คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : First Christmas II
“ยู! รอผมด้วยสิฮะ!” เด็กชายผมขาววิ่งตามคนที่เดินนำหน้าสุดฝีเท้า อยู่ๆ ร่างที่เดินนำก็หยุดกึก อเลนจึงชนเข้ากับแผ่นหลังของร่างสูงเข้าเต็มๆ
“โอย ทำไมหยุดไม่บอกกันเลยอ้ะ” คันดะหันกลับมาช้าๆ ไม่พูดว่าอะไร อเลนชะงัก รู้ตัวว่าโดนโกรธแน่ๆ ต่างคนต่างยืนเงียบอยู่นาน จนกระทั่ง...
“ยูจางงงงง~”
‘ฟิ๊ว’ ‘โป๊ก!’ วัตถุสีดำสนิทลอยแหวกอากาศกระทบกับหัวส้มๆ ของคนเรียกพอดิบพอดีราวจับฟาด (จับวางมันไม่เจ็บน่ะ) ราวี่ตกใจผงะร่วงลงไปกอง คลำหัวป้อยๆ
“มีอะไร เจ้าราวี่” น้ำเสียงเย็นยะเยียบ ส่งผลให้บรรยากาศโดยรอบดูอึมครึมกว่าเก่าหลายเท่า
“อ่า . . . ครือ” ลางร้ายเข้ามาใกล้กระต่ายส้มทุกขณะก้าวที่บุคคลอันตรายก้าวเข้ามา คันดะแสยะยิ้มน้อยๆ เก็บดาบสีนิลขึ้นมา ถามซ้ำ
“มีอะไร” อาการเงื้อมือขึ้นเสมือนจะบอกอีกฝ่ายว่า ขืนเล่นอีก เอ็งตาย!! ราวี่พยักกน้าหงึกๆ เร็วๆ สองสามทีให้รู้ว่ามีธุระจะคุยด้วย คันดะจึงลดดาบลง
“คือว่า ยะ อ่า . . อาจารย์ทีกี้ขอให้ช่วยหน่อยน่ะ” เมื่อเรียกชื่อไม่ได้ เขาจึงละที่จะไม่เรียกเพราะไม่คุ้นปาก
“ช่วยอะไร”
“งานวันคริสมาสต์ของโรงเรียนนะ” รั่วน้อยยิ้มแฉ่งเอ่ยเสียงชื่น เมื่อไม่เห็นเค้ารังสีอำมหิตแล้ว “ ’จารย์บอกให้ไปช่วยเล่นกีต้าร์ให้หน่อยน่ะ เหลือเวลาซ้อมอีกห้าวัน นายค่อยไปตอนว่างๆ ก็ได้” เป็นที่รู้กันว่าฝีมือการลีดกีต้าร์ของคันดะ ยู ไม่เป็นรองใครในโรงเรียน . . . เมื่อได้ที่ได้ยินดังนั้น บุคคลเบื้องหลัง(ที่ถูกลืม)ก็พูดขึ้น มาทันที
“แต่คริสต์มาสนี้ . . .”
“ไปบอกว่าฉันตกลงแล้วกัน” ก่อนที่อเลนจะทันพูดจบ ผู้ถูกขอก็พูดขัดขึ้นมา
“จริงอ่า . . . ยูนี่น่าร๊ากจริงๆ เล๊ย >w< ” ราวี่พูดจบก็กระโจนโผเข้าใส่ร่างตรงหน้า
‘ฉัวะ!’
แล้วกระต่ายส้มก็นอนกองอยู่บนพื้น พร้อมกับเลือดและใบหน้าเปื้อนยิ้มของเจ้าตัว
อาเมน . . .
= [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] =
เย็นวันเดียวกันนั้นเอง คันดะและอเลนเดินออกจากโรงเรียนเพื่อตรงไปยังที่ทำงานพิเศษและกลับบ้านพร้อมกันเหมือนเช่นทุกวัน แต่วันนี้กลับมีบางอย่างแตกต่างออกไป นั่นก็คือความเงียบระหว่างพวกเขา ซึ่งแทบไม่เคยเกิดขึ้นเลยตลอดเกือบสิบปีที่ผ่านมา
“ทำไมยูถึงตกลงจะไปแสดงละครับ ทั้งๆ ที่ . . .” อเลนเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน แต่แล้วเขาก็หยุดชะงักไปเฉยๆ ดวงตาคมปรายมองคล้ายไม่แยแส
“ทำไม . . . ฉันก็แค่เบื่อๆ อยากจะหาอะไรทำแก้เซ็ง นายมีปัญหาอะไรรึไง” เมื่อเห็นเด็กชายวัยสิบห้าเงียบไป เขาจึงเงียบบ้าง อเลนทำหน้าม่อย . . . นี่เขาโดนโกรธอยู่สินะ ทั้งๆ ที่คนโมโหมันน่าจะเป็นเขาไม่ใช่หรือไง ความคิดสับสนวุ่นวายตีกันอยู่ในสมอง เด็กชายถอนใจเฮือก
.
.
