คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter3
Chapter 3
ร่างเล็กในห้องสีขาวสะอาดเดินงุ่นง่านไปมา ในใจยังคงฟุ้งซ่านอยู่กับคำพูดของราวี่และนิทาน หนุ่มน้อยหน้าใสขมวดคิ้วจนแทบจะผูกกันเป็นปม ดวงตาสีหมอกทอดมองใบหน้าของชายหนุ่มอยู่เนิ่นนาน ริมฝีปากบางเฉียบติดจะซีดๆอยู่หน่อยนั้นแห้งผาก ถ้าเขาจะลอง . . . . .
“คิดบ้าอะไรอยู่นี่” อเลนตบหน้าตัวเองเบาๆ ไล่ความคิดแปลกๆออกจากสมอง แต่จิตใจกลับไม่ค่อยยอมตามนัก ในไม่ช้าเขาก็หยุดยืนพิจารณาใบหน้าคมสวยนั้นอีกครั้ง มือเล็กๆแตะลงบนผิวหน้าอย่างแผ่วเบา ร่างกายผอมบางราวกับหญิงสาวค่อยๆโน้มตัวลงช้าๆ จนกระทั่งริมฝีปากสีชมพูใสปะทะกับเรียวปากบางซีด อเลนสะดุ้งเบาๆ ดูจะตกใจกับการกระทำของตัวเองอยู่ไม่น้อย คนตัวเล็กหันร่างกลับอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะได้วิ่งออกไป เสียงครางฮืมเบาๆก็ดังขึ้น อเลนรีบหมุนตัวกลับ
“เจ้าถั่วงอก แกลักหลับฉันอย่างนี้ทุกวันเลยรึไงห๊ะ” เสียงห้าวทุ้มจากขอนที่เพิ่งยันกายขึ้นนั่ง ทำเอาอีกฝ่ายอึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง น้ำตาเต็มรื้นอยู่ในดวงตาสีหมอก ก่อนจะหยดออกมาเป็นทาง
“เฮ้ย ร้องไห้ทำไม”
“ฮึก . . . ฮือ . . คันดะ!!” ร่างเล็กโถมตัวเข้าใส่ ใบหน้าเปื้อนไปทั้งน้ำตาและรอยยิ้มซุกอยู่กับไหล่แข็งแกร่งของอีกฝ่าย คันดะดูจะขัดๆเขินๆไปหมด มือไม้เปะปะอย่างหาที่ลงไม่ถูก
“อึก . . ผม . . ผมไม่ได้ฝันไป . . ใช่มั๊ยครับ” นิ้วเรียวยาวของคันดะเชยคางคนตรงหน้าขึ้นมาสบตา
“ไม่ได้ฝันสิ” คันดะเช็ดน้ำตาออกจากดวงหน้าหวานอย่างอ่อนโยน
“เจ้าหญิงปลุกทั้งที ไม่ตื่นก็อดเป็นเจ้าชายน่ะสิ” พูดอย่างล้อๆเมื่อเหลือบไปเห็นหนังสือเล่มสีฟ้าตรงเก้าอี้เยี่ยมไข้ ก็หน้าปกมันเขียนว่า ‘เจ้าหญิงนิทรา’ ซะตัวใหญ่ ใครบ้างจะไม่เคยได้ยินเรื่องราวตำนานรักฉบับนี้ แล้วเขาก็ต้องหัวเราะออกมาอย่างขบขัน เมื่อดวงตาคู่งามตวัดค้อนอย่างเคืองๆ
“คันดะบ้า!” อาการด่าไปพลาง หน้าแดงไปพลางยิ่งเป็นตัวเรียกเสียงหัวเราะห้าวจากคันดะ อเลนทำหน้างอได้นิดเดียวแล้วก็พลอยหัวเราะไปด้วย
“ขอเวลคัมคิสหน่อยสิ เจ้าหญิง” คันดะจับคางมนยึดไว้แล้วก้มลงประทับเรียวปากลงกับริมฝีปากอิ่มสวยอย่างนุ่มนวล แสงแดดอ่อนๆลอดผ่านหน้าต่าง ส่งความรู้สึกอบอุ่นอ่อนโยนให้กับเอ็กโซซิสต์ทั้งสองราวกับเป็นการอวยพร . . . .
