คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : กองโจรใต้ดิน
บทที่ 9
อโรใ้ิน
ห้อพัอท่านหัวหน้านับวนำบาลูลาถูทำให้ลายเป็นที่ประทับั่วราวอผู้ทรศัิ์สูสุแห่แว้นรีแลน์
ภายในวิหารหลวที่อยู่ห่าาำหนัห้อสมุหินาวไม่ไลนัหาแ่ลับอยู่นอเพระราวั
“ไนฝ่าบาททั้สอถึไปอยู่ในทาลับนั่นไ้พระเ้า่ะ” ท่านนำบาลูลาทูลถามพลายิ้มฝืๆ
ะรินสุธารสาำอุ่นัถวาย
“้าแ่พานามาเที่ยว” สุรเสียสรวิ๊ับท่าทาที่ยัใไม่หายอายรา
“น่าะทรหานามเส็มา้วยสัสอสามนนะพระเ้า่ะ”
ท่านนำบาลูลาทูลเือน “ทรแอบเส็ออมาเ่นนี้มันอันราย”
“าำอรีแลน์อร่อยไหม” อ์ราเอลทรไม่ฟัำเทศนา หาลับทรหันไปรัสถามหิสาวที่ยน้ำาึ้นิบแทน
“ฝ่าบาท...ทรเส็ลับเถอะพระเ้า่ะ
ประเี๋ยวที่วัะพาันวุ่นไปทั่ว.” ท่านหัวหน้านับวยัพยายามเทศนา่อไป
“เป็นไ าำมเินไปไหม เิมน้ำาลอีนิน่าะหวาน” อ์ราเอลรัสถามฟีโอน่าพลาแนะนำโยไม่แม้แ่ะสนพระทัยท่านหัวหน้านับว
“ฝ่าบาท...” นำบาลูลาว่าอย่าเหนื่อยใ
“ท่านมีน้ำาลสัหน่อยไหม”
ทรหันไปถามหัวหน้านับวแ่ถูหิสาวอีนัึ้นเสีย่อน
“ารสีอยู่แล้วเพะ ไม่้อใส่น้ำาลเพิ่ม” ฟีโอน่าทราบ วเนรสีเ้มนั่นส่อแววแล้หัวหน้านับวให้เห็นอย่าัเน
แ่เธอยัไม่อยาทำร้ายิในแ่ เพราะแ่อ์ราาับอ์รานีไปโพล่ึ้นมาาพื้นห้อ
อนท่านำลัหันมามอ็ในแทบายาที่อยู่แล้ว
ืนแล้่อไปมีหวัไ้พาันบาปหนาแน่ๆ
“อย่าัวลเลยท่านนำบาลูลา พวเราออมาแ่รู่เียวเี๋ยว็ลับ,
แ่ไปูโรเรียนเอ” มุมโอษ์ออ์ราเอลประับยิ้มเล่ห์ร้าย
หัวหน้านับวส่ายหน้าอย่าเหนื่อยใ
‘เี๋ยว อพระอ์น่ะอีนาน’
“ไปเถอะ” ทรวนหลัาถ้วยาในมืออฟีโอน่าวาระทบลบนโ๊ะ
“้าอัว่อนนะะท่านนำบาลูลา ้ารับรอว่าะรีบลับ”
หิสาว้มหัวลเล็น้อยเป็นเิลา่อนะถูนร่าวรอ์สูลาามเส็ออาห้อไปอย่ารวเร็ว
โยที่หัวหน้านับวไม่สามารถรั้ไว้ไ้ทัน
ลาลาเมือหลวแว้นรีแลน์เนือแน่นไป้วยผู้นมามาย
ลอสอ้าทาอถนนถูั้ร้าน้าเป็นแถวยาวสุสายา เสียเรียลู้าัอึอึ้ประสานเสียปะปนันไปเพื่อเรียลู้าให้เ้ามาเลือื้ออยัร้านอน
หรือบาแห่อท้อถนนถูวาไว้้วยะแสเร่
ที่เปิให้ผู้ม่วยันปรบมือและหยอเหรียลถัเ็บเินเมื่อารแสที่เสนอไปน่ารื่นรมย์
เพราะาร้าายที่ึัเ่นนี้ึทำให้ร่าวรอ์สูับูหิสาวเ้าร้านนู้นออร้านนี้อย่าสนุสนาน
แม้ว่าเหล่าพ่อ้าแม่้า หรือาวบ้านในบริเวนั้นะหลีทาให้เส็ผ่านโย่าย
แ่็ทรโบหัถ์ให้อย่าไม่ถือพระอ์พร้อมทั้บอให้ทุนำเนินิรรมไปามปิ
“อันนี้สวย” ทรหยิบุามีปัผมที่ทำาหยาวสลัปลาย้านหัวปิ่นเป็นรูปอุหลาบำลัแย้มผลิบานึ้นมาอว
“พระเนรแหลมมยิ่เพะ” แม่้าวัยราราบทูล้วยสีหน้าอมยิ้ม
