คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ความมืดมิดในจิตใจ
บทที่
10
วามมืมิในิใ
ห้อทรพระอัษรแห่อ์ราเอล่อน้าสว่า้า้วยแสสุริยาที่ลอผ่านระใส
พระวิสูรผ้าแพรบาเบาที่เยบัแสสว่าลับถูรูไปไว้้านหนึ่พร้อมผู้วยเือไหมเส้นเล็ถัเป็นเลียวสวย
ผนัหินสีเทาา้านหนึ่ถูั้นหนัสือสีไม้มะอั้ไว้เป็นระเบียบเ่นเียวับหนัสือและม้วนระาษที่ถูัแยไว้เป็นหมวหมู่อย่าเรียบร้อย
ร่าวรอ์สูเอนอ์ลับพนัพระเ้าอี้พลาทอถอนพระอัสาสะยาว
หลัาทรานเอสารที่ั้ไว้เ็มโ๊ะทรพระอัษรลาห้อมาเป็นเวลาหลายั่วโม...นี่็พึ่ะทรไ้มีโอาสพั
อ์ราเอลทรไม่ทราบว่าพระหฤทัยวนี้อพระอ์รู้สึ “อบ” นา
อยาใล้ินามาั้แ่เมื่อใ
แ่เมื่อทรทอพระเนรไม่เห็นนาในรานั้น
และเพียแ่เห็นายั่วระทำ่อนา...พระหฤทัยวนี้็แทบแออเป็นเสี่ยๆ
ยิ่เมื่อร่านาสิ้นสิไม่ไหวิ พระอุระที่เยสบนิ่ลับร้อนรุ่มั่ไฟผลาาแนโลันร์ที่ไม่อาับไ้
และนั่นยิ่ทำให้ทรแน่พระทัยมาึ้น
ทรอาะรันายิ่ว่าีวิอพระอ์...
ทว่า...ในอี่อนะไ้พานพบับนานั้น ทรั้หทัยมั่นว่าะไม่ยอมรับผู้มาเป็นราินีเีย้าพระอ์
และมั่นหมายให้นาเียวายอ้าว้าในวัหลว
แ่เพียแ่ไม่ี่วันที่ไ้พบ ไ้สัมผัส
ไ้ื่นมลิ่นหอมอุหลาบาายนุ่ม...พระหทัยวนี้ลับแปรพัร์ไปเป็นอนานหมสิ้น
สิ่ที่เยปิาไว้ับอ์เอลับพัทลาย
อีทั้ยัทรลับั้พระทัยแน่วแน่ยิ่นัว่า...
‘นับานี้สืบไป...วามรัที่้ามี ทุสิ่ที่้าทำ
ทุอย่าเพื่อ นา เพียนเียว และ้าะไม่ยอมให้ใรมาทำร้ายนาไ้อี’
แล้ววใอนาเล่า...ะรู้สึเ่นเียวันับพระอ์รึเปล่า?
‘ไม่เป็นไร...’
อ์ราเอลไ้แ่รับสั่ปลอบพระทัยพระอ์เอ แม้นว่าวใอนาะไม่มีพระอ์อยู่เลย็าม
แ่พระอ์็ะทรทำามำมั่นที่ให้ไว้้วยพระทัยริ
“สวรร์...ลีบุหลาบามบานไม่นาน็โรยรา” สุรเสียแฝแววเศร้า
“แ่้าปรารถนา ให้วามรัอสอเรายาวนานยิ่ว่านั้น”
๊อ! ๆ ๊อ!
