คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : First Christmas IV
เสียงก๊องแก๊งพร้อมกลิ่นหอมๆลอยมาจากในครัวเรียกให้นัยน์ตาสีเงินลืมขึ้นช้าๆ ร่างบนเตียงลุกขึ้นบิดขี้เกียจเบาๆ รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยแต่ไม่ได้สนใจอะไร จนกระทั่งเห็นใบหน้าคุ้นเคยของคนเป็นพี่โผล่มาเรียก
“เจ้าถั่วงอก กินข้าวได้แล้ว” ไม่พูดเปล่า คันดะเดินมาลากคนขาเจ็บไปด้วยกัน
“แต่ผม...” ไม่ทันจะได้แย้งอะไร ร่างของเขาก็ถูกพามานั่งข้างโต๊ะกินข้าวเรียบร้อย แถมตรงหน้ายังมีทั้งข้าวเช้า กับข้าวเสร็จสรรพ อเลนเหลือบมองใบหน้าคมอย่างสงสัย และดูท่าว่าจะมองนานไปหน่อย คนถูกมองถึงได้ส่งเสียงถามเข้มๆให้ถั่วงอกน้อยตกใจเล่น
“มีอะไร”
“ปละ ..ปล่าวครับ” อเลนตอบทันควัน สะดุ้งจนตะเกียบแทบหลุดมือ
“ไม่มีก็กินไป” พูดจบก็หันกลับไปสนใจข้าวในถ้วยอีกครั้งจนคนผมขาวชักน้อยใจ
...ข้าวมันอร่อยกว่าถั่วงอกรึไง(วะ)ครับ!...
“แล้ว พี่ยูไม่ต้องซ้อมดนตรีหรือครับ” แปดโมงกว่าแล้ว แล้วคันดะก็ไม่ได้เป็นคนป่วยเหมือนเขา ยิ่งเจ้าตัวไม่ค่อยชอบหยุดเรียนมั่วซั่วอยู่ด้วย ดวงตาสีเงินกลอกไปมาอย่างใช้ความคิด ก่อนจะนึกขึ้นได้
คันดะหยุดเรียนเพราะเขา?
แค่นั้นคิ้วเรียวก็ขมวดมุ่น ...แค่เจ็บขาเองนี่ โตๆกันแล้วด้วย ไม่จำเป็นต้องเฝ้าซักนิด
“ห่วงแต่ตัวเองเถอะเจ้าถั่วงอก ...ไม่กินข้าวตั้งวันเต็มๆ ไม่หิวเรอะ” คำตอบห้วนๆจากเด็กหนุ่มร่างสูงไม่ได้ให้ความกระจ่างเลยแม้แต่น้อย กลับยิ่งทำให้คนถามงงหนักเข้าไปอีก
“วันเต็มๆ?” อเลนใช้เวลาหยุดคิดครู่หนึ่ง “วันนี้วันที่เท่าไหร่ครับ?!”