“ปิ่นนี้ทำาหยาวั้นีเนื้อละเอียพิสุทธิ์เพะ”
“ราาเท่าไหร่หรือ?” ทรรัสถามพลาพิาราุามีหยในพระหัถ์
“หม่อมันถวายให้เลยเพะ”
“อย่าเลย อื้ออายล้วนเป็นเินมี่าทั้นั้น”
ทรแย้มสรวพลาถอพระธำรวหนึ่ให้อย่าทรยินี “้าไม่ไ้พเินมา้วย เอานี่ไปแทน็แล้วัน”
แม่้ายื่นมือเหี่ยวย่นออไปรับพระธำมร์ทีู่ท่าว่าะราาสูว่าุามีหยหลายเท่านั้วยอาารสั่นเทาน้อยๆ
“เป็นพระมหารุาเพะ” นา้อมายล่อนระวีระวานำถุเินเล็ๆ
ยืนถวายให้ “ทรอาะ้อื้อออีหลายประาร เินเพียน้อยนินี้อาเป็นประโยน์่อพระอ์ไ้บ้าเพะ”
“อย่าีว่า”
“โปรรับเถอะเพะ
อย่าน้อย็เพื่อวามสุใอหม่อมัน...หรือไม่็ทริว่าเป็นเินทอนา่าปิ่น็ไ้เพะ”
ร่าผู้มา้วยวัย้มหัวล่ำพลาุเ่าล้วยวามเรพระอาาที่บัอาถวายเินให้
“้าอบใเ้ามา” วรอ์สูทรประอร่าแม่้าึ้นมาอย่าอ่อนโยน
นนทั้หลายที่มุู่าลอบยิ้มปลาบปลื้มไปามๆ ัน ไม่เว้นแม้แ่ฟีโอน่าที่ยืนอยู่เีย้า
“้ายปิ่นหยนี่ให้เ้า”
สุรเสียเบาหวิวพร้อมับทรยื่นุามีหยาวมาให้
“อ่าว?” ฟีโอน่าอุทานอย่าประหลาใ ในเมื่อมือเล็ำลัะรับอที่ทรประทาน
ทว่าุามีหยลับถูัหนี
“หันหลัมาิ ้าะปัปิ่นให้” ทรสั่พร้อมแย้มสรว “”
“เพะ” หิสาวรีบหันหลัให้ทันที พร้อมับ้มหน้าลพื้นไม่ยอมเยึ้นสบสายาประานที่ำลัพาันยิ้มว้าอย่าื่นมไปทั่ว
และูเหมือนว่าอ์ราเอละทรลืมอ์่อสายานเินร้อยเสีย้วย
เพราะเมื่อเส้นผมสลวยส่วนหนึ่ถูับม้วนเป็นมวยอย่าอ่อนโยน่อนะทรลัุามีหยาวให้แผ่วเบา
ยามเมื่อทรสบสายาประานเ้าวพัร์มาย็เิสีเรื่อาึ้นทั้สอปรา์่อนะทรเาพระเศียรนิๆ
‘ทรเิน?’ ฟีโอน่าที่สบวพัร์นั้นแอบหัวเราะ่อนะย่อายถวาย
“อบพระทัยเพะ”
“ไปเถอะ” ไม่ทรวนเปล่า
เพราะหัถ์หนาอุ่นลับูมือเธอฝ่าฝูนไปอย่ารวเร็วนประานบริเวนั้นแทบถวายำนับันไม่ทัน
ร่าบาถููมานถึหน้าศาลาทรแปเหลี่ยมนาให่ที่ั้อยู่ใลาอลานว้า
“ที่นี่ือโรเรียนาวบ้าน” สุรเสียทุ้มนุ่มเ็มไป้วยวามภาภูมิใในะที่ฟีโอน่าพิาราสิ่ที่เห็นรหน้า
ผู้นเือบรึ่ร้อยระัระายไปทั่วบริเว โยเพาะในส่วนอศาลาให่นั้นมีเ็่าวัยำนวนมาำลัฝึอ่านออเสียัวอัษรบนแผ่นระาษที่ผู้เป็นอาารย์ถือไว้อย่าั้ใ
และมีาวบ้านที่ไม่ใ่เ็ร่วมเรียน้วยอย่าั้อั้ใเ่นัน
“ที่ศาลานี่เอาไว้สอนเรื่อภาษา,
ที่รโน้นเอาไว้ให้วามรู้เป็นบาโอาส” อ์ราเอลทรแนะนำพลาทรี้พระันีไปยัอีทา้านหนึ่อศาลาอันเป็นพื้นที่ลานว้าใ้้นไม้นาให่
ที่รนั้นไ้มีาวบ้านำนวนไม่น้อยำลันั่ฟั้าราสำนันหนึ่ให้วามรู้เรื่อหมายเบื้อ้นอันเป็นประโยน์สำหรับประานอย่าสนุสนาน