เสียเาะบานทวารัึ้น่อนผู้ที่ประทับอยู่ในห้อะทรอนุา แล้วร่าอนาำนัลนหนึ่็เ้ามาถวายำนับ
“ฝ่าบาท, ะทรรับเรื่อเสวยเ้าที่นี่เลยไหมเพะ”
“ยั, ้าะไปูอาารนา่อน”
สุรเสียรัสเรียบพร้อมวรอ์สูประทับยืนึ้นอย่ารวเร็ว
แล้วเส็ออาห้อทันทีโยไม่ทรสนพระทัยนาำนัล
“ฝ่าบาท...” นาำนัลที่มาเ้าเฝ้าเิอาารมึนอยู่รู่ให่่อนะนึึ้นไ้ว่า
‘นา’
ที่ทรรัสถึนั้นหมายถึอ์รานีแห่รีแลน์นั่นเอ
ห้อบรรทมทาผนัสีรีมอ่อน่อน้าสลัวในบันี้เียบเสียพูุย
แม้ว่านาำนัลสาวสอนที่อยู่เวรในเวลานี้ะัเรียมน้ำสรและลอพระอ์อย่าเบามือแ่็มีเสียเล็ลอัมาเป็นระยะ
ถึระนั้นห้อ็ยัเียบอยู่ี
“ที่นี่ที่ไหน?” เสียหวานอร่าบาบนพระแท่นบรรทมเอ่ยถามพลาะพริบาถี่เพื่อปรับภาพให้ัเนยิ่ึ้น
“ห้อบรรทมออ์รานีเพะ” นาำนัลนหนึ่ทูลอบพร้อมับรูพระวิสูรหนาหนัไปยั้าน้ายเพื่อที่แสสีทอแห่อรุโทัยะสามารสเ้ามาเยี่ยมเยือนไ้ถนัึ้น
“ห้อบรรทม?, แว้นมาร์เทลหรือป่าแบล็วู” ฟีโอน่าเอ่ยถามราวับยัไม่สร่าาวามฝันแห่ห้วนิทรา
“แว้นรีแลน์เพะ”
“รีแลน์...” ร่าบาทวนำ่อนะเบิาว้าแล้วถลันัวลุึ้นนั่
“ออไป!” เสียหวานประาศ้อพลาุมศีรษะ้าหนึ่ที่ปวหนึบเอาไว้
“เพะ?”
นาำนัลทั้หมสอนเริ่มสีหน้าแื่น่อนะมอหน้าัน้วยทำอะไรไม่ถู
“ออไปให้หม!”
“อ์รานีเพะ”
“้าบอให้ออไปไ” ฟีโอน่าวาเสียัพร้อมวานิ้วเรียวสวยไปยัประู
“้าอยาอยู่นเียว พวเ้าออไปให้หม”
“อะ อ์รานี...”
“ออไป!”
“พะ พะ เพะ” นาำนัลทั้สอรีบผละออาห้อ
“เิอะไรึ้น?”
มิเรที่เินมาับลูน่าถาม้วยสีหน้าประหลาใที่เห็นนาำนัลสอนยืนอยู่หน้าห้อบรรทม้วยท่าทาผิแปลไป
“อ์รานีทรื่นบรรทมแล้ว็ไล่้าน้อยทั้สอออมาเ้า่ะ”
หนึ่ในนาำนัลอบ้วยสีหน้าัวล
“พวเ้าทำอะไรให้พระอ์ไม่พอใรึเปล่า” ลูน่าั้้อสันนิษาน
“หามิไ้เ้า่ะ” นาำนัลทั้สอรีบส่ายหน้า
“พว้าทำานันามหน้าที่ไม่มีบพร่อ พอทรื่นบรรทมึ้นมา็ไล่พว้าน้อยออมาเลยเ้า่ะ”
“ือว่า” นาำนัลนหนึ่ทำท่าริ่เร
“อ์รานีทรรับสั่ว่าอยาอยู่เพียพระอ์เียวไม่อยาให้ใรอยู่้วยเ้า่ะ”
“ห๋า!” ลูน่าอุทานลั่น “ทรรัสอย่านั้นเหรอ”
“อ์รานีเพะ, อหม่อมันเ้าไปหน่อยิเพะ” มีเรที่เปิประูเ้าไปไม่ไ้เนื่อาผู้อยู่้าในลลอนไว้ำลัร้ออให้นายหิแห่น่วยเปิประู
“ไม่, ้าอยาอยู่นเียว” เสียอบัออมาาเบื้อหลัประูเือแววสะอื้น
“หม่อมันมิเรเอนะเพะ” นาำนัลนสนิทเาะประูเรียอย่าไม่ย่อท้อ
“้าอยาอยู่นเียว, หาพวเ้ายัะโนหนวหูอย่านี่
้าะ่าัวายะ”
“อ์รานี!”
นาำนัลทั้สี่เบื้อนอห้อบรรทมอุทานพร้อมันเสียั
“ะทำอย่าไรีเ้าะ ท่านมิเร” ลูน่าถามอย่าระวนระวาย “อ์รานีะทร...”
