คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter3
“อ้าว อเลนคุง ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ” คำทักทายจากเหล่าบุคลากรในแผนกวิทยาศาสตร์ เรียกรอยยิ้มของหนุ่มน้อยกลับมาได้ทันตา
“กะ . . กลับมาแล้วครับ” คำตอบรับอย่างเขินๆ ดูน่าเอ็นดูในสายตาของหลายๆ คน อเลน วอล์คเกอร์เดินตรงเข้าหาหัวหน้าแผนกวิทยาศาสตร์เพื่อที่จะทำธุระของตนให้เสร็จสิ้น ก่อนที่จะไปพักผ่อนหลังจากพบความเหน็ดเหนื่อยมาเสียเต็มประดา
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ อเลนคุง” โคมุอิเอ่ยคำต้อนรับ เด็กชายตอบรับเบาๆ ด้วยรอยยิ้มและยื่นเอกสารปึกหนาส่งให้
“นี่เป็นรายงานจากภารกิจคราวนี้ครับ เท่าที่ผมสรุปได้ อาจจะวกไปวนมาหน่อยนะครับ ผมไม่หัวดีอย่างคนอื่นเขา . . .”
“เอาเถอะๆ ยังดีกว่าคันดะคุงสรุปให้อยู่โข . . . แล้วเจ้าตัวไปไหนซะล่ะ ไม่ได้กลับมาด้วยกันหรอกหรอ” โคมุอิขยับแว่นพิจารณา และเอ่ยถามถึงเอ็กโซซิสต์ผมยาว อเลนทำหน้าแหยขึ้นมาทันที ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างไม่พอใจ
“มีอะไรงั้นหรอ . . . บอกฉันได้นะอเลนคุง”
“ก็คันดะน่ะสิครับ . . . ดูเหมือนจะป่วยหนัก แต่เขาไม่ยอมพูดอะไรเลย ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ตอนนี้คงกลับไปนอนซมอยู่ที่ห้องแล้วมั๊งครับ” แก้มใสๆ พองออก เป็นท่าทางโมโหที่น่ารักทีเดียวสำหรับเด็กผู้ชายอย่างนี้ หัวหน้าแผนกผู้เป็นโรคซิสเตอร์ลิซึ่มส่ายหน้าน้อยๆ ระอาใจกับเอ็กโซซิสต์หัวดื้อคนนั้นอยู่มากทีเดียว
“นั่นสินะ ฉันก็พยายามบอกเขาแล้วเชียวว่าถ้ามีอะไรเสียหายให้มาบอก . . . แต่นี่อะไร เชอะ” อาการสะบัดหน้าเหมือนงอนทำเอาคนอื่นๆ ที่กำลังทำงานอยู่ถึงกับขนลุกซู่
. . . หัวหน้าครับ เด็กอายุ15ทำนี่มันก็น่ารักอยู่หรอก แต่เด็กอายุเจียน 30 ทำนี่ มันสยองนะคร๊าบ . . . นั่นคือเสียงที่ร่ำร้องอยู่ภายในใจของหลายๆ บุคคลในที่นั้น รวมทั้งริเวอร์ ซึ่งกำลังโก่งคออาเจียนอย่างไม่บันยะบันยัง
“อ้าวริเวอร์คุง ป่วยหรอ . . . ฉันมียาตัวพิเศษให้พอดีเลย สนใจมั๊ยจ๊ะ”
“หยุดไปเลยครับ (ไอ้)คุณหัวหน้าแผนกฯ ผมไม่โง่เป็นหนูทดลองให้ยาของคุณหรอก” เสะเมะย่อมชนะอุเคะ โคมุอิเลยทำได้แค่กระฟัดกระเฟียต . . . เพราะสายตาหื่นกาม? ของริเวอร์กำลังจะทำให้ใจอุเคะน้อยๆ ดวงนี้ละลาย ทั่นหัวหน้าแผนกผู้ยิ่งใหญ่คิดไปพลางเขินไปพลาง จนผู้ถูกกล่าวหา(ในใจ)ว่าหื่นและอุเคะน้อยตัวจริงยืนงง