เพราะะเห็นไ้าเสียหัวเราะที่ัประสานันเป็นระยะ
“เป็นสิ่ที่น่าสนใีเพะ...มันะีมาถ้าหาแว้นมาร์เทลไ้นำไปใ้”
ฟีโอน่ามอภาพรหน้า้วยวามอิาเล็น้อย
เพราะหาะทำโรเรียนเ่นนี้ยา เนื่อาพวุนนาหัวโบราทั้หลายะไม่ยอมรับแน่ๆ
ราบใที่วามิเรื่อ ‘ารศึษาวรเป็นเรื่ออนั้นสูและผู้รับราารเท่านั้น’
ยัฝัหัวไม่เปลี่ยนแปล
ล่าวือ มันเป็นเหุผลทาารเมือที่ษัริย์ับุนนานำมาใ้ล่าวอ้า
เพื่อที่ว่าะมีเพียนั้นสูและพรรพวอนเอเท่านั้นที่ะมีสิทธิ์ไ้แสวหาผลประโยน์าประาน
และยิ่ประานมีวามรู้น้อยเท่าไหร่...็ยิ่สามารถี่รีไถมาไ้มาเท่านั้น
แ่็โีที่แว้นมาร์เทลไ้ราาที่ีมีพระเมา่อประาน...เหล่าุนนาึไม่ล้ารัแประานเท่าไหร่นั้วยเรพระอาาะลโทษ
“เ้าอยาะเ้าไปร่วม้วยไหม” อ์ราเอลทรรัสถาม
“อย่าเลยเพะ เี๋ยวะเหมือนที่ลา...ทำเอาาวบ้านเาะแื่นันไปอี”
ฟีโอน่าส่ายหน้าปิเสธ
‘ไ้เินอายเพราะารลืมอ์อีแน่’ หิสาวเบือนหน้าหนีไปอีทาพลานึถึภาพวหน้ามายที่ึ้นสีเรื่อ
“ั้นราวหน้า้าะัเป็นหมายำหนารให้็แล้วัน
เ้าะไ้มีโอาสมาเที่ยวูให้เ็มที่แบบใล้ิโยไม่ทำให้าวบ้านแื่นเลย”
“อบพระทัยเพะ” หิสาวส่ยิ้มหวานให้
“มาเถอะ” วรอ์สูรัสวนอีรั้พลาุมมือเธออย่าอ่อนโยน แล้วพาเิน่อไปนถึสวนสาธารนะอันเปิให้ประานไ้เ้ามาพัผ่อน
ใลาสถานที่แห่นี้ประอบไป้วย้นไม้สูหลาย้นที่พาันแผ่ิ่้านสาาอยู่รอบแอ่นน้ำใสนาให่
ึ่ลำ้นสีน้ำาลำัับใบไม้เป็นสีแส้าสวยไปทั่วทุแห่ เสียนร้อประสานเสียบทเพลหวานไพเราะท่ามลาวามเียบสบอธรรมาิ
ม้านั่ที่ทำาไม้ทาสีาวนวลัวหนึ่ถูสอร่าวรอ์แห่ผู้มา้วยานันรศัิ์อแว้นรีแลน์ประทับนั่
โย่าอ์่า็อยู่ในห้วแห่วามเียบสุรเสีย เพื่อึมาบวามสุอันเิาวามสบเบื้อหน้าให้ทั่วทุอูแห่พระทัย
“เ้ารอ้าอยู่ที่นี่สัรู่ไ้ไหม” อ์ราเอลเป็นฝ่ายรัสึ้น่อน
“ทระไปไหนเพะ?” แววาสีเียวมรมอพัร์มาย้วยวามสสัย
“้าะไปพบนผู้หนึ่ เาเป็นสายลับที่้านัให้มาส่่าวแถวนี้”
“หมายวามว่า...นอาะทรแอบพาหม่อมันออมาเที่ยวนอวัแล้ว ยัทรมารับ่าวาสายสืบ้วยหรือเพะ”
“ไหนๆ ็ออมา้านอทั้ที้า็อยาหาเพื่อนมา้วย”
อ์ราเอลรับสั่อบ
“แล้วทำไมไม่ทรใ้ท่านฮารอนิามมา้วยละเพะ”
“อย่าเลย...รายนั้นไม่ยอมแน่ๆ” ทรส่ายพระเศียรประหนึ่ระอาพระทัย
“อ่าว, ทำไมล่ะเพะ?”
“ฮารอนมันลัวนที่อยู่ทาปราสาทาวโน้น”
พระันีี้ไปไลประอบสุรเสีย “ืน ‘เ้านั้น’ รู้ไ้โวยฮารอนนหูาแน่นอน”
‘เ้านั้น’
ที่วอ์สูว่า็ือมหาปรา์ปราาราวที่ฟีโอน่ายัไม่มีโอาสไ้เห็นหรือทำวามรู้ั
เลยทำให้หิสาวไม่รู้ว่าบุลผู้นี้ะมีหน้าาเป็นอย่าไร
แ่เธอรู้สึว่าเา้อไม่ธรรมาแน่นอน...