“ยี่สิบสอง ...มีอะไร” ได้ฟังแบบนั้นเจ้าตัวยุ่งก็อุทานอย่างตกใจ
“แล้ววันที่21มันหายไปไหนล่ะครับ!” ตอนที่เขาไปหาหมอยังวันที่ยี่สิบอยู่เลยนี่ หลับไปครั้งเดียว มันข้ามมาวันที่ยี่สิบสองได้ยังไง
“หายไปกับการนอนอุตุของนายไงเล่า” กว่าอเลนจะรู้เรื่องว่าตัวเองเจ็บเท้าจนไข้ขึ้น คันดะก็ทานข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“รีบๆกินซะเจ้าถั่วงอก นายทำให้ฉันไปซ้อมสาย” พูดพลางนั่งชันเข่าลงตรงหน้าร่างบาง คันดะยกเท้าข้างที่เจ็บของอเลนขึ้นมาวางบนเข่า
“เอ๋ ยะ ยูครับ” เด็กชายพูดอย่างตกใจ พยายามดึงขาตัวเองกลับแต่ไม่สำเร็จ
“เจ็บไหม” คันดะถามโดยใช้น้ำเสียงที่อ่อนลง ทำเอาคนฟังตอบไม่ถูก มือใหญ่พลิกข้อเท้าเล็กๆซึ่งถูกพันด้วยผ้ายืดไปมาเบาๆ ก่อนวางลงช้าๆเมื่อตรวจสอบจนพอใจแล้ว
“อย่าลืมกินยา ฉันจะไปซ้อมให้ไอ้กระต่ายบ้านั่นก่อน” ร่างสูงยืดตัวขึ้นพร้อมพ่นลมหายใจหน่ายๆเมื่อคิดถึงงานที่รับปากราวี่เอาไว้ อยากจะทิ้งงานมาดูแลเจ้าตัวยุ่งที่นั่งเจ็บซะดื้อๆ ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิดนิสัยตัวเองที่ดันเถรตรงเกินไปในบางเรื่อง ถ้าเป็นคนอื่นงานพรรค์นี้คงทิ้งไปแล้ว
“แล้วยูจะไปซ้อมยังไงครับ” อเลนถามอย่างประหลาดใจ “ประตูโรงเรียนปิดแล้วนะครับ ป่านนี้”
“ปีนเข้าไปไงเล่า ซื่อบื้อจริง”
กว่าเด็กดีที่ไม่เคยปีนกำแพงโรงเรียนจะคิดได้ว่าพี่ชายของเขาจะเข้าไปในโรงเรียนได้ยังไง พี่ชายที่ว่าก็หายแวบไปจากห้องซะแล้ว
= [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] =
25/12 7 years ago
คริสมาสเวียนมาอีกครั้ง ... งานเทศกาลเล็กๆสร้างความสนุกได้มากมายสำหรับนักเรียนประถม แต่ถ้าจะมีใครที่ไม่รู้สึกสนุกไปด้วย ก็คงจะเป็นเด็กชายคันดะ ยู ที่ไม่ยอมทำอะไร เอาแต่นั่งเฉยๆ ตั้งแต่เริ่มงาน
“เจ้าถั่วงอก หยิบของขวัญไปให้เด็กนั่นซิ” เรียกอเลนด้วยฉายาใหม่พร้อมชี้นิ้วสั่ง แม้ไม่เต็มใจ แต่เด็กชายผมสีเงินก็ทำตามคำสั่งโดยดี
อเลนดูจะสนุกกับงานคริสมาสของโรงเรียนมากกว่าใครเพื่อน อาจเพราะเป็นคริสมาสและวันเกิดวันแรกที่ได้ฉลองกับเพื่อนๆ เจ้าตัวเล็กวิ่งช่วยงานใครๆไปทั่ว โดนพาไปโน่นไปนี่บ้าง แต่ก็โดนลากกลับมาช่วยงานซุ้มของห้องพี่ชายซะทุกทีไป
