คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chaptar11
มานั่งปั่นเอาตี3!!
= [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] =
“คันดะ แฮ่กๆ . . . นั่นมัน!” อเลนกระโดดตุ๊บลงมาบนอาคารส่วนที่โดนระเบิดเสียหาย มองเห็นผู้บาดเจ็บนอนเกลื่อนพื้นที่ คันดะอยู่ที่นั่นก่อนแล้ว เขากำลังตรวจสัญญาณชีพของรองหัวหน้าแผนกที่นอนนิ่งอยู่อีกฝั่ง หลังจากคลำชีพจรและตรวจลมหายใจอย่างรีบร้อน คันดะก็เอ่ยเรียกเด็กชาย
“มานี่ซิ . . . ช่วยฉันหน่อย”
“เอ๋? ครับๆ” อเลนสะดุ้ง แต่ก็รีบเดินเข้าไปหา
คันดะจัดท่านอนของริเวอร์ใหม่ โดยมีอเลนเป็นผู้ช่วย ชายหนุ่มจัดการทุกอย่างอย่างรวดเร็วราวกับคุ้นเคยดีจนอเลนแปลกใจ คันดะกดมือหนักๆ ลงบนหน้าอกของริเวอร์หลายที แต่ไม่มีทีท่าว่าเขาจะฟื้น
“เจ้าถั่วงอก!! . . .” คันดะเรียกเสียงเครียด พลางหันมองคนรัก
“ครับ?!”
ชายหนุ่มมองใบหน้าหวาน ไล่ลงมาที่ริมฝีปากสวยสีชมพูอ่อน
โว้ย!!! เขาสบถในใจ ให้ตายสิ . . .
แม้แต่ในเวลาแบบนี้เขายังคิดว่าถึงตายก็ไม่ยอมให้ไอ้รองหัวหน้าแผนกงี่เง่านี่ได้แอ้มริมฝีปากนุ่มๆนั่นเด็ดขาด
“ถ้าแกยังไม่รีบหายใจ ฉันจะกรีดคอหอยแก . . . ริเวอร์” ว่าพลางกดหนักๆ เร็วๆ ลงไปอีกหลายที อเลนมองการกระทำของชายหนุ่มอย่างุนงง ก่อนจะได้ยินเสียงไอค่อกแค่กของริเวอร์ภายในเวลาไม่กี่วินาทีถัดมา
“แค่กๆๆ คะ . . คันดะ นี่นายตั้งใจช่วยหรือตั้งใจฆ่าฉันกันแน่เนี่ย” ริเวอร์พูดยาวเหยียดพร้อมหอบหายใจ ดูเหมือนเขาจะขาดออกซิเจนไปเพียงไม่นาน จึงฟื้นตัวเร็ว
“เกิดอะไรขึ้น” คันดะถามเสียงเย็น
ริเวอร์ใช้เวลาคิดอึดใจหนึ่ง ก่อนตอบออกมา
“ . . . โนอาห์ ฉันไม่รู้ มันต้องการให้บอกทางไปที่พักของพวกเธอ แย่แล้ว!!” เขาอุทานเหมือนเพิ่งนึกได้ “มันคงจะไปถึงที่นั่นแล้ว พวกนาย . . .”
ตูม!! เสียงระเบิดระลอกที่สองของวันดังขัดขึ้นมาเสียก่อน เอ็กโซซิสท์ทั้งสองรีบพุ่งตัวออกไปทันที
“เจ้าถั่วงอก!! แกไปตามแกไปตามใครซักคนมาช่วยเจ้าพวกนั้น ฉันจะไปดูทางห้องพักเอง”
“แต่ . . .” อเลนขยับจะเอ่ยค้าน หากเมื่อคิดถึงความจำเป็นแล้ว ก็ยอมรับปากโดยดี “. . . ครับ”
คันดะพาตัวไปยังที่ๆเป็นต้นตอของเสียงระเบิดเมื่อครู่ เขารู้สึกถึงการเคลื่อนไหวจากอีกด้านของกำแพง จึงก้าวอย่างระมัดระวังและเงียบเชียบ
“อื๋อ . . . ห้องนี้ก็ไม่มีแฮะ” เสียงต่ำทุ้มคุ้นหูดังขึ้น คันดะรู้สึกว่าแผ่นหลังซึ่งแนบผนังอยู่เย็นเชียบ
. . . โนอาห์ . . .