‘ท่านมหาปรา์ปราาราว’
เมื่อทรบอเล่าสั้นๆ
ว่าะไปรับ่าวบาอย่าาสายสืบแล้ว็เส็าไปทันทีทิ้ให้ฟีโอน่านั่ทอมอสิ่่าๆ
อย่าไรุ้หมายเป็นเวลานาน วบนระทั่พระสุริยะ้าว้ามเส้นอบฟ้าสีรามร่วลเือบรสันเาผู้มิาหมาย็มาเยือน
“สาวสวย, ทำไมนั่อยู่เียวายเ่นนี้๊ะ?” เสียแหบห้าวหยาบระ้ามาพร้อมับร่าสูหนาปานำแพเมือทีู่ไม่น่าไว้วาใ
โยเพาะวาสีน้ำเินอมันมอมา้วยมาร้ายประหนึุ่นโร อีทั้ลูสมุนราวสิบน่า็มอมายัฟีโอน่า้วยสายาเ่นเียวันับผู้เป็นนาย
‘สายาหื่นระหาย…ั่ว้า’
“ว่าไ๊ะ, นาย้าถาม็ไม่ยอมอบ” หนึ่ในสมุนถาม้ำ้วยเสียหวานหามันลับฟัูเหมือนหมีำลัมน้ำายเสียมาว่าในวามิอเธอ
“หรือ้อให้นาย้าเปิปาสวยๆ อเ้า้วยูบ”
“ไปให้พ้น” ฟีโอน่าเ้นเสียเย็นาพลาภาวนาให้อ์ราเอลเส็ลับมาเร็วๆ
“สวยๆ อย่านี้ไปเที่ยวับพวเราีว่า” อีหนึ่สมุน่วยพูเสียหวาน
“้าบอว่าไปให้พ้นไ!”
ฟีโอน่าว่าน้ำเสียสะบัพร้อมับลุึ้นเินหนีอย่าเร็ว หา้อมือบาลับถูมือหยาบร้านนั้นัู่พลายึไ้
“ไปับสนุับ้าีว่า” เ้าอมือน่ารัเียสำหรับเธอเอ่ยเสียหื่นามนร่าบาพลันสั่นสะท้าน
“ปล่อย้านะ” ฟีโอน่าึมือออาารเาะุมอย่าหยาบายนั้นสุแร แ่มันลับลาัวเธอไปพร้อมับลูสมุนที่่วยันเอาผ้ามาอุปาแล้วมัมือมัเท้าไม่ให้ิ้น
พวมันพาร่าที่พยายามร้อและิ้นรนให้หลุหนีอเธอมายัรอับแบไร้ึ่ผู้น
่อนะลาเธอเ้าไปในบ้านร้าอันเป็นสถานที่หลบเร้น
ประูไม้ผุพัถูระแทเปิอย่าแราม้วยร่าไร้อิสระอฟีโอน่าถลาลับฟูแ็
พวสมุนนั่วหัวเราะเสียัพร้อมพาันหลบออไป เพื่อเปิโอาสให้นายอมันไ้แสบทหรรษาอย่าเ็มที่...และ่อานั้น็ะถึราวอพวมันทุน
ฟีโอน่าิ้น้วยแรทั้หมที่มีพร้อมะโนร้ออวาม่วยเหลือสุเสีย
หามันลับผ่าน้อนผ้าในปาออมาไ้น้อยมานแทบไม่ไ้ยิน
ร่าำยำสูหนาย่ำเท้าเ้ามาใล้อย่าุาม อีทั้มืออวบอูอุมไป้วยเส้นนหนายื่นหมายับาเรียวนเธอ้อยับายหนีอยาทุลัทุเลไปยัมุมหนึ่อห้อที่ใล้ที่สุ
“อื่อ!” ฟีโอน่าร้อสุเสียผ่านระุผ้าปิปาเมื่อมือนั้นลาเธอเ้ามาใล้อย่าหยาบาย
พลาึ้นร่อมร่าบารารึไว้ับที่
เสียหัวเราะราวสัว์ป่าัระหึ่มในลำอ พร้อมทั้ระาเสื้อหิสาวนเผยให้เห็นเนินเนื้อาวนวลภายใ้แสอาทิย์อัสที่ส่อรอลมาามแผ่นระเบื้อหลัาและามรูโหว่บนผนัไม้รอบห้อ
วาสีเียวน้ำามเบิว้า ไม่อาส่เสียร้อ
ในสมอที่เรียึ็ไ้แ่ภาวนาให้ใรสัน่วยเธอออาวามน่าลัวอปีศาร้าย
“นึไม่ถึว่าผิวายเ้าะามถึเพียนี้”
เสียแหบห้าวื่นมในะที่สายาเ็มไป้วยแววปรารถนา แล้วมัน็ึผ้าอุปาอเธออย่าแร
“ถุ้ย!” น้ำลายถูพ้นใส่ใบหน้านั่น้วยวามแ้นพร้อม่ารัว
“ไอ้โรราะั่ว้าสาระเลว ้าอสาปแ่เ้าให้ายอนาถา ไม่มีปัาึ้นสวรร์
อยู่แ่ในนรั่วับั่วัลป์ มะ...”