“ร่างกายก็ดูปกติดีนะ แต่ในใจหรอว่าไม่อยากตรวจแบบละเอียดอ่ะ ฉันอุส่าห์แบกอุปกรณ์มาเพื่อการนี้โดยเฉพาะเลยนะคันดะคุง~! > < ” โคมุอิ ลี หัวหน้าแผนกวิทยาศาสตร์จอมต๊องพูดพลางดึงเอาสว่านยักษ์ขึ้นมาอวดอย่างระริระรี้ ออกแนวกวนประสาทอยู่ไม่ใช่น้อยในสายตาของเอ็กโซซิสต์ขี้โมโหอย่างคันดะ
‘พลั่ก’ เสียงมุเก็นในมือเจ้าของปลิวไปกระทบศีรษะของใครบางคน ที่ไม่ใช่อเลนแน่นอน
“คันดะคุง ใจร้ายย~” เสียงอันถูกดัดให้แหลมเล็ก (วอนถูกอัด) อย่างยิ่งยวดดังออกมาจากหัวหน้าแผนกวิทยาศาสตร์ ที่ลุกขึ้นมาลูบหัวป้อยๆ พร้อมหันไปสั่งอเลนที่นั่งขำเบาๆ
“อเลนคุง! ช่วยไปหยิบจดหมายจาดเสนาธิการคราวน์ไนน์จากห้องริมสุดฝั่งห้องอาบน้ำชายให้ทีสิ” อารมณ์ที่เปลี่ยนอย่างรวดเร็วทำให้อเลนงงเล็กน้อย แต่ก็ทำท่าจะเดินออกไป
“เจ้าถั่วงอก”
“ครับ?” ถึงแม้ว่าจะยังไม่ค่อยชินกับฉายานี้นัก แต่เด็กหนุ่มก็ยอมหันแต่โดยดี เพราะคิดว่าที่คันดะเรียกเขาแบบนี้คงมาจากอาการเขิน หรืออะไรอย่างอื่นที่คล้ายๆกัน
“รีบมานะ” คันดะแสร้งหันมองออกไปทางหน้าต่าง เพื่อซ่อนรอยแดงจางๆบนใบหน้า หนุ่มน้อยหัวเราะคิก รับคำก่อนผละออกไป
“หวานกันจะน้า คันดะคุง” ชิ้ง! รังสีอำมหิตถูกส่งผ่านอากาศ เล่นเอาคนแซวชักขนลุก
“อะแฮ่ม” โคมุอิขยับแว่นเพื่อเพิ่มความขลังให้กับตัวเอง
“ฉันคิดว่าคงจะพูดได้ไม่เต็มปากหรอกนะว่าปกติน่ะ ถึงจะตรวจไม่เจอ แต่ก็รู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ”
คันดะทอดสายตาไปไกล ดวงตาสีดำสนิทราวท้องฟ้ายามรัตติกาลเกิดแววรวดร้าวเศร้าสร้อยอยู่ในส่วนลึก ลึกจนไม่มีใครสามารถสังเกตเห็นได้
.
.