ความทรงจำวาบผ่านไหลเวียนอยู่ในหัว
“อ๊ะ เจอตัวเอ็กโซซิสท์แล้วแฮะ ยังอยู่เป็นตัวเป็นตนอีกเหรอเนี่ย”
“ขอตัวแม่สาวคนนั้นไปล่ะ”
แทบจะเป็นไม่กี่ประโยคที่เขาได้ยิน และเป็นไม่กี่ประโยคที่เขานึกออกได้ทันทีว่าเจ้าของน้ำเสียงนั้นเป็นคนเดียวกับคนที่มาอาละวาดอยู่ในศาสนจักรขณะนี้
ห้องนั้น . . . เคยเป็นห้องของดีชามาก่อน เขารู้สึกปวดแปลบในหัวใจจนเกือบจะเสียการทรงตัว หากแต่สั่งตัวเองให้อดทนได้ทันเวลาพอดี
ห้องแรกเละไปเรียบร้อย ห้องของดีชาก็ไม่เหลือ . . . งั้นห้องถัดไปล่ะ สมองของคันดะประเมินสถานการณ์อย่างรวดเร็ว
. . . ราวี่!! . . .บ้าน่า หมอนั่นคงแข็งแรงพอจะสู้ได้ แต่ถ้าถูกโจมตีอย่างไม่ตั้งตัวแบบนี้ . . . โดยไม่ปล่อยให้เวลาเสียเปล่า คันดะก้าวออกจากที่ซ่อนในทันที
“แก!! ไอ้โนอาห์ จะทำอะไรน่ะ!!” เสียงตวาดกราดเกรี้ยวเรียกให้ทีกี้หันกลับ เดิมที เขาก็ลังเลที่จะทำลายห้องนี้อยู่แล้ว . . . เพราะมันคุ้นตานัก ถึงเขาจะลืมผังที่เข้ามาสืบตอนครั้งที่แล้วไปหมดสิ้นเสียแล้วก็เถอะ
“อ้อ พ่อหนุ่มผมม้านี่เอง . . . มีธุระอะไรกับฉันงั้นหรอ” ทีกี้ยิ้ม
มือซึ่งสวมถุงมือข้างหนึ่งก้มลงปัดชุดสูทอย่างจงใจกวนประสาท
“ฉันไม่ได้อยากมาเสวนากับแกนักหรอกนะ ถ้าแกไม่มาทำลายห้องนอนของเจ้าพวกงี่เง่าที่ฉันต้องการจะปกป้องน่ะ”
คันดะรู้สึกประสาทเสียขึ้นทุกที ลำพังแค่ขยับร่างกายให้เหมือนยังปกติก็ยยากเต็มทีแล้ว แต่นี่เขายังต้องมาเผชิญหน้ากับศัตรูที่ร้ายกาจแบบนี้เสียอีก
“โอ๊ะโอ . . ดุซะด้วยแฮะ คราวนี้” ทีกี้ยิ้มเจื่อน “แต่ก็นะ ถึงนายไม่ได้มีธุระกับฉัน ฉันก็มีธุระกับนายอยู่ดี”
พูดจบ ร่างสีดำก็เคลื่อนตัวฉับไวพุ่งไปทางอีกร่างที่ยืนอึ้ง คันดะเบี่ยงตัวหลบได้ในวินาทีสุดท้าย ดูเหมือนอะไรซักอย่างที่หมอนั่นถืออยู่จะตัดเนื้อแขนเขาจนเป็นริ้วๆ
“หืม . . . เท่าที่ฉันได้ยินมานายมีพลังในการฟื้นฟูนี่ ทำไมนายถึงไม่ทำล่ะ”
คันดะหัวเราะเหยียดออกมาหน่อย ก่อนชักดาบญี่ปุ่นที่พกมาด้วยออกมา
“กับแกน่ะ . . . ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นหรอก”
คันดะเริ่มก่อน ลักษณะการวาดดาบงดงาม เชื่องช้า หากทีกี้รู้ดีว่า นี่แหละที่เขาต้องระวัง . . .
