FanFiction D.gray-man - Sound of desolate (yaoi)

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter2

Present time

                “อเลนนน~!” กระต่ายหัวส้มเปิดประตูผลัวะเข้ามา จนอเลนสะดุ้งเฮือก ตื่นจากความคิดทันที

“มีอะไรครับ ราวี่” สายตาที่มองมาฉายแววเศร้าบาดลึก จนคนถูกมองอดใจหายไม่ได้ ในอดีต เด็กคนนี้ช่างสดใสร่าเริง ผิดกับตอนนี้ราวกับเป็นคนละคน ถึงแม้ราวี่จะเศร้ามากเช่นกัน เพราะคนที่นอนหลับอยู่นั้นก็ไม่ใช่ใครอื่น เป็นพวกพ้อง เป็นเพื่อนคนสำคัญของเขาเอง แต่เขากลับมีความรู้สึกสงสารน้องชายคนนี้เสียมากกว่า เด็กน้อยที่เคยสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตมาแล้วครั้งหนึ่ง กำลังจะพบความสูญเสียครั้งใหม่ ที่เขาไม่อาจช่วยได้ ราวี่ส่งหนังสือเล่มสีฟ้าให้อเลน

“ฉันเอานิทานมาให้อ่านน่ะ แล้วลองคิดกลับๆกันดูนะ” ชั้นไปล่ะ” พูดจบพ่อกระต่ายส้มก็กระโดดแผล็วออกจากห้องทันที ทิ้งให้คนตัวเล็กงงจัด

 

“นิทานเหรอ เห็นผมอายุเท่าไหร่กันนี่” ถึงจะบ่นแต่ก็ค่อยๆพลิกหน้าหนังสือเปิดดู

“เจ้าหญิงนิทรา? หนังสือเด็กผู้หญิง? ราวี่เค้าคิดอะไรของเค้านะ” ใบหน้าหวานละจากหนังสือหันไปมองร่างบนเตียง

“ผมอ่านนิทานให้ฟังนะครับคันดะ ผมว่าคุณคงเบื่อฟังเพลงเต็มทีแล้ว” หลายเดือนแล้วที่เขามานั่งรอ บางครั้งจะร้องเพลงให้คนๆนี้ฟังบ้าง แต่สุดท้ายก็จบด้วยการร้องไห้จนหลับไปทุกคราว รอยยิ้มบางๆที่ไม่มีใครได้เห็นผุดขึ้นมา หากแต่เป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเศร้าสร้อย

“ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว . . . ”

.

.

.

อเลนปิดหนังสือลงเบาๆ คำพูดของราวี่ลอยเข้ามาในหัว ดวงตากลมโตเบนไปจับบนใบหน้าคม ไล่สายตาลงมาจากหน้าผาก ดวงตาที่หลับพริ้ม จมูกโด่งได้รูป จนมาถึงริมฝีปากบางเฉียบที่เคยเม้มสนิทอยู่เป็นนิจ

“อ๊ะ!” คิดอะไรอยู่เนี่ยเรา ใบหน้าขาวของงอเลนเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด ร่างบางสะบัดหัวอย่างแรง ฝืนยิ้มขึ้นอีกครั้งเพื่อเป็นกำลังใจให้ตัวเอง และผู้เป็นที่รัก

“เป็นไปไม่ได้หรอกเนอะ ทิม” อเลนพึมพำถามโกเลมสีทองบนบ่า อย่างไม่ต้องการคำตอบ

 

.

.

 

‘อึก . . . ที่นี่ที่ไหน . . . นรกรึไงกัน’ คันดะรู้สึกตัวขึ้นในที่มืดมิด ไร้แสงสว่างใดๆ เขาพยุงร่างขึ้นอย่างงงๆ ก่อนที่จะได้ยินเสียงของใครคนหนึ่งสะอื้นเบาๆ ‘ใคร . . . ร้องไห้ทำไมกัน’

“คันดะครับ . . . . ” เสียงนั้นเรียกนามสกุลเขา ‘อเลน . . . เจ้าถั่วงอก’ คันดะคิดอย่างหัวเสีย ใครทำเจ้าบ้านั่นร้องไห้ พ่อจะสับให้เป็นพันชิ้นเชียว ดวงตาสีนิลกวาดมองไปรอบๆที่มีแต่ความมืด และเริ่มเรียบเรียงความทรงจำ

                หลังจบการต่อสู้กับสกิน โนอาห์ผู้ชื่นชอบของหวาน ร่างกายของเอ็กโซซิสต์ผมยาวก็สะบักสะบอมจนไม่สามารถขยับได้อีก การถล่มของห้องนั้นเริ่มมาเยือน นัยน์ตาสีนิลหรี่ลงอย่างยอมรับชะตากรรม เพียงแต่ใบหน้าหวานของคนๆหนึ่งที่ล่วงหน้าไปก่อนแล้วแล่นผ่านขึ้นมาในมโนทัศน์ ทำให้คนที่ไม่มีแรงพยายามขยับตัวอย่างยากลำบาก ฟันคมกัดนิ้วตัวเองจนเกิดแผล เลือดสดๆไหลเลอะปนกับเลือดที่แห้งเกรอะกรังอย่างแยกไม่ออก ร่างกายฝืดเฝือนจนแทบจะไม่ไหว ‘ขอร้อง ขอแค่ . . . ได้บอก’ นิ้วเรียวตวัดลงบนดาบสีดำอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ร่างกายจะหมดความรู้สึกโดยสิ้นเชิง สติสุดท้ายดับวูบ

