๆลงบนผมนุ่ม ใบหน้าก้มลงไปอยู่ในระดับเดียวกัน
“ฉันไม่เคยรังเกียจนาย แต่นายควรจะลืมฉันซะ” คันดะกลืนก้อนความขมขื่นลงคอก่อนพูดต่อ
“ฉันมาเพื่อบอกลา”
“หยุด! ผมไม่อยากฟัง!” อเลนตะโกนกลบเสียงของคันดะจนหมด
= [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] =
สุดเขตความปลอดภัย เด็กๆห้ามผ่าน (โดนถีบกระเด็น ข้อหาขัดจังหวะ)
= [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] =
“ผมจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย . . ผมจะไม่ลืมคุณ” อเลนยืดตัวขึ้น พร้อมกับฉุดร่างสูงให้นั่งลง ลิ้นเล็กๆไล่เลียบนริมฝีปากเรียว ก่อนแทรกตัวลงไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ถึงจะเคยได้ฟังเรื่องพวกนี้จากราวี่มาบ้าง(ไอ้บี้สอนอะไรเด็กฟระ) แต่มันก็แทบจะช่วยอะไรไม่ได้เลยในสถานการณ์แบบนี้ คันดะไม่ได้ขัดขืน และตอบรับการจูบนั้นตามความต้องการของตนเอง ลิ้นเรียวเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อกับลิ้นเล็กๆ ที่พยายามถอนตัวออกด้วยความตกใจ มือใหญ่กดตรงท้ายทอยไม่ให้ใบหน้าหวานผละออกไปได้ ค่อยๆพาร่างเล็กเอนลงบนเตียง ก่อนจะถอนริมฝีปากออก
“เลือกแบบนี้แน่นะ” คำกระซิบถามแผ่วเบาทำให้คนที่หน้าแดงระเรื่อยิ่งซับสีเลือดเข้าไปอีก
“ครับ” คำยืนยันย้ำคำหนักแน่น รอยยิ้มน้อยๆ ผุดพรายบนใบหน้าคม
“แล้วนายจะต้องเสียใจ” ถึงพูดออกไปแบบนั้น แต่ริมฝีปากเรียวก็เริ่มซุกซน ซุกไว้ตามลำคอขาว อเลนสะดุ้งเฮือก ความรู้สึกแปลกๆ แล่นขึ้นมาจากบริเวณท้องน้อย คันดะดึงริบบิ้นสีแดงปลดเสื้อของอีกฝ่ายออก แล้วจึงปลดกระดุมของตัวเองบ้าง
“โอ๊ย!” เสียงใสร้องออกมาเมื่อเจ้าตัวรู้สึกถึงความเจ็บแปล๊บบริเวณต้นคอ
“ทำอะรน่ะครับ” เจ้าตัวเล็กถามอย่างเคืองๆ ใบหน้าคมละจากลำคอขาวเงยขึ้นมาสบตา
“แสดงความเป็นเจ้าของไง” รอยยิ้มติดจะเจ้าเล่ห์ทำให้ใบหน้าของเด็กชายร้อนผ่าว ก่อนจะโผล่งคำพูดที่สำคัญที่สุดออกมาแบบง่ายๆ
“ผมรักคันดะนะครับ” คนฟังอึ้งน้อยๆ แต่ก็ยิ้มรับ
“หึ พูดแล้วฉันไม่ให้คืนนะเจ้าถั่วงอก” คันดะกระซิบ
“ผมก็ไม่รับคืนเหมือนกันล่ะครับ” อเลนต่อปากต่อคำอย่างไม่ดูสถานการณ์ทำให้คันดะอมยิ้มน้อยๆ
“งั้นพูดใหม่ซิ” ไม่สั่งเปล่า มือใหญ่เอื้อมลงปลดขอบกางเกงลงจากเอวบาง เลื่อนลงจนสุดที่ปลายเท้า
“ผมรักคันดะครับ” อเลนนิ่งไปก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง ดูเหมือนการพูดครั้งที่สองจะยากกว่าครั้งแรกนัก อเลนพยายามปกปิดส่วนต่างๆของร่างกายไว้ด้วยความเขินอาย
“พูดไปเรื่อยๆ” คันดะสั่งพร้อมกับฝังใบหน้าลงกับซอกคอขาว ซุกไซ้ไล่ชิมลงมาเรื่อยๆ ส่วนมือก็สาละวนอยู่บนหน้าท้องแบนราบและค่อยๆเลื่อนลงต่ำ
“ผมรัก อ๊ะ!” มือร้อนเลื่อนลงมาจนถึงส่วนอ่อนไหว กอบกุมเอาไว้ และค่อยๆขยับ
“อย่าหยุดนะ!”
