คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter1
“อ๊ะ คันดะ เบาๆหน่อยสิฮะ ผมเจ็บ” เสียงหวานประท้วงแผ่วดังออกมาจากมุมมืด
“นายก็อย่าดิ้นสิ อย่าเกร็งด้วย ไม่งั้นมันจะยิ่งแน่น” เงาของคนข้างๆขยับวูบไหว เสียงหอบเบาๆดังลอดออกมาจากริมฝีปากอิ่มสีชมพูสด
“อะไรกัน แค่นี้เหนื่อยแล้วรึ” น้ำเสียงนั้นมีรอยเหยียดหยามอยู่ในที
“ปละ . . ปล่าวซะหน่อย . . โอ๊ย! ตรงนั้นมัน . . ยะ หยุดก่อนเถอะครับ” เสียงหวานพูดแทบจะไม่เป็นภาษา แสดงถึงความเจ็บปวด เลือดสีแดงข้นหยาดหยดจากปากแผลที่อีกฝ่ายเป็นผู้กระทำอย่างช้าๆ
“อดทนหน่อย ใกล้จะออกแล้ว” หยาดเหงื่อผุดพรายบนใบหน้าคม ขยับข้อมีเสียดสีเป็นครั้งสุดท้ายจนเชือกขาด!?
“เอ้า ขาดแล้ว” คันดะถูข้อมือของตัวเองไปมา
“ไอ้โนอาบ้านั่นคิดอะไรของมันนะ มีโอกาสฆ่าแล้วแท้ๆ ดันจับมัดไว้ในที่แบบนี้ คิดจะดูถูกกันรึไง” อเลนหันมองหน้าคนที่กำลังหงุดหงิดวูบหนึ่ง ก่อนจะหันมาสนใจกับรอบเชือกและรอยมีดลูกหลงจากการแก้เชือกเมื่อครู่บนข้อมือ
“เค้าอาจจะไม่ได้คิดอย่างนั้นก็ได้นะครับ โร้ดน่ะดูยังไงก็ยังเด็กอยู่เลย” เด็กหนุ่มผู้มองโลกในแง่ดีหันมายิ้มบางๆให้
“เด็กบ้าอะไร ซัดเอ็กโซซิสต์สองคนสลบเหมือด ลากมามัดไว้ในโกดังร้างนี่ แล้วหายตัวไปเนี่ยนะ เด็กประเภทไหนของแกวะไอ้ถั่วงอก” พูดจบก็สบถต่ออีกสองสามคำ คนฟังได้แต่ทำหน้าแหยๆด้วยความเคยชิน ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยพอใจที่ถูกตั้งชื่อให้ใหม่ก็เถอะ คันดะพับมีดพกเก็บใส่กระเป๋าเสื้อคลุม
‘ครึ่ก!’ ‘โครม!’ ดวงตาสีเทาละจากบาดแผลตวัดไปมองต้นเสียง
“อุ๊บ ฮะๆๆ” อเลนหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย เมื่อเห็นคนที่เขาลงความเห็นว่า ‘ขี้เก๊ก’ ล้มกลิ้งไม่เป็นท่าจมกองสิ่งของระเกะระกะ ร่างนั้นค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างแช่มช้าพร้อมแผ่รังสีอัมหิต
“แก!! ไอ้ถั่วงอก ไปขำต่อในนรกซะเถอะ!!” คันดะคว้าต้นเหตุที่ทำให้ต้นสะดุด ไล่กวดหนุ่มน้อยผมขาวที่วิ่งหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย
“หยุดสิโว้ย!!” ตะโกนพลางเร่งฝีเท้า
“ไม่หยุดเด็ดขาดเลยคร้าบบบ~!” อเลนเหลียวหลังตอบ สองเท้ายังคงทำหน้าที่ตามสัญชาติญาณ เพียงชั่ววูบเดียว เขาเห็นสีหน้าตกใจใบหน้าสวยมองผ่านเขาไป อเลนมองตาม ใบหน้าของเขาอยู่ห่างกับตู้วางของเพียงฟุตเดียว!
“เจ้าถั่วงอก!!”