“อีกสามวัน” เจ้าของดาบมุเก็นพูดขึ้นมาลอยๆ
“ฉันจะอยู่ได้อีกแค่สามวัน” ดวงตาคมดูเย็นชา ไม่ยินดียินร้ายราวกับกำลังพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ
‘ตุ๊บ’ เสียงสิ่งของบางอย่างตกกระทบพื้น ร่ายสองร่างในห้องนั้นหันขวับไปพร้อมกัน
“ใครน่ะ” ผมสีส้มและสายคาดตาที่คุ้นเคยโผล่ออกมาจากประตู ราวี่ดูจะทำหน้าไม่ถูกเมื่อเผชิญกับเหตุการณ์แบบนี้
“โทษที ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังหรอกนะ แค่มาเยี่ยมยูเฉยๆอ่ะ” พ่อหนุ่มหัวส้มถึงกับขนลุกเกลียวเมื่อรังสีอำมหิตถูกส่งมาให้
“ง่า พวกนายนี่ล้อเล่นกันแรงจังนะ ฮะๆ” ราวี่พยายามกู้สถาณการณ์ด้วยการหัวเราะอย่างฝืดเฝือน ครั้นเมื่อเห็นคนตรงหน้าเงียบสนิทจึงเงียบบ้าง
“ชาตินี้แกคิดว่าจะได้เห็นฉันล้อเล่นมั๊ยล่ะ ไอ้หัวไม้กวาด” เสียงห้าว(เหี้ยม) เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ ราวี่หันหน้าไปมองเพื่อนรักอย่างไม่แน่ใจ ไม่มีแววล้อเล่นในดวงตาคู่นั้น จะพูดให้ถูกคือ ดวงตาคู่นั้นไม่ได้บ่งบอกอะไรเลย นอกจากความเย็นชาที่ว่างเปล่า เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ถ้านายทำใจได้ขนาดนั้น จะให้ฉันมานั่งร้องห่มร้องไห้ก็คงเปล่าประโยชน์” หากทว่าหัวใจของเขากำลังร้องไห้ ความดีใจที่ได้ยินเสียงเพื่อนรักดังออกมาจากห้องในตอนแรกมลายหายไปหมดแล้ว เขากำลังจะสูญเสียพวกพ้องคนสำคัญที่ไม่มีใครสามารถแทนได้ ใครบ้างจะทนไหว
โคมุอิที่นั่งดูฉากซึ้งของเพื่อนรัก(ไม่มีบท)มานานก็พูดขึ้นบ้าง
“ไม่ต้องห่วงหรอกนะคันดะคุง ฉันจะลองปรึกษากับแผนกบำบัดดูแล้วกัน ถึงยังไง พวกเราก็ต้องช่ายนายจนถึงที่สุดอยู่แล้ว”
“ช่าย พวกนั้นรักนายจะตายเล๊ย ยูจัง มามะ ให้ป๋ากอดปลอบขวัญหน่อย” ราวี่กระโดดจะตะครุบตัวคันดะ แต่ได้รับลูกถีบนิ่มๆไปรับประทาน เจ้าตัวถึงกับจุก
“แอ๊ก! ยูใจร้าย” ไม่ต้องบอกเลยว่าไอ้นิสัยกวนประสาทนี่เหมือนจากใคร คันดะชักจะรู้สึกเดือดปุดๆ
“อ้อ งั้นรึ งั้นเอาให้จบทริปเลยแล้วกัน” แล้วสงครามย่อยๆระหว่างแมวดำกับกระต่ายส้มก็เริ่มต้น โดยใช้มือเปล่า
“คันดะคุง ราวี่คุง ชั้นต้องไปแล้วน้า พวกเธอเล่นกันต่อไปเถอะ ไม่ต้องเกรงใจ” โคมุอิทำท่าลุกลี้ลุกลนเตรียมตัวเผ่นเต็มที่ สร้างความแปลกใจให้กับคนที่กำลังซัดกันอย่างเมามันส์
“จะไปไหนน่ะ” เสียงเพิ่มโวลุ่มความอำมหิตของชายหนุ่มชาวญี่ปุ่น ทำให้หัวหน้าแผนกหันมาทำหน้าใสซื่อใส่ทันที
“ฉันก็จะไปทำงานต่ออ่ะจิ งานสำคัญซะด้วย ต้องรีบไป”
“งานอะไร” คำถามตรงตัว หน้าตาของโคมุอิซีดเหมือนกับตัวหดเหลือสองนิ้ว