“ริเวอร์คุงบ้า! อย่าจ้องเค้างั้นจิ . . . เค้ามีครอสอยู่แล้วนะ ตัวก็ . . .” แล้วร่างกายที่บิดไปมาอย่างน่าหมั่นไส้ก็ถูกหยุดด้วยรองเท้าของรองหัวหน้าแผนกสุดที่รักนั่นเอง
“ตื่นรึยังครับหัวหน้า . . . หลับในเวลางานบ่อยๆ มันไม่ดีนะครับ” ร่างของโคมุอิดิ้นขลุกขลักอยู่ภายใต้บู๊ทสีดำ แต่ยังไม่วายกระแดะได้
“ริเวอร์คุงจ๋า เอารองเท้าออกไปก่อนจิ อั๊ก! . . . ไม่เล่นแล้วๆ . . ปล่อยเซ่” ริเวอร์ยอมยกเท้าออกให้แล้วเดินดุ่มกลับไปทำงานของตนต่อถึงแม้จะเสียวสันหลังอยู่บ้างว่าอาจจะโดนดักทุบหัวเอาไปต้มยำทำแกงในห้องทดลองก็เป็นได้
“เชอะ ริเวอร์คุงนี่เดี๋ยวนี้ทำเล่นตัวเนอะ อเลนคุง” ทั้งประโยคนั่นโคมุอิเพียงกระซิบเบาๆ กับอเลน ซึ่งทำหน้าหรอหรา อึ้งกิมกี่ไปกับความสะดีดสะดิ้งของหัวหน้าแผนกที่เขาเคยนับถือ
“เอ้อ จริงสิ . . .” หัวหน้าแผนกโคมุยทำหน้าเจ้าเล่ห์
“เมื่อกี้เธอว่าคันดะคุงไม่สบายใช่มั๊ย . . . อเลนคุง” ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างน่ากลัวราวเจอเหยื่ออันโอชะ
“เอ่อ . . . ผมคิดว่า . .”
“เอานี่ไปให้คันดะคุงซะนะ” โคมุอิพูดแทรกและโยนขวดบรรจุน้ำสีชมพูใสแจ๋วให้ก่อนที่อเลนจะพูดออกจบประโยค เด็กชายกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากเย็น นึกขออโหสิจากเอ็กโซซิสต์หนุ่มเย็นชาในใจ
. . . ถึงคุณจะเกลียดผม แต่ก็อย่าได้มาหลอกมาหลอนกันเลยนะครับคันดะ ผมปฏิเสธไม่ได้ . . .
“แล้วเจอกันนะ อเลน” พูดจบก็ผลักกายของเด็กชายออกจากห้องทำงานก่อนที่ประตูจะปิดลงอย่างฉับพลัน
‘ปัง!’ ทุกสรรพเสียงเงียบลงในทันทีที่ประตูปิดลง อเลนเหลียวกลับไปมองห้องทำงานอันวุ่นวายของแผนกวิทยาศาสตร์ก่อนเดินตรงไปทางห้องพักของเหล่าเอ็กโซซิสต์ ร่างบางตัดสินใจเลี้ยวตรงหัวมุมก่อนจะถึงห้องเขา . . . มันเป็นทางไปห้องของคันดะ
‘ก๊อกๆ’ มือบางละออกจากประตูสีดำบานใหญ่ นึกฉุนนิดๆ ที่เจ้าของห้องไม่ยอมมาเปิดซักที เด็กชายได้แต่ถอนหายใจเบาๆ เตรียมจะเดินกลับห้องของตัวเอง แต่เสียงอะไรบางอย่างที่เล็ดรอดออกมาจากห้องนั้นขัดเขาเอาไว้ซะก่อน ด้วยความเป็นห่วงอเลนจึงแนบศีรษะลงกับประตู ฟังเสียงที่อยู่ภายใน . . . เสียงหอบหายใจอย่างรุนแรงและเสียงคล้ายกำลังทรมานของคันดะดังอยู่ภายใน อเลนตัดสินใจบังคับศาสตราพังประตูเพื่อเข้าไปช่วยเหลือ