“อย่าิอะไรเ่นนั้นอี” มิเนปรามะที่เรียวิ้วามมวเป็นปมเพราะใ้วามิอย่าหนั
“ทูลเิฝ่าบาทมาีไหมเ้าะ” นาำนัลนหนึ่เสนอ
“อย่า, ถ้าทูลเิอายิ่แย่ว่า”
“แ่ว่า...ไม่้อไปทูลเิ ฝ่าบาท็เส็มาโน้นแล้วเ้า่ะ” ลูน่าบอพลาพยัพเยิไปที่วรอ์สู
“ถวายบัมเพะ” นาำนัลทั้หมถวายำนับลอย่านุ่มนวล
“นาเป็นอะไร เิอะไรึ้น” อ์ราเอลทรรัสห้วน
“ทูลฝ่าบาท
อ์รานีทรหลั่ลเนรอยู่้าในไม่ยอมพบใรแม้แ่นเียวเพะ”
มิเรัสินใราบทูลทันที
“้า...ราเอล” สุระเสียรัสอย่าัวลพระทัย
“เปิประูให้้าเี๋ยวนี้”
“ไม่!” ฟีโอน่าอบลับ้วยวามสับสน “หม่อมันไม่อยาพบใรทั้นั้นเพะ”
“พวเ้าไปามหมอหลวมาเร็วที่สุ” สุรเสียรับสั่ห้วนแ่นาำนัล
“เพะ” ลูน่ารับพระบัาพร้อมถวายำนับออไปามรับสั่ทันที
“นาะไม่ยอมเปิประู่ายๆ”
ทรรับสั่ับอ์เอ่อนะทรหันไปรัสับพวนาำนัลทั้สาม
“้าะพัประูเ้าไป แ่้ออให้พวเ้า่วย”
“เพะ”
“้าะนับหนึ่ถึสาม พวเ้าทั้หมพัประูเ้าไปพร้อมับ้า”
“เพะ” นาำนัลทั้สามยืนิิบานทวาร้วยท่าเรียมพร้อม
“หนึ่...สอ...สาม!”
ึ!
เสียระแทบานทวารั้อหาแ่ประูแห่ห้อบรรทมลับไม่ยับเลยแม้แ่น้อย
เพราะแร่พิเศษที่ใ้ในารทำบานพระทวารเป็นแร่ที่มีน้ำหนัเบาราวนน หาทนทานมาว่าเหล็ล้าหลายสิบเท่า
“ใรือผู้ถือุแห้อบรรทมอ์รานี” ทรรัสถามนาำนัลสอนที่อยู่เวรในยามนี้
“เป็นท่านหัวหน้าผูู้แลนาำนัลเพะ”
“เ่นนั้นไปเอาุแมาเปิเร็ว”
“เพะ” นาำนัลนหนึ่รีบทำามรับสั่ทันที
“พลอยเนเธีย” พระอ์านนามพลาทรเย่าบานทวาร แ่เพราะไร้เสียอบลับยิ่ทำให้ทรัวลพระทัยมาึ้น
“ฝ่าบาทเพะ, หมอหลวมาแล้วเพะ”
ลูน่าถือล่อยาวิ่นำแพทย์หลวับผู้่วยมาราบทูลอ์ราเอล้วยอาารหอบ
“ถะ ถวาย...บัม...พระ...เ้า่ะ” หมอหลววัยราำนับพลาหายใถี่ยิบ
“ท่านหมอ, ทำไม่นาถึมีอาารแบบนี้ หมอให้ยาผิใ่ไหม”
“มิใ่พระเ้า่ะ” หมอรีบปิเสธ “อาารประวรทาพระวรายหายเป็นปิแล้วทุประาร
อามีพระอาารอ่อนเพลียบ้าเพราะยานอนหลับยัมีฤทธิ์อยู่
แ่ที่ทรมีพระอาารเ่นนี้...เล้าระหม่อมิว่าน่าะเป็นเพราะเรื่อผลระทบระเทือนทาพระราหฤทัยมาว่าพระเ้า่ะ”
“มีหนทารัษาไหมท่านหมอ”
“ไ้ายใ้ยายัพอรัษาหาย
แ่ถ้าไ้ใ...ระหม่อมว่า้อใ้เวลาพระเ้า่ะ”
“้าไม่มีเวลามาเ่นนั้นหมอ”
วรอ์สูแนบพระรรลบนทรวารเพื่อสับฟัเสียอผู้อยู่เบื้อใน
“เรียมผนิทราให้พร้อมไ้เลย” อ์ราเอลทรรับสั่สุรเสียเ็า
“ฝ่าบาท...” หมอหลวทูลแย้แ่ถูสุรเสียห้วนสั้นัึ้นมา่อน
“้า้อารให้นาไ้พัผ่อน ทำามที่้าบอเถอะท่านหมอ”
“ระหม่อมทราบแล้วพระเ้า่ะ”
หมอหลวรับพระบัาพร้อมับรับล่อยามาาลูน่าเพื่อเรียมยาสลบผสมยานอนหลับนิเหลว
เทใส่ผ้าสะอาสีาว
“ฝ่าบาทเพะ” นาำนัลวิ่เ้ามาพลาำนับลเร็วๆ “ไุ้แเพะ”
“ี” รับสั่ห้วนพร้อมทรรับุแทอเหลือึ้นมาไรู่อเล็บนทวารทันที
ปั้!