‘โครม’ เสียงจากการปะทะและสิ่งของที่หล่นกราว อเลนหลับตาแน่นด้วยความหวาดกลัว
‘เอ๋? ไม่เจ็บ? ’ดวงตาสีเทาค่อยๆลืมขึ้น แล้วก็พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมแขนของคันดะที่เอาตัวเข้ามาบังเขาไว้
“ขะ ขอโทษครับ” หนุ่มน้อยขยับตัวถอยห่าง หัวใจเต้นแรงจนเกรงว่าอีกฝ่ายจะได้ยิน หน้าใสๆเริ่มแดงซ่าน
“ชิ วุ่นวายจริงๆแกนี่ เดี๋ยวก็ได้ไปยมโลกจริงๆหรอก” ดูเหมือนว่าคันดะจะไม่ทันสังเกตอาการของเด็กหนุ่ม ร่างสูงพยุงตัวลุกพลางปัดฝุ่นตรงชายผ้าคลุม แล้วก็พบว่าสิ่งที่เขาคว้ามาได้นั้นคือมุเก็น ดาบสีนิลคู่กายของเขาเอง
‘เอามุเก็นไปรวมกับกองขยะ! เธอคิดจะท้าทายกันรึไง ยัยโนอาห์ตัวแสบ’ เขาเริ่มหงุดหงิดกับความคิดตัวเอง รู้สึกได้ว่ามันน่าจะมีแผนอะไรบางอย่างซ่อนอยู่
“ดูเหมือนประตูจะปิดตายน่ะครับ” อเลนวิ่งกระหืดกระหอบกลับมาบอก ใบหน้าสวยของร่างสูงโปร่งติดจะงงนิดๆ . . . หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เด็กอะไรไวยังกับลิง คันดะคิดในใจ
“ก็ไม่ต้องออกทางประตูซะสิ” คันดะบังคับศาสตราให้สำแดงฤทธิ์ พังผนังโกดังออกไปอย่างง่ายดาย ก่อนจะเดินนำออกไปโดยไม่รอผู้ที่อยู่เบื้องหลัง อเลนถอนหายใจออกมาเบาๆ พร้อมกับเดินตามออกไป . . .
.
.
ระยะทางอันยาวไกลบวกกับเวลาอันเนิ่นนานส่งผลให้เด็กชายวัยสิบห้าปีเริ่มอ่อนล้า แต่ด้วยทิฐิมานะ และถึงพูดออกไปตอนนี้ก็คงไม่แคล้วโดนคำพูดเหยียดหยามเชือดเฉือนใจจากคนๆ นี้อีกเป็นแน่ เด็กหนุ่มจึงยอมกัดฟันเดินต่อไปโดยไม่สนใจต่อความเหน็ดเหนื่อยที่ถาโถมเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน จนในที่สุด . .
“คัน . . ดะ . . ครับ” เสียงเรียกผะแผ่วพร้อมกับที่อเลนทรุดตัวลงกับพื้น ลมหายใจหอบถี่จนน่ากลัว คันดะซึ่งเดินนำหน้าหันกลับมา เขาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งจึงเข้ามาพยุงเด็กชายไว้
“นะ . . น้ำ” อเลนเอ่ยเสียงด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
“บ้าจริง ทนไม่ไหวแล้วทำไมไม่บอกเล่า เจ้าถั่วงอก!” คันดะกัดฟันกรอด เป็นอย่างนี้มีหวังคงช้าไปหลายวัน เมื่อลองอังมือบนหน้าผากขาว ก็พบว่ามันร้อนจัด คันดะสงบใจอย่างยากเย็น . . ในป่าแบบนี้น่าจะมีแหล่งน้ำบ้างล่ะนะ . . สิ่งเดียวที่เขาคิดได้ในตอนนั้นคือการหาน้ำมาให้อเลน คันดะรีบพาเด็กชายไปพักใต้ร่มไม้ กลิ่นอ่อนๆ ของบางสิ่งลอยเข้ามาปะทะกับจมูก
. . . กลิ่นของน้ำ . . .
