คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter4
“เอ๋?” คำอุทานพร้อมสีหน้ามึนงงของเด็กหนุ่ม ทำให้ราวี่รีบลากตัวอเลนออกมาจากห้อง
เมื่อพ้นจากสายตาคมกริบคู่งามออกมาแล้ว เขาจึงรีบอธิบายรวบรัด
“อเลน ฉันคิดว่านายเข้าใจใช่มั๊ย คือ ยูน่ะ . . เค้า . . .”
“ครับ” อเลนตอบรับทันควัน “ผมคิดว่า . . นั่นคือคันดะ . . . แล้วทำไม” เด็กหนุ่มขมวดคิ้วมุ่นกับสิ่งที่เพิ่งรับรู้มาหมาดๆ ก่อนจะเอ่ยคำถาม
“นั่นมันผู้หญิงไม่ใช่หรือครับ”
“นั่นแหละที่ฉันกำลังกลุ้ม และที่สำคัญ . . . ” คำพูดขาดหายไปราวกับผู้พูดกำลังหนักใจเป็นอย่างมาก คนฟังจึงตั้งใจฟังประโยคต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
“ยูจังจำฉันไม่ได้อ๊า! ฮือๆๆ” เมื่อเห็นท่าทางแบบโลกมืดมนของกระต่ายส้มแล้ว อเลนจึงได้แต่กุมขมับด้วยความอ่อนใจ
“คุณราวี่ไปปรึกษาคุณโคมุอิเถอะครับ ผมไม่รู้เรื่องอะไรด้วยหรอก” ใบหน้ายิ้มๆ ซ่อนอารมณ์มืดดำไว้ภายใต้อย่างแนบเนียน อเลนผลักราวี่ออกไปเบาๆ “ไปซิครับ(ก่อนที่ผมจะอดทนไม่ไหว ฆ่าคุณสังเวยคันดะคนเก่า)” เจ้ากระต่ายส้มตัวดีรู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆ จากด้านหลัง จึงรีบชิ่งไปแต่โดยดี
ปัง! เฮ้อ~ อเลนพ่นลมหายใจออกมาน้อยๆ พลางเดินกลับไปยังห้องที่หญิงสาวซึ่งเขาถือว่าหล่อนยังเป็นสาวนิรนามนั่งอยู่
“คุณ . . เอ่อ . .” เมื่ออยู่กันตามลำพัง อเลนกลับพูดอะไรไม่ออก . . . อาจเพราะดวงตาสีดำขลับที่จ้องเขาอย่างเอาเป็นเอาตายก็ได้ ในที่สุด เด็กชายก็ไม่ได้หลุดคำพูดอะไรออกมาซักคำเดียว จนหญิงสาวนิรนาม (?) อดรนทนไม่ได้ชิงพูดขึ้นมาก่อน
“เป็นอะไรของแก อ้ำๆ อึ้งๆ แล้วชาติหน้าฉันจะรู้มั๊ย” คำพูดกระแทกกระทั้นละม้ายใครบางคนจนอเลนนิ่งอึ้ง เมื่อเห็นเด็กหนุ่มยังไม่ยอมพูดอะไรออกมา ร่างบนเตียงจึงลุกขึ้น ทำทีเหมือนจะเดินออกไปข้างนอก ติดอยู่ที่เสียงห้ามของเด็กหนุ่มดังขึ้นมาเสียก่อน
“เดี๋ยวครับ คุณจะไปไหนน่ะ” คำทักท้วงเรียกให้เด็กสาวหันหน้ามา ดวงตาดำสนิทมองมาอย่างสบประมาท
“ไปไหนก็เรื่องของฉัน ฉันไม่รู้จักที่นี่ และไม่ต้องการจะอยู่ตรงนี้นานเกินไปด้วย” พูดจบเด็กสาวก็ตั้งท่าจะวิ่งออกไป แต่กลับถูกมือของอีกฝ่ายคว้าเอวไว้ได้ทันพอดิบพอดี
. . . ตัวเล็กจัง . . .