‘โครม!’ เศษประตูแตกกระจาย เผยให้เห็นผู้ที่นอนทุรนทุรายอยู่บนเตียงเหล็ก ผมยาวที่มัดไว้หลุดลุย เสื้อคลุมเอ็กโซซิตส์ถูกโยนไว้บนพื้น เสื้อเซิ๊ตสีขาวเปียกชื้น หยาดเหงื่อผุดพรายเต็มใบหน้า คันดะงอตัวกุมหน้าอกอย่างทรมาน ริมฝีปากขยับคล้ายจะร้องออกมาหากสะกดกลั้นไว้จนแทบไม่ได้ยิน เด็กชายไม่รอช้า ตรงเข้าไปพยุงเพื่อนร่วมงานคนสำคัญของเขาทันที
“อ๊ะ!” เพียงเสี้ยววินาทีที่สัมผัสกับผิวกายของอีกฝ่าย มือของอเลนเกิดรอยแดงไหม้จางๆ ทันที แต่เขาไม่ได้สนใจ ตั้งหน้าตั้งตาพยุงคันดะที่เริ่มกระอักไอและส่งเสียงร้องแห้งๆ ต่อไป
“ปละ . . . ปล่อย . . . ไอ้ถั่ว . . . งอก”
“จนป่านนี้ยังมีอารมณ์ยั่วโมโหผมอีกนะครับ คันดะ” อเลนพาดร่างกายสูงสง่าไว้บนหลัง แล้วเริ่มออกวิ่งตรงไปยังห้องทำงานของแผนกวิทยาศาสตร์ที่เขาเพิ่งจากมาเมื่อครู่ทันที
“คุณโคมุอิ คุณริเวอร์ครับ!! เปิดประตูให้ผมหน่อย!” น้ำเสียงร้อนรนตะโกนเรียกผู้ที่อยู่ภายใน ร่างที่อยู่บนบ่าของเขาหอบถี่ขึ้นเรื่อยๆ จนชักน่ากลัว . . .
‘ปัง!’ ประตูสีดำเปิดผาง เผยให้เห็นร่างของผู้ถูกเรียกสองสามคนยืนอยู่หลังกรอบประตู
“มีอะไรหรอ อเลนคุง . . . อ้าว คันดะคุงเป็นอะไรน่ะ” คำพูดของโคมุอิทำให้หลายคนในห้องนั้นแตกตื่น ริเวอร์รีบรับตัวคันดะจากเด็กชายและพาไปพักบนโซฟา
“ผมไม่ทราบครับ . . . ผมนึกอะไรไม่ออก . . . คันดะเค้าน่าเป็นห่วงมาก . . . เค้า . . .” การเรียงลำดับเรื่องราวของอเลนฟังดูสับสน มือทั้งคู่โบกไปมาทำท่าประกอบราวกับจะทำให้อธิบายได้ง่ายขึ้น
“ไม่เป็นไรๆ . . . พาเขามานี่ก็ดีแล้วล่ะ . . . เธอไปพักเถอะนะ ทางนี้พวกฉันจัดการเอง” หัวหน้าแผนกวิทยาศาสตร์เริ่มทำตัวจริงจังขึ้นมาบ้าง เมื่อตกอยู่ในสถานการณ์คับขับแบบนี้
“แต่ . . .”
“เชื่อมือพวกเราเถอะน่า” เสียงสนับสนุนจากผู้ร่วมงานคนอื่นๆ รวมทั้งริเวอร์ บอกกับอเลน “พวกเราไม่ปล่อยให้หัวหน้าปู้ยี่ปู้ยำคันดะหรอก”
“คระ . . . ครับ งั้นผม ฝากด้วยนะครับ” ร่างกายเพรียวบางโค้งน้อยๆ แล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับความกังวลใจ . . .
รุ่งเช้า . . .
“ริเวอร์คร๊าบบบ!!” เสียงแหบเล็กน้อยอย่างเด็กที่เพิ่งก้าวสู่วัยรุ่นเต็มตัวเรียกริเวอร์ขณะที่เขาเดินอยู่ไม่ห่างจากโรงอาหารมากนัก
“อ้าว อเลนคุง ว่าไง” ริเวอร์หันมาทักแบบปรกติ โดยไม่เอ่ยถึงเรื่องของผู้ป่วยที่เหล่าแผนกวิทยาศาสตร์รับไว้ในความดูแลแต่อย่างใด อเลนวิ่งเข้าใกล้ร่างของรองหัวหน้าแผนก หยุดหอบเล็กน้อยก่อนเอ่ยถาม
“คันดะล่ะครับ . . .” เมื่อเห็นอีกฝ่ายหน้าเสียไป อเลนถึงกับใจหายวาบ
“ . . . เขา . . ปลอดภัยดี” ลมหายใจอุ่นๆ ถูกพ่นออกมาด้วยความโล่งอก ใบหน้าหวานยิ้มขึ้นน้อยๆ
“คุณริเวอร์ ทำผมตกใจหมด . . . ผมขอตัวไปหาคันดะก่อนนะครับ” พูดจบ เด็กหนุ่มก็วิ่งลิ่วๆ หายไปทันที โดยมีริเวอร์ยกมือพูดค้าง
“ฉันว่า . . .” อย่าไปหาเขาก่อนดีกว่านะ แต่ในเมื่อไม่มีใครฟัง เขาจึงไม่ได้พูดต่อ ไหล่ของริเวอร์สั่นสะเทือนน้อยๆ ใครที่ผ่านไปมาคงจะนึกว่ารองหัวหน้าแผนกคนนี้กำลังสะอื้นอยู่ แต่ใครจะไปรู้ว่า ริเวอร์ผู้จริงจังกับงานคนนี้กำลังกลั้นหัวเราะจนแทบสำลักตายอยู่! . . .
= [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] =
“ออกไปนะ เจ้าหัวไม้กวาด ไม่งั้นฉันจะสับแกเป็นชิ้นๆ!” เสียงใสๆ ตะคอกขู่ เล็ดรอดออกมาจากแผนกห้องวิทย์ฯ จนอเลนอดสงสัยไม่ได้ว่านอกจากรินารี่แล้ว จะมีผู้หญิงคนไหนอีกบ้างที่กล้าเข้ามาเหยียบที่นี่ แล้วหัวไม่กวาดนี่คงเป็นราวี่สินะ แล้วคันดะล่ะ? ในเมื่อโคมุอิแจ้งมาว่าคันดะก็อยู่ที่นี่เช่นกัน เขาจึงรีบสาวเท้าตรงเข้าไป
“อรุณสวัสดิ์ครับราวี่” อเลนโผล่หน้าออกไปทักทายพ่อหนุ่มหัวส้ม ก่อนที่สายตาจะสะดุดกับร่างที่นั่งอยู่บนเตียง หญิงสาววัยราวสิบเจ็ดสิบแปด ผมดำสนิทสีดำ รวมทั้งดวงตาสีดำสนิทดูมีเสน่ห์ยิ่งนัก เมื่อรวมกับร่างกายผอมบาง ทำให้เด็กสาวคนนี้ ทั้งน่ามอง และน่าปกป้อง ทว่า . . .
สายตาแข็งกร้าวตวัดมองผู้มาใหม่ ก่อนริมฝีปากบางสวยจะขยับเอ่ยเอื้อน
“มองมากๆ อยากตายรึไง ไอ้ถั่วงอก!”
TBC.
ความคิดเห็น