เสียบานทวารระแทใส่ผนัามวามแรที่ถูเปิอออย่ารวเร็ว
วเนรสีเทาแห่อ์ราเอลทอประายมล้าทอพระเนรปราไปยัร่าบาที่ฝัใบหน้านอน้ำาลับพระแท่นบรรทม
“พลอยเนเธีย” สุรเสียอ่อนโยนล้ายทรปลอบเรียวามสนใให้หิสาว้อเยหน้าหันมามอ
“หม่อมันอยาอยู่นเียวเพะ” ฟีโอน่าพยายามเ็น้ำาที่ไหลหลาอยู่้าแ้ม
“เิเส็ออไปาห้ออหม่อมัน้วยเพะ”
“พลอยเนเธีย” วรอ์สูำเนินเ้ามาใล้พระแท่นบรรทมอย่าพระทัยเย็น
ุ๊บ!
เสียพระเนยใบเื่อปะทะเ้าับพระพัร์อ์เ้าหลวอย่าเ็มรั่อนะไหลล่วลสู่เบื้อล่าามแรึูอโล
วพระเนรสีเทาสบวาสีเียวมรอผู้ว้าพระเนย้วยแววริ้ว
นาำนัลและหมอหลวที่เห็นเหุาร์ทั้หมยื่นนิ่า้าเบิว้า
“ฝะ ฝะ ฝ่าบาท” หมอหลวผู้มา้วยวัยรีบทูลเือน
“อ์รานีพึ่ทรหายประวรไ้ ระหม่อมว่า...”
“มันาไว้” รับสั่เ้มห้วนทำให้นทั้ห้อะลึ้ำสอ ไม่เว้นแม้แ่ฟีโอน่าที่ไม่ไ้ั้ใะว้าพระเนยที่เยใ้หนุนหัวนอนเมื่อรู่
แ่เพราะาสิเลยยั้อารม์ไม่อยู่
“ฝ่าบาท ทรเมา้วยเพะ” มิเรทูลหน้าถอสีีโยไม่ิว่าะทรัสินพระทัยทำเ่นนั้นับนายหิอน
“ยัะรีรออะไรอี! หาเ้าไม่ทำ้าทำเอ”
สุรเสียเย็นยะเยือนนาำนัลบานถึับนลุ้วยวามลัวเร พระหัถ์ให่พุ่มาันร่าบาลับพระแท่นพลาทรึ้นร่อม
“ปล่อยหม่อมัน!” ฟีโอน่าร้อิ้นัืน
แ่ทว่าพระหัถ์อุ่นแ็ปานีมเหล็ยัยึ้อมือทั้สออเธอแน่นนมิอาเยื้อนไ้แม้แ่น้อย
“ฝ่าบาทอย่าทำเ่นนั้นเลยเพะ ไ้โปรอทรเมา”
มิเรุเ่าลอ้อนวอนน้ำาลอ
“เอาเือนั่นมา” สุรเสียสั่เรียบพลาทอพระเนรไปที่ ‘นั่น’ อันเป็นเือผูพระวิสูรถัเลียวเส้นให่
“เร็วิ!”
นาำนัลนหนึ่รีบทำามระแสรับสั่ทันทีอย่าร้อนรน ในะที่นอื่นๆ
่าไม่ล้าทำอะไรแม้แ่ะส่เสีย
“ปล่อย!” เสียหวานเ็มไป้วยวามระหนเมื่อเือไ้พันธนาารมือทั้สอ้าไว้ับเสาเียเรียบร้อยแบบแน่นหนา
“ฝ่าบาท!” มิเรที่อทนไม่ไหวพุ่ายเ้ามา่วยแ้เือ
หาถูผู้่วยหมอหลวลานาออไปาห้ออย่ารู้พระทัยอ์ราเอล
“ท่านหมอ, ผนิทรา” รับสั่สั้นห้วนพลาทรับสอาเรียวอหิสาวไว้มั่นไม่ให้ิ้น
ผ้าาวผืนเล็แ่เ็มไป้วยยาสลบผสมยานอนหลับถูโปะเ้ามาที่มูสวยไ้รูปอเป้าหมายอย่ารวเร็ว
แม้ว่าฟีโอน่าะสะบัหน้าหนีพลาลั้นลมหายใ แ่็ทำไ้ไม่นานวาม่วุน็บุู่โมเ้าสู่ประสาทนหลับไปในที่สุ
ร่าบาามั่ภาพเียนสีั้นเลิศ ทว่าใบหน้าลับอ่ำอยู่บนพระแท่นบรรทมประหนึ่นายัษีอารม์เสีย
อีทั้สอมือยัถูรึไว้ับเสาพระแท่นบรรทมเหนือหัว้วยเือผูพระวิสูร
“ลูน่า...” ร่าอนถูพันธนาารเริ่มหาผู้่วยเหลือที่นั่เฝ้าอยู่้าๆ
“ปล่อย้าเี๋ยวนี้!”