เพี๊ย!
ใบหน้าามอฟีโอน่าสะบัามแรพร้อมรอยแเป็นปื้นบนแ้ม้าย
เลือไหลรินออมาามุมปา วาสีมรเ็มไป้วยแววแ้นสุหัวใ หยน้ำา่อยๆ
ไหลเป็นสายไร้เสียร้อสะอื้น
“ฮึ! ไหนๆ เ้า็้อายอยู่แล้ว ้าะบออะไรีๆ
ให้ฟั...มีน้าพว้าให้มา่าเ้า” หัวหน้าโรส่เสียเหี้ยม รอยยิ้มเย็นยะเยือส่มาให้เธอ
มือให่ล้วเ้าไปในระเป๋าาเ่อนะโยนสิ่หนึ่ให้
“สิ่นี้มัน...เ้าไ้มาอย่าไร!”
ฟีโอน่ายอที่หัวหน้าโรโยนเมื่อรู่ึ้นมาู้วยวามะลึ
“นาย้าสั่้าว่านำแหวนราอท่านให้เ้าู่อนสัหาร...หึหึหึ”
ร่าหัวหน้าโรสั่นเทา้วยเสียหัวเราะ “อยารู้ไหม สาเหุที่เ้าสมวรายมันืออะไร”
“บอ้า!, ผู้ที่ว่า้าเ้ามันเป็นใร”
“อยารู้นัวสั่นเลยหรือนี หึหึหึ” หัวหน้าโรระิบเสียเบาให้เพียเธอเท่านั้นที่ไ้ยิน
นามอผู้้าวานหลุออมาาปาอหัวหน้าโร
ส่ผลให้วาสีมรเบิว้าสอมือยึ้นปิปา้วยวามะลึ
“หมายวามว่าไัน! มันไม่ริ!” ฟีโอน่ารีร้ออย่าไม่อยาเื่อในะที่ร่าให่โถมเ้าหาพลาึทึ้เสื้อผ้าที่อยู่บนร่าเธออย่าุัน
หยาบ้า แม้ว่ามือเล็ะทั้ทุบทั้ปัป้อ็ไม่อาทำอะไรไ้
“่วย้วย!” ฟีโอน่ารีร้ออวาม่วยเหลือทั้น้ำา มือที่ำแหวนผู้้าวาน่าทุบแรลบนร่านั่ว้า
วามหวาลัว วามแ้น วามเสียใ และวามหวัที่ะมีใรสันเ้ามา่วยถาโถมเ้ามาในวามรู้สึที่สับสน
“ปล่อยนา!” เสียทุ้มนุ่มทีุ่้นเยสำหรับฟีโอน่า มาพร้อมับประูที่ถูระแทนหลุออาสิ่ยึเหนี่ยวแล้วร่วหล่นลสู่พื้น
“แเป็นใร” มันถาม
“้าือสามีอนา” รอยยิ้มสรวเหยียเย็นบนมุมโอษ์ออ์ราเอลายั
พร้อมับวเนรแห่วามแ้น “้าัารลูน้ออเ้าหมแล้ว ยอมำนนแ่โยีะเถอะ”
“เ้า!”