 

               

                ‘งั้นนี่คือโลกหลังความตายรึไงนะ” ดวงตาสีนิลมองตรงไปข้างหน้า ไม่มีสิ่งใดผ่านสายตานอกจากความมืด เขาเดินตรงมาเรื่อยๆอยู่นานโข บอกไม่ได้ว่านานแค่ไหน เพราะไม่มีดวงอาทิตย์ ไม่มีดวงจันทร์ ความรู้สึกบอกว่าที่นี่ช่างว่างเปล่า แม้แต่พื้นที่เหยียบอยู่ก็เหมือนกับไม่มีตัวตน โล่งว่างไปหมดจนน่ากลัว หูยังคงได้ยินเสียง ส่วนใหญ่จะเป็นเสียงหวานใสที่คุ้นเคย บางครั้งก็เป็นเสียงกวนประสาทของราวี่บ้าง โคมุอิบ้าง ราวกับว่าเขายังคงอยู่ ณ ที่ใดที่หนึ่ง เพียงแต่ไม่สามารถสื่อสารตอบได้ ยิ่งนานร่างสูงยิ่งร้อนรน เสียงสะอื้นก้องอยู่ในหูเป็นระยะๆ

‘จะร้องไห้ทำไมกัน เจ้าบ้าเอ๊ย’

‘หยุดซะที ใครก็ได้ ช่วยบอกหมอนั่นให้หยุดที . . . อย่าร้องไห้อีก อย่าทำให้ตัวเองเจ็บช้ำไปมากกว่านี้’ ยิ่งนานเท่าไหร่ ความอดทนก็ต่ำลงเท่านั้น คันดะพาร่างกายเดินหาทางออกวุ่นวาย เป็นห่วงเด็กชายจับใจ

“อ๊ากก!!” ความอดทนขาดสะบั้น คันดะคุกเข่าลงอย่างหมดแรง

“ปล่อยชั้นออกไปนะโว้ยย!!” เสียงตะโกนบ้านคลั่งดำเนินต่อไปอีกหลายชั่วโมง

“ปล่อย . . ฉัน . . ออกไป” ร่างที่แผ่ลงนอน ปากยังคงพึมพำตลอดเวลา

 

“เจ้าปราถนาออกไปจากนี่อย่างนั้นหรือ?” เสียงดังกึกก้องถามคนที่ลุกพรวดขึ้นอย่างตกใจ ดวงตากวาดมองหาคนถาม ก็พบแต่เพียงความมืด

“นั่นใครกัน”

“เจ้าปราถนาออกไปจากที่นี่หรือไม่” คำถามเดิมถูกส่งมาอีกครั้งอย่างไม่สนใจ

“นั่นเป็นความปรารถนาเพียงสิ่งเดียวของฉันในตอนนี้” คันดะยอมตอบคำถามแต่โดยดี ไม่สนใจต่อไปว่าใครหรืออะไรเป็นผู้ตั้งคำถาม

“แม้กระทั่งต้องใช้พลังแห่งชีวิตที่เหลือของเจ้าทั้งหมดกระนั้นหรือ?” เสียงที่ตั้งคำถามนั้นอ่อนลง อ่อนโยนเหมือนพ่อกำลังพูดกับลูก แต่ก็แข็งแกร่งดังหินผาที่สามารถพึ่งพิงได้

“ต่อให้ไม่เหลือวิญญาณก็จะไป”

“หากเจ้าไม่มีพลังชีวิตเหลืออยู่ ร่างของเจ้าจะสูญสิ้น เมื่อนั้น แม้นเพียงสัมผัสใดๆจากที่แห่งนั้น ก็ไม่อาจส่งถึงเจ้าได้ เจ้าจะยอมได้งั้นหรือ” ไร้เสียงตอบกลับจากปากของเอ็กโซซิสต์หนุ่ม เพียงครู่เดียว เสียงหัวเราะขมขื่นก็ลอดออกมา

“เท่าที่ผ่านมานี่ มันไม่พออีกหรือไง ฉันไม่ได้ขลาดกลัวต่อความตาย สิ่งที่ฉันต้องการก็แค่ . . . ” หน้าที่เชิดขึ้นมานั้นก้มลงเพียงนิด “อยากไปบอก ให้หมอนั่นเลิกทำร้ายตัวเอง เลิกทำร้ายชั้น”

“ดี ข้ามีเวลาเจ้า 3วัน เมื่อครบกำหนดนี้แล้ว เจ้าจะตายลงโดยสิ้นเชิง จะตกลงหรือไม่"

"ฉันตกลง!"คำตอบแบบไม่ต้องเสียเวลาคิดดังก้องชัดเจน

“ถ้าเช่นนั้น คันดะ ยู หน้าที่การดูแลตัวตลกแห่งข้าหลังจากนี้ 3วันเป็นของเจ้า” คันดะรู้สึกว่าร่างของตัวเองค่อยๆเบาบางลง เขาหลับตาลงช้าๆ

.

‘คอยก่อนนะ อเลน’