“พี่ยูดูสิ พี่ราบี้เค้าให้ลูกอมมาตั้งเยอะแน่ะ” เสียงใสๆตะโกนลั่น มือเล็กๆกอบลูกกวาดสีสวยมาอวดพี่ชายพลางยิ้มแฉ่ง คันดะมองภาพนั้นอย่างตะหงิดๆในใจ
“มานี่” เด็กชายตัวสูงคว้าลูกกวาดจากมือเล็กๆนั้นมาหมด ก่อนโยนลงถังขยะอย่างไม่ใยดี
“อ๊า!” อเลนร้องลั่น “ทำไมทำแบบนี้ล่ะครับ” ร่างเล็กพุ่งพรวดเข้าหาถังขยะใบโต พยายามเอื้อมมือหยิบลูกกวาดที่ตกลงไปก้นถัง เมื่อเอื้อมไม่ถึงอย่างที่คิดไว้ น้ำใสๆจึงเอ่อรื้นเต็มนัยน์ตา
“ฮึก พี่ยูใจร้าย ..” เด็กน้อยกลั้นสะอื้นแม้จะยากเย็นเต็มที มือเล็กๆปาดน้ำตาที่ไหลลงมาเรื่อยๆ อย่างน่าสงสาร คนเห็นก็อดใจอ่อนไม่ได้ แต่มีหรือที่คนหัวดื้ออย่างคันดะ ยู จะยอมปลอบ
“หยุดนะ! บอกแล้วไงว่าห้ามร้อง” เสียงตวาดน่ากลัวทำให้อเลนสะอึก ถึงจะหยุดน้ำตาไม่ให้ไหลได้แต่ก็ยังมีเสียงสะอื้นหลงเหลือไว้
คันดะฟังเสียงสะอื้นเล็กๆนั้นอยู่นานจนอดรำคาญไม่ได้ เขาไม่ชอบเลยซักนิด ทั้งน้ำตาแล้วก็เสียงสะอึกสะอื้นของอเลน มันทำให้เขาใจเสีย อีกอย่างมันยิ่งทำให้อเลนดูเหมือนเด็กผู้หญิงที่ถูกรังแกยังไงยังงั้น
“อยากกินอะไรล่ะ ฉันไปซื้อให้แลกกับลูกอมพวกนั้นแล้วกัน” สุดท้ายก็ต้องเอาของกินเข้าล่ออย่างเคย ช่างเป็นเด็กที่ดูออกง่าย ร้องไห้บ่อย แล้วก็โกรธง่ายหายไวอะไรอย่างนี้นะอเลนคุง ...
ดวงตากลมใสของอเลนเบิกมองอย่างแปลกใจเมื่อได้ยินคนเป็นพี่ว่าอย่างนั้น แต่ก็ไม่มีเวลาคิดอะไรมากเพราะเจ้าตัวต้องคิดถึงรายการขนมสารพัดที่อยากกินจริงๆนั่นเอง
“ผมอยากกินหนม”
“ขนม?”
“หนมต่างหาก อยากกิน มิ..มิทาจิดังโงะ” ไม่รู้หรอกว่าคำที่ตัวเองพูดไปน่ะผิด แต่ก็ยังเถียงดื้อๆ เพราะรู้อยู่แล้วว่าในเวลาแบบนี้คันดะจะไม่แกล้ง
“โอเค มิทาราชิดังโงะ” เด็กชายผมม้ายันตัวขึ้นพร้อมขู่สำทับ “นั่งอยู่ตรงนี้ แล้วก็ห้ามรับขนมจากใครหน้าไหนทั้งนั้น ไม่งั้นชีวิตนายไม่ได้อยู่ดีแน่” ถึงจะขู่ไปงั้นๆแต่คันดะก็รู้ดีว่าน้องชายตัวดีของเขากลัวคำขู่พวกนี้ซะยิ่งกว่าอะไร เมื่อไหร่ที่อเลนทำให้คันดะไม่พอใจ เมื่อนั้นอเลนก็จะโดนกระบวนการกลั่นแกล้งที่ทำให้ชีวิตเขาไม่ได้อยู่เป็นสุขจริงๆอย่างที่ว่านั่นล่ะ
เด็กชายหน้าหวานกลืนน้ำลายเอื้อก กระพริบตาปริบๆเป็นการตอบรับขณะมองพี่ชายเดินออกไป นึกแสยงกับช่วงเวลาที่โดนพี่ชายโกรธนับตั้งแต่เริ่มมาโรงเรียนแบบคนอื่นๆ