“ชั้น. . ก็จะ . . เอ่อ . . ไปสร้างโคมุรินคอลเล็คชั่นต่อน่ะ ไปล่ะ” ฟิ้ว~ แล้วไอ้คุณหัวหน้าแผนกที่เคารพก็เผ่นแผล็วไปอย่างรวดเร็ว คันดะกับราวี่หน้าตื่น วางมือจะวิ่งตามแต่ก็ไม่ทันได้แต่เห็นหลังไวๆ
“ชิ งานนี้คงต้องฝากแกแล้วล่ะ เสร็จเมื่อไหร่ จัดการให้เรียบร้อย อ้อ คนสร้างด้วยเก็บมันซะ” (เฮ้ย นังดะ กบฏศาสนจักรเรอะ) คันดะนั่งลงบนเตียง นึกอยากจะไปหาอเลนเต็มที
“ยู นายบอกอเลนแล้วยัง”
“เรื่องอะไร” ถามไปทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แก่ใจ
“ก็เรื่องที่ เอ่อ นายจะอยู่ได้อีกไม่นานน่ะ” ราวี่ตอบตะกุกตะกัก เขาไม่ได้อยากจะยุ่งเรื่องส่วนตัวของใครนัก เพราะเขาเองก็เสียใจกับเรื่องนี้ แต่เมื่อนึกไปถึงเด็กน้อยที่ตกหลุมรักเพื่อนของเขาคนนี้เข้าไปเต็มเปา ก็รู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ
“ยู” เสียงเรียกซ้ำดึงสติคนตรงหน้าที่เงียบไปซะเฉยๆ คันดะพยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงบอกว่ารับรู้ เสียงตอบกลับฟังดูกังวล ทว่าหนักแน่น
“อีกไม่นานหรอก” ราวี่ทำหน้าเซ็ง ตบบ่าเพื่อนรักเบาๆก่อนเดินออกจากห้องไป
= [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] =
“หัวหน้าแผนกครับ”
“หืม”
“จดหมายจากเสนาธิการคราวน์ไนน์ที่ใช้ให้ผมหาให้ครับ” ริเวอร์ยื่นซองยุ่ยๆให้กับโคมุอิ
“อ่าว ชั้นให้นายไปหาหรอ”
“ก็ใช่นะสิ(โว้ย)ครับ ไม่งั้นผมจะหามาทำพระแสงของ้าวอะไร”
“แล้วไปเอามาจากไหนอ่ะ”
“ห้องทำงานหัวหน้านั่นแหละครับ จะถามอีกนานมั๊ยครับ ผมจะได้ทำงาน”
“ไปเถอะๆ” โคมุอิโบกมือแต่แล้วก็นึกอะไรขึ้นได้
“ริเวอร์ ห้องริมสุดฝั่งห้องอาบน้ำชายนี่มันห้องอะไรแล้วอ่ะ”
“เห” รองหัวหน้าแผนกทบทวนความคิด
“อ๋อ ห้องเขาวงกตนั่นน่ะหรอครับ มันปิดไปตั้งแต่มีคนหลงทางอยู่ในนั้นจนตายแล้วไม่ใช่หรอครับ” ริเวอร์ตอบโดยที่ไม่รู้เรื่องราวอะไร แต่คนฟังแทบจะตกเก้าอี้
‘อุ๊ย อเลน ‘โหสิให้ฉันเถอะนะ’
ด้านอเลน
หลังจากพยายามหาจดหมายที่ถูกใช้ให้หาอยู่เป็นชั่วโมง ภายในห้องมืดทึบ เต็มไปด้วยอยากไย่ แถมยังมีผนังวกวน อเลนผู้หน้าสงสารก็ยังหาไม่เจอ แถมหลงทางอีกด้วย
“จดหมายของเสนาธิการคราวน์ไนน์อยู่ไหนล่ะเนี๊ย แล้วทางออกมันอยู่ตรงหน๊าย ใครก็ได้ช่วยผมที T T”
= [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] =
ตอนหน้าหรือตอนโน้นอาจจะเป็นเรท กี้บี้ แต่อยากจะขอผลโหวต
ใครจะเอาตอนNcบ้าง T__T เพราะถ้าจะลงเฉยๆคือไม่กล้าลง
ขอผลโหวตไปถึงNc ตอนดะเลนเลยด้วย เพราะถ้าอ่านจะเอามาลงให้ ขอบอกตามตรงว่าถ้ามีนี่ไม่รับประกันความมั่วนะคร้าบท่าน เพราะไม่เคยแต่ง
ความคิดเห็น