“ไม่มีอินโนเซนต์นายคิดว่านายจะทำอะไรได้” โนอาห์หนุ่มยิ้มเยาะ แต่แล้วต้องเป็นมาเป็นตั้งรับทันทีที่ดาบฟาดตรงมา
“บั่นคอแกได้ มันก็พอแล้ว” ชายหนุ่มผมนิลเอ่ยเสียงเรียบ การโจมตีระลอกต่อไปเริ่มต้นขึ้นอย่างรวดเร็ว จนทำให้ทีกี้เซไปหลายก้าว . . .
“คันดะคุง!!” เสียงแหลมสูงอย่างผู้หญิงอุทานชื่อเขาอยู่เบื้องหลัง แต่หันดะไม่ได้เหลียวมองเพราะเขารู้อยู่แล้วว่าเจ้าของเสียงนั้นคือใคร อีกอย่าง ไม่มีใครโง่พอจะหันหลังให้ศัตรูในสถานการณ์แบบนี้
“โอ๊ะ คุณหนูคนนั้นนี่” เจ้าของดวงตาสีอเมทิสต์กล่าว “ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะ ฉันจะไปเล่นด้วย หลังจากจัดการหมอนี่เรียบร้อยแล้ว”
รอยยิ้มเหี้ยมทำให้รินารี่สะดุ้งเฮือก แทบจะยืนไม่อยู่ . . .
คันดะนึกภาวนาให้ใครซักคนที่มีอินโนเซนต์โผล่มาทางนี้ ไม่ใช่เพื่อปกป้องชีวิตเขา แต่เพื่อปกป้องรินารี่ ผู้ที่อาจเป็นคนเดียวที่สามารถซิงโครกับหัวใจได้ หากเป็นเช่นนั้น . . . เธอจะตายไม่ได้!
‘เคร้ง!’
ดาบคมรับอะไรบางอย่างที่ถูกขว้างมาได้ทันท่วงที
“นายไม่มีอินโนเซนต์จริงๆด้วยสินะ” ทีกี้เริ่มมั่นใจมากขึ้น
ถึงแม้จะรู้ว่าฝ่ายตรงข้ามไม่ได้อ่อนแอขนาดที่ไม่มีอินโนเซนต์แล้วจะทำอะไรไม่ได้เลย สังเกตจากความเร็วตอนที่ปะทะกันครั้งล่าสุดก็พอจะรู้ได้ง่ายๆ
คันดะนิ่งดูท่าที ในเมื่อตนเป็นฝ่ายเสียเปรียบ เขาย่อมไม่ทำอะไรที่เสี่ยงต่อการถูกฆ่า หรือไม่ . . . ก็ไม่ใช่ตอนนี้
“งั้นฉันเริ่มก่อนล่ะนะ”
.
.
การต่อสู้เป็นไปอย่างสูสีแม้ว่าคันดะจะไม่ได้ใช้มุเก็น เขาก็ยังคงความเร็วแบบที่โนอาห์หนุ่มไม่สามารถตามทันได้ ดูเหมือนงานชิ้นนี้จะไม่หมูอย่างทีทีกี้คิด ส่วนรินารี่ถูกสั่งให้ไปพาคนมาช่วย
“คันดะครับ!!” น้ำเสียงที่ชายหนุ่มเฝ้าคิดถึงมากทีสุด อยากได้ยินมากที่สุด แต่แน่นอน . . . มันไม่ใช่ตอนนี้!!