หัวหน้าลุ่มโรระโว้าอเสื้อออีฝ่ายพร้อมหมัหนัสู่พระพัร์สุแร
ทว่า...ทรหลบไ้อย่าิวเียพร้อมทรระทุ้หมัเ้าสู่ท้ออีฝ่าย ่อนะยพระบาทฟายออสวยลับนร่านั้นผาล้มลไป้าหลั
เสียร่ายัษ์ัสะเทือนไปทั่วห้อประหนึ่สายฟ้าที่ฟาฟันธรี้วยโทสะ
“เ้า!” มันเ้นเสียพลาลุึ้นนึ่่อนะมอไปเห็นร่าฟีโอน่าที่ำลัย่อผ่านหลัเาเพื่อะหนีไปหาผู้ทำร้ายน
“นััวี!” มือหยาบระ้าระาานร่าหิสาวเสียหลัล้มลหัวระแทับพื้นนหมสิไปทันที
ะเียวันับวรอ์สูออ์ราเอล็พุ่ปราบฟาหมัใส่หัวหน้าโรเ็มหน้า
าม้วยมีสั้น้าบั้นพระอ์ที่ถูัออมาปัลสู่ท้อพร้อมึอออย่าไร้วามปรานี
“อั!” ร่าให่ทรุฮวบลับพื้น้วยสีหน้าเ็บปว
สอมือุมบาแผลหมายห้ามเลือ ในะที่สายาลับมอวรอ์ออ์ราเอลที่ทรเ็เลือออามีสั้น่อนะเ็บลสู่ฝั้วยสีพระพัร์เรียบเย
“ะ ะ เ้า!” หัวหน้าโรระอัเลือสีแเ้มเือบำออมาาปา
พร้อมพูปนเสียหอบหายใ “มี...มีพิษ”
อ์ราเอลทอพระเนรร่าที่ลไปนอนิ้นพรวๆ
อยู่บนพื้น้วยวามเย็นา่อนะหันวรอ์ไปหาร่าอฟีโอน่า
สุรเสียทุ้มเอื้อนเอ่ยนามหนึ่อย่าอ่อนโยน ่อนะทรโอบอุ้มร่าไร้สิเ้าสู่วท่อนพระร
“พลอยเนเธีย...ลับบ้านอเรานะ”
ทรระิบแผ่วเบา่อนะเส็ำเนินออาสถานที่แห่นั้นไปอย่ารวเร็ว
ภายในห้อทรานเล็ที่มีเพียแสเทียนส่อไสวเลือนรานไม่อาับไล่วามมืมิแห่รารี
วพัร์แห่วามเรียบเยหาุ่อนวามร้อนรุ่มฤทัยไ้อย่าเ็มที่สื่อผ่านออมาทาสายพระเนร
สุรเสียที่เียบสนิทไม่แม้แ่ะสับเสียหายพระทัยยิ่ส่ผลให้บรรยาาศในเหมัน์ฤู่าหนาวเหน็บมาว่าเิม
ถึแม้ว่าเมือหลวอรีแลน์ะมีอาาศ่อน้าอบอุ่นใน่วฤูหนาว็าม
แ่ราอรัษ์นสนิทลับรู้สึหนาวปานฝัร่าอยู่ใน้อนน้ำแ็...
็ฝ่าบาททรันนานี้แล้วเาะล้าหรือที่ะเยหน้าึ้นสบวเนรอพระอ์
“ไ้วามว่าอย่าไรบ้า...ฮารอน”
สุรเสียทุ้มเรียบรัสถามอยู่ในเามื
“โรพวนี้ถูว่า้ามาพระเ้า่ะ” ฮารอนรีบรายานในะทีุ่เ่าล้าหนึ่ับพื้นพรมหนามาเป็นเวลานาน
“ใร้า” สุรเสียเิมรัสห้วน
“ทูลฝ่าบาท ูเหมือนว่า...แม้แ่พวมัน็ไม่ทราบว่าใรือผู้้าวาน
นอาหัวหน้าโรที่ายไปพระเ้า่ะ”
“ผู้้าไม่อยาให้สาววามผิถึัว เลยสั่ไม่ให้หัวหน้ามันบอลูสมุน
ส่วนัวหัวหน้ามันนั้น...ถูพิษายทั้ๆ ที่มีอ้าไม่มีพิษอยู่เลย”
สุรเสียเ็มไป้วยวามสสัยพลาทรนึไปถึำพู่อนายอหัวหน้าโร
ที่ล่าวหาว่ามีสั้นอพระอ์มีพิษ
“ฝ่าบาท” เสียอฮารอนเรียพระสิให้ืนมาอีรั้ “เล้าระหม่อมพบหลัานสอิ้นาเสื้อหัวหน้าโรพระเ้า่ะ
เป็นภาพวาอ์รานีับหมายว่า้าพระเ้า่ะ”
“ภาพวาหรือ?” สุรเสียรัสถามอย่าแปลพระทัย
าระวาภาพเหมือนนั้น ผู้วา้อไ้เห็นอริแบบใล้ิและใ้เวลานานพอสมวรถึะสามารถนำภาพในวามทรำถ่ายทอลบนระาษไ้
“นวาภาพ้ออยู่ในวั หรือเยเ้าวั เ้าส่นไปสืบู...แล้ว็รวสอบ้วยว่าพิษที่หัวหน้าโรไ้รับเป็นพิษนิใ