25/12 9 years ago
“พี่ชายฮะ” ดวงตากลมโตจ้องมองเค๊กช็อกโกแลตรูปร่างพิกลตรงหน้า “นี่มันอะไรหรอคับ”
“เค๊กช็อกโกแลตน่ะ ไม่รู้จักรึไง” น้ำเสียงตวัดๆ อธิบาย อเลนเงยมองใบหน้าคนพูดที่มีทั้งคราบแป้งและคราบช็อกโกแลตติดเต็มพลางยิ้ม
“พี่ยูทำเองหรอฮะ”
“ใช่น่ะสิ ถามมากอยู่ได้” คันดะตอบเสียงฮึดฮัด แล้วจู่ๆ เขาก็วางมืออุ่นๆ ลงบนผมนุ่มๆ ของอเลน “สุขสันต์วันเกิดนะ”
คำกระซิบเบาๆ ทำให้เกิดความตื้นตันที่ยากเกินอธิบาย อเลนรู้สึกร้อนผ่าวบริเวณขอบตา ก่อนสายน้ำอุ่นๆ จะไหลอาบลงมาข้างแก้ม เขาสะอึกสะอื้นเบาๆ
“เฮ้ย ร้องทำไม” ผู้ที่มีอายุมากกว่าทำท่าลุกลี้ลุกลน ทำท่าปลอบแบบเก้ๆ กังๆ จนเด็กชายขำกิ๊กออกมาทั้งน้ำตา
“ก็ . . อึก . . ก็ผมไม่นึกนี่นา” น้ำเสียงยังคงสะอื้นอยู่ แต่น้ำตาใสๆ นั้น ถูกเช็ดออกไปจนแห้งสนิทแล้ว “พี่ยูบอกว่าเราไม่มีเงินมาก”
“ฉันทำเอง จะเปลืองซักแค่ไหนกันเชียว” คันดะยิ้ม . . . รอยยิ้มที่ไม่เคยมีเพื่อใคร นอกจากลูกแมวตัวน้อยๆ ที่เขาแอบเก็บมาเลี้ยงตัวนี้ อเลนยิ้มตอบด้วยความปลาบปลื้ม
.
.
‘ปิ๊นน!!!’
“เจ้าถั่วงอก!” อเลนรู้สึกถึงแรงปะทะที่กระชากเขาลอยไปอีกฝั่งถนน ล้มกลิ้งไม่เป็นท่าพร้อมกับใครบางคน . . . ร่างที่วิ่งมาผลักเขาล้มลงไปด้วยกันนั้นลุกขึ้นมาตวาด
“ดูทางซะมั่งเซ่! เหม่อหาสวรรค์วิมานแกเรอะ!” คันดะตะคอกใส่อย่างเผ็ดร้อน “เดี๋ยวก็ได้ไปเฝ้าพระเจ้าก่อนวัยอันควรหรอก!”
“ผะ . . . ผมขอโทษครับ” อเลนพูดเสียงอ่อยๆ หลังจากเรียงลำดับเหตุการณ์ได้ ชายหนุ่มเงียบลงได้ เขาลุกขึ้นปัดฝุ่นจากตัวเองและส่งมือให้อเลน
“ขอบคุณครับ” เด็กชายยิ้มเจื่อน “แต่ผมคิดว่า . . . ผมคงจะยืนไม่ไหวแล้ว” ก็ขาของเขาหมดแรงไปซะดื้อๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้นี่นา อาจจะตอนที่นึกขึ้นได้ว่าเกือบจะถูกรถชนตายก็ได้กระมัง
คันดะพยุงเด็กชายไปพักบนม้านั่งริมถนน . . . อย่างน้อยเขาก็ต้องขอบคุณพระเจ้าที่ยังไม่คิดจะพาเด็กคนนี้ไปจากเขา . . . ชายหนุ่มเหลือบมองเจ้าตัวเล็กที่นั่งถูขาตัวเองไปมา ดูเหมือนจะเจ็บปวดเอามากแต่เจ้าตัวไม่ยอมแสดงออก คงจะไม่อยากให้ใครเป็นห่วง เมื่อคิดได้ดังนั้น คันดะจึงตรงเข้าไปอุ้มร่างบนเก้าอี้ขึ้นมาทันที
“คันดะ!” อเลนอุทานลั่นเมื่อร่างตัวเองลอยหวือจากเก้าอี้ “จะทำอะไรน่ะครับ!”
“พานายไปหาหมอไงล่ะ เจ้าถั่วงอกงี่เง่า” คันดะตอบอย่างไม่แยแส
“ผมสบายดีครับ ปล่อยผมลงเถอะ”
“สบายบ้าอะไร” ความดังของเสียงบอกให้รู้ว่าคนพูดชัดโมโหแล้ว “เห็นๆ กันอยู่ว่าเจ็บ”
พูดจบ เด็กหนุ่มก็ทำท่าจะออกเดิน แต่ถูกเสียงใสๆ แว้ดขึ้นมาอีก
“อะไรอีกเล่า!” คันดะชักโมโหขึ้นมาแล้วจริงๆ
“ไม่มีอะไรแล้วครับ! เพียงแต่ . . . ไม่อุ้มได้มั๊ยครับ ผมอายน่ะ” พูดไปพร้อมกับใบหน้าที่แดงซ่าน คันดะทั้งหงุดหงิดทั้งขำ แต่ก็ปฏิเสธเสียงแข็ง
“ไม่ได้!”
“นะคร้าบบ ขี่หลังแทนก็ได้” อเลนต่อรอง
. . .ขออะไรก็ได้ที่ไม่ใช่อุ้มน่ะ แค่นี้ก็แทบจะแทรกแผ่นดินได้แล้ว . . .
อเลนได้ขึ้นขี่หลังสมใจ เพราะคันดะชักรำคาญ ใบหน้าอ่อนเยาว์ซบกับแผ่นหลังกว้างซ่อนรอยยิ้ม โดยที่ไม่รู้เลยว่าเจ้าของแผ่นหลังนั้นก็มีใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มเช่นกัน . . .
ความคิดเห็น