ความคิดแรกผ่านมาโดยไม่ได้ตั้งใจเมื่อสัมผัสถึงตัวอีกฝ่ายได้ แล้วอเลนก็ต้องรีบปล่อย เพราะ เจ้าหล่อนเล่นส่งสายตาจิกกัดเสียจนน่ากลัวน่ะสิ
“เอ่อ . . . คุณ . . . คุณเป็นใครหรอครับ”พูดจบ เด็กหนุ่มก็แทบจะเอาหัวตัวเองโขกกำแพง กับคำถามที่ฟังดูไร้มารยาทขนาดนั้น . . . หญิงสาวมองอเลนอย่างพิจารณาและตอบคำถามของเขาด้วยน้ำเสียงห้วนสั้น
“ฉันชื่อ คันดะ ยู”
= [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] =
“โคมุอิ นายคิดว่านั่นคือคันดะจริงหรอ” ราวี่สะกิดถามหัวหน้าแผนกวิทย์ที่ทำท่าไม่สนใจ โคมุอิหัวเราะน้อยๆ
“ทำไมล่ะ หรือนายคิดว่าไม่ใช่ หืม ราวี่ . .”
“ก็ไม่เชิงหรอก” เจ้าของเรือนผมสีส้นเอนตัวพิงพนักโซฟาด้วยท่าทางไม่หยี่หระ “แค่คิดว่าไม่น่าเป็นยูเท่านั้นเอง”(หมายความว่าแกอยากให้เป็นอเลนงั้นเรอะ)
“เป็นคันดะก็ไม่เลวนะฉันว่า” ปากก็พูดไป ขณะที่ดวงตาทั้งคู่กำลังสาละวนอยู่กับแผ่นกระดาษบาง ๆ แผ่นหนึ่ง ราวี่เหล่ตามอง
“นั่นอะไรน่ะ” คำถามง่ายๆ แต่ทำเอาคนถูกถามสะดุ้งโหยง หัวเราะแหะๆพร้อมกับทำท่าจะเอาสิ่งที่ว่านั่นไปเก็บ แต่ถ้าปล่อยไปง่ายๆ ก็ไม่ใช่ราวี่น่ะสิ
พึ่บ! กระดาษแผ่นน้อยถูกคว้าไปพร้อมกับเสียงอุทานลั่นของโคมุอิ ดวงตาสีมรกตรีบกวาดอ่านก่อนที่จะถูกแย่งกลับคืน
‘ ฉันทำอะไรเซอร์ไพร์ให้ ถูกใจไหมคุณหัวหน้าแผนกประจำศาสนจักร . . . ตอนที่ได้รับจดหมายนี้ ยาคงจะออกฤทธิ์แล้วล่ะนะ ^^ ก็ไม่ได้ขออะไรมากหรอก แค่อยากจะให้คุณหัวหน้าแผนกช่วยเขียนรายงานความก้าวหน้าของสองคนนั่นให้หน่อยน่ะ ทุกวันเลยนะ . . . แล้วฉันจะรอ
โร๊ด คาเมล็อด
ปล.1 ยานั่นมีผล(เกือบ)ตลอดชีวิต เพราะงั้นหมอนั่นก็จะกลับร่างไปมาตลอดล่ะ (ถ้าไม่ได้ยาแก้)
ปล.2 ถ้าวันไหนไม่เขียนมา ฉันจะตามไปถล่มที่นั่นวันนั้น
ปล.3 อย่าทำให้อเลนสุดที่รักของฉันชีช้ำเด็ดขาดเลยน้า~’
ราวี่พ่นลมหายใจพรืดเมื่ออ่านจบ
ให้ดิ้นตาย ยัยโนอาห์นั่นก็มีดีเหมือนกันแฮะ
“โคมุอิ” เขาเริ่ม
“หืม”
“เรื่องเขียนรายงานน่ะ ให้ฉันเขียนเองนะ” โคมุอิยิ้มกว้าง พยักหน้าเร็วๆสองสามที แล้วคนขี้เล่นสองคนก็ชนกำปั้นกันด้วยความสะใจ
= [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] =
“คันดะ งั้นหรือครับ” อเลนทวนคำ
“ใช่ มีปัญหาอะไรงั้นรึ เจ้าถั่วงอก” คำพูดไม่สมหญิง ประกอบกับชื่อที่ใช้เรียกเขาทำให้อเลนแน่ใจมากทีเดียว