“เป็นำสั่อฝ่าบาท...หม่อมันไม่สามารถัพระบัาไ้เพะ”
“มิเรล่ะ?, ไปไหน” ฟีโอน่าถามเมื่อวาสายาไปทั่วห้อโยหวัว่าพระสหายะ่วยปลเือเหล่านี้ออ
ทว่า...ยัไม่มีวี่แววว่าะพบร่าอสหายนสนิท
“ท่านมิเรำลัามเส็ฝ่าบาทอยู่เพะ” ลูน่าอบ
“แล้วเมื่อไหร่ะปล่อย้าะที” หิสาวบ่นเพราะเธอเริ่มะอทน่อารถูมัอย่านี้ไม่ไหวแล้ว
“ฝ่าบาททรรับสั่ไว้เพะ, หาอ์รานีื่นพระบรรทมห้ามแะเือออเ็าเพะ”
“้าไม่ใ่ม้านะ ที่ะับมั้าเอาไว้เ่นนี้”
“เออ...ฝ่าบาทยัทรรับสั่เอาไว้อี้วยเพะ...ว่า ว่าะมารับเรื่อเสวยเ้าพร้อมอ์รานี”
“อะไรนะ!, ร่วมเสวยับ้า”
“อ์รานีอย่าเือฝ่าบาทเลยนะเพะ ที่ทรทำไปทั้หม็้วยทรห่วใย”
“ห่วใย้านานั้นเียว” ฟีโอน่าประ “ถึับมั้าไว้อย่านี้นะหรือ”
“ฝ่าบาททรรัอ์รานีมานะเพะ” ลูน่าทูล้วยสายาื่อรามวามรู้สึอน
“ลอสามวันที่ผ่านมาทรเฝ้าูอาารออ์รานีมาลอไม่ยอมเส็ไปไหน
นี่็พึ่ะทรไ้พัเมื่อไม่ี่ยามที่ผ่านมานี้เอเพะ”
ฟีโอน่านิ่ิ
“หม่อมันไม่รู้ว่าอ์รานีทรเสียพระทัยเรื่ออะไร...แ่อย่าทรันแสอีเลยนะเพะ
ฝ่าบาทอาไม่ไ้ั้พระทัยะทำร้ายวามรู้สึออ์รานี”
ฟีโอน่าสบวาเว้าวอนอเ็สาวพลาปรารภในใอย่าปวร้าว
‘มิใ่เพราะฝ่าบาทหรอที่ทำให้้า้อเสียใ...แ่เป็นเพราะำพูที่ยัั้อในหู้านี่่าหาเล่า’
ำพูอหัวหน้าโรที่ระิบบอเธอ
‘นายแห่้า...พระอ์ปรารถนาให้อ์หิสิ้นีวา
รีแลน์้อรับผิอบ่อสิ่ที่เิึ้นในรั้นี้’
โลหะเล็ิ้นหนึ่ถูยื่นไปให้หิสาวพิารา
‘นี่มัน...’
‘ใ่,
พระอ์ฝามาให้อ์หิทอพระเนรเป็นรั้สุท้าย่อนายามพระมาราับพระเษ์ภินีอพระอ์ไป’
‘เ้าหมายวามว่าไ’
‘อ์หิไม่ทรทราบ...นายแห่้าือผู้สัหารพระมาราอพระอ์้วยพระอ์เอ
และเป็นผู้ที่ทำให้พี่สาวออ์หิหายสาบสูไปในป่าแบล็วู’
‘ไม่ริ!’
‘เป็นวามริระหม่อม...พระบิาออ์หิรับสั่ับ้า้วยพระอ์เอ’
ฟีโอน่าสูลมหายใเ้าปอลึๆ
พลาสะบัหัวเพื่อลบเสียนั้นออไปาวามทรำ
‘ผู้ที่อยู่เบื้อหลัารสิ้นพระนม์อเส็แม่ในรานั้นหาใ่ผู้ใเลย...แ่เป็นเส็พ่อ!’