มีที่มาาไหน และใรมีอยู่ในรอบรอบ้า”
“พระเ้า่ะ”
“อีอย่า ้าสสัยว่าพวมันรู้ไ้อย่าไรว่าวันนี้้าับนาอยู่นอวั
แล้วทำไมถึ้อ่านา...ที่สำัที่สุือใรเป็นผู้้าวาน”
“ล้าวระหม่อมะสืบวามให้ไ้เร็วที่สุพระเ้า่ะ” ฮารอนทูลหนัแน่น
“ี, ส่วนพวโรที่เหลือส่ไปให้ทาปราาราว ที่นั่นยัาแรานอยู่มา”
มุมโอษ์แย้มอย่าเยือเย็น “มหาปรา์น่าะรู้ีว่าสิ่ใน่าะใ้ลโทษพวมันไ้ีที่สุ”
“ระหม่อมรับพระบัาพระเ้า่ะ”
ร่าราอรัษ์นสนิทถวายำนับพร้อมทูลลาออาห้อไปอย่าเียบเียบ
“พลอยเนเธีย...” สุรเสียแผ่วเบาเอ่ยถึนที่อยู่ในารูแลอหมอหลวนับั้แ่มาถึพระราวั
อนนี้หมอหลวะรวเสร็เรียบร้อยแล้วในวามิอวรอ์สู
่อนะทรเส็ไปยัห้อบรรทมที่อยู่้าน้า
“นาเป็นอย่าไรบ้า” สุรเสียรัสถามทำให้หมอหลววัยราที่ำลัสั่ำับารเสวยยาให้มิเรฟั
ทำให้ท่านหมอหลว้อรีบะัแล้วหันัวมาถวายำนับเ่นเียวันับนาำนัลนอื่นๆ
ที่อยู่ถวายาน
“ทูลฝ่าบาท อ์รานีทรหมพระสิไม่มีอะไรน่าัวล
หาแ่ทรมีอาารไ้ึ้นเล็น้อย
มีพระอาารเพ้อร่วม้วยเป็นบา่วเวลาอันเิาพิษไ้”
หมอหลวทูลเสียรัว่อนสูลมหายใเ้าลึๆ แล้วทูล่อ
“อนนี้ระหม่อมไ้ถวายยานอนหลับับยาลไ้ไปแล้ว
น่าะทรื่นในยามเ้าพรุ่นี้พระเ้า่ะ”
“อบใมาท่านหมอ” วรอ์สูล่าวอบุ่อนะหันพระพัร์ไปรับสั่ับทุน
“้าอยาให้เ็บเรื่อวันนี้ไว้เป็นวามลับ...้าไม่อยาให้่าวเรื่อารป่วยอนาระายออไป”
“พระเ้า่ะ/เพะ” ทุนย่อายลรับำบัา
“้าอโทษที่เรียท่านหมอออมาลาึเ่นนี้, ท่านหมอไปพัผ่อนเถอะ”
ทรหันลับมารัสับหมอหลวอีรั้
“ระหม่อมทูลลาพระเ้า่ะ” หมอหลววัยรา้อมายถวายำนับแล้วเินาไป
“พวเ้าเอ็ลับไปพัผ่อนเถอะ, ้าะูแลนาเอ” อ์ราเอลทรหันไปรัสับนาำนัลทุน
“แ่ฝ่าบาทเพะ...ฝ่าบาทเอ็ทรเหนื่อยมาทั้ืนแล้ว
น่าะทรพัสัรู่นะเพะ” มิเร นาำนัลนสนิทาแว้นมาร์เทลทูลแย้
“หม่อมันเห็น้วยับท่านมิเรเพะ” ลูน่า่วยราบทูล “พวหม่อมันะูแลรับใ้อ์รานีอย่าเ็มที่
ไม่ิ ้อูแลให้ีที่สุ โปรทรไว้วาพระทัยไ้เลยเพะ”
“หม่อมัน้วยเพะ” และอีหลายๆ เสียที่ัามมานมิเรรีบุห้ามปราม
“เียบเสียิ, อ์รานีทรบรรทมอยู่นะ” มิเรหันมาุเสียเ้มนเหล่านาำนัลพาันเียบเสียล
“หม่อมันอพระราทานอภัย้วยเพะ” มิเรย่อายลอพระราทานอภัยโทษโยมีนาำนัลนอื่นๆ
รีบทำาม
“นาำนัลเวรืนนี้ส่วนมาเป็นนาำนัลอายุยัน้อยเลยไ้รับารอบรมไม่เพียพอ
หม่อมันะอบรมให้ีว่านี้เพะ”
“ไม่เป็นไร” ทรอภัย
“พวเ้าเ้าไปูแลนาเถอะ” สุรเสียประทานอนุาท่ามลารอยยิ้มยินีที่ะไ้เ้าไปถวายานอเหล่านาำนัล
แ่แล้ว็้อพาันหุบลอย่ารวเร็วในประโยถัมาที่ทรรัส
“ส่วน้าะเ้าไปูอาารนา้วย” ไม่รัสเปล่า
วรอ์สู็เปิบานทวาร้าวเ้าไปปานพายุ
“ยัไม่รีบามเส็อี” มิเรที่รู้สึัวเป็นนแร็เือนให้นาำนัลทั้หมามเส็ไป