“ระ. . รัก คันดะ . . นะ ครับ . . อา . . ระ รัก . . .” ริมฝีปากบางสวยพรมจูบลงบนแผ่นอกขาวเนียน เสียงครางแผ่วกระซิบคำบอกรักหวานเชื่อมดังออกมาจากเรียวปากอิ่มได้รูป
“อ๊า!” ร่างเล็กกระตุกเล็กน้อย ก่อนน้ำสีขาวขุ่นจะไหลออกมาเปรอะมือของคันดะและต้นขา
“ขะ ขอโทษฮะ” อเลนละล่ำละลักบอก พร้อมกับดันตัวจะลุก แต่ถูกคันดะกดไหล่เอาไว้จึงลุกขึ้นไม่ได้ คันดะแยกขาเรียวออกจากันล้วค่อยๆสอดนิ้วที่เปรอะเปื้อนเข้าไปบริเวณช่องทางด้านหลัง
“ผมเจ็บ” เสียงใสลอดไรฟันเพราะกัดฟันแน่นด้วยความเจ็บปวด คันดะไม่แปลกใจนักในเมื่อภายในของร่างนี้มันรัดแน่นซะขนาดนั้น
“อย่าเกร็งสิ” เสียงทุ้มสั่งเบาๆและสอดนิ้วเพิ่มเข้าไปอีกหนึ่งนิ้วอย่างระมัดระวัง ร่าเล็กสะดุ้ง เกร็งหนักยิ่งกว่าเดิมนิ้วเรียวค่อยๆ ขยับเข้าออกอย่างช้าๆ วงแขนแกร่งข้างหนึ่งรวบร่างกายที่เริ่มบิดไปมาด้วยความเจ็บปวดเอาไว้ เรียวปากบางหันไปลิ้มชิมจุดสีชมพูอ่อนบนแผ่นอกขาวเพื่อเบนความสนใจ
“อะ . . อา~” เสียงครางอ่อนๆ หวานหยดจนร่างสูงแทบทนไม่ไหว นิ้วเรียวขยับจนคิดว่าอีกฝ่ายคงพอจะรับเขาไหวแล้วจึงถอนออก คันดะจับขาคู่งามพาดไว้ที่ไหล่ของตน ปลดซิบกางเกงลง บดเบียดกายเข้าไปในช่องทางเบื้องล่างอย่างช้าๆ ร่างเล็กสะดุ้งเกร็ง ดวงตาสีหมอกเบิกกว้าง น้ำตาใสๆซึมออกมา มือเล็กบางจิกผ้าปูที่นอนแน่นจนยับย่น คันดะขยับตัวเชื่องช้า พยายามให้อีกฝ่ายเจ็บปวดน้อยที่สุด
“คะ คันดะ . . เอาออกไป . . แฮ่ก . . ผมเจ็บ” คำอ้อนวอนอย่างตะกุกตะกัก ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มละออกไปตามคำขอ แต่กลับหันไปกระซิบเบาๆ แทน
“ไม่ได้หรอก อดทนหน่อย ฉันจะค่อยๆ” เขาค่อยๆ ขยับกายลึกเข้าไปจนสุดทาง อเลนหลับตาแน่น รู้สึกได้ถึงเลือดอุ่นๆ ไหลอาบต้นขา น้ำตาหลั่งรินอย่างเงียบๆ เมื่อเห็นดังนั้นคันดะจึงจูบเบาๆ ตรงหางตา ก่อนจะค่อยๆ ขยับ อเลนสะดุ้ง รีบตะปบปากตัวเองเพื่อกลั้นเสียงร้อง ร่างสูงขยับกายเร็วขึ้น และเร็วขึ้น ตามระดับความอดทนที่จางหายจนร่างด้านใต้แทบจะกรีดร้อง เลือดสีแดงข้นไหลนอง ย้อมผ้าปูที่นอนกลายเป็นสีแดงสด
“อะ อ๊า!” ในที่สุดก็ไม่สามารถทนไหว เสียงใสกรีดร้องออกมา “คะ คัน ดะ อึก” ความอึดอัดเจ็บปวดแล่นริ้วมาจากเบื้องล่าง
“อเลน . . แฮ่ก . . ฉันรักนาย” คำบอกรักปะปนอยู่ในเสียงหอบ อเลนผวากอดร่างสูงไว้ เล็บคมจิกลงบนเสื้อชื้นเหงื่อ เสียงครวญครางเคล้าเสียงกรีดร้องดังลอดออกมาจากห้องสีขาวนั้นจนกระทั่งจวนรุ่งสาง การเคลื่อไหวทั้งหมดจึงค่อยๆ สงบลง
“คันดะครับ”
“หืม?” ชายหนุ่มก้มลงมองร่างในอ้อมแขนที่กำลังยิ้มทั้งๆ ที่หน้าตาซีดเซียว
“ผมจะอยู่กับคันดะนะครับ” เด็กชายยิ้มหวานเอาใจ
“หึ นายนี่บ้าเอาเรื่องแฮะ เอาเถอะ” คันดะจุมพิตลงบนเปลือกตาของเด็กชายอย่างอ่อนโยน
“นอนได้แล้ว . . . ไม่งั้นฉันไม่ให้นอนนะ” สำทับด้วยคำขู่ เมื่ออีกฝ่ายทำหน้างอเพราะไม่ค่อยพอใจ
“นอนครับ ผมจะนอน” อเลนละล่ำละลักบอก พร้อมกับปิดตาลง ชายหนุ่มประทับจุมพิตลงบนหน้าผากชื้นเหงื่อของผู้ที่ก้าวลงสู่ห้วงนิทรา เขากระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น นอนพิจารณาใบหน้าหวานน่ารักอย่างพึงใจ แล้วแปรเปลี่ยนเป็นครุ่นคิด ถ้าเขาจะหลอกตัวเอง . . ถ้าจะขอมีความสุขอีกสักน้อย จะผิดไหม . . . ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาก็จะปกป้องเด็กคนนี้จนวาระสุดท้ายที่เขาสามารถทำได้อยู่แล้ว หลังจากนี้ . . . ต่อให้เป็นทางออกที่ดีที่สุดก็ไม่ต่างอะไรจากนรกทั้งเป็นอยู่ดี . . .
= [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] =
อั๊ก เหนื่อย ดะเลนนี่ในเวลานานมากเลย ขนาดสั้นๆนะนี่ เล่นเอาเกือบตาย
ข้าพเจ้าไม่ได้ตั้งใจช้า ถ้าจะโทษ ไปโทษป๊ะป๋าข้าพเจ้าโน่น(ลูกทรพี)ดึงปลั๊กผิด เสียหายหลายหน้า
หลังจากตอนนี้ อาจจะดองหน่อย งานเยอะมากเลยครับ
= [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] =
ความคิดเห็น