‘ทำไม?...ทำไม้อ่าเส็แม่
อีทั้ยัมุ่หมาย่าพลอยเนเธีย’ ฟีโอน่าเริ่มสับสนแ่็ยัพยายามทำใให้สบแล้วิเาเหุาร์่อไป
‘แล้วเหุใะ้อมุ่หมายทำให้ราาแห่แว้นรีแลน์้อแปเปื้อน...รึว่า...สราม!’ ำนี้ผุึ้นมาในห้วิำนึ
หลัาเส็แม่สิ้นพระนม์ไปไม่นาน
่าวลือเรื่อสาเหุารสิ้นพระนม์็มีหลายประเ็น
แ่ประเ็นที่ผู้นให้วามสนใมาที่สุ ือรีแลน์มุ่หมาย่าอ์ราินีและเ้าหิอ์ให่ให้วายพระนม์
เพื่อุนวนทำสราม
แ่ที่ทุอย่า็ลี่ลายเมื่อพระราสาสน์แห่ราารีแลน์ส่มายืนยันวามบริสุทธิ์
เพราะ่ว่อนพระราินีะเส็สู่สวรวสวรร์รับ่วฤูหิมะปิเส้นทาแว้นพอี
อีทั้รีแลน์ไม่มีประส์ะทำสรามับแว้นมิร แล้วอ์ราเอลยัทรยืนยันเรื่อเื่อมไมรี้วยารอภิเษับเ้าหิแห่มาร์เทล
ันั้นรีแลน์ไม่มีเหุผลอะไรให้ทำสรามับแว้นมาร์เทล
อีประาร หา่าวเรื่อารสิ้นพระนม์ออ์หิแห่มาร์เทลนสุท้ายในเารรับผิอบอรีแลน์แล้วละ็...
ฟีโอน่าิไ้ถึุนี้็อรู้สึสั่นสะท้านึ้นมาไม่ไ้
‘แว้นรีแลน์้อรับผิอบ่อเรื่อที่เิึ้น ถ้าเส็พ่อทรไม่ยอมรับ่อวามรับผิอบอรีแลน์แล้วล่ะ็
ายแนระหว่าสอแว้น้อระอุไป้วยวามเรีย
ประานและทหารทั้สอฝ่ายอานำำลัปะทะัน!’
หาเป็นั่ที่ฟีโอน่าิริ นั่นย่อมหมายวามว่าเส็พ่ออเธออยาะทำสราม!
‘เส็แม่ลูวระทำเ่นไรี...ะให้ลูลับไปทูลถามเส็พ่อให้รู้แล้วรู้รอไปเลยีไหมเพะ’
“อ์รานีเพะ อย่าทริ่าัวายเลยเพะ” ลูน่าเห็นอ์รานีอนทรนิ่เียบอยู่นาน็เิลัวว่าะทริสั้นอีึรีบทูลอย่าไม่สบายใ
“ลูน่า...อีนานไหมว่าเส้นทาระหว่าแว้นมาร์เทลับรีแลน์ะเปิ”
หิสาวไม่สนใำพู่อนหน้านั้นอนาำนัลสาวหาแ่ถามไปอีเรื่อ
“ว่าหิมะะละลายให้ใ้เส้นทาสัรไ้สะว็ปลายฤูหิมะพอีเพะ”
“นานไป” เธอบ่น เรียวิ้วามมวเป็นปม “้า้อใ้เส้นทาอื่นที่ะไปยัแว้นมาร์เทลให้เร็วที่สุ”
“ทูลอ์รานี ใน่วฤูหิมะเ่นนี้ะมีเส้นทาเรือที่เปราาราวสามารถใ้ไ้เพะ,
แ่ถ้าะล่อเรือไปยัแว้นมาร์เทล้อรอให้น้ำแ็รายแนละลายเพื่อเปิทา่อน
ึ่อีราวๆ เือนหนึ่็สามารถใ้ไ้แล้วเพะ”
‘หมายวามว่าสวรร์ไ้ลิิะารรมรั้นี้เอาไว้แล้วินะ...้าไม่สามารถลับแว้นมาร์เทล!’