เคยโดนแกล้งไม่ให้ทำการบ้านจนโดนทำโทษนับครั้งไม่ถ้วน
เคยโดนพามาปล่อยที่โรงเรียนกลางดึก
เคยโดนหลอกผีที่ห้องจนจับไข้
เคยเจอตัวตุ๊กแกตัวเบ้อเริ่มอยู่ใต้ผ้าห่ม ทั้งๆที่ปิดหน้าต่างประตูห้องอย่างดี
เคยต้องใส่รองเท้าสีแดงแปร๊ดไปโรงเรียนเพราะไม่รู้โดนใครเอาไปจุ่มถังสีมา
ทั้งๆที่เมื่อก่อนทั้งโอ๋ทั้งตามใจจนเกือบเสียเด็กแท้ๆ ทำไมพักนี้พี่ยูของเขาถึงได้ขี้แกล้งแล้วก็โมโหบ่อยนักนะ
ความคิดทั้งหมดหยุดลงเมื่อเห็นหัวส้มๆของใครบางคนตรงหางตา ราวี่กระโจนเข้าปิดตาคนที่นั่งเหม่อได้ทันพอดีก่อนที่จะโดนเห็น
“พี่ราบี้?” อเลนทายชื่อของเพื่อนพี่ชายออกมา ราวี่จึงปล่อยมือออกพลางบ่น
“บอกกี่ครั้งแล้วอเลน พี่ชื่อราวี่ ไม่ใช่ราบี้ซักหน่อย”
“ก็ผมชอบนี่นา ราบี้ ราบี้ เหมือนกระต่ายเลย” เด็กชายตัวเล็กยิ้มจนแก้มป่อง สองมือชูสองนิ้วเป็นท่าประกอบ
“พอเถอะน่า” อีกคนยิ้มเขิน ก่อนจะถาม “ลูกอมที่พี่ให้เป็นไง อร่อยมั๊ย”
“ผมไม่ได้กิน ยูเขาทิ้งหมดเลย” คำตอบฟ้องเป็นนัยๆ ทำเอาใจดวงน้อยๆขอราวี่ห่อเหี่ยว
“งั้นหรอ ..” ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ เสียงเย็นๆจากคนที่เพิ่งถูกพูดถึงก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
“แกทำอะไรน่ะ ราวี่” ไม่ใช่แค่เสียงเท่านั้นที่เหี้ยม หน้าตาของคันดะยูตอนนี้ยังอำมหิตเสียจนไม่กล้ามอง ราวี่หัวเราะแหะๆกลบเกลื่อน ก่อนจะใจชื้นขึ้นเมื่อเห็นบุคคลที่เพิ่งโผล่เข้ามาใหม่
“อาจารย์ทีกี้ ทำไมถึงโผล่มางานคริสมาสของฝั่งประถมล่ะฮะ” ว่าแล้วก็เดินเข้าไปทักเนียนๆ หลบสายตาเย็นๆของเพื่อนสนิท ชายหนุ่มร่างสูงยิ้มงงกับท่าทีของเด็กผมส้ม แต่ก็ตอบรับโดยดี
“มาดูพวกเธอหน่อยน่ะสิ เบื่อเด็กมัธยมเต็มที” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นเมื่อประเมินสถานการณ์ได้ “นี่คันดะคุง ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าแกล้งราวี่บ่อยนัก” พูดพลางดึงตัวเด็กผมส้มเข้าหา ก้มลงเท้าเข่าจนระดับความสูงเท่ากัน
“ก็เจ้านั่นชอบยุ่ง” คันดะตอบ “ไม่แกล้งก็ได้ เชิญครูทำอะไรตามสบายเถอะ”
ทิ้งท้ายไว้ก่อนจะดึงตัวเด็กชายผมขาวออกจากซุ้มไปด้วยกัน เหลือครูหนุ่มอยู่กับกระต่ายชอบยุ่งไว้เพียงลำพัง
...ปล่อยให้ครูดนตรีจอมหื่นคนนั้นแกล้งแทนก็ไม่มีปัญหาหรอก
ความคิดเห็น