“เจ้าถั่วงอก!!”
ไม่ทันเสียแล้ว ทีกี้สังเกตถึงการมาถึงของอเลนได้ทันที
“พ่อหนุ่ม . . . ทำไมตายยากตายเย็นอย่างนี้นะ” รอยยิ้มเยือกผุดพรายบนใบหน้าคม แต้มให้ดูหน้ากลัวยิ่งกว่าเดิมหลายเท่านัก
“ทีกี้?!” ผู้มาใหม่อุทานด้วยความตกใจ แต่ยิ่งตกใจมากขึ้นเมื่อเห็นอาการของคันดะ
“ผมจำได้ว่าผมฆ่าโนอาห์ในตัวคุณไปแล้ว”
“โนอาห์คือผู้ไม่มีวันตายนะหนุ่มน้อย . . . ฉันไม่อยากอารัมภบทยืดยาว เอาเป็นว่า เรามาฆ่ากันเลยดีกว่า”
หลังคำพูดของทีกี้ เด็กหนุ่มผมขาวพุ่งตัวเขาหาเขาก่อน
“ผมไม่ปล่อยให้คุณรอดอีกแล้วล่ะครับ”
‘พลั่ก!’ อเลนฟาดขาลงบนหลังคอศัตรู และต่อซ้ำโดยไปรอ แต่ก็พลาดเพราะสัมผัสต่อมาไม่อาจตะตัวทีกี้ได้
“โอย ฉันพลาดไปหน่อยเดียวเองนา” โนอาห์หนุ่มยิ้มแย้ม มือใหญ่บีบหลังคอตัวเองเบาๆ “ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหม ฉันสามารถจับอะไรก็ได้ที่ตนอยากจับ”
เด็กชายหายใจหอบ สำแดงฤทธิ์ดึงดาบเล่มใหญ่ออกมาจากแขน
“นั่นน่ะผมรู้นานแล้วล่ะครับ”
‘ผลัวะ!’ ทั้งสองปะทะกันอีกครั้ง แต่เป็นอีกครั้งที่อเลนเสียท่า ทีกี้หลบดาบของเขาได้
“หัวใจของนายอึดนักใช่ไหม งั้นคราวนี้ขออย่างอื่นไปแทนหัวใจแล้วกัน”
มือสีน้ำตาลฉกลงมายังท้องของเด็กหนุ่มอย่างมุ่งร้าย และอเลนรู้ว่าตัวเองไม่มีทางหลบทัน
‘ฟึ่บ’ ‘ฉั่วะ’
เงาหนึ่งวาบมาทางตัวเขา เด็กหนุ่มเตรียมตัวยอมรับความเจ็บปวดที่จะเกิดขึ้นอยู่แล้ว
. . . แต่คนที่เจ็บ กลับไม่ใช่เขา . . .