‘ไม่!,
้าไม่ยอม...แม้สวรร์ะลิิะา แ่ีวิเป็นอ้า
ราบใที่้ายัไม่หมลมหายใ ้าือผู้ำหนเส้นทาให้ับัวเอ,
ในเมื่อเินทาไปไม่ไ้ แ่อาฝา้อวามถามไ้’
รอยยิ้มแฝวามนัยปราึ้นบนวหน้าามบาเบาแล้วเลือนหายไป
“ลูน่า, ถ้าะส่หมายไปยั่าแว้นสามารถใ้นพิราบฝ่าหิมะไปไ้ไหม”
“ไ้เพะ, แ่ไม่่อยแน่นอนเพราะมีหลายรั้ที่นแ็ายระหว่าทา”
ลูน่าเอียอน้อยๆ แล้วิอยู่รู่ให่่อนพู่อ “บารั้เมื่อน้ำแ็ละลาย
นาำนัลที่นี้หลายนามัะฝาหมายไปับพวเรือพ่อ้าลสู่ายแน หรือไม่็แถวมาร์เทล
แ่มัะล่า้าเพราะมีโรสลัุุมเพะ”
“มีทาอื่นอีไหม” ฟีโอน่าถาม้วยวามหวั
“มีเพะ, มีอีหนึ่วิธีที่สามารถส่หมายไ้อย่าแน่นอนเพะ”
“บอ้ามาเร็ว” ฟีโอน่าถาม้วยวามยินี
วาสีเียวมรเ็มไป้วยวามหวั
“ปัษาวาโยเพะ”
“ปัษาวาโย?”
“เพะ”
วหน้าเล็พยัลยืนยันอย่าแรพร้อมับยมือสอ้ามา่วยประอบำอธิบาย
“ปัษาวาโยเป็นนยัษ์ที่อาศัยอยู่บนยอเาสูเสียฟ้า
นาัวอมันให่ว่านอินทรีถึสี่เท่า
สามารถบินไ้ไลเป็นเวลานานโยไม่้อหยุพั ทนทาน่อทุสภาพอาาศ ไม่ว่าะหนาวเป็นน้ำแ็หรือร้อนระอุแบบทะเลทรายมัน็ไปไ้ทุที่ทุเวลา
ะอยปาให่และรเล็บนั้นมั่ใบมี วาสามารถแลเห็นไปไ้ไลหลายร้อยิโลเมร
แ่ปัษาวาโยพบเห็นไ้น้อยมาแถมยัมีนิสัยุร้ายประหนึ่เสือ”
“แล้วปัษาวาโยที่เ้าว่าสามารถส่หมายให้้าไ้แน่หรือ”
มันไม่ย้ำหมายอเธอนละเอียเป็นผุยผ่อนระมั
“ไ้แน่นอนเพะ” ลูน่าเริ่มอธิบายเสียร่าเริสใส
“ปัษาวาโยในแว้นรีแลน์มีอยู่เพียสามัวเท่านั้นเพะ
ัวหนึ่นสีน้ำาลทอแเป็นอท่านฮารอน ัวที่สอสีำปลอั่นิลเป็นอท่านมหาปรา์ปราาราว
และัวสุท้ายนี้ามนัเพะ เป็นปัษาวาโยออ์ราเอลที่มีสีเินประายยาม้อแสันทร์แล้วะเปลี่ยนเป็นสีทอเมื่อแสอาทิย์มาส่อระทบเพะ”
“นานั้นเียว” เธอัะสสัยแล้วว่าเ้านที่เ็สาวว่าะหน้าาเป็นยัไ
“ปัษาวาโยออ์เ้าหลวเยส่พระราสาสน์ไปไลถึแว้นทาใ้สุ
อันเลยาแว้นาิน้าอีเพะ”
“้าอยาให้ปัษาวาโยอเ้าส่หมายให้ะแล้วิ”
ับพลันบานทวาร็ถูเปิออพร้อมวรอ์สูเส็เ้ามา้วยวามเร็วปานพายุ
วพระเนรสีเทาสบวาสีเียวสวย่อนะทรเป็นฝ่ายเบือนพระพัร์ไปหาผู้ที่ามเส็
“เิท่านหมอ”
สุรเสียห้วนเย็นารัสอนุาให้หมอหลวไ้เ้าไปรวอาารอนที่ถูพันธนาารอยู่บนพระแท่นบรรทม
“อทรอภัยให้เล้าระหม่อม้วยพระเ้า่ะ” ผู้มา้วยวัยล่าวออภัย่อนะลมือรวอาารามหน้าที่้วยสีหน้าระอัระอ่วนใาแรันออ์ราเอล