คันดะผลุนผลันอุ้มร่างเล็กขึ้นมาแนบลำตัว พาตรงตามกลิ่นไปอย่างรวดเร็ว โดยการกระทำทั้งหมดนั้น เขาไม่ได้รู้ตัวเลยแม้แต่น้อยว่าตัวเองกำลังร้อนรนเพียงใด และเพราะอะไร
“เจ้าถั่วงอก! ตื่นเซ่ แล้วแกจะกินน้ำยังไงถ้าแกนอนปิดปากอยู่แบบนี้” เอ็กโซซิตส์หนุ่มตวาดอย่างขัดใจหลังจากพยายามบังคับให้เด็กชายดื่มน้ำให้ได้ แต่ความพยายามที่ว่ากลับไม่เป็นผล เพราะอีกฝ่ายสำลักออกมาจนหมด คันดะชักจะหมดความอดทน เขากรอกน้ำผ่านริมฝีปากตัวเอง แล้วประกบกับเรียวปากอิ่มนุ่ม ของเหลวที่เรียกว่าน้ำถูกส่งให้เด็กหนุ่มอย่างราบลื่น ไม่ได้มีอาการสำลักออกมาแต่อย่างใด คันดะถอนริมฝีปากออก นึกเคืองในใจ นี่เขากำลังทำบ้าอะไรนะ ถ้าเจ้านี่จะตายแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขากันเล่า แล้วทำไมหัวใจมันต้องเต้นตึ่กตักอย่างกับว่าเขาเป็นคนอ่อนต่อโลกซะเต็มประดาแบบนี้ คันดะสบถออกมา นึกอยากจะฆ่าคนต้นเหตุซะเต็มประดา
“ อือ . . . มานา . .” อเลนครางออกมา หยดน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาต้องคำสาป
“. . อย่าทิ้งผม . . คุณพ่อครับ . .”
คันดะเหลือบมองเด็กชาย ก่อนจะระบายลมหายใจออกมา
“เด็ก . . ยังไงก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยันค่ำ” ถึงอย่างไรก็ตาม เขากลับรู้สึกเป็นห่วงเข้าแล้วจริงๆ
ถ้าไข้ขึ้นขนาดละเมอล่ะก็ มีหวังอาจจะถึงตายก็ได้
คันดะหันมองไปรอบกาย ท้องฟ้าเริ่มมืดลง เสียงนกกลับรังร้องดังระงม . . . การค้างในป่ามันก็ไม่เป็นปัญหาอะไรหรอก แต่ที่น่าห่วงคือไม่มียาอะไรซักอย่างที่จะมารักษาเจ้าถั่วงอกน่ะสิ
คันดะครุ่นคิดอย่างหนักใจ
แต่เขาก็ตัดสินใจออกไปเก็บเสบียงและหาของที่จำเป็นจะต้องใช้มาก่อน โดยไม่ลืมที่จะสละเสื้อคลุมเอ็กโซซิสต์ห่มให้อเลน
“ถ้าครั้งหน้าแกทำอะไรโง่ๆ แบบนี้อีก ฉันจะปล่อยให้แกถูกแร้งกินตายไปตรงนั้น จำไว้ซะเจ้าถั่วงอก”
“ไม่เป็นไรแน่หรอ เรโระ” ร่มเชื้อสายฟักทองกระซิบถามเด็กสาวข้างๆ น้ำเสียงเจือไปด้วยหวาดกลัวและยำเกรง
“จะเป็นอะไรล่ะ น่าสนุกออกไม่ใช่หรอ” โร๊ด คาเมล็อตหัวเราะคิกคัก ถือขวดแก้วว่างเปล่าใบจิ๋วเอาไว้ในมือ เธอพาตัวเข้าไปใกล้เด็กหนุ่มตรงโคนต้นไม้ แล้วโน้มตัวลงใกล้ใบหน้าที่แดงระเรื่อด้วยพิษไข้
“ฉันอุส่าห์ไปหามาจากอิตาลี่เชียวนะ ใช้มันให้คุ้มล่ะ . . . อเลน” เด็กสาวเอ่ยเบาๆ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ยาชิดนี้ เธอไม่ได้ใช้กับอเลนหรอก ไม่งั้นมันก็ไม่สนุกน่ะสิ . . . แต่อีกไม่นาน คงจะมีเรื่องสนุกๆ จากศาสนจักรให้ได้ยินอีกแน่ เด็กสาวยิ้มอย่างพอใจในผลงานของตัวเอง ถึงจะดูไม่โหดเหี้ยม แต่ก็ชวนให้ขนลุกอยู่ดี ร่มคู่ใจท่านเคาท์ตัวสั่นงันงกด้วยความสยองขวัญ
‘ถึงพวกนายจะเป็นเอ็กโซซิสต์ แต่ก็ขอให้โชคดีแล้วกันนะ เรโระ . . .’
= [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] =
ขอโทษนะคร๊าบที่ดองฟิคเก่า สงสารเจ้าทอยตัวดำๆตัวนี้เถ๊อะ
เอาอันนี้มาชดเชย แต่ไม่รับประกันการดอง หึหึหึ
ไว้ถ้าว่าง จะรีบบึ่งไปต่อฟิคโน้นแน่นอนครับ
= [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] = = [] =
ความคิดเห็น