“เมื่อกี้คุณบอกว่าไม่รู้จักที่นี่?” เด็กหนุ่มถามต่อพร้อมด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร
“ใช่ . . . แล้วไง” ความเป็นมิตรของเขาดูจะส่งไปไม่ถึงเด็กสาวเอาเสียเลย เมื่อเจ้าหล่อนเอาแต่ทำหน้าบึ้งอยู่อย่างนั้น
“ก็คันดะรู้จักที่นี่ไม่ใช่หรือครับ . . . ผมหมายถึง . . . คันดะที่เป็นผู้ชายน่ะครับ . . . แล้วคุณจำผมได้หรือเปล่า” น่าแปลกที่อีกฝ่ายทำสีหน้าครุ่นคิดอย่างหนักหลังคำถามนั้น อเลนยืนรอฟังเงียบๆ ไม่ได้เร่งเร้าอะไร
“. . . ฉันไม่รู้ ” หลังจากเงียบไปนาน เธอตอบได้เพียงเท่านั้น ร่างบางสบตากับดวงตาสีเทาก่อนเดินอ้อมไปนั่งลงบนเตียงเช่นเดิม
“ฉันไม่รู้จักที่นี่ . . . ไม่รู้จักเจ้าหัวไม้กวาดนั่น แต่ฉันคิดว่าฉันรู้จักนาย” คันดะในร่างใหม่ถอนใจเฮือก “ฉันจำไม่ได้”
อเลนพยักหน้ารับ
“งั้นคุณก็อยู่ที่นี่เถอะครับ” เด็กหนุ่มหยุดชะงักเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายส่งสายตาประหลาดใจมาให้ “ผมหมายถึง ถ้าคุณคือคันดะ ที่นี่ก็เป็นบ้านของคุณ เหมือนเมื่อคุณยังจำได้ไงครับ”
ขณะที่หญิงสาวกำลังจะเอ่ยเอื้อนอะไรต่อไปนั้น . . .
“ยู!!!”
พล่อก! ดาบสีนิลสวยถูกขว้างด้วยความเร็วพอๆกับที่หัวส้มๆโผล่เข้ามาในห้อง ทำให้ผู้มาใหม่โดนเข้าไปเต็มๆ
“โห่ ยู ใจร้ายจริง เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน ถนอมๆฉันหน่อยไม่ได้รึไง”
“ช่างแกสิ ฉันไม่รู้จักแกซะหน่อย” คำตอบเย็นๆ ไม่ได้ทำให้กระต่ายส้มสะทกสะท้านแต่อย่างใด ราวี่ยังคงยิ้มกว้าง ลูบหัวตรงที่โดนขว้างดาบใส่นิดหน่อยแล้วหันไปพูดกับอเลน
“โคมุอิบอกว่า ยูคงจะโดนยาแปลกๆ มาน่ะ ทำให้สมองและร่างกายเกิดแบ่งออกเป็นสองภาค ยังไงดีล่ะ . . . ก็คือว่า ยูจะกลายเป็นผู้หญิงชั่วคราวเมื่อยาออกฤทธิ์แล้วก็จะจำในส่วนตอนที่เป็นปกติไม่ได้ ยาที่ว่านี้มีผลตลอดชีวิตนะ ถ้าหมดฤทธิ์เมื่อไหร่ก็จะกลับเป็นยูคนเดิม แต่ก็จะออกฤทธิ์อยู่เนื่องๆ” แล้วตัวคนอธิบายก็ต้องรีบเสริมเมื่อเห็นท่าทางตกใจของอเลน “ไม่ต้องห่วงหรอกมียาแก้ แค่ใช้เวลาทำนานหน่อยเท่านั้น”
เด็กชายถอนหายใจโล่งอก แต่ก็ต้องรู้สึกใจหายอีกครั้งเมื่อสบสายตากับดวงตาดำสนิทที่มองเขาอย่างสงสัย ราวี่เหล่ตาไปหาคันดะแล้วหันกลับมาพูดกับอเลนคล้ายจะรู้ใจ
“มันก็ขึ้นอยู่กับว่าพวกนายจะอยากให้มันเป็นแบบไหน จริงมั๊ย”
= [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] =
แถมความฉ่อยทวีคูณ
ความคิดเห็น