“ทูลฝ่าบาท พระวรายออ์รานีทรเป็นปิีพระเ้า่ะ”
“อบใมาท่านหมอ เิท่านลับไปไ้แล้ว”
เมื่อทรใ้านหมอหลวเสร็แล้ว็เิลับทันที อีทั้ประโย่อมา็ทรสุรเสียให้เย็นประุอาาศหนาวเหน็บบนยอเาสูที่ปลุมไป้วยน้ำแ็
“ทุนที่อยู่ในห้อออไปให้หม ไม่มีำสั่้าห้ามใรเ้ามาเ็า”
“พระเ้า่ะ/เพะ”
นาำนัลและหมอหลวถวายำนับแล้วพาับวิ่ออาห้อบรรทมอย่ารวเร็ว
บันี้ห้อบรรทมว้าไร้เสียสนทนา
วเนรสอู่หา่าสีสบันเนื่อนาน
“้าอโทษที่ทำับเ้าเ่นนี้” สุรเสียอ่อนล
หาวพระเนรับมั่นเพื่อยืนยัน่อสิ่ที่รัสออไป้วยพระทัย
“หาทรทราบ็ปล่อยหม่อมันิเพะ” ฟีโอน่าส่เสียเียวปัไปให้
วรอ์สูถอนพระอัสาสะยาวทีหนึ่่อนเอื้อมพระหัถ์แ้เือพันธนาารพร้อมรับสั่อย่าอ่อนโยน
“้าอโทษที่วันนั้นทิ้เ้าไว้ให้อยู่นเียว”
ฟีโอน่าสะบัมือที่เมื่อยล้า พลาสบพระเนรที่เ็มไป้วยวามสำนึผิและวามเศร้าพระทัย
“ถ้าหาอนนั้น้าพาเ้าไป้วย็ไม่เิเรื่อเ่นนี้ึ้น”
ทรรัส้วยสีพระพัร์หมอ
‘ไม่ใ่วามผิอฝ่าบาท...แ่เป็นเพราะพวเาหมายเอาีวิอหม่อมันอยู่แล้ว่าหาเพะ’ ฟีโอน่าไ้แ่ทูลประโยนั้นอยู่ในใโยไม่แม้แ่ะล้าราบทูลออมา
เพราะเธอยัโรธที่พระอ์มัมือรึไว้ับพระแท่นบรรทม่าหา
แถมยัเอายาสลบผสมยานอนหลับให้เธออี
“เ้าโรธ้าหรือ...” รับสั่สุรเสียอ่อย
“ถ้าเ้าโรธ้าที่ทิ้เ้าไว้นเียว็ยโทษให้เถอะ
ราหน้า้าสัาว่าะพาเ้าไป้วย ไปทุแห่หนไม่ปล่อยเ้าอยู่นเียวเ็า”
‘นี่ะทรไม่รู้เลยหรือว่าเธอโรธพระอ์้วยเรื่ออะไร
แล้วยัะมี ราหน้า อีหรือ’
“ถ้าเ้าหายโรธ้าเมื่อไหร่ ้าะเอาสิ่นี้ืนให้เ้า” พระธำมร์ทอำวหนึ่ถููเบื้อหน้าหิสาว
“พระธำมร์ประำราวศ์มาร์เทล” ฟีโอน่าเบิาว้า
ธำมร์วนี้เอที่หัวหน้าโรยื่นมันให้ับเธอ
และ็เพราะธำมร์วนี้อีเ่นันที่ทำให้เธอเื่อปัใว่าำพูอหัวหน้าโรเป็นริทุประาร
พระธำมร์ทอำสลัรา่อัยพฤษ์ประำราวศ์มาร์เทล
ผู้เป็นราาเท่านั้นที่ะทรสวมไว้ไม่เยห่าพระวราย
นอเสียาะทรประทานแ่ผู้ที่ะึ้นเป็นราาอ์่อไปเท่านั้น
หรือในรีที่มีานสำัให่หลว พระธำรวนี้ะถูประทานให้ผู้ที่พระอ์ไว้วาพระทัยมาที่สุ...พระธำมร์เสมือนัวแทนอราา
ผู้รอบรอสามารถใ้อำนาแทนราาไ้ทุประาร
“พระธำมร์นี้เป็นเส็พ่ออเ้าให้มาินะ” อ์ราเอลทรยิ้มอ่อนโยนพร้อมประทานพระธำมร์ืน
“อนที่เ้าหมสิ ้าเห็นเ้าำมันไว้ลอ ้าเลยเ็บไว้ให้้วยลัวหล่นหาย”
“อบพระทัยเพะ” พระธำมร์อยู่ในอุ้มมือบาพร้อมับวามสสัยเลือบแล
ความคิดเห็น