คันดะทรุดกายลงกับพื้น ตรงหน้าบุคคลอันเป็นที่รักของเขา เลือดสดๆไหลจากปากแผลบนหน้าท้อง พร้อมกับที่โลหิตสีชาดถูกกระอักออกจากริมฝีปาก
อเลนผวาสุดตัว พยุงร่างของคันดะไว้ได้ทันก่อนที่จะกระทบพื้น ดวงเนตรสีเงินเบิกกว้าง ทั้งความตกใจ และความหวาดกลัวประดังเขามาพร้อมกันแทบจะในทันที
เสียงฝีเท้าดังตึกตักจากทางด้านหลังของทีกี้ทำให้ชายหนุ่มหันไปดู
“ทีกี้!! อเลน!!” ราวี่ดูจะสับสนไม่น้อยเมื่อเห็นทั้งสองอยู่ที่นี่
แต่ยิ่งตกใจมากขึ้นเมื่อเห็นร่างของเพื่อนรักในอ้อมแขนของเด็กชาย
“โอ๊ะโอ๋ ดูเหมือนฉันจะเล็งผิดตัวแหะ เอาเถอะ หน้าที่นี้เสร็จแล้วนี่นา” รอยยิ้มปีศาจพาดผ่านใบหน้า พร้อมๆ กับร่างของโนอาห์หนุ่มที่หายไป
“คันดะ . . คันดะ” อเลนเรียกชื่อนั้นซ้ำซาก เด็กชายตื่นกลัวจนทำอะไรไม่ถูกเสียแล้ว
“ฉันจะไปตามหมอ นายรออยู่นี่นะ!” ราวี่รีบกล่าวแล้ววิ่งจากไป . . . โดยไม่มีใครรู้ว่า ระหว่างทางนั้น เจ้าของเรือนผมสีเพลิงได้เสียน้ำตาไปมากเพียงไร
“คันดะ ผมอยู่นี่ . . . ไม่ คันดะ คะ . . . คุณอยู่ไหน . . . ลืมตาสิ คุณบอกจะไม่ทิ้งผมไม่ใช่หรือ . . .” สายชลเนตรหลั่งไหล พร้อมกับหัวใจของคนในอ้อมแขนที่เต้นแผ่วลง . . . แผ่วลง
เมื่อราวี่กลับมา . . . เพื่อนของเขาไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว
. . . คันดะ ยู ได้จากพวกเขาไปตลอดกาล . . .
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“พ่อขุนนาง ฉันไม่นอนไม่ได้หรอ” ทีกี้ท้วงเบาๆ สีหน้าเบื่อหน่าย
“ไม่ได้ขอรับ ถึงเวลาพักผ่อนของเด็กๆแล้ว” เคาท์พันปีในชุดสีม่วงส่งเสียงตอบ
จะให้เรียกว่าพูดคงไม่ได้เพราะรอยยิงฟันที่เห็นประจำนั้นไม่ได้ขยับ “อีกซักพัก ค่อยตื่นมาอาละวาดกันต่อนะขอรับ
ลอร์ดทีกี้”
“โอเคๆ” ทีกี้เอนตัวลงภายในกล่องเหลี่ยมที่ถูกจัดมาให้อย่างไม่เต็มใจนัก
“ทีกี้เกิดติดใจอะไรตอนนี้รึปล่าว ไม่อยากนอนเลยนี่” โร๊ด คาเมล็อตเอนตัวสบายๆอยู่ในอีกกล่อง เอ่ยถามเขา
“เปล่า . . .” คำตอบง่ายๆ ทำให้ผู้เป็นพี่สาวคนโตแห่งตระกูลโนอาห์ขมวดคิ้ว
“เอาล่ะ เด็กๆ ถ้าไม่มีอะไรก็นอนได้แล้วขอรับ” ขุนนางพันปีเอ่ยทำลายความเงียบ และปิดฝากล่องของทีละคน
“ราตรีสวัสดิ์ขอรับพ่อหนูทีกี้ คงอีกนานกว่าจะเจอกัน” รอยยิงฟันนั้นเหมือนจะขยับยิ้ม เมื่อมาถึงเขา “ฝันดีนะขอรับ”
“อือ . . . รู้แล้วน่าพ่อขุนนาง” โนอาห์หนุ่มยิ้มเศร้า
. . . นายจะสาปแช่งฉัน หรืออวยพรให้ฉันฝันดีกันนะ กระต่ายน้อย . . .
= [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] =
ยังไม่จบนะขอรับ แต่ใกล้จบแล้ว
ตอนที่ผมปั่นไว้เรียบร้อย แต่ลืมไว้บ้าน ง๊ากกก
ความคิดเห็น