ร่าออ์รานีแห่แว้นรีแลน์ประทับที่พระแท่นบรรทมสี่เสารผ้าม่านแพรสีมพูไว้ทั้สี่เสา
ส่วนวรอ์สูแห่อ์ราเอลประทับพระเ้าอี้เีย้าพลาุมมือเรียวเล็้าหนึ่ึ้นมาแนบ้าพระพัร์
และอีพระหัถ์สัมผัสหน้าผามลเพื่อวัวามร้อนที่บันี้อุ่นั
วพระเนรสีเทาับ้อวหน้าอหิสาวที่หลับสนิทอ่อนแสแฝแววอ่อนโยนปนัวล
“ฝ่าบาทเพะ” มิเรเินเ้ามาใล้พระแท่น
“อทรหลีพระอ์ให้พวหม่อมันไ้ถวายารเ็พระวรายอ์รานี้วยเพะ”
“็เอาิ, ้าะอยู่รนี้ไม่เะะพวเ้าหรอ”
ทรรัสโยไม่ยอมละสายพระเนรไปาใบหน้าอฟีโอน่า
ทำให้ไม่อาทอพระเนรเห็นปิิริยาอเหล่านาำนัลที่ำลัพาันหน้าแไปเป็นแถว
“ฝ่าบาทเพะ” มิเรพยายามทูล้วยสีหน้าปิ “พวหม่อมันะ้อเปลี่ยนลอพระอ์ัวใหม่ให้้วยนะเพะ”
“เ้าเอาแ่พูอยู่ไ้ ะทำอะไร็รีบทำ” สุรเสียเริ่มริ้ว
“แ่ฝ่าบาท ถะ ถ้าทรอยู่้วย็้อ ้อทรเห็น เอ่อเห็น เห็นร่า...”
ลูน่าที่่วยทูลเริ่มเสียระท่อนระแท่น้วยวามเิน
“อ้อ, เห็นร่านาอนไม่ใส่เสื้อผ้าน่ะเหรอ เป็นเรื่อธรรมาที่สามีภรรยาะเห็นเรือนร่าอันและัน
้าไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว” ทรรัสประหนึ่เป็นเรื่อธรรมาๆ
นนาำนัลหลายนาอายม้วนไปเป็นลบๆ แม้แ่มิเรที่ว่าพยายามวามารึมที่สุแล้วยัเผลอหน้าแัไม่ไ้
“เอ่อ หม่อมันว่า” มิเรราบทูลหลัาเรียสิลับมาไ้ “ถ้าฝ่าบาทะไม่เส็ไปไหน็ทรโปรเมาพวหม่อมันประทับ้านอ่อนเถอะเพะ”
“แ่้าะอยู่เป็นเพื่อนนา” ทรรัสโยไม่สนพระทัยอะไรทั้สิ้น
“ฝ่าบาท” มิเรทูล้วยเสียริั “พวหม่อมันทำานไม่สะว
หาฝ่าบาทยัทรประทับอยู่ที่นี่, ทรทอพระเนรเหล่านาำนัลูิเพะ”
แล้ววเนรมสีสวย็ทอพระเนรเห็นนาำนัลหลายนาแนบใบหน้าลับฝ่ามือ้วยวามอาย
บานาหน้าแัไปถึใบหู และมีบานาถึับะเป็นลมไปแล้ว
“ทรเห็นไหมเพะ, ว่าพวนาแทบะทำานไม่ไ้เพราะอายันอย่านี้”
“ั้นหรือ?” ทรพระสรวเสียเบาไปให้เหล่านาำนัล “พวเ้าูแลนาให้ี็แล้วัน
้าะไปพัสัรู่แล้ว่อยลับมาอยู่เป็นเพื่อนนาอีรั้ในยามรุ่อรุ”
“อบพระทัยเพะ” มิเรน้อมส่อ์ราเอลที่ประทับูบลบนหน้าผาฟีโอน่า ่อนเส็ออาห้อบรรทมไปอย่ารวเร็วนเหล่านาำนัลแทบถวายำนับันไม่ทัน
“ฟู่...เส็ไปไ้เสียที” ลูน่าถอนหายใออมาเฮือให่
เ่นเียวับเพื่อนนาำนัลนอื่นๆ
“ุมิเรนี่สุยอไปเลยนะเ้าะ” ลูน่าเอ่ยื่นมเสียระิบ้วยเรว่าร่าบาบนพระแท่นะื่นบรรทม
“นั่นิเ้า่ะ” นาำนัลนหนึ่ร่วมระิบเห็น้วย
“อนทรรัสอยู่หน้าพระแท่น ้าน้อยอายนแทบทำอะไรไม่ถูเลยเ้า่ะ”
“หยุพูแล้ว่วย้าทำานไ้แล้ว”
มิเรที่ถูลูยอเ้าไปำให่แสร้ีหน้าุ่อนสั่ให้พวนาำนัลทั้หลาย่วยันเ็ัวและเปลี่ยนุใหม่ให้ับอีนายหิแห่แบล็วูอน
..........................................................................